Nou denken mensen over het algemeen bij traditie aan stoffige dingen, zoals: soep eten op zondag, als dame altijd in rokken lopen, de Bijbel uitsluitend in de Statenvertaling willen lezen, de psalmen alleen maar willen zingen in de berijming van 1773. Maar dat is nou precies niet wat mij interesseert als ik dit onderwerp aansnijd. Ik denk liever aan wezenlijkere dingen, in plaats van dit soort onderwerpen die alleen maar een hele hoop aandacht en tijd kosten (vanwege evt. discussies) maar die de aandacht afleiden van datgene wat de aandacht als traditie waard is.
Kort geleden dacht ik: is de belijdenis van de heilige katholieke kerk misschien wel een van de meest veronachtzaamde tradities in de gereformeerde gezindte? (Zie de
apostolische geloofsbelijdenis!) Een traditie die misschien nog wel serieuzer wordt genomen in de Rooms-Katholieke Kerk, zij het dan niet in de zuivere vorm?
De gereformeerde gezindte in Nederland wordt gekenmerkt door (veel te) grote kerkelijke verdeeldheid. Heel veel dominees uit die kerken vinden dat allemaal wel best, en leunen daarbij lekker met een dikke sigaar achterover in hun luie fauteuil. Het kerkvolk is niet anders gestemd. Een behoorlijk aantal zijn daarin ook bedwelmd door de ('reformatorische') mystiek, die in navolging van Plato het geestelijke zeer hoog acht en het materiële maar van geringe waarde acht. ('Het gaat niet om de kerk, maar om de Kerk', zo luidt dan de 'wijsheid'.) Die mystieke bedwelming maakt helder denken, laat staan een helder en constructief gesprek, bij voorbaat al onmogelijk. En hoe verwarrend dat wel naar buiten toe is, ach, daar heeft men veelal helemaal geen besef meer van, naar binnen gekeerd als men dan is.