Wat is een depressie?

[L'être extraterrestre]

En nou schijnt de koppigheid bij ons in de familie te zitten en ik ben er rijkelijk mee bedeeld.
Maar als je mensen niet te dichtbij laat komen schrikken ze er ook niet vanaf...

Maar als je mensen niet te dichtbij laat komen, laat je de mooie dingen ook niet toe.
En blijf je in je eentje worstelen.

Tjah, mijn onzichtbare muurtje he..

[Maara]

Staat niet voor niets een bij
Maar zo'n muur is soms nog geeneens zo erg.
Om nou je vrienden kwijt te raken doordat ze te betrokken worden hoeft van mij nou ook weer niet.
Ik heb zo ook wel lol met ze en dat helpt toch ook op de een of de andere manier.

[Maara]

En het zijn volgens mij vooral degene die al eens in mijn muurtje zijn geweest die ermee worstelen.
Ik zie het nog niet als probleem.

[schwesterchen]

Zo, ik moest even bijlezen, maar ga nu echt wat zeggen.

Over het uiten van gevoelens:
Ik herken het wel dat ik anders overkom op mensen dan dat ik me voel. Mensen zien mij als vrolijk en denken dat ik me niet zo veel aantrek van wat men tegen mij zegt. Maar ik doe/deed dat juist wel. Ik draag vaak een masker. Ik had mij erg afgesloten en mensen konden ook niet van mijn gezicht aflezen wat ik voelde want ik keek 'niks'. Zelfs mijn ouders vonden mij zeker over komen, terwijl ik onzeker was. Ik stopte dus mijn gevoelens weg. Wat dit betreft is het denk belangrijk dat je laat merken hoe je je voelt en het niet wegstopt.

Maar je hoeft niet altijd tegen iedereen te zeggen/laten merken hoe je je voelt. Als iemand zegt: hoe gaat het? zeg ik uit zelfbescherming vaak: goed hoor, ook al is dat niet zo. Als ik namelijk zeg: slecht, moet ik het uitleggen en dat wil ik niet aan iedereen. Het is denk belangrijk dat je een paar mensen hebt tegen wie je alles kan zeggen en over je gevoelens kan praten, tegen wie je wel kunt zeggen: ik voel me ellendig. Door met hen te praten en te bidden! kun je dan dingen verwerken/leren. Maar dat hoeft niet met iedereen.

Nog over hulpverleners... ik vind het soms ook lastig te zeggen wat ik nu precies voel. Een hulpverlener mag best eens zeggen: je toont je emoties niet. Maar zeker in het begin lijkt me dat niet zo gek, want je kent diegene nog niet goed. Het is ook best logisch dat je je gevoelens niet toont, want je hebt ze vaak weggestopt.
Toen ik met mijn moeder ging praten over wat mijn probleem is, mocht ik wel vertellen hoe ik me voel/voelde. Maar het was best zakelijk, want ze moest eerst de situatie weten voordat ze er iets zinnigs over kon zeggen. En ik hoefde dus niet mijn gevoelens te tonen. Alleen 'van een afstand' erover te praten was al heftig genoeg. De emoties komen de volgende keer wel weer. Dit geldt denk ook voor hulpinstanties. Ik heb daar zelf geen ervaring mee. Ik heb wel een keer ergens met een mevrouw van de nazorg gepraat. Zij luisterde heel goed en verwoorde ook dingen die ik niet goed kon verwoorden. Bij haar heb ik trouwens wel zitten huilen... Maar goed, dat was ook wel even nodig.
In het begin van dit forum zeiden veel mensen dat hulp zoeken een grote drempel is, ik ervaar dat ook wel. Je moet denk eerst erkennen dat je hulp nodig hebt, en dat is moeilijk. Ik heb nu zoiets van: ik moet praten, hoe langer ik het wegstop, hoe moeilijker het wordt om over te praten en hoe onzekerder ik word.

Verder las ik pas in een artikel dat het ook niet altijd goed is om heel erg in je gevoelens op te gaan. Maar dat je negatieve gedachten moest vervangen door bijbelse gedachten. Elke gedachte (dus ook negatieve) moet je brengen onder het kruis van Christus.
Je moet vooral alles voor de Heere neerleggen wat je bezighoudt/denkt/voelt. In de Psalmen bijvoorbeeld zie je ook veel emoties, maar er wordt telkens weer gewezen op Gods wil en Zijn goedheid & zorg voor Zijn kinderen.
Dat wil ik ook tegen iedereen hier zeggen: Zie op Jezus!
Vertel Hem alles waar je mee zit, maar prijs Hem ook om Wie Hij is, zodat je gedachten en hart op Hem gericht blijven en niet op jezelf/je omstandigheden.

[schwesterchen]

N.a.v. het vorige bericht: ik ben niet depressief gelukkig, maar heb soms wel last van depressieve gevoelens.

Hier een gedicht dat ik een poos geleden schreef en net afgemaakt heb:

Daar zit ik dan, denkend:
wie ben ik en wie zal ik zijn?
Daar is een valse rust, wenkend,
nee, voel vooral geen pijn.

Ga liever rustig voort,
denk veel aan and’re dingen.
Maar kun je ongestoord,
de werklijkheid verdringen?

Kan ik zo wel verder,
zonder echt te zijn?
Daar is de goede Herder,
Die zegt: je mag er zijn!

Ik denk, ik huil ik bid,
o God, hoe kan dit nou?
En terwijl ik hier zo zit,
zegt U: Ik hou van jou.

Bidden, praten met vriendinnen.
Een arm, een vriendelijk woord.
Ik voel zo’n pijn van binnen,
en weet dat ’t niet zo hoort.

Dan komen de herinneringen
‘k was veel al lang vergeten.
Ooit gebeurde dingen,
wil(de) ik ze wel weten?

O God, ik wil vergeven
wie mij iets heeft misdaan.
Leer mij om écht te leven,
leer mij Uw weg verstaan.

Nu zit ik hier te huilen
met niemand om me heen.
Bij Jezus mag ik schuilen,
ik ben niet echt alleen!

Ik voel de ware rust weer wenken.
En voel Gods liefde, want
wat ik dan ook mag denken,
ik ben een parel in Zijn hand.

Ik wist het wel, maar toch ook niet.
U komt een stukje nader.
Temidden van al mijn verdriet,
Weet ik: U blijft mijn Vader!

Ik blijf den HEER’ verwachten,
mijn ziel wacht ongestoord:
ik hoop in al mijn klachten
op Zijn onfeilbaar woord.

Hoop op den HEER’, gij vromen!
Is Israël in nood:
er zal verlossing komen:
Zijn goedheid is zeer groot!

[Ri@nne]

Heel mooi

[Maara]

Mooi gedicht.
Iid alleen bij Hem vind je echte rust.
Kkijk verlangend uit naar de tijd dat Hij terug komt om ons echt volkomen die rust te geven.

[Gerdien B.]

het gedicht raakt!

[Maara]

Ik had gisteren echt een baaldag.
Moest leren voor mijn tentamens.
Heeft de ortho ook nog eens mijn beugel flink aangedraaid zodat ik nu vast voedsel bijna niet opgegeten krijg.
Het weer was bagger en mijn kamer ijskoud. zieliglopen
Tot ik gisteren een heel lief kaartje van iemand kreeg.
Ik werd er gewoon helemaal blij van!
En dat ben ik nu nog steeds.
Doet het weer ook nog eens lekker mee!
Dat was lang gelden zeg, dat ik gewoon even echt helemaal happy was...

Tja, ik dacht ook: eens een keertje een vrolijk bericht na al dat geklaag van mij.
Ik kan wel alleen een berichtje plaatsen als ik down ben, maar daar wordt de rest ook niet vrolijker van.
Even laten weten dat ik er weer een mooi dankpunt bij heb in mijn gebed.
En dat ik jullie allemaal ook van harte heel veel blijheid toewens.
Dikke Knuffel!

[Maara]

Durf niet te beweren dat spreekwoorden niet waar zijn!
Je hebt niet voor niets de spreekwoorden:

Wie hoog vliegt kan diep vallen.
Wie hoog klimt kan hard vallen.

Dan blijf ik liever op grote diepte.
In het dal schijnt het het vruchtbaarst te zijn en leeft het meest...

...

[MrSokkie]

Durf niet te beweren dat spreekwoorden niet waar zijn!
Je hebt niet voor niets de spreekwoorden:

Wie hoog vliegt kan diep vallen.
Wie hoog klimt kan hard vallen.

Dan blijf ik liever op grote diepte.
In het dal schijnt het het vruchtbaarst te zijn en leeft het meest...

...

Logisch, maar je moet wel uitkijken dat je jezelf niet depressief houdt. Daar zijn de meeste mensen namelijk heel erg goed in.

[Maara]

Nou vraag ik mij wel eens af wat er zo erg aan is als mensen depri zijn.
Een baaldag hebben is weer niet erg, maar zodra het te lang duurt wel...
Wat is er zo erg aan als iemand zichzelf wat negatief ziet, als die persoon er zelf geen moeite mee heeft?
Als je verliefd bent zien veel mensen de ander juist te positief in. Dan maakt het toch ook niet uit als die ander zichzelf niet zo positief ziet?
Als je van het slechtste uit gaat kan het achteraf alleen maar meevallen...
Vinden mensen die depri zijn het altijd zelf ook wel zo erg om depri te zijn? Of maken de omstanders dat ze het niet leuk vinden?
Net zoals niet je lichamelijk beperking, maar de omgeving je gehandicapt maakt.

[mini]

té somber of té vrolijk, beide zijden zijn niet echt positief. Zo kun je helemaal gestoord worden van mensen die altijd uberblij doen. Echt om te kotsen op den duur. Maar van mensen die altijd alles somber inzien word je ook niet echt blij. Daarbij komt dat mensen die depressief zijn ook niet altijd de gezelligste mensen voor anderen zijn (o.a. omdat ze somber zijn, maar ook omdat ze heel vaak geen behoefte hebben aan (veel) contact met anderen). Je omgeving heeft er dus wel degelijk last van en voor degene die depressief is is het zaak om te zorgen dat je er dus vanaf komt. Je kunt er best tegen vechten.

En nee, ik zeg niet dat dat makkelijk is en dat je altijd evenveel zin hebt om ertegen te vechten, maar doe in ieder geval je best.

[MrSokkie]

Nou vraag ik mij wel eens af wat er zo erg aan is als mensen depri zijn.
Een baaldag hebben is weer niet erg, maar zodra het te lang duurt wel...
Wat is er zo erg aan als iemand zichzelf wat negatief ziet, als die persoon er zelf geen moeite mee heeft?

Het gaat om kwaliteit van leven, en die kwaliteit is gedurende een depressie nou niet echt om over naar huis te schrijven. Ik ken trouwens niemand die een depressie heeft doorgemaakt en die zegt: ach, ik zou er geen moeite mee hebben als ik weer depressief zou zijn.

Vinden mensen die depri zijn het altijd zelf ook wel zo erg om depri te zijn?

Veel depressievelingen geven de hoop op en schikken zich in wat ze denken dat hun lot is. Maar wat mensen tijdens een depressie allemaal vinden kun je gevoegelijk negeren, of beschouwen als symptoon van de ziekte.

[Bloemenkind]

@ Maara: ik kan me niet voorstellen dat iemand die wérkelijk depressief is (en dan heb ik het over de ziekte depressie, niet over het modeverschijnsel depressie) dat niet zo erg vindt.