Weer eens hier aanwezig (op een mooi tijdstip) lees ik een aantal discussies waarbij we ons bezig gaan houden met het doorgronden van Gods manier van "denken". Denk aan de discussie over eeuwigheid, Gods voorzienigheid en remonstrantisme.
In de Bijbel lezen we dat God zich heel menselijk aan ons openbaart. Hij stelt zichzelf voor als Iemand met handen, als een Vader (en Moeder), enz.
Veel van onze gedachten over God, zijn gedachten die het gevolg zijn van menselijk logisch denken over Hem, op een manier die we niet in de Bijbel terugvinden. We maken het onszelf enorm moeilijk omdat we ons bezighouden met een manier van denken die te groot voor ons is.
De andere kant is dat ik ook uitwassen de andere kant tegenkom. God krijgt dan ineens eigenschappen die ik in de Bijbel helemaal niet tegenkom. Jezus wordt de "Grote Vriend" enz.
Ik zou drie manier van denken over God willen onderscheiden:
1. Menselijk-Goddelijk denken. Hiermee bedoel ik het op Gods stoel gaan zitten, Zijn denkwijze doorgronden enz.
2. Bijbels-menselijk denken. We denken over God op de manier dat Hij zichzelf in de Bijbel aan ons openbaart.
3. Menselijk-menselijk denken. Omdat God Zich met menselijke eigenschappen aan ons openbaart, denken we aan God als zijnde een mens. We dichten Hem eigenschappen toe die hij niet in Zijn Woord aan ons bekendmaakt.
Mee eens?
, dus nogmaals: 
