Wat is een depressie?

[tweetietwee]

weggehaald

[Maara]

Weet ik dat ook weer.

[tweetietwee]

Weet ik dat ook weer.

sorry maara, ik wilde geen vervelend bericht plaatsen, alleen verschil maken tussen een échte' depressie en 'depri gevoel'.

[Maara]

Weet ik dat ook weer.

sorry maara, ik wilde geen vervelend bericht plaatsen, alleen verschil maken tussen een échte' depressie en 'depri gevoel'.

Sorry tweetietwee, ik vatte je bericht niet verkeerd op denk ik.
Maar ik bedoelde gewoon dat ik dat nu ook weer weet.
Daar hoef je je bericht niet voor weg te halen hoor.
Het was gewoon zo van "weer wat geleerd".
Ik vroeg mij gewoon af of mensen die in een depressie zitten daar zelf ook echt zoveel last van hebben.
Ik voelde mij echt niet aangevallen hoor!
De rest mag dus alles ook gerust laten staan.

Als ik een bericht op twee manieren op kan vatten geef ik iemand meestal het voordeel van de twijfel doordat toch de nonverbale signalen en de directe correctie mist als je via een forum reageerd.

[MrSokkie]

Als ik een bericht op twee manieren op kan vatten geef ik iemand meestal het voordeel van de twijfel doordat toch de nonverbale signalen en de directe correctie mist als je via een forum reageerd.

Dat blijft het lastige bij dit soort communicatie-middelen.


Ik heb trouwens laatst een artikel gelezen over depressie. Er wordt er veel onderzoek naar gedaan, juist omdat het zo lastig te behandelen is. Het schijnt dat bij depressie bepaalde "primitievere" delen van je brein overuren maken, het deel van je brein dat de verbinding maakt tussen je emotie-centrum en je rationele centrum. Oftewel, depressieven worden continue gebombardeerd door emoties en daar kunnen we eigenlijk helemaal niet mee omgaan.

Patienten waarbij geen enkele behandeling aansloeg hadden elektroden geimplanteerd gekregen om dat bepaalde hersengebiedje te regelen (een soort pacemaker voor je hersenen) en dat scheen heel erg goed te helpen (de rontgen-foto zag er wel lekker bizar uit trouwens, 2 van die draden in je hoofd)

[Maara]

Iid.
Dan willen smilie's nog wel een beetje helpen, maar de nonverbale communicatie mist toch echt.

Voor mijn tentamen las ik nu ook net vandaag het volgende stukje weer:

In ontmoetings- en therapiegroepen krijgen deelnemers regelmatig feedback van elkaar over hun gedrag en de indruk die zij maken.
Je zou verwachten dat men kritiek bij voorkeur verkeerd verstaat, de onplezierigste delen daaruit vergeet en positieve opmerkingen wél tot zich laat doordringen.
Niets is minder waar. kritiek en lof worden in gelijke mate door de ontvangers kromgebogen. Soms kun je tijdens het luisteren al zien wat hij of zij niet hoort.
Hoe komt het nu dat ook positieve feedback er regelmatig niet in mag? Omdat mensen een beeld van zichzelf hebben dat ze beschouwen als wáár. Dat zelfbeeld wordt met man en macht verdedigd, ook als het veel negatieve kanten heeft en tot weinig eigenwaarde, onbevredigende relaties en magere presetaties leidt.

Zegt dat ook wat over depressieve mensen?
Dat ze vasthouden aan de (negatieve) denkbeelden ook al wordt de kwaliteit van het leven er minder door?
En dat mensen die dan eenmaal uit de depressie zijn er niet meer naar terug willen omdat die denkbeelden dan ook veranderd zijn?
Of zit ik weer wat te zwammen?

[Riska]

Ik denk dat er meer aan de hand is. Eén keer tegen een kind zeggen dat het een 'rotkind' is, vraagt 1000 maal "ik houd van jou". Daarom ook is het 'schelden doet geen zeer' zo'n grote onzin. Als je later aan volwassenen vraagt wat ze zich herinneren uit hun jeugd zijn het bijna altijd negatieve, bezerende opmerkingen, ook al heeft zo iemand regelmatig een pak slaag gehad. Woorden blijven haken.
En voor veel mensen geldt dat ouders - soms helemaal niet expres - een kind laten weten dat het niet deugt. Een kind laten weten dat je van hem/haar houdt, maar dat het gedrag op dat moment fout is, is veel moeilijker dan zeggen: "daar heb je jou weer, altijd zus, altijd zo..." en dergelijke opmerkingen. Dat wordt door een kind ervaren als: "ik deug niet". En niets is zo onuitroeibaar dan die gedachte...
Wanneer ouders hun kinderen vanaf het begin bevestigen en aangeven wat ze wel kunnen en dat ze lief zijn, dan zal ook later lang zo snel niet een goede boodschap niet aankomen.

[MrSokkie]

Zegt dat ook wat over depressieve mensen?
Dat ze vasthouden aan de (negatieve) denkbeelden ook al wordt de kwaliteit van het leven er minder door?
En dat mensen die dan eenmaal uit de depressie zijn er niet meer naar terug willen omdat die denkbeelden dan ook veranderd zijn?
Of zit ik weer wat te zwammen?

Vandaag ging de uitzending van Oprah (tja, tijdelijk werkeloos thuis, dan heb je tijd om tv te kijken) over depressies en mensen die een zelfmoordpoging overleefd hadden. Erg aangrijpend allemaal.

Maar goed, het is mens eigen om de omgeving te interpreteren zodat het overeenkomt met het eigen zelfbeeld, en dat kan catastrophaal zijn. Iemand die ervan overtuigd is dat ze niks waard is, kun je wel vertellen dat ze lief/leuk/waardevol is, maar dat zal ze simpelweg niet geloven. En ze zal je pogingen haar op te vrolijken dus negatief uitleggen. Nou, verander dan je zelfbeeld maar eens...

Nog erger wordt het als je je zelfbeeld gaat projecteren op anderen. Ik bedoel dit: Ik vind mezelf niks waard, dus anderen zullen me ook wel niks waard vinden. Dit gaat onderbewust, dus het enige wat je meekrijgt is dat anderen je niks waard vinden. Daarvoor hoeven anderen niet eens wat te doen of te zeggen.

Mensen die eenmaal van een depressie genezen zijn, en die weer een gezond zelfbeeld hebben en een gezonde hoeveelheid zelfvertrouwen, die zullen echt wel uitkijken dat ze niet weer afglijden, want je zit echt in een diep zwart gat, en je bent er van overtuigd dat niemand je begrijpt en dat het nooit meer over gaat.

Wees dus heel erg geduldig met mensen die depressief zijn; ze kunnen er niks aan doen en roepen: "doe nou maar weer normaal" helpt niet. Het enige wat je kan doen is blijven bevestigen dat ze wel waardevol zijn, ook al zal dat alleen maar weerstand oproepen. (het klopt namelijk niet met het zelfbeeld van de depressie-patient, en dat is stressvol).

Oh, voor het geval iemand het zich afvraagt, ik ben zelf dik 2 jaar heel erg depressief geweest en ken het gevoel dus van binnenuit.

[Gerdien B.]

Ik denk dat er meer aan de hand is. Eén keer tegen een kind zeggen dat het een 'rotkind' is, vraagt 1000 maal "ik houd van jou". Daarom ook is het 'schelden doet geen zeer' zo'n grote onzin. Als je later aan volwassenen vraagt wat ze zich herinneren uit hun jeugd zijn het bijna altijd negatieve, bezerende opmerkingen, ook al heeft zo iemand regelmatig een pak slaag gehad. Woorden blijven haken.
En voor veel mensen geldt dat ouders - soms helemaal niet expres - een kind laten weten dat het niet deugt. Een kind laten weten dat je van hem/haar houdt, maar dat het gedrag op dat moment fout is, is veel moeilijker dan zeggen: "daar heb je jou weer, altijd zus, altijd zo..." en dergelijke opmerkingen. Dat wordt door een kind ervaren als: "ik deug niet". En niets is zo onuitroeibaar dan die gedachte...
Wanneer ouders hun kinderen vanaf het begin bevestigen en aangeven wat ze wel kunnen en dat ze lief zijn, dan zal ook later lang zo snel niet een goede boodschap niet aankomen.

je posting is waar Riska!

[schwesterchen]

ff melden dat het nu wel goed met me gaat God is goed!

Moet wel oppassen m'n gevoelens weg te stoppen...maar probeer Alles waar ik mee zit aan de Heere voor te leggen, Hij kent mij!

[schwesterchen]

ik hoorde dat een meisje met grote problemen zit. Ze is vrijwel onbereikbaar voor de mensen om haar heen. We zijn nu bang dat ze zelfmoord zal plegen.

BID alsjeblieft voor dit meisje, dat ze zichzelf niets aandoet en dat ze contact zal krijgen met mensen die haar begrijpen en kunnen helpen!

[MrSokkie]

ik hoorde dat een meisje met grote problemen zit. Ze is vrijwel onbereikbaar voor de mensen om haar heen. We zijn nu bang dat ze zelfmoord zal plegen.

BID alsjeblieft voor dit meisje, dat ze zichzelf niets aandoet en dat ze contact zal krijgen met mensen die haar begrijpen en kunnen helpen!

Dat zal ik wel doen, maar je hebt er denk ik meer aan om haar mee te slepen naar een huisarts/psychiater. Letterlijk, met een paar man optillen en meenemen. Heel veel sterkte.

[Gerdien B.]

Als zij daar tegen haar wil aankomt dan gaan ze haar toch niet helpen. Dat is het grote probleem binnen de psychiatrie

[Maara]

Betekent dat dus dat je behalve bidden niets voor zo iemand kan doen?
Tenminste zolang die pesoon zelf niet wil?

Kortom, als je bij de GGz komt en je weet niet hoe je iets moet zeggen en je wil nog niks zeggen, dan moeten ze je gewoon laten gaan tot je een bedreiging voor jezelf en de omgeving bent?
Dat heet dus privacy, vrijheid en democratie?

[Gerdien B.]

Ze helpen je pas, als jij wilt dat je geholpen wordt. Anders mogen ze echt niets doen.
Dan moet je als naasten eerst bij de rechter gaan aankaarten dat het dus echt noodzakelijk is dat die persoon opgenomen wordt. Pas zodra de rechter zegt dat die persoon opgenomen moet worden, mag iemand tegen zijn eigen wil in opgenomen worden.