verlies van familielid, of andere goede bekende

[sela]

is je moeder plotseling overleden of..

[sela]

* hug voor raido *

[mirjan25]

is je moeder plotseling overleden of..

Nou eind oktober 1995 kwam er uit dat ze borstkanker had, en toen veel naar ziekenhuis enz, en toen leekt ff beter te gaan en was er een hele tijd rust, maar in okt 1997 of zow waren er uitzaaingen, en toen ging het ceht snel, en eind febr 1998 kwam ze te overlijden.

[sela]

heb je haar zien sterven?
[niet dat ik zomaar onbeschaamd vragen wil stellen hoor..]

[mirjan25]

Raido om ff op jouw terug te komen:
ik snap dat je het hele moeilijk vind om nu hier God in te vinden. En nog in God te geloven. Maar toch................. zonder geloof kom je dr niet.
Ik vind God soms ook onbegrijpelijk, zow heb ik een jara geleden ok bijna moeten zien dat mn broer kwam te overlijden, maar dat mocht gelukkig nog net goed gaan, maar op zulke momenten is het erg moeilijk ja, maar aan de andere kant, vergeten we ook weer te snel de goede dingen die we van God ontvangen, en dat is vaak normaal.

Maar geloof je nu helemaal niet meer raido?? want ik vind het wel heel erg wat je daar zow neerzet, ook al kan ik er in komen.

[mirjan25]

heb je haar zien sterven?
[niet dat ik zomaar onbeschaamd vragen wil stellen hoor..]

.

Nou nee, ik heb haar niet zien sterven. Ik was toen ze stierf 12 jaar, en op dat moment besefte ik het toch nog niet helemaal (tenminste zo kijk ik er nu op terug). Aan het eind van de morgen was de hele fam er al, en toen heb ik en mn broers afscheid van dr genomen, maar ze was al niet meer bij, en ik ben toen samen met mijn 3 jongere broertjes nara mn tante gegaan, en 's avonds om 11 uur is ze overleden en dat hoorde ik de volgende morgen. Maar als ik er nu op terug kijk, merk ik gewn dat je met 12 jaar het nog lang niet echt beseft. je bent dan nog gewoon heel jong. Zou ik het bijvoorbeeld nu meemaken, dan zou het allemaal veel bewuster zijn, en ook zou ik dan tijden s de ziekte er anders tegen aan kijken.

Maar sela, hoe ging dat bij jouw?

[Liarose]

heb je haar zien sterven?
[niet dat ik zomaar onbeschaamd vragen wil stellen hoor..]

.

Nou nee, ik heb haar niet zien sterven. Ik was toen ze stierf 12 jaar, en op dat moment besefte ik het toch nog niet helemaal (tenminste zo kijk ik er nu op terug). Aan het eind van de morgen was de hele fam er al, en toen heb ik en mn broers afscheid van dr genomen, maar ze was al niet meer bij, en ik ben toen samen met mijn 3 jongere broertjes nara mn tante gegaan, en 's avonds om 11 uur is ze overleden en dat hoorde ik de volgende morgen. Maar als ik er nu op terug kijk, merk ik gewn dat je met 12 jaar het nog lang niet echt beseft. je bent dan nog gewoon heel jong. Zou ik het bijvoorbeeld nu meemaken, dan zou het allemaal veel bewuster zijn, en ook zou ik dan tijden s de ziekte er anders tegen aan kijken.

Vind je dat nu niet heel naar? Ik zou helemaal gek worden als ik er niet bij geweest was! Ik was 7 jaar, voor mijn leeftijd veel te wijs, amper kind meer, door alles wat ik al had meegemaakt. Maar ik was er dus wel bij toen mijn vader stierf. Gelukkig.

[mini]

Ik weet wel zeker dat het heel verschillend is hoe mensen er mee omgaan. Hoe is je omgeving? Hoe ben je zelf? enz. Hoe ouder ik wordt en hoe langer het geleden is, hoe minder ik mijn vader mis. Maar ik mis hem nog wel, alleen anders dan vroeger. De allerscherpste kantjes zijn er wel af.
Ik zou nog heel veel van hem willen weten, als kind ben je toch niet zo benieuwd naar de mening van je vader over dingen. Tegen de tijd dat ik daar wel benieuwd naar werd, was hij te ziek om nog goed mee te kunnen praten.
Ik denk niet dat iemand het aan mij zal merken als ik mijn vader mis, ik praat ook zelden meer over mijn vader.

Groot verschil is dat mijn vader ziek was (spierziekte) en mijn vriend is omgekomen bij een ongeluk. Dat was voor mij veel heftiger. Het is iets wat je totaal niet aan hebt zien komen, wat niet in de lijn van de verwachting ligt. Over hem praat ik nog weleens, dat is ook korter geleden. emoties zijn lastig voor me (buiten mijn vrienden om dan).
De ene of de andere week verschilt ook veel. Soms voel ik er totaal niks bij en lijkt het alsof het in het leven van een ander is gebeurd en soms ben ik er verdrietig om.

God zien binnen deze gebeurtenissen... moeilijk. Het gaat ook veelal om de acceptatie dat het gebeurd is. Als je dat niet accepteert, wordt God een soort boeman denk ik. Ik weet niet zo goed welke rol God speelt binnen het leed van mensen. Soms denk ik het dat het zijn megafoon is en soms denk ik dat Hij er weinig mee te maken heeft. anyway, dat is een andere discussie. Hoop dat dit een beetje duidelijk is zo.

[mirjan25]

Vind je dat nu niet heel naar? Ik zou helemaal gek worden als ik er niet bij geweest was! Ik was 7 jaar, voor mijn leeftijd veel te wijs, amper kind meer, door alles wat ik al had meegemaakt. Maar ik was er dus wel bij toen mijn vader stierf. Gelukkig.[/quote]

Nou kijk ik denk ook dat het uitmaakt waar je opgegroeit bent enz, en nu ik terug kijk was het misschien wel fijn om dr bij geweest te zijn, maar toch niet dat ik zeg van dat ik er van baal, want ik was daar toen gewoon niet aan toe. Een week ervoor was de hele fam er ok al bijgeweest en leek het erop dat ze ging sterven, en toen wask er 's avonds wel tijd bij, maar die week later begon het 's morgens al, en ik vond het gewoon vreselijk om daar te zitten. Ik was nog kind, en wilde dat niet, ik wilde gewn spelen, en mn gedachten effe ergens anders op richten, bovendien vond ik het toen ok al niet fijn omdat ze niet meer bij was. Ik weet dat toen ik haar een hand gaf, dat dat gewn een slappe hand was, er zat als het ware al geen leven meer in. Ik vond dat maar niks in zo'n situatie erbij te zijn. En ik mocht wel blijven hoor, maar ik wilde toch liever met mn 3 broertjes mee, en ik merkte ook dat ik die middag bij mn tante weer even mezelf kon zijn, en ff uit de zituatie kon stappen.
Nee het was goed zo.

[mirjan25]

[quote="mini"]Ik weet wel zeker dat het heel verschillend is hoe mensen er mee omgaan. Hoe is je omgeving? Hoe ben je zelf? enz. Hoe ouder ik wordt en hoe langer het geleden is, hoe minder ik mijn vader mis. Maar ik mis hem nog wel, alleen anders dan vroeger. De allerscherpste kantjes zijn er wel af.

Nou idd Mini, ik denk ok dat de omgveing en jezelf hele veel uitmaakt hoe je ermee omgaat. Zo zijn we bij ons thuis heel erg gesloten, en dat mekr ik en vind ik ontzettend jammer. Er wordt nooit meer over mn moeder gepraat, tenminste niet binnne het gezin, en dat werd direct al niet meer gedaan, en dat mis ik erg, maar dat zorgt er teglijk weer voor dat ik er zelf ook weinig over praat, en moeilijk vindt me te uiten.
En ook ik mis mn moeder nog erg, maar twordt idd anders.
Ik heb ong 4 mnd geleden een heel goed gesprek gehad met een zus van mn ma die 2 jaar ouder was, en teglijk een vriendin van haar was en altijd met haar omging. Zij heeft me veel over haar verteld ook over haar jeugd, en hoe ze was enz, en ok over haar ziekte want daar wist ik ok te weinig vanaf.
Maar echt waar dit was ontzettend fijn om te weten.

Maar mini hoe oud was jij toen je vader overleed? trouwens ok heel erg om een vriend te verliezen, en ongeval is idd hele anders. zow plotseling, en ja dan er in te zien dat God er een bedoeling mee heeft, is moeilijk. Maar toch.......

[mini]

Ik was net 18 geworden een maand ervoor. in feite dus volwassen, maar dat was ik toen zeker nog niet. Omdat iedereen een verlies anders ervaart is er soms ook heel veel onbegrip door onuitgesproken dingen, dat is iets waar ik destijds het meeste tegenaan ben gebotst. Je krijgt dan verwijten over en weer en dat is in zulke situaties erg pijnlijk. Daar heb ik wel van geleerd.

[mirjan25]

bedankt voor de al zovele reacties.

[sela]

menschen, wat erg allemaal.
wat een verhalen om te managen..

[Zareb]

Ook troost het dat opa gewoon naar huis ging
Het laat je echter berusten.

Knap van je dat je er in kan berusten.

God zien binnen deze gebeurtenissen... moeilijk. Het gaat ook veelal om de acceptatie dat het gebeurd is.

En zelfs dat is razend moeilijk.
Toen Juan overleden was de tekst van de rouwdienst
Job 11 : 18 (NBG)
Gij zult vertrouwen, omdat er hoop is, en als gij rondgezien hebt, zult gij gerust gaan slapen.
Deze tekst had hij samen met onze predikant uitgezocht. En al hoewel ik zeker weet dat dit zijn geloofsvertrouwen was, kan ik er niks mee. Ik probeer te accepteren dat het gebeurt is. Maar dat lukt me eigenlijk niet

[mirjan25]

ja tis echt erg. khoorde gister nog van meisje uit klas dat een achterneefje van haar van 5 weken oud kanker had. was ermee geboren, en ze hebben nu het gezwel weggehaald, maar nu afwachten of dr ok uitzaaingen zijn.
Kvind dit zo erg he. Amper geboren, en dan al zo'n erge ziekte. zielig gewoon. ja zijn geen woorden voor.