Verliefd op je baas...

[Boekenlezer]

Zijn er mensen die dit herkennen?

Hmm nee, dat heb ik nou nooit gehad!

[Debor@]

Zijn er mensen die dit herkennen?

Hmm nee, dat heb ik nou nooit gehad!

Ik net zo min, maar daar heeft wervelwind nogal wat aan. Ik zou alleen willen zeggen: sterkte!

[Dreamster]

Relativeren. Het kan gewoon niet. Er zijn meer voorbeelden van verliefdheid waarbij het gewoon niets wordt... daar kom je ook wel overheen.

Dat denk ik ook wel ja. Althans, dat is mij vorig jaar overkomen en nog steeds zie ik die persoon regelmatig. Geloof me, het is helemaal over hoor

Soms moet je gewoon inzien dat het onmogelijk is, als die persoon er dan ook aan meewerkt komt het wel goed!

[joos]

Verliefdheid gaat trouwens ook altijd weer over. Als je het gevoel niet voedt, verdwijnt het.

Als híj het voedt verdwijnt het niet zomaar!

Maar hoe kijkt hij er tegenaan dan? Ik vind het wel verkeerd eigenlijk van hem dat hij het toegegeven heeft, dat mág hij niet eens, want daarmee breek je juist drempels af....

Moeilijk

[Jort]

Zelfs het feit dat jij (of hij) hierover met jou gesproken heeft, hij getrouwd man zijnde, gaat naar mijn gevoelen een stap te ver. Als iets helemaal geen issue is, is het makkelijker om e.e.a. af te bouwen wat gevoel betreft. Nu blijft het toch een beetje hangen.

Als je steeds denkt: dit mag niet, dan denk je er in ieder geval aan en zelfs dat is al teveel. Helaas herkent onze mind niet het woordje 'niet': als je NIET aan iets mag of wilt denken, doe je het wél. Beter zou zijn als je helemaal aan niets denkt waaraan je "niet" wilt denken, niet aan "niet" noch aan "wel". Denk gewoon helemaal niet meer aan die verliefdheid maar alleen aan leuke, toffe en grappige dingen. POSITIEVE gedachten daar gaat het om!! POSITIEVE daden!!! Alles wat negatief is is zonde van de tijd om over na te denken en te doen.

Als toch je gedachten erheen getrokken worden, moet je ze geen seconde langer de tijd geven om erover na te denken. Niet erop malen. Slechts een aantal maal per dag aan dat soort dingen denken is al genoeg om je mind negatief te triggeren en weer een vicieuze cirkel te creeren. "Schudt ze ten eerste af, gelijk men vuur van zijne klederen doet, leidt uwe gedachten terstond af, op wat anders, hier is vluchten 't best; maar laat men de gedachten maar een ogenblik daarop malen, men is overwonnen, deze zonde wast schielijk, en krijgt terstond grote kracht" (a Brakel).

Aangezien het nu toch er tussen zit, lijkt het haast alsof weggaan (hoe vervelend ook) de enige optie is. Tenzij je voortaan niet meer aan "niet" denkt. Dat is echt de enige mogelijkheid. Nogmaals praten met je 'baas', allerlei hulpverlening etc., het heeft geen enige zin behalve weggesmeten tijd, die je beter om kunt zetten in positieve daden.

PS De topictitel vond ik toch een beetje raar: waf waf!

[Fly29]

Zelfs het feit dat jij (of hij) hierover met jou gesproken heeft, hij getrouwd man zijnde, gaat naar mijn gevoelen een stap te ver. Als iets helemaal geen issue is, is het makkelijker om e.e.a. af te bouwen wat gevoel betreft. Nu blijft het toch een beetje hangen.

Als je steeds denkt: dit mag niet, dan denk je er in ieder geval aan en zelfs dat is al teveel. Helaas herkent onze mind niet het woordje 'niet': als je NIET aan iets mag of wilt denken, doe je het wél. Beter zou zijn als je helemaal aan niets denkt waaraan je "niet" wilt denken, niet aan "niet" noch aan "wel". Denk gewoon helemaal niet meer aan die verliefdheid maar alleen aan leuke, toffe en grappige dingen. POSITIEVE gedachten daar gaat het om!! POSITIEVE daden!!! Alles wat negatief is is zonde van de tijd om over na te denken en te doen.

Als toch je gedachten erheen getrokken worden, moet je ze geen seconde langer de tijd geven om erover na te denken. Niet erop malen. Slechts een aantal maal per dag aan dat soort dingen denken is al genoeg om je mind negatief te triggeren en weer een vicieuze cirkel te creeren. "Schudt ze ten eerste af, gelijk men vuur van zijne klederen doet, leidt uwe gedachten terstond af, op wat anders, hier is vluchten 't best; maar laat men de gedachten maar een ogenblik daarop malen, men is overwonnen, deze zonde wast schielijk, en krijgt terstond grote kracht" (a Brakel).

Aangezien het nu toch er tussen zit, lijkt het haast alsof weggaan (hoe vervelend ook) de enige optie is. Tenzij je voortaan niet meer aan "niet" denkt. Dat is echt de enige mogelijkheid. Nogmaals praten met je 'baas', allerlei hulpverlening etc., het heeft geen enige zin behalve weggesmeten tijd, die je beter om kunt zetten in positieve daden.

PS De topictitel vond ik toch een beetje raar: waf waf!

Zo... Hier sluit ik me bij aan. Neem de beslissing en ga.. de rest is gezegt.
En trouwens.. Hij is getrouwd, dus mag hij al niet eens verder meer denken dan waar hij trouw aan heeft gegeven. De maatschappij zal er denk niet moeilijk omdoen. Het heeft voor hun toch geen inhoud.. Doch omdat wij beter weten, is het zaak die belofte te houden.

Groet,

Fly29

Enne.. ik heb geen baas.. ben geen hond.. hahahaha

[moppie]

En waarom zou het niet kunnen

Als hij ook gevoelens voor haar heeft vraag ik me af hoe dat huwelijk is?

Waarom zou hij met haar niet gelukkiger kunnen worden?


Vraag is of hij dat werkelijk wil? Zijn gezin achterlaten??

Maar om zo maar te zeggen dat het onmogelijk is gaat mij te ver.

Overigens............ Nee herken het zelf niet

[Cisca]

En waarom zou het niet kunnen

Als hij ook gevoelens voor haar heeft vraag ik me af hoe dat huwelijk is?

Of iemands huwelijk gelukkig is gaat je niet eens aan, er zijn ook nog de 10 geboden waar een christen zich aan te houden heeft, als ik het me nog goed herinner gaat het hier om het 7e gebod.
Baas, of een andere getrouwde man/vrouw, dat maakt geen verschil, zo gauw je weet dat iemand al een relatie heeft, zoek je geen contact meer, in dit geval is dan de beste weg, andere baan zoeken en wegwezen.

Waarom zou hij met haar niet gelukkiger kunnen worden?

Dat is in feite helemaal geen optie.

Vraag is of hij dat werkelijk wil? Zijn gezin achterlaten??

Meestal gebeurd dat niet hoor, zijn vaak alleen mooie praatjes om iemand aan het lijntje te houden.

Maar om zo maar te zeggen dat het onmogelijk is gaat mij te ver.

Zoiets moet je ook niet willen, en laten gebeuren, stel dat iemand wel zou scheiden, en met die persoon verder gaat, wat heb je te verwachten, hij zal die ander dan net zo makkelijk in de steek laten voor weer een ander.

Overigens............ Nee herken het zelf niet

Zelf niet gelukkig, 'k heb het maar al te vaak om me heen gezien, één en al ellende, zou ik niet op m'n geweten willen hebben.

[butterfly]

haha verliefd zijn op je baas of collega kan erg leuk zijn hoor. Ik heb zelf een relatie gehad met een collega van mijn werk, maar die had geen functie als baas. Alhoewel je moet het wel goed kunnen verbergen, anders heb je een probleem. Het wordt erg leuk als het wederzijds is en dat je andere collega's helemaal van niets weten
Maar je werk wordt een stuk leuker
Verliefd zijn op je baas lijkt me wat lastiger, vooral als diegene getrouwd is Dan zou ik inderdaad een andere baan zoeken!

[phox]

Verliefdheid op een baas herken ik niet. Wel ooit op een vrouw die mij als vertrouwenspersoon beschouwde, wat ook een dilemma van jewelste opleverde. Omdat ik zelf de gesprekken ook altijd erg fijn vond en mijn gevoelens prima voor me kon houden, ben ik het contact ook niet gaan mijden.

Ze was niet getrouwd, maar had al geruime tijd een relatie waar ik zo mijn bedenkingen bij had. Gezien mijn gevoelens voor haar heb ik het onderwerp nooit ter sprake gebracht. Ik had ergens toch altijd het idee dat ik haar relatie door mijn eigen gevoelens gekleurd zag. Op een gegeven moment vertelde ze zelf dat ze twijfelde aan haar relatie. Tja, wat doe je dan? Uiteindelijk toch maar ervoor gekozen om haar te vertellen dat ik ook mijn bedenkingen had.

Na enige tijd ging haar relatie uit en voelde ik me daar toch wel wat schuldig aan. Nog wat later kwam er eindelijk bij mij uit wat ik al die tijd voor me had gehouden. Natuurlijk bleek ze dat allang te weten, ze was behoorlijk sensitief voor emoties. Mijn schuldgevoelens bleken onterecht en de verliefdheid niet wederzijds. Iets wat ik eigenlijk ook al die tijd al wel wist. En al die tijd wist ik eigenlijk ook wel dat mijn verliefdheid irreëel was; we waren goede vrienden, maar een duurzame relatie zou nooit hebben gewerkt, wat ook wel blijkt uit hoe we op allerlei gebieden intussen
compleet andere richtingen op zijn gegaan.

Mijn advies aan jou:
Je wilt je werk daar blijven doen, maar dan zul je wel heel sterk van geest moeten zijn. Ga bij jezelf serieus te rade of je dat bent en vraag - als je mensen hebt met wie je daarover kunt praten - anderen om steun.
Ga eventueel na of je verliefdheid reëeel is door je voor te stellen hoe je dagelijkse leven er in een relatie met hem uit zou zien, ook op langere termijn. Er is een reële kans dat je dan ook keerzijdes ziet en dat dat helpt de verliefdheid over te doen gaan. Let wel, dit kan natuurlijk ook averechts werken!
Bij twijfel zoek je alsnog ander werk.
En de allerbelangrijkste raad: bid tot God om je hierin te leiden.

[Gershwin]

Bedankt Cis, je haalt me de woorden uit de mond. Waarom je het niet kan uiten: omdat je dan een gezin de vernieling in helpt...

@ Phox: mooie, waardevolle reactie

[spacy]

Aangezien je niet wilt scheiden wat God bij elkaar gebracht heeft,
kun je toch ook aan God hulp vragen hier een oplossing in te vinden, eventueel door Hem te vragen om ander werk?

[wervelwind]

Ik wil ook absoluut niet dat hij bij zijn gezin weggaat voor mij. Dat is absoluut niet aan de orde. Ik wil helemaal geen vaste relatie met hem en hij niet met mij. Hij zou ook nooit bij zijn vrouw en kinderen weggaan. Hij is ook niet verliefd op mij, om het zo even uit te drukken, al heeft hij wel gevoelens voor me.
We zien het meer als een tijdelijk avontuurtje.
Maar het feit is, dat we nu heel fout bezig zijn. Om eerlijk te zijn: we zoeken elkaar dus wel geregeld op. Het is heel fout en dat weten we ook wel. Maar aan de andere kant, we genieten enorm van elkaar en het geeft ons een soort kick, een positieve spanning.
We weten allebei dat we hier mee moeten stoppen en dat dit niet al te lang zo door kan gaan.
We staan ook eigenlijk zijn vrouw te beduvelen en daar voel ik me ook wel is l*llig over.
En toch is het heel moeilijk om te stoppen. Weet je, het geeft mij een heel goed gevoel. Ik voel me veel beter, vrolijker en zekerder enzo. En ik weet dat het pijn gaat doen om te stoppen en dat wil ik dus eigenlijk niet.
Tuurlijk weet ik dat ik God moet bidden om mij te helpen. Maar ik vind dat moeilijk. Mag ik God vragen om mij te helpen, kracht te geven om te stoppen? Terwijl ik dat in wezen helemaal niet wil? Eigenlijk sta ik dus niet achter mijn gebed. Dat kan toch niet? Dan bid ik er om en dan voel ik me tegelijk zo'n huichelaar, want ik wil helemaal niet wat ik bid . Snap je dat een beetje?
Wat ik me ook afvraag is: Hoe komt een mens zover? Hoe kan je zo heel bewust zondigen en er zo onwijs van genieten?

En van baan veranderen zie ik op het moment absoluut niet als optie.

Ik wil jullie ook allemaal bedanken voor het meedenken en meeleven. Dit is iets wat je niet zomaar met je vrienden of familie bespreekt. (Misschien mede doordat sommige van hen hem ook kennen.) Daarom ben ik blij dat ik het hier wel een beetje kwijt kan.

[Cisca]

Maar het feit is, dat we nu heel fout bezig zijn. Om eerlijk te zijn: we zoeken elkaar dus wel geregeld op. Het is heel fout en dat weten we ook wel. Maar aan de andere kant, we genieten enorm van elkaar en het geeft ons een soort kick, een positieve spanning.
We weten allebei dat we hier mee moeten stoppen en dat dit niet al te lang zo door kan gaan.
We staan ook eigenlijk zijn vrouw te beduvelen en daar voel ik me ook wel is l*llig over.
En toch is het heel moeilijk om te stoppen. Weet je, het geeft mij een heel goed gevoel. Ik voel me veel beter, vrolijker en zekerder enzo. En ik weet dat het pijn gaat doen om te stoppen en dat wil ik dus eigenlijk niet.

'k Begrijp niet dat je je beter kunt voelen, terwijl je weet dat je iemand bedriegt, de kans dat het uitkomt is er altijd, dan is zijn huwelijk echt wel naar de knoppen, echt een goed gevoel
Hoe kun je dat verantwoorden ten opzichte van je geweten en je geloof

[Daphne]

Ik wil ook absoluut niet dat hij bij zijn gezin weggaat voor mij. Dat is absoluut niet aan de orde. Ik wil helemaal geen vaste relatie met hem en hij niet met mij. Hij zou ook nooit bij zijn vrouw en kinderen weggaan. Hij is ook niet verliefd op mij, om het zo even uit te drukken, al heeft hij wel gevoelens voor me.
We zien het meer als een tijdelijk avontuurtje.
Maar het feit is, dat we nu heel fout bezig zijn. Om eerlijk te zijn: we zoeken elkaar dus wel geregeld op. Het is heel fout en dat weten we ook wel. Maar aan de andere kant, we genieten enorm van elkaar en het geeft ons een soort kick, een positieve spanning.
We weten allebei dat we hier mee moeten stoppen en dat dit niet al te lang zo door kan gaan.
We staan ook eigenlijk zijn vrouw te beduvelen en daar voel ik me ook wel is l*llig over.
En toch is het heel moeilijk om te stoppen. Weet je, het geeft mij een heel goed gevoel. Ik voel me veel beter, vrolijker en zekerder enzo. En ik weet dat het pijn gaat doen om te stoppen en dat wil ik dus eigenlijk niet.
Tuurlijk weet ik dat ik God moet bidden om mij te helpen. Maar ik vind dat moeilijk. Mag ik God vragen om mij te helpen, kracht te geven om te stoppen? Terwijl ik dat in wezen helemaal niet wil? Eigenlijk sta ik dus niet achter mijn gebed. Dat kan toch niet? Dan bid ik er om en dan voel ik me tegelijk zo'n huichelaar, want ik wil helemaal niet wat ik bid . Snap je dat een beetje?
Wat ik me ook afvraag is: Hoe komt een mens zover? Hoe kan je zo heel bewust zondigen en er zo onwijs van genieten?

En van baan veranderen zie ik op het moment absoluut niet als optie.

Ik wil jullie ook allemaal bedanken voor het meedenken en meeleven. Dit is iets wat je niet zomaar met je vrienden of familie bespreekt. (Misschien mede doordat sommige van hen hem ook kennen.) Daarom ben ik blij dat ik het hier wel een beetje kwijt kan.

Ik begrijp eerlijk gezegd niet zo goed, dat je de vrouw van je baas kunt bedriegen, terwijl je ook gelooft... Ik kan dat eerlijk gezegd niet met elkaar rijmen. Ik begrijp heel goed, dat je geniet van het verliefd zijn, dat is normaal. Maar ik zou er zelf niet van kunnen genieten, als ik weet dat ik daardoor een andere relatie in de war schop (ook al komt die vrouw het nooit te weten, toch komt er wat tussen je baas en zijn vrouw in te staan en dat is niet gezond).
Je zegt dat je je wel eens l*llig voelt, dat je zijn vrouw staat te beduvelen. Hoe kan je dan van jullie 'tijdelijk avontuurtje', zoals je het zelf betitelt, genieten?
De opmerking 'tijdelijk avontuurtje' deed me ook al behoorlijk schrikken, moet ik zeggen... Het komt op mij over alsof je trouw en een vaste relatie niet belangrijk vindt...