L'être extraterrestre schreef:Ik vind van niet. Maar dat is natuurlijk erg eenzijdig. Zoals alles wat ik hier opschrijf, meestal zijn het ook niet de autisten die heel erg last hebben van hun gedrag, maar de omgeving.Roodkapje schreef:Je kunt je niet achter je probleem verschuilen: ik deed dit en dat, maar daar kan ik niets aan doen, want ik heb autisme. Alsof je dan als autist opeens vanwege die autisme een vrijbrief hebt om bepaald gedrag te gaan vertonen. Als je op die manier problemen krijgt, kun je stellen dat het dan je eigen schuld is. Maar ik weet dus niet of dat in jouw geval ook zo speelt, ik ken je verder niet.
Dat ik nu een stempel heb, betekend niet dat voor mij alles opgelost is. Integendeel. Ik vind het juist ontzettend erg, want alhoewel het wel betekend dat ik er mee kan leren omgaan, het betekend dus ook dat de problemen niet over zullen gaan bij het ouder worden, wat wel zo was geweest als het met de pubertijd te maken had gehad. Ook vind ik dit stempel geen reden om te zeggen: Alles wat ik verkeerd doe is de schuld daarvan. Dat is niet reëel.
Ieder mens maakt fouten, en ieder mens is verantwoordelijk voor zijn/haar daden. Daarbij maakt het niet uit of je autist bent of niet. Het is alleen zo dat je als je een diagnose gekregen hebt, al wéét waar je zwakke punten liggen en daar rekening mee kunt houden. Ook al ben je autist, of heb je daar subtiel last van, dan nog hoeven andere mensen het niet te pikken als je in hun ogen lomp doet. Dat doen de meeste mensen dan ook niet met als gevolg dat veel autisten weinig vrienden hebben.
Dus ja, je hebt een stempel. Maar dat wil niet zeggen dat je dus niets hoeft te veranderen, maar dat heb je zelf ook wel door. Het betekent ook niet dat je het niet erg mag vinden, tuurlijk is dat erg, en natuurlijk is het een enorme klap als je moet inzien dat je niet zonder problemen kunt doen wat je gewild hebt. Maar dat laatste is dus niet iets waarmee uitsluitend autisten mee te kampen hebben: in zekere zin maakt iedereen dat mee. Alles wat je verkeerd doet is niet de schuld van autisme, maar alles wat je verkeerd doet is wel je eigen verantwoordelijkheid. En zoals ik al zei: gelukkig maakt ieder mens (autist of niet) fouten. En iedereen is verantwoordelijk voor wat hij/zij doet. Dat probeerde ik duidelijk te maken.
Wie zegt dat ik mijn problemen niet goed aanpak? Het gaat misschien wat langzamEerder gaf je aan dat je bij je eerste optie je werk zou verliezen, bij de tweede optie je sociale contacten, en dat bij de derde optie je niet bij je ouders zou kunnen inwonen. Ik vind alle drie de gedachtes nogal gericht op de korte termijn. Je bent bang, kennelijk, om iets te verliezen. Heb je je er al aan gedacht dat je meer kunt verliezen dan je denkt als je je problemen niet goed aanpakt?
er dan bij een opname, maar er word evengoed iets aan gedaan.
Ik ontken ook niet dat er met gesprekken iets gedaan wordt, ik had het over effectiviteit. Je kunt af en toe gesprekken voeren en heel erg langzaam vooruit gaan, wat jaren kost. Je kunt ook voor een kortere periode een intensievere behandeling kiezen, waardoor het misschien wel heftiger is, maar je bent er wel sneller doorheen. Dus dan zit je korter in de molen. Het heeft iets te maken met de zegwijze: 'Zachte heelmeesters maken stinkende wonden.' Maar inderdaad, de keuze is aan jou, ongeacht welke therapie je volgt, jij bent degene die het moet ondergaan en het hangt ook van jou af (in zekere zin) in hoeverre zoiets succesvol is. Allemaal dingen waarover je de komende tijd moet nadenken. En ik snap heel goed dat je liever hebt dat alles weer wordt zoals het was, of in ieder geval blijft zoals het was (werk, vrienden), maar ik denk dat het reeël is om de mogelijkheid open te laten dat de wereld verandert, dat je vrienden verder gaan met hun leven, dat je niet tot in de eeuwigheid in een winkel wilt werken, kortom: het leven is een dynamisch iets, wat steeds in beweging is. Je vastklampen aan het 'nu' is misschien iets wat op de korte termijn goed werkt, maar op de langere termijn voor problemen zorgt.
Je leven gaat veranderen, of je autist bent of niet, of je wil of niet, en het is aan jou (en aan iedereen op dat gebied) om daar op een goede manier mee om te leren gaan. Maar dat is dus aan jou, ik wil je alleen maar wat handvatten aanreiken, wat andere invalshoeken. Ik kan (en wil) geen beslissingen aan je opdringen.
Ik durf die opname niet aan, ik wil niet een uur reizen voor ik thuis ben om te werken, ik wil ieder moment op de fiets kunnen stappen om met wat vrienden iets te gaan drinken. Om even naar de winkel te gaan. Niet constant bekeken worden. Ik wil weer gewoon levenJe kunt wel zeggen: ik ga af en toe voor een gesprek, dan kan ik blijven werken. Maar als je niet goed sociaal functioneert op je werk, dan kan dat ook problemen opleveren, promoties blijven uit enzovoort. Als je je sociale contacten verliest door een tijdje opgenomen te zijn, dan moet je eens gaan afvragen hoe goed die contacten dan zijn.
Daar tegenover staat dat als jij je op laat nemen en je werkt hard aan je problemen, dat je na je opname waarschijnlijk makkelijker en beter sociale contacten aangaat dan nu.
En nog iets, ik werk er nu ruim 1,5 jaar en er zijn nog geen problemen geweest. Ik werk in een winkel, ben constant met mensen bezig en heb geen last van dat ik niet weet hoe ik moet reageren. Ja, een enkele keer, maar iedereen heeft dat wel eens denk ik.
Ik begrijp heel goed dat je 'gewoon de draad weer wilt oppakken' en ik begrijp ook wel dat je zelf niet zo het probleem ziet, er last van hebt. Het punt is alleen dat je niet in je eentje leeft in de maatschappij. Je zult altijd met anderen moeten samenwerken, samenleven. En als je de daarvoor noodzakelijke sociale vaardigheden mist, dan wordt dat wat ingewikkeld. Daar komt bij dat als je voor 'gewoon' wilt doorgaan, mensen ook hetzelfde van je verwachten (op sociaal gebied) als van een 'gewoon' iemand. En dat kun je nooit op datzelfde niveau als een 'gewoon' iemand. En dan heb je kans dat mensen je harder beoordelen.
Je kunt proberen te doen alsof je 'gewoon' bent, maar dat gaat je enorm veel moeite en energie kosten omdat je iemand anders probeert te zijn dan diegene die je in werkelijkheid bent, je draagt dan de hele dag een masker. Probeer te ontdekken wie je zelf bent, probeer de PDD-NOS een plekje te geven (makkelijker gezegd dan gedaan, ik weet het). En probeer dan te zien wat voor mogelijkheden je hebt als je jezelf bent (en dat zijn er vast meer dan je nu denkt).
Tsjah, je bent een van de vele die dat slimmer lijkt. Het is alleen wel zo dat niemand in mijn hoofd kan kijken wat écht het beste is voor mij.Al met al lijkt het me slimmer om je gewoon op te laten nemen. Misschien kun je dan niet bij de politie, maar als je zonder opname solliciteert bij de politie en je hebt je problemen nog steeds, dan komt dat bij de psychologische test die je moet afleggen ook wel boven tafel. Dus voor je politie-aspiraties maakt het wel of niet opgenomen worden waarschijnlijk niets uit.
Daarvoor hoeft iemand ook niet in je hoofd te kijken. Het is zo dat je zelf als je naar jezelf kijkt altijd blinde vlekken hebt voor bepaalde onderwerpen. Als heel veel mensen iets aanraden, onafhankelijk van elkaar, dan zou het heel goed zo kunnen zijn dat wat zij zeggen wel waar is, maar dat jij het niet wilt horen. Klinkt hard, maar ik meen het echt. Psychologen en psychiaters kunnen beter 'in iemands hoofd kijken' dan mensen soms denken, ze worden immers daarvoor opgeleid. Jij bent niet de eerste persoon met een bepaald soort problemen die ze tegenkomen, ze weten uit ervaring waar mensen tegenaan lopen, wat voor gevoelens zulke mensen hebben en ze proberen goed te luisteren om vervolgens te kijken hoe ze je kunnen helpen. En op grond van die ervaring kan het soms zijn dat hulpverleners beter weten wat 'het beste voor je is' dan jezelf, omdat je niet goed naar jezelf kunt kijken, net zomin als een dokter precies kan weten wat hem mankeert als hij ziek is: die hebben ook gewoon een huisarts waar ze in dat soort gevallen heengaan.
Zoals je misschien wel weet, een autist heeft moeite met nieuwe situaties. Je zegt het immers zelf? En dan moet je je voorstellen wat het is om 6 maanden weg te zijn uit je vertrouwde omgeving. Iedere dag word je geconfronteerd met jezelf, hoe je doet. Je maakt je zorgen, vinden ze me niet heel erg raar? Doe ik niet belachelijk? Je zit constant tussen mensen met zware problemen. Dit in zijn geheel is heel bedreigend voor mij! En ik heb het naar mijn zin bij mijn baan, ik heb het er mee getroffen, en ik ga dat niet opgeven omdat ik een vleugje autisme heb.Ik denk dat je een soort kosten-baten analyse zou kunnen maken: wat kost opname en wat levert het op? En dan op de lange termijn. Op grond daarvan zou ik een beslissing nemen, en niet op grond van emotionele argumenten als 'ik verlies mijn baan, ik verlies mijn sociale contacten.' Ook al verlies je je baan, die baan is niet de enige baan die in Nederland beschikbaar is. Er zijn vast wel meer banen...
Dat je slecht tegen nieuwe situaties kunt als autist is geen excuus om nieuwe situaties maar te ontlopen. Je wordt niet geregeerd door autisme, je bent zelf 'in control'. Je laat je toch niet op de kop zitten door dat autisme? Hoewel het soms wel handig kan zijn om je erachter te verschuilen kan het heel bevrijdend werken om nieuwe situaties te verkennen en te merken dat het toch niet zo eng en vervelend was als je dacht. En als ik je laatste reactie lees hoop ik echt dat je leert je niks aan te trekken wat anderen van jou vinden. Is het jouw probleem als mensen je raar vinden? Ik ken ook wel mensen die me raar vinden, of me niet mogen, maar ik heb dan zoiets van: "Boeiûh!"
Je zult altijd wel van dat soort mensen hebben, gewoon niets van aantrekken. Probeer gewoon jezelf te ontdekken en jezelf te accepteren zoals je bent. Je bent ook een kind van God. Als God jou in een christelijke omgeving gezet heeft en je bent gedoopt, dan accepteert God jou kennelijk om wie je bent. Als God jou al de moeite waard vindt, welk recht hebben mensen dan om dat niet te vinden?
Ik weet niet of ik daar moeite mee heb. Zal het eens vragen. Dat mag heel raar klinken, maar je begrijpt me wel denk ik.Daarom is het vaak zo dat dit soort stoornissen pas later boven water komen. En bij PDD-NOS gaat het om een pervasieve ontwikkelingsstoornis met autistische trekjes die niet thuis te brengen is in de andere categorieën van autisme (NOS = Not Otherwise Specified). Dus het is een restcategorie van autisme. En meestal heeft iemand met PDD-NOS ook nog andere stoornissen (co-morbiditeit): persoonlijkheidsstoornis, AD(HD). Ook zijn deze mensen vaker dan anderen depressief omdat ze moeite hebben met het in toom houden van emoties.
Jawel, maar ik weet niet of je mij ook begrijpt: met 'emoties niet goed in toom houden' doelde ik onder anderen op impulsiviteit. Eerst iets doen, eerst reageren en daarna pas nadenken over wat je net gedaan hebt. En verder dat dit soort mensen vaak (niet altijd) de neiging hebben om heel 'zwart-wit' te denken: iets is goed, of fout, een tussenweg is er niet.
En, nog een keer, ik heb het eindelijk uit ze gekregen dat ik maar een heel licht vleugje PDD-NOS heb!!! Ik ben nu niet meer, niet minder dan andere mensen hierom, ik verander niet, en ik wil ook niet anders behandeld worden! (niet dat dat hier zou gebeuren, maar het is meer een wens voor mijn omgeving, die ik hierom ook niet de uitslag ga vertellen)Ze hebben ook gezegd dat ik met mijn intelligentie al die tijd de problemen op heb gevangen.
Mijn ervaring leert dat juist mensen die duidelijk anders zijn, duidelijk autist zijn het vaak makkelijker hebben dan mensen die maar 'een vleugje' autisme hebben. Dan is het "Hij kan er niets aan doen, want hij heeft autisme". Bij die laatste groep mensen gaat men er ten onrechte vanuit dat ze maar normaal moeten kunnen functioneren. Zeker als je aan niemand vertelt dat je PDD-NOS hebt, want dan denken ze dat je normaal bent, en als je wat last hebt van autisme, dan denken ze "Doe normaal!". En dat is net niet wat je kunt op dat moment. Het is inderdaad bekend dat je met een hoge intelligentie meer kunt opvangen, maar het is je sterkte én je zwakte. Je gebruikt je intelligentie dan ook om dingen weg te redeneren waar je eigenlijk iets aan zou moeten doen.
Wat ik dan wel weer bijzonder vind dat bij jou opname aangeraden is 'bij een licht vleugje PDD-NOS', dan is er vast meer aan de hand dan alleen de PDD-NOS. (Maar daarover hoef je hier niets te vertellen als je dat niet wilt, dat soort dingen zijn per slot van rekening privé).
Mag ik als laatste zeggen dat ik geen autist ben, ik héb autisme en daar heb ik soms last van!
Je "hebt" geen autisme, zoals iemand griep kan hebben. Dat suggereert dat het weer over kan gaan. Dat is bij dit soort stoornissen niet zo: je blijft er je hele leven lang last van houden en naarmate mensen op sociaal gebied meer van je vragen, heb je er meer last van. Je bent zo geworden, zo ontwikkeld. Dat is bij jou anders gegaan: het is een ontwikkelingsstoornis. Dat betekent dat je bepaalde dingen minder goed geleerd hebt. Dat betekent niet dat je bepaalde dingen nooit zult leren.
