Ger gem DE kerk

[Marnix]

Het is een gegeven dat in rechtsreformatorische kerkverbanden nu eenmaal sterk aan tradities gehecht wordt. Dat is op zich ook helemaal niet erg. Tradities bieden immers een bepaalde houvast, een veilige context.

En dat kan ook averechts werken. Men kan zijn houvast bijde tradities gaan zoeken in plaats van waar het echt hoort. Men zou de Geest kunnen tegenwerken door feitelijk gewoon te zeggen: Nee, dat doen we niet want dat past niet in onze tradities. Als een volkomen Bijbels nummer als Ere Zij God niet gezongen kan worden bij een kerkdienst omdat het te vrolijk is en niet in de traditie zou passen vind ik dat een slechte zaak. Tradities zijn niet verkeerd, maar we moeten ons wel afvragen wat God er van zou vinden. Zou Hij zeggen: Nou, zing het Ere Zij God maar niet want het is te vrolijk en jullie zingen die standaard toch niet? Of zou Hij er blij mee zijn als het wel werd gezongen?

Ik zou het pas zorgwekkend vinden wanneer bepaalde tradities onderdeel gaan vormen van 'de leer' en als het ware verworden tot verplichte elementen, waaraan de godzaligheid van personen valt af te lezen. En voorzover ik dat binnen mijn eigen kerkverband (Gergem) kan waarnemen, is dat niet het geval.

Is er vaak niet van iets dergelijks sprake, maar dan omgedraaid, dat het niet doen van bepaalde dingen wel een onderdeel van "de leer" wordt? Kijk eens naar om welke reden het niet gezongen wordt. Te vrolijk? Dat heeft volgens mij ook met de leer te maken, de traditie van soberheid en ingetogenheid is zo ongeveer de leer geworden, of is in ieder geval nauw verweven daarmee. (soberheid en ingetogenheid en vooral niet teveel vrolijkheid vwordt door velen toch wel als kenmerk van die godzaligheid gezien. Verder vraag ik me af of je helemaal gelijk hebt. Als mensen het duivels en werelds vinden om andere instrumenten dan het orgel te gebruiken en gaan klagen dat dat echt niet tot Gods eer kan zijn, om maar eens een voorbeeld te noemen, wordt dan ook niet iemands geloof getoetst aan de hand van traditionele regels? Of het verhaal dat ik eens hoorde over een oma, die tegen haar kleindochter zei dat ze nooit in de hemel kon komen omdat ze wel eens broeken droeg. Het zijn allemaal tradities die, juist omdat ze zo centraal staan, zorgen voor veroordeling. Stonden de tradities niet zo cenraal, dan was het niet zo'n probleem geweest omdat hen die daar niet in meegaan tenminste in hun waarde gelaten zouden worden.

[Corine]

Het belangrijkste van mijn gang naar de kerk vind ik nog altijd de preek. Ik kom er om wat te leren. Natuurlijk zou ik het in het geheel niet vervelend vinden als we eens wat anders zongen dan psalmen, of dat er eens een piano in de kerk kwam. Maar waar leg je dan de grens. Want tja, als je een piano in de kerk zet, waarom dan geen gitaar etc. Wat vind je dan het belangrijkste? Ik vind het wel goed dat tradities in ere worden gehouden. Zo blijf je bij de kern van de zaak. En in de rest van de week is er gelegenheid genoeg om iets minder stijf met de dingen van de eeuwigheid bezig te zijn. Je kunt op verenigingen, koor (met piano, jaja..) en nou ja, noem maar op.
En volgens mij is het bij ons niet verboden vrolijk te zijn. Noem het maar ingetogen.

[medina]

Parsifal waarom mag deze discussie niet op emotionele toon worden gevoerd? De argumentatie dat de mening van Jantjes niet wordt gedeeld door gg-predikanten heeft daar toch niets mee te maken? Voor mij althans niet. Mijn reactie is naar aanleiding van de stelling van Jantjes en is dan ook voor hem bedoeld. Niet voor eventuele personen die ik niet eens ken.

Overigens zie ik zeker wel in de bewuste gg-kerk die ik redelijk ken dat traditionele elementen verheven worden tot verplichte onderdelen. Wanneer niet daaraan voldaan dan is er geen heil te verwachten.
Probeer maar eens, ( zonder dat ik rebellie wil prediken, maar gewoon, als test) goed gefundeerd met een lange broek aan aan het avondmaal deel te nemen (als vrouw uiteraard ) Gaat je niet lukken. Al kan je honderd keer uitleggen dat de veelgebruikte en inmiddels bijkans versleten teksten op iets heel anders doelen dan inmiddels gemeengoed is binenn de GG; het gebeurt niet en je wordt er uitgezet. Onder censuur of hoe het heten mag.

Het voorbeeld van het Ere zij God is ook al duidelijk genoeg eigenlijk. En ik ben benieuwd wat er gebeurt als ineens een ouderling het in zijn hoofd haalt om in een blij zomers pak de bank in te schuiven. Gaat ook niet goed komen[/quote]

[Othello]

En dat kan ook averechts werken. Men kan zijn houvast bijde tradities gaan zoeken in plaats van waar het echt hoort.

Dat klopt, en dat is wat er in de praktijk ook wel gebeurt: door in een bepaalde traditie te leven, verwacht men dat het uiteindelijk wel goed komt. Dat is echter niet de boodschap die van de preekstoel verkondigd wordt! Dat er anderzijds soms best wat genuanceerder over heel praktische leefregels gesproken zou mogen worden, daar ben ik het mee eens.

Verder vraag ik me af of je helemaal gelijk hebt. Als mensen het duivels en werelds vinden om andere instrumenten dan het orgel te gebruiken en gaan klagen dat dat echt niet tot Gods eer kan zijn, om maar eens een voorbeeld te noemen, wordt dan ook niet iemands geloof getoetst aan de hand van traditionele regels? Of het verhaal dat ik eens hoorde over een oma, die tegen haar kleindochter zei dat ze nooit in de hemel kon komen omdat ze wel eens broeken droeg. Het zijn allemaal tradities die, juist omdat ze zo centraal staan, zorgen voor veroordeling. Stonden de tradities niet zo cenraal, dan was het niet zo'n probleem geweest omdat hen die daar niet in meegaan tenminste in hun waarde gelaten zouden worden.

Toch herken ik me hier niet in. Ik wil niet ontkennen dat er door sommigen zo gedacht wordt, maar dat heeft niets te maken met 'beleid' of 'leer' van het betreffende kerkverband. Toen mijn ouderling op de man af werd gevraagd of het dragen van broeken door vrouwen in strijd zou zijn met God's inzettingen, ontkende hij dat. Maar hij zou niet schromen een gemeentelid dat broeken draagt daarop aan te spreken, omdat 'het tot aanstoot zijn van anderen' wél in strijd met het Woord is. Of zijn redenering nu terecht is of niet, het feit dat hij het dragen van broeken an sich niet wilde veroordelen, is hier voldoende.

Overigens zie ik zeker wel in de bewuste gg-kerk die ik redelijk ken dat traditionele elementen verheven worden tot verplichte onderdelen. Wanneer niet daaraan voldaan dan is er geen heil te verwachten.
Probeer maar eens, ( zonder dat ik rebellie wil prediken, maar gewoon, als test) goed gefundeerd met een lange broek aan aan het avondmaal deel te nemen (als vrouw uiteraard ) Gaat je niet lukken. Al kan je honderd keer uitleggen dat de veelgebruikte en inmiddels bijkans versleten teksten op iets heel anders doelen dan inmiddels gemeengoed is binenn de GG; het gebeurt niet en je wordt er uitgezet. Onder censuur of hoe het heten mag.

Het voorbeeld van het Ere zij God is ook al duidelijk genoeg eigenlijk. En ik ben benieuwd wat er gebeurt als ineens een ouderling het in zijn hoofd haalt om in een blij zomers pak de bank in te schuiven. Gaat ook niet goed komen

Ik kan me niet voorstellen dat iemand met een levende honger naar Jezus' gemeenschap juíst in een gemeente waarin broekdragen discutabel is, met een broek aan het Avondmaal zou willen gaan. Ik vind dit voorbeeld hier ook totaal niet passen.

[Marnix]

Het belangrijkste van mijn gang naar de kerk vind ik nog altijd de preek. Ik kom er om wat te leren. Natuurlijk zou ik het in het geheel niet vervelend vinden als we eens wat anders zongen dan psalmen, of dat er eens een piano in de kerk kwam. Maar waar leg je dan de grens. Want tja, als je een piano in de kerk zet, waarom dan geen gitaar etc. Wat vind je dan het belangrijkste? Ik vind het wel goed dat tradities in ere worden gehouden. Zo blijf je bij de kern van de zaak. En in de rest van de week is er gelegenheid genoeg om iets minder stijf met de dingen van de eeuwigheid bezig te zijn. Je kunt op verenigingen, koor (met piano, jaja..) en nou ja, noem maar op.
En volgens mij is het bij ons niet verboden vrolijk te zijn. Noem het maar ingetogen.

Tja, en daarom verlaten veel jongeren de kerk. Door de week mogen ze wat minder stijf met dingen bezig zijn. Maar op zondag mag het opeens allemaal niet. Op een gegeven moment vinden ze het door de week prettiger dan op zondag... gevolg: Men blijft zondag weg, of zoekt een kerk waar ze op zondag dezelfde vrijheid hebben die ze door de week ook hebben. Afhankelijk van wat de vrijheid is die ze nemen kan dat goed zijn of niet goed. Genoeg mensen die die verplichte ingetogenheid als belemmering zien. Verder heeft wat je zingt en hoe je zingt bijvoorbeeld wel te maken met de kern. De kerkdiensten zijn er niet alleen voor de preek, om te luisteren... maar ook om God te aanbidden en groot te maken en de eer te geven die hij krijgt. Samen bidden, zoeken, luisteren. De preek is een belangrijk onderdeel, maar we moeten dit niet als het belangrijkste gaan zien, dan doen we tekort aan een hoop dingen. Niet voor niets is de kerkdienst een EREdienst, waarbij het eren van God centraal moet staan. Niet alleen maar mensgericht bezig zijn (ik kom hier om zelf een hoop te leren... maar Godgericht (samenkomen om Hem te eren)

Dat klopt, en dat is wat er in de praktijk ook wel gebeurt: door in een bepaalde traditie te leven, verwacht men dat het uiteindelijk wel goed komt. Dat is echter niet de boodschap die van de preekstoel verkondigd wordt! Dat er anderzijds soms best wat genuanceerder over heel praktische leefregels gesproken zou mogen worden, daar ben ik het mee eens.

Mee eens. Maar of een kerk waar is of niet en zuiver of niet wordt niet alleen bepaald door wat er vanaf de preekstoel verkondigd wordt. De kerk is het lichaam van Christus, en dient ook als zodanig te functioneren. Als de hand tegen de voet zegt: Je moet niet schoppen... maar de voet schopt er wel vrolijk op los kan je niet zeggen: Tja, het lichaam functioneert zoals het moet.

Toch herken ik me hier niet in. Ik wil niet ontkennen dat er door sommigen zo gedacht wordt, maar dat heeft niets te maken met 'beleid' of 'leer' van het betreffende kerkverband. Toen mijn ouderling op de man af werd gevraagd of het dragen van broeken door vrouwen in strijd zou zijn met God's inzettingen, ontkende hij dat. Maar hij zou niet schromen een gemeentelid dat broeken draagt daarop aan te spreken, omdat 'het tot aanstoot zijn van anderen' wél in strijd met het Woord is. Of zijn redenering nu terecht is of niet, het feit dat hij het dragen van broeken an sich niet wilde veroordelen, is hier voldoende.

Tja, je bent samen de kerk en ook samen verantwoordelijk en als er onbijbelse praktijken plaatsvinden en mensen worden daar niet op aangesproken kan je dat wel de gemeente aanrekenen. Nogmaals, je bent samen het lichaam en daarom is er ook sprake van collectieve verantwoordelijkheid. Paulus spreekt ook de hele gemeente van Korinthe aan op het wangedrag van sommigen, omdat het niet de kop in gedrukt wordt. Als iemand een kerk in komt in broek een kwart van de kerk zit zo iemand hoofdschuddend aan te gapen kan je zeggen: Tja, dat doet maar een gedeelte... maar ik vind dat toch wat over de hele gemeente zeggen.

[Corine]

Ik begrijp je wel hoor Marnix, maar ik voel me hier gewoon wel prettig bij en ben de kerk ook niet verlaten
Ik denk niet dat we het eens worden dus ik wilde het hier maar bij laten. Iedereen doet het toch op de manier waar hij zich het prettigst bij voelt.

[scape]

De kerkdiensten zijn er niet alleen voor de preek, om te luisteren... maar ook om God te aanbidden en groot te maken en de eer te geven die hij krijgt. Samen bidden, zoeken, luisteren.
De preek is een belangrijk onderdeel, maar we moeten dit niet als het belangrijkste gaan zien, dan doen we tekort aan een hoop dingen. Niet voor niets is de kerkdienst een EREdienst, waarbij het eren van God centraal moet staan. Niet alleen maar mensgericht bezig zijn (ik kom hier om zelf een hoop te leren... maar Godgericht (samenkomen om Hem te eren)

Hm, misschien is de gemiddelde refo minder " worship"-gericht. Of anderszijds vanuit een calvinistisch oogpunt: Het Eren van God is een serieus iets.Een oudvader lezen als aanbidding?
Inhoud gaat voor vorm is m.i. een belangrijke waarde die vanuit meer "aanbiddings"gerichte denominaties niet altijd op waarde geschat wordt.

Scape

[medina]

En dat is precies waar het om gaat Othello! Jij kunt je niet voorstellen dat iemand met een levende honger zoiets zou doen. Dat is dus te ver doorgevoerde traditie. Het enige wat telt is of iemand zich wil houden aan de wet. Dat is God liefhebben bovenalles en je naaste als jezelf.
In de gg. die ik ken kom ik dus allerhande subgeboden tegen die minstens net zo belangrijk zijn. Hou je je daar niet aan dan is het gesprek afgelopen en word je ontmaskerd ("je hebt dan geen levende honger")
Als het concreet wordt past het ineens niet meer in de discussie. Ik geef toe dat de voorbeelden mogelijk wat vergezocht overkomen. Ze zijn dan ook alleen maar bedoeld als illustratie, namelijk dat er heel erg veel bijzaken verheven zijn tot de kern. Meer dan je denkt misschien. Excuus als het mogelijk flauw overkwam. Het zou wel stoer zijn als het gesprek wèl een keer zou kunnen gaan over de verhouding tussen essentials en non-essentials. Maar misschien is dat een utopie.
Zo lang dat het geval is blijf ik van mening dat binnen de rechterflank van de reformatorische kerken een heleboel bijzaken het zicht op God wegnemen.

[leclerc]

Nu heb ik persoonlijk niets tegen vrouwen in lange broek aan het HA. edoch ik kan jou reactie niet onderschrijven.
Als je weet dat er in een bepaald kerkverband anders tegenaan gekeken wordt dan ben je een behoorlijke olifant in een porcelijnkast om het op die manier aan te willen pakken. dan jaag je mensen, die ook een levend geloof hebben, behoorlijk mee op de kast en ik vind iets als de avondmaalstafel nu niet echt een plek om dat te doe. dan ga je op een bepaalde manier niet echt fris aan.

Dat neemt overigens niks weg van de kritiek die je uit. En ik zou willen dat men voorbij een aantal regels en tradities zou kunnen kijken, maar in sommige kringen gaan daar wel een paar generaties overheen.

[Othello]

En dat is precies waar het om gaat Othello! Jij kunt je niet voorstellen dat iemand met een levende honger zoiets zou doen. Dat is dus te ver doorgevoerde traditie. Het enige wat telt is of iemand zich wil houden aan de wet. Dat is God liefhebben bovenalles en je naaste als jezelf.

Ik denk dat je je vergist. Als iemand werkelijk de behoefte heeft aan een levende gemeenschap met Christus én met Zijn kinderen, en dat aan de Avondmaalstafel, dan zal diegene zich zonder enige twijfel als de minste opstellen. En er derhalve voor kiezen haar broek op de Avondmaalszondag te verwisselen voor een rok. Dat heeft niets, maar dan ook niets met 'een te ver doorgevoerde traditie' te maken.

In de gg. die ik ken kom ik dus allerhande subgeboden tegen die minstens net zo belangrijk zijn. Hou je je daar niet aan dan is het gesprek afgelopen en word je ontmaskerd ("je hebt dan geen levende honger")
Als het concreet wordt past het ineens niet meer in de discussie. Ik geef toe dat de voorbeelden mogelijk wat vergezocht overkomen. Ze zijn dan ook alleen maar bedoeld als illustratie, namelijk dat er heel erg veel bijzaken verheven zijn tot de kern. Meer dan je denkt misschien. Excuus als het mogelijk flauw overkwam. Het zou wel stoer zijn als het gesprek wèl een keer zou kunnen gaan over de verhouding tussen essentials en non-essentials. Maar misschien is dat een utopie.
Zo lang dat het geval is blijf ik van mening dat binnen de rechterflank van de reformatorische kerken een heleboel bijzaken het zicht op God wegnemen.

Ik kan best een eind met je meegaan als je stelt dat er (te) veel aandacht is voor 'bijzaken', of liever: zaken die voor een levende relatie met God niet of minder cruciaal zijn. Ik heb al gezegd dat ik graag een wat genuanceerdere visie zag, ook vanaf de preekstoel, op allerlei praktische zaken. Je kunt echter twee dingen doen: jezelf wezenloos blijven ergeren aan al die (discussies over) randzaken, of er doorheen prikken en je richten op de kern. Dan neem je die enkele opmerkingen over tv, kleding of uitgaan tijdens de preek wel voor lief, denk ik zo.

[Marnix]

Ik begrijp je wel hoor Marnix, maar ik voel me hier gewoon wel prettig bij en ben de kerk ook niet verlaten
Ik denk niet dat we het eens worden dus ik wilde het hier maar bij laten. Iedereen doet het toch op de manier waar hij zich het prettigst bij voelt.

Maar wat als anderen dat wel doen? Zeg je dan: Ach, ik voel me er toch prettig bij? Is dit vaak niet het probleem? De kerk wordt bestuurd door mensen die over het algemeen al wat ouder zijn. Ze kijken naar wat ze prettig vinden... en zo moet het blijven, andere dingen zijn niet mogelijk, zelfs niet het Ere zij God in de kerkdienst. Dat vinden we niet prettig, zo zijn we het niet gewend. En sommige jongeren verlaten teleurgesteld de kerk, omdat deze op dit soort punten gewoon door mensen geregeerd wordt en er weinig rekening wordt gehouden met hen die zich niet prettig voelen bij dit soort dingen. Ik zie ingetogenheid vaak als een gebrek aan enthousiasme, soms klopt dat, soms niet... maar ik voel me daar bijvoorbeeld niet prettig nbij. Wat gebeurt er met dergelijke signalen? Niks. De kerk is vaak zo individualistisch, gericht op eigen belangen, en bepaalde doelgroepen zijn daar dan de dupe van. Zo hoort het niet te zijn! Niet jezelf centraal maar God en elkaar.

Scape, ik denk dat we allemaal meer aanbiddingsgericht zouden moeten zijn. Dat we dat niet allemaal zijn doet daar niets aan af. Nogmaals, de kerkdienst is een Eredienst... maar tegenwoordig heeft met er een leerdienst van gemaakt. Het gaat opeens vooral om wat we leren. En aanbidding kan door gebed, door psalmen en door gezangen en andere liederen. God de lof en eer toezingen. En dat hoeft helemaal niet op de charismatische manier, daar gaat het niet om.

Leclerc, ik ben het met je eens, daarom vind ik die tradities soms ook gevaarlijk. Men is er gewoon in gaan geloven dat God het zo wil... het is allemaal zolang zo geweest dat het inderdaad generaties duurt voor het weer eens anders is. Goed als mensen van buitenaf er wel rekening mee houden, maar een vriendin van me wist bijvoorbeeld niet dat dat daar moest, ze wist dat het wat zwaarder was dan de GKv maar dacht dat een rok wel regelmatig gedragen werd daar maar niet verplicht was. En dat heeft ze geweten ook! En wat als iemand van buitenaf langsloopt en denkt: Laat ik daar eens gaan kijken, ik ben wel benieuwd wat het evangelie nou inhoudt, hoe het gebeurt. Misschien wel iemand die al ajrenlang niet in een kerk is geweest en een beetje heimwee krijgt als hij het orgel hoort en denkt: Ik wil er gewoon eens een keertje heen. Iemand die uit nieuwsgierigheid eens gaat kijken. Die weet na afloop dan gelijk wat het evangelie niet is. Of gebeurt het nooit dat mensen van buitenaf in de kerk komen?

Dat bedoel ik met "rekening houden met jezelf en wat de gevestigde orde prettig vindt maar niet met elkaar".

[Smurffie]

Ik denk dat je je vergist. Als iemand werkelijk de behoefte heeft aan een levende gemeenschap met Christus én met Zijn kinderen, en dat aan de Avondmaalstafel, dan zal diegene zich zonder enige twijfel als de minste opstellen. En er derhalve voor kiezen haar broek op de Avondmaalszondag te verwisselen voor een rok. Dat heeft niets, maar dan ook niets met 'een te ver doorgevoerde traditie' te maken.

In het kader van levende honger naar Christus (Bekeerd(?); Je mag alles op dat moment, je zult alleen opeens een hoop dingen laten die je voorheen wel deed. Datzelfde geldt voor die broek aan het avondmaal.

[Othello]

Othello, een sobere liturgie kan wel de vreugde temperen, de vreugde die we in Christus hebben als verloste mensen. Soms wil ik het wel uitschreeuwen van blijdschap.... maar nee, doe maar normaal, sober en ingetogen. Uit je blijdschap maar niet teveel, das nergens voor nodig. Dat vind ik wel een beetje jammer, dat er zo weinig ruimte voor die geloofsbeleving is, alleen maar voor een soort beleving, die van soberheid en ingetogenheid. Niets mis mee op zijn tijd, maar als je dan toch alleen maar Psalmen wil zingen in je kerk, dan moet er toch op zijn minst wel ruimte zijn voor die aspecten die in de psalmen ook voorkomen?

Omdat die soberheid niet altijd past bij de beleving.
(...)
Júist de liturgie bepaalt mede hoe je een dienst beleeft. En als die bij voorbaat sober moet zijn, dan is dat nogal beperkt.

Hier hebben jullie wel een goed punt te pakken.

Naar mijn mening kun je voor elke ‘stemming’ wel een passende Psalm vinden. We kennen lofpsalmen, boetepsalmen, etc. Aan de teksten zal het niet liggen. Maar jullie hebben gelijk dat de uitvoering de inhoud onderuit kan halen. Een goede organist zal Psalm 150 ook echt als een lofprijzing kunnen begeleiden en daarmee de gemeente op sleeptouw nemen; helaas zijn goede organisten uitermate spaarzaam…
Wat mij betreft hoef je dus niet direct opwekkingsliederen de kerk in te halen; de Psalmen zijn immers zo ontzettend rijk. Maar ik zou er bijvoorbeeld niets op tegen hebben wanneer er meer aandacht komt voor de begeleiding. Bijvoorbeeld door ook andere instrumenten te gebruiken.

n.b. dit is ook opbouwende kritiek, dus een beetje zelfreflectie kan geen kwaad, zie het niet als afkrakende kritiek. Waar ik bang voor ben ik dat men teveel op zichzelf gericht is en de wereld die verloren gaat uit het oog verliest. En bepaalde groepen in de kerk... om maar het veilige en vertrouwde vast te kunnen houden... terwijl God soms ook van mensen vraagt om dat los te laten, daar zijn ook wel voorbeelden van te vinden in de Bijbel toch? Ik ben benieuwd hoe jullie daar tegenaan kijken.

Ik zou heel graag zien dat mijn kerkverband wat meer open-minded zou worden. Meer oog voor de wereld om ons heen, meer aandacht voor buitenkerkelijken, een meer getuigende houding. Het klopt dat we teveel in onszelf gekeerd zijn. Toch zie ik ook positieve ontwikkelingen. Er is een groeiend deel binnen onze gemeenten dat wél op die manier probeert uitvoering te geven aan het gemeente-zijn. Er komt een jongere generatie aan die wél over kerkmuren heen durven en willen kijken.

En laten we even serieus worden, hoeveel aanwas heeft de Ger Gem van niet-kerkelijken? Bij mijn weten is dat niet erg hoog. Zou het een en ander toch niet verband houden?

Ik probeer me regelmatig voor te stellen hoe een buitenkerkelijke het zou ervaren wanneer hij of zij een dienst bij ons zou bijwonen. Ik vrees dat ‘ie er niet veel van zou begrijpen. En ik geef toe: dat is niet goed. We zijn als het ware te ‘introvert’. Het zou absoluut drempelverlagend werken wanneer het taalgebruik zou worden aangepast. Gelukkig zijn er best wel gergem-predikanten die heel eenvoudig en toegankelijk preken, maar op dit punt kan nog heel veel ‘verbeterd’ worden.

[Marnix]

Naar mijn mening kun je voor elke ‘stemming’ wel een passende Psalm vinden. We kennen lofpsalmen, boetepsalmen, etc. Aan de teksten zal het niet liggen. Maar jullie hebben gelijk dat de uitvoering de inhoud onderuit kan halen. Een goede organist zal Psalm 150 ook echt als een lofprijzing kunnen begeleiden en daarmee de gemeente op sleeptouw nemen; helaas zijn goede organisten uitermate spaarzaam… Cool
Wat mij betreft hoef je dus niet direct opwekkingsliederen de kerk in te halen; de Psalmen zijn immers zo ontzettend rijk. Maar ik zou er bijvoorbeeld niets op tegen hebben wanneer er meer aandacht komt voor de begeleiding. Bijvoorbeeld door ook andere instrumenten te gebruiken.

Gelijk opwekking de kerk inhalen hoeft echt niet. Wel zou ik voor de mogelijkheid gaan om meer liederen te kunnen zingen. De psalmen wijzen op Christus, maar er zijn ook prachtige liederen geschreven over Kerst, Goede Vrijdag, Pasen, Hemelvaart, Pinksteren, teksten uit het nieuwe testament, woorden van Jezus. Zonder die liederen vind ik toch dat er nog wat mist. Daarmee wil ik niet afdoen aan de rijke inhoud van de Psalmen, maar er is na de tijd van David en de andere psalmdichters nog zoveel gebeurd waar we ook over mogen zingen! Niet voor niets roept Paulus ons op God als gemeente te loven met Psalmen, hymnen en geestelijke liederen. We mogen dus ook zeker nog liederen schrijven en die in de erediensten zingen. De rijkdom van de Psalmen maakt nieuwe liederen nog niet overbodig

En ja, die positieve ontwikkeling zie ik ook, erg mooi om te zien! En idd, op het punt van niet alleen op jezelf gericht zijn maar ook missionair kerk zijn in je eigen stad kan er nog een hoop verbeteren

En dan nog even de gezangen. Soms vraag ik me ook wel af waarom bepaalde gezangen niet gezongen mogen worden tijdens de eredienst. Mara ik begrijp het ook wel. Nu heb je alleen de psalmen, die je allemaal kan en mag zingen (alhoewel dat niet eens altijd gedaan word), maar als je het als kerkenraad toelaat om gezangen te laten zingen tijdens de eredienst, dan wordt het denk ik toch wel een stuk moeilijker. Want tot heover ga je? Wat mag je wel zingen en wat mag je niet zingen? Ik denk dat er dan zowiezo maar heel erg weinig gezangen zijn die teolaatbaar zijn om te zingen tijdens de eredienst. En tjah, dan kan je denk ik mara beter het zekere voor het onzekere nemen en dus gewoon helemaal geen gezangen laten zingen tijdens de eredienst.

Nou, het zekere voor het onzekere nemen lijkt me niet de goede oplossing, omdat je dan toch die mooie gezangen misloopt. Overigens, dat een hoop liederen op cd's en bij uitvoeringen enzo opeens wel gezongen mogen worden geeft toch al wel aan dat die argumentatie niet helemaal opgaat. Daarnaast heeft God mensen genoeg kennis gegeven om liederen te toetsen aan de hand van Gods Woord. Op die manier kan er toch een selectie worden gemaakt? He tis ene optie dat een landelijk orgaan zich hierover buigt en met een lijst komt, of dat de kerkenraden per lied dit zelf kunnen beoordelen. Als men dit al niet kan, hoe kan men dan een kerk besturen? Overigens zijn er sinds de reformatie een hoop liederen geschreven door mensen die ook in de lijn van de reformatie stonden, dus zijn er echt wel ee naardig aantal liederen die in zo'n selectie opgenomen zouden kunnen worden.

Sowieso krijg je bij de invoering van gezangen in de eredienst al gauw strijd over welke gezangen je wel en welke je niet toelaat. Zo'n strijd hebben we onlangs ook in de GKV gehad. Op zich is dat natuurlijk geen reden om ze niet in te voeren, maar je haalt je wel wat op de hals als je eraan begint.

Tja, het houdt mensen ook scherp, de storm is inmiddels volgens mij wel aardig geluwd in de GKV Verschilt overigens ook wel per gemeente hoeveel men zingt en waat men zingt. Er zijn gemeenten waar ze daar redelijk terughoudend in zijn omdat er een vrij grote wat conservatievere groep is... bij mij in de kerk wordt zelfs af en toe een opwekkingslied gezongen en geeft dit geen problemen. Goed dat men dit ook een beetje plaatselijk kan bekijken en probeert aan te voelen.

Dat is juist het verschil. Een zangavond is geen eredienst, het verschil is dan dus niet alleen dat er dan wel gezangen worden gezongen en in een eredienst niet, maar er zijn veel meer verschillen dan alleen dat, zoals: tijdens een zangdienst hoef je geen ebdekt hoofd te hebben, tijdens ere dienst wel, tijdens zangdienst wordt er bv gespreel op piano, dwarsgfluit, trompet, tijdens eredienst niet.
Met andere woorden: de argumentatie gaat dus wel degelijk op

Ik weet wel dat er verschillen zijn maar ik zie niet in waarom dat een reden zou zijn om in een eredienst geen lofliederen tot Gods eer te zingen, buiten de psalmen om dan he.

[Othello]

Ik ben toch zo vrij om aan te nemen dat de gergem iets steekhoudender argumenten hanteert dan Jantjes...