Gelijk ook wij vergeven onze schuldenaren

[Dreamster]

Ja daar heb je gelijk in, ik ben God dankbaar dat ik dat nog niet heb meegemaakt!

[Saskia]

Wanneer de ander belijdt dat hij fout is geweest, is het veel makkelijker om die ander te vergeven. Ik denk dat vergeven ook van twee kanten moet komen, als je moet vergeven zonder dat er schuld beleden is kost dat heel wat meer strijd. Hoewel vergeven dan ook heel bevrijdend kan zijn!

[Raido]

Hier heb ik laatst ook nog over gedacht, het lijkt dat de Bijbel zich wat tegenspreekt daarin..

In de ene tekst staat min of meer 'Gelijk gij vergeeft, zal de Vader u vergeven. Indien gij niet vergeeft zo zal de Vader u niet vergeven'.

In een andere tekst staat min of meer 'Gelijk de Vader u vergeeft, vergeeft gij ook zo'..

Waar begint vergeving nou? Bij God zodat jij weet wat vergeving is, of Bij jezelf zodat jijzelf überhaupt vergeven kunt/zult worden?

[Smurffie]

Waar begint vergeving nou? Bij God zodat jij weet wat vergeving is, of Bij jezelf zodat jijzelf überhaupt vergeven kunt/zult worden?

Bij jezelf. Een beter millieu begint ook bij jezelf

[Wullimpie]

Waar begint vergeving nou? Bij God zodat jij weet wat vergeving is, of Bij jezelf zodat jijzelf überhaupt vergeven kunt/zult worden?

Bij jezelf. Een beter millieu begint ook bij jezelf

Bij God, en wij mogen dat voorbeeld volgen.

[madel]

de vergeving blijkt voorwaardelijk te zijn in de bergrede!!!

SVV Matthew 6:12 En vergeef ons onze schulden, gelijk ook wij vergeven onzen schuldenaren.
deze regel wordt nog eens benadrukt.
SVV Matthew 6:14 Want indien gij den mensen hun misdaden vergeeft, zo zal uw hemelse Vader ook u vergeven.
SVV Matthew 6:15 Maar indien gij den mensen hun misdaden niet vergeeft, zo zal ook uw Vader uw misdaden niet vergeven.

hier blijkt dus vergeving afhankelijk te zijn van de mens. als je niet alles vergeeft van de ander vergeef Ik het jou ook niet zegt God.
normaal gesproken leert men dat eens vergeven altijd vergeven is. toch vreemd?.......of niet

we kennen ook de gelijkenis van de onbarmhartige dienstknecht. (matt 18:21-35). daarin lezen we in vers 35 een zelfde uitspraak over het niet vergeven.
we zien nog iets in deze gelijkenis. de eerste knecht word alles vergeven. maar, de koning (God) komt op zijn besluit terug. en de knecht gaat de gevangenis is. en moet alsnog alles betalen. volgens de traditie zou deze knecht dan in de hel belanden en dat voor eeuwig.

we zien dus een voorwaardelijke vergeving.

in efeze en kol. lezen we het tegenover gestelde. nl.

SVV Ephesians 4:32 Maar zijt jegens elkander goedertieren, barmhartig, vergevende elkander, gelijkerwijs ook God in Christus ulieden vergeven heeft.
SVV Colossians 1:14 In Denwelken wij de verlossing hebben door Zijn bloed, namelijk de vergeving der zonden;
SVV Colossians 3:13 Verdragende elkander, en vergevende de een den anderen, zo iemand tegen iemand enige klacht heeft; gelijkerwijs als Christus u vergeven heeft, doet ook gij alzo.

Deze vergeving is onvoorwaardelijk. dat is dus een verschil.

de uitleg van de onbarmhartige dienstknecht is vaak niet volledig. in sommige kringen blijft men steken bij de torenhoge schuld. een ander legt het uit als je moet ruim zijn in het vergeven.
maar over deze gelijkenis valt nog veel meer te zeggen en dan blijken de teksten elkaar niet tegen te spreken.
vele christenen lopen tegen dergelijke tegenstrijdigheden aan en begrijpen dat vaak niet. en terecht, het word ze niet onderwezen. helaas.

mocht er belangstelling zijn voor een uitleg zoals ik het zie dan zie ik het wel verschijnen.

[Rien67]

Je spreekt God aan met onze Vader. Maar, hoe kan ik Hem mijn Vader noemen als ik Zijn kind niet ben?

hoezo, ben jij Zijn kind niet? geloof je niet dat Jezus voor jouw zonden is gestorven dan?

[André]

Maar, hoe kan ik Hem mijn Vader noemen als ik Zijn kind niet ben?

Waarom denk jij dat je Zijn kind niet bent?
Mijn geloof in God zou 'instorten' als ik niet meer zou geloven dat ik een kind van God ben...

Over de topicstart, ik denk dat er niet van je gevraagd wordt dat je iets niet mag vergeten.
En vergeven kan ook in 'fasen' als het je zwaar valt.
Je kunt ook de hulp van God vragen bij deze bede.

[madel]

ik ken genoeg gelovigen die 3x per dag het 'Onze Vader' bidden. als ik echter zou vragen of ze bekeerd zijn en Hem persoonlijk kennen moeten ze helaas het antwoord schuldig blijven. dan krijg je een antwoord in de trant van: ik ben nog niet bekeerd.
Dat je dan de vrijmoedigheid hebt om dan dit gebed uit te spreken vat ik niet. Iemand je Vader noemen die je niet zou kennen!!! maar goed, dat krijg je ervan als men krijgt voorgeschoteld dat er een soort van Paulusbekering moet plaatsen en het allemaal ongrijpbaar wordt gemaakt. gelukkig gaat men daar in andere kringen wat anders mee om.

waarom legt men de lat zo hoog? maar goed, als je zelf ervaart dat je nog geen kind van God ben denk ik wel dat je dan wel moet oppassen met hoe je Hem aanspreekt. iemand je vader noemen die je dan niet kent is dan niet helemaal op zn plaats.
maar het is jammer dat men dat dan zo ervaart. en dat meen ik oprecht. zo wordt je feitelijk afgehouden van geestelijke groei.

[Poesje]

Je spreekt God aan met onze Vader. Maar, hoe kan ik Hem mijn Vader noemen als ik Zijn kind niet ben?

hoezo, ben jij Zijn kind niet? geloof je niet dat Jezus voor jouw zonden is gestorven dan?

Maar, hoe kan ik Hem mijn Vader noemen als ik Zijn kind niet ben?

Waarom denk jij dat je Zijn kind niet bent?
Mijn geloof in God zou 'instorten' als ik niet meer zou geloven dat ik een kind van God ben...

Om op beide vragen te antwoorden: Om een kind van God te worden/zijn, moet er eerst een wonder gebeuren. Omdat we van nature kinderen des doods zijn, (want we zijn de duivel toegevallen).. Daarom kan ik niet zomaar zeggen dat ik Gods kind ben.

[Riska]

"gelijk ook wij vergeven onze schuldenaren..." Ik heb het jaren en jaren niet kunnen meebidden. En toen het weer ging waren er toch ook weer momenten dat ik het niet kon, omdat de pijn weer te hevig was.

Vergeven is NIET afhankelijk van een schuldbekentenis door de dader. Dan zou ik dus nooit kunnen vergeven, want degene die mij kwaad heeft gedaan, die mij beschadigd heeft, wat tot op de dag van vandaag grote impact heeft op mijn leven, is reeds lang overleden.
Je maakt je dan afhankelijk van de 'dader'.
Vergeven is helend, wanneer je de woede, de pijn, het verdriet, ja álle gevoelens die meespelen, ten volle hebt doorleefd.
God vraagt van ons niet het onmogelijke - wij zijn en blijven mensen.

Om een kind van God te worden/zijn, moet er eerst een wonder gebeuren. Omdat we van nature kinderen des doods zijn, (want we zijn de duivel toegevallen).. Daarom kan ik niet zomaar zeggen dat ik Gods kind ben.

Dat wonder is al lang gebeurd - Christus die voor jou en mij op Golgotha gekruisigd werd en met Pasen is opgestaan!

[Saskia]

Nee, vergeven is niet afhankelijk van een schuldbekentenis van de ander, maar kan het wel makkelijker maken, voor mij wel tenminste.
Het zou ook niet goed zijn als we op de ander zouden wachten, want als er geen schuldbelijden is, zou dat betekenen dat we nooit zouden kunnen vergeven en altijd in onze woede blijven hangen en dat is ook niet wat God van ons vraagt.

[elbert]

Hier heb ik laatst ook nog over gedacht, het lijkt dat de Bijbel zich wat tegenspreekt daarin..

In de ene tekst staat min of meer 'Gelijk gij vergeeft, zal de Vader u vergeven. Indien gij niet vergeeft zo zal de Vader u niet vergeven'.

In een andere tekst staat min of meer 'Gelijk de Vader u vergeeft, vergeeft gij ook zo'..

Waar begint vergeving nou? Bij God zodat jij weet wat vergeving is, of Bij jezelf zodat jijzelf überhaupt vergeven kunt/zult worden?

Het is volgens mij geen tegenstelling, maar het zijn kanten van dezelfde medaille.
Aan de ene kant wordt ons gezegd dat als wij niet vergeven, God ons ook niet vergeeft. Dat is de eis (Matth. 6:14-15).
Aan de andere kant worden we opgeroepen, om te vergeven, gelijk ook God ons vergeven heeft in Christus (Matth. 18:21-35, Ef. 4:32). Dat is de liefdevolle aansporing tot navolging van Hem.

In het tweede voorbeeld, worden we dus opgeroepen om navolgers te zijn van God, die ons vergeeft op basis van de kruisverdienste van Christus: Hij heeft aan de voorwaarden tot vergeving voldaan. De oproep van Paulus in Ef. 4:32 is dan ook een oproep om elkaar op basis van die vergeving, die door Christus is tot stand gebracht, ook te vergeven. Hij spreekt hier dan ook tot mensen die God als een vergevend Vader kennen, christenen dus.
Van hen mag je onvoorwaardelijke navolging verwachten, want ze hebben Christus leren kennen (Ef. 4:20-21), Die Zijn navolgers heeft opgeroepen om hun eigen kruis op te nemen en Hem na te volgen (Matth. 16:24). Wie die navolging echter niet kent, mag zich ook wel eens afvragen of hij of zij die vergeving van God wel heeft ontvangen.

Bonhoeffer heeft dit ook heel mooi uitgelegd in zijn boekje Navolging: alleen de gelovige gehoorzaamt en alleen de gehoorzame gelooft.

Maar ik kan me ook levendig voorstellen, zoals Riska aangeeft, dat vergeven in sommige situaties heel moeilijk kan zijn en voor een tijd zelfs onmogelijk kan lijken.

Nee, vergeven is niet afhankelijk van een schuldbekentenis van de ander, maar kan het wel makkelijker maken, voor mij wel tenminste.
Het zou ook niet goed zijn als we op de ander zouden wachten, want als er geen schuldbelijden is, zou dat betekenen dat we nooit zouden kunnen vergeven en altijd in onze woede blijven hangen en dat is ook niet wat God van ons vraagt.

In dat geval mogen we het in navolging van Jezus overgeven aan Degene Die rechtvaardig oordeelt (1 Petr. 2:23). Want vergeving zonder schuldbelijdenis betekent ten diepste een onverzoende relatie. Dan is de vergevingsgezindheid er misschien wel, maar geen adres waar je die vergeving ook echt kwijt kunt, zodat er herstel komt in die relatie. Ook God vergeeft immers niet iedereen, aangezien ook niet iedereen om die vergeving van de schuld bij God verlegen zit. Zo is het bij mensen ook: je kunt nog zo vergevingsgezind zijn (dat is ook de bedoeling), als de andere partij niet op vergeving zit te wachten, blijft de gebrokenheid bestaan.

Ook Paulus had mensen met wie hij in een gebroken verhouding leefde (zo lijkt het tenminste), zoals bijvoorbeeld Alexander de kopersmid (2 Tim. 4:14).

[liisje]

Vergeef ons onze schulden, Zoals wij ook vergeven onze schuldenaaren.

een moeilijk punt de ene persoon kan ik heel makkelijk zijn schulden vergeven (en vergeten)
De ander kan ik wel vergeven maar moeilijk vergeten (dus blijfd het me steeds bij en gebeurd er weer wat dan tel ik het er stiekum wel bij op)

en weer nij de ander zeg ik nou dit valt niet te vergeven Maar laten we het maar vergeten en opnieuw verder gaan.

ik probeer de zin ook wel eens anders te lezen hak hem in 2 stukken
Vergeef onze schulden.
Zoals wij ook onze schuldenaren vergeven.

dus zoals wij mensen vergeven (welke manier) zo ook mogen wij vragen dat God ons vergeeft (dus diezelfde manier)

en dan is het enkel Gods genade als hij jou volkomen vergeeft
En hij kan volkomen vergeven door Jezus die heeft betaald voor onze zonden / schulden.

en tenslotte is hij het zelf die ons dit gebed geleerd heeft weet je niks (meer) te bidden dan is dit het gebed die je bidden mag omdat hij het ons geleerd heeft.

[Riska]

een moeilijk punt de ene persoon kan ik heel makkelijk zijn schulden vergeven (en vergeten)

Vergeven is NIET vergeten.
Vergeven is het voluit erkennen van wat gebeurd is en dat laten staan, maar het niet meer tussen jou en de ander laten staan. Dus ervoor zorgen dat het de relatie niet langer beïnvloedt.