Worsteling met God

[Bloemenkind]

Heel veel sterkte. Ik wens je vooral de wil toe om te leven. Want je bent kostbaar in de ogen van God en mensen.

Wat een lief berichtje.
Dankjewel, Optimatus!

[Liarose]

Niet denken dat je je aanstelt! Op het moment dat je toegeeft aan wat je hebt en voelt, voel je je al beter! Niet dat dan alles zo maar over is etc., maar je hoeft niet meer zo op je tenen te lopen!

Gek genoeg vond ik het fijn te horen dat mijn vader mijn depressie als ernstig inschat.
Omdat ik me daardoor eventjes niet zo'n aansteller voelde.
Helaas was dat maar eventjes

Ik weet niet waarom ik het zo moeilijk vind mezelf serieus te nemen
Misschien om dat mijn depressie 'atypische kenmerken' heeft, zoals mijn vader dat zo mooi zei.
Dan denk ik meteen: ik lig niet de hele dag in bed, dus zo erg is het niet (om maar een voorbeeld te noemen).

Dat is echt superherkenbaar! Ik sliep 's nacht gewoon goed (terwijl je rusteloos zou moeten slapen), overdag werkte ik gewoon (nou ja gewoon... ik werkte, terwijl je dus de hele dag in bed zou moeten liggen), etc.!

[Bloemenkind]

@ salty:

Ik besef idd steeds meer dat ik dit niet alleen kan.
Alleen schaam ik me daar verschrikkelijk om.
Ik voel me zwak, het voelt als falen, en het voelt sowieso al alsof ik in alles heb gefaald
En dat loser-gevoel kan ik niet zomaar loslaten

Boze machten?
Hoe moet ik me dat voorstellen?
Er zijn al meerdere mensen zijn geweest die hebben gesuggereerd dat ik misschien word beïnvloed door 'negatieve entiteiten/demonen'.
Maar eerlijk gezegd vind ik dat héél moeilijk te aanvaarden!

Je overgeven... hoe doe je dat?
Daar heb ik sowieso al moeite mee, en al helemaal als het gaat om me over te geven aan iets onbekends, iets wat ik niet heb ervaren.
En aan iets waar ik bang voor ben...

Ik heb God regelmatig gevraagd me te helpen met die overgave.
Maar zonder resultaat...
Omdat ik daar veel, veel te bang voor ben.

Dus jij gelooft dat er een strijd is tussen God en Satan, om het maar even zo te noemen?
En dat die strijd (o.a.) in mensen wordt uitgevochten?

Zelf ervaar ik wel een strijd tussen een 'donker' en een 'licht' stuk, waarbij het donker overheerst en het licht steeds kleiner is geworden.
Het voelt alsof het lichte stuk afwezig is nu.
Maar ik ervaar dat als stukken van mezelf, en niet als God vs. Satan.

(Trouwens, even een vraagje, waarom schrijf jij Yeshua? Ik ben een behoorlijke leek nl. )

Wat een mooie quote.
En bedankt voor je links.
Helaas is mijn concentratievermogen erg slecht, dus ik heb veel moeite met dingen lezen.
Maar ik zal een poging wagen

Dankjewel

Liefs,

Bloemenkind

[Liarose]

Bloemenkind, als ik je reacties lees voel ik zo met je mee! Ik wil je echt bemoedigen! Ik herken zo veel (bijvoorbeeld ook dat je moeite hebt met lezen) en daardoor kan ik je echt zeggen: het gaat over!! Alsof je daar nu heel veel aan hebt dat ik dat zeg... dat realiseer ik me, maar ja...

Ik zal voor je bidden!! Probeer je zelf ook te bidden?

[Bloemenkind]

@ MrSokkie:

Ik vind het ook fijn om niet meer te hoeven doen alsof.
Dat is ook 1 van de redenen dat ik zoveel mensen uit de weg ga.
Ik heb geen zin meer om te doen alsof...
En vaak lúkt me dat voor mijn gevoel ook niet meer.
Daarom sta ik er zo van te kijken dat sommige mensen écht niet zien dat het zo slecht met me gaat

Mijn andere zus heeft inmiddels ook gereageerd d.m.v. een heel lief mailtje
Voorlopig vind ik het bespreken per mail wel zo fijn.
Ik ben nl. verschrikkelijk emotioneel en heb weinig zin om tegenover anderen in huilen uit te barsten, waardoor ik mij veel geremder voel om me face to face bloot te geven.

Ik zou idd eens wat meer naar anderen moeten luisteren en minder naar mezelf
Helaas ben ik daar vaak te eigenwijs voor, zeker omdat ik ervan overtuigd ben dat wat ik nu denk en voel klopt

Maar hoe laat je los??

Ik moet eerst maar eens beginnen met accepteren dat ik een depressie heb.
Dat ik me niet aanstel dus.
Eerst maar eens beginnen mezelf serieus te nemen, en dat lukt nog voor geen meter

Het kan dan wel allemaal een enorme bak ellende zijn, die maaltijd nemen ze je nooit meer af. (ga er alleen niet aan vastklampen he!)

Liever niet, dat geeft zo'n ongemakkelijk gevoel op den duur

[Bloemenkind]

@ rosalie83:

Slapen doe ik helaas wel erg rusteloos.
Atypisch bij mij is vooral dat ik nog gewoon m'n bed uitkom en mezelf verzorg.
Maar overdag in bed liggen terwijl al die nare gedachten en emoties door me heen razen, trekt me niet echt aan.
En als ik mezelf niet verzorg, voel ik me alleen maar nóg onzekerder.



Ik probeer wel te bidden, maar dat lukt niet.
Ik vind het ontzettend lief dat jij voor mij wilt bidden.
Dankjewel!

[Liarose]

@ rosalie83:

Slapen doe ik helaas wel erg rusteloos.
Atypisch bij mij is vooral dat ik nog gewoon m'n bed uitkom en mezelf verzorg.
Maar overdag in bed liggen terwijl al die nare gedachten en emoties door me heen razen, trekt me niet echt aan.
En als ik mezelf niet verzorg, voel ik me alleen maar nóg onzekerder.



Ik probeer wel te bidden, maar dat lukt niet.
Ik vind het ontzettend lief dat jij voor mij wilt bidden.
Dankjewel!

Kan je niet iets homeopatisch nemen tegen die rusteloosheid 's nachts? Je hebt anti-stress middels waarvan je niet sloom en vaag wordt, maar die de onderhuidse spanning gewoon wat wegneemt!

Ja begrijpelijk. Je wilt je zo zeker mogelijk voelen!!

Je weet hopelijk wel dat een gebed niet een kwartier durend relaas van mooie woorden hoeft te zijn (of zo)? Al zeg je "God, help!" dan is dat al een gebed. En God wil je maar al te graag helpen!

[MrSokkie]

Ik vind het ook fijn om niet meer te hoeven doen alsof.
Dat is ook 1 van de redenen dat ik zoveel mensen uit de weg ga.
Ik heb geen zin meer om te doen alsof...
En vaak lúkt me dat voor mijn gevoel ook niet meer.
Daarom sta ik er zo van te kijken dat sommige mensen écht niet zien dat het zo slecht met me gaat

Daarom is het zo belangrijk te stoppen met net doen alsof. Het gaat niet lekker, en waarom zou je dat verborgen houden? En de meeste mensen zien dat niet omdat zij (helaas) meer met zichzelf bezig zijn dan met anderen (is een heel normaal trekje hoor, maar wel iets waar we uiteindelijk allemaal vanaf zouden moeten). Ik verbaasde me er in die tijd over hoe vreemd mensen reageerden als ze vroegen""Hoe is het met je?" en ik gaf eerlijk antwoord. Ja, als je het niet wilt weten, moet je het niet vragen toch? Maar toch zijn er meer mensen dan je denkt die zich op dat moment over zichzelf heen kunnen tillen en wel naar je kunnen luisteren.

Mijn andere zus heeft inmiddels ook gereageerd d.m.v. een heel lief mailtje
Voorlopig vind ik het bespreken per mail wel zo fijn.
Ik ben nl. verschrikkelijk emotioneel en heb weinig zin om tegenover anderen in huilen uit te barsten, waardoor ik mij veel geremder voel om me face to face bloot te geven.

Een begrijpelijke houding, ik vond het ook niet leuk en wel moeilijk om te huilen, en dat heb ik nog steeds, maar het is bijna een geschenk als je in een situatie bent, omringd door liefdevolle en begrijpende mensen en dat je dan gewoon eens ongeneerd een potje kan gaan zitten janken, of schreeuwen of weet ik veel. Om dat bloot geven gaat het nu net namelijk.

Ik zou idd eens wat meer naar anderen moeten luisteren en minder naar mezelf Helaas ben ik daar vaak te eigenwijs voor, zeker omdat ik ervan overtuigd ben dat wat ik nu denk en voel klopt

Je hoeft ook niet klakkeloos andermans mening aan te nemen of afdviezen op te volgen. Al ontdek je maar dat iedereen zijn eigen mening heeft, en dat geen van die meningen meer of minder waard is dan de jouwe.

Maar hoe laat je los??

Daar ben ik ook nog niet achter. Oefenen, denk ik.

Ik moet eerst maar eens beginnen met accepteren dat ik een depressie heb. Dat ik me niet aanstel dus. Eerst maar eens beginnen mezelf serieus te nemen, en dat lukt nog voor geen meter

Dat lijkt me inderdaad een goed begin.

Liever niet, dat geeft zo'n ongemakkelijk gevoel op den duur

Z U C H T

[Bloemenkind]

Kan je niet iets homeopatisch nemen tegen die rusteloosheid 's nachts? Je hebt anti-stress middels waarvan je niet sloom en vaag wordt, maar die de onderhuidse spanning gewoon wat wegneemt!

Ja begrijpelijk. Je wilt je zo zeker mogelijk voelen!!

Je weet hopelijk wel dat een gebed niet een kwartier durend relaas van mooie woorden hoeft te zijn (of zo)? Al zeg je "God, help!" dan is dat al een gebed. En God wil je maar al te graag helpen!

Ik heb wel eens een poos valeriaan gebruikt en ook passiflora, dat is iets rustgevends van Vogel.
Helaas heb ik daar nooit iets van gemerkt

Ik wist dat bidden niet persé in de vorm van een mooi verhaal hoeft.
Maar ik dwaal continu af.
Dan lig ik (in bed) Jezus mijn verhaal te vertellen en mijn gedachten schieten vervolgens alle kanten op, behalve richting Jezus

Maar 'God, help!' roep ik vaak genoeg tussendoor

[Liarose]

Kan je niet iets homeopatisch nemen tegen die rusteloosheid 's nachts? Je hebt anti-stress middels waarvan je niet sloom en vaag wordt, maar die de onderhuidse spanning gewoon wat wegneemt!

Ja begrijpelijk. Je wilt je zo zeker mogelijk voelen!!

Je weet hopelijk wel dat een gebed niet een kwartier durend relaas van mooie woorden hoeft te zijn (of zo)? Al zeg je "God, help!" dan is dat al een gebed. En God wil je maar al te graag helpen!

Ik heb wel eens een poos valeriaan gebruikt en ook passiflora, dat is iets rustgevends van Vogel.
Helaas heb ik daar nooit iets van gemerkt

Ik wist dat bidden niet persé in de vorm van een mooi verhaal hoeft.
Maar ik dwaal continu af.
Dan lig ik (in bed) Jezus mijn verhaal te vertellen en mijn gedachten schieten vervolgens alle kanten op, behalve richting Jezus

Maar 'God, help!' roep ik vaak genoeg tussendoor

Passiflora hielp bij mij ook niet altijd even goed. Maar vaak was de hele heftige spanning wel minder!

Moeilijk is het dan hè! Heel veel sterkte!

[Bloemenkind]

@ MrSokkie:

Meestal zeg ik, als mensen vragen hoe het gaat, dat het beter kan of te wensen overlaat o.i.d.
Het ligt er wel aan wie het vraagt.
Bovenstaande zeg ik tegen de mensen die ik wat minder goed ken.
Tegen mensen die ik beter ken, zeg ik vaak wel gewoon 'slecht'.
Hoewel de boodschap nooit zo overkomt omdat ik vaak opgewekt schijn te klinken

Mensen zien het vaak niet, omdat ze vooral met zichzelf bezig zijn, dat klopt.
Maar ze zien het ook vaak niet, omdat mijn masker schijnbaar erg goed is

Dat, gek genoeg, terwijl ik zelf het idee heb dat ik geen masker meer draag, dat dat me niet meer lukt.
Ik denk daarom ook dat het te maken heeft met een gebrekkige waarneming van mensen.
Zelf doorzie ik mensen heel snel, voel ik het snel aan als het niet goed met iemand gaat.
Maar blijkbaar heeft niet iedereen dat.

Overigens heb ik wel de neiging om mensen die vragen hoe het gaat maar het eigenlijk niet écht willen weten, te gaan provoceren door júist te vertellen hoe slecht het gaat

Het lukt me nog wel eens om mijn tranen te laten gaan als mijn vriend bij me is.
En idd voelt het heel fijn om eens te mogen huilen en daarbij liefdevol te worden gesteund.

Haha, ik klakkeloos andermans mening aannemen?
Weinig kans
Maar ietsje meer dan ik dat nu doe, zou denk ik geen kwaad kunnen
Het schijnt nl. dat mijn gedachten en emoties nu niet zo waar zijn als ik ze ervaar.
Dat wordt tenminste tegen me gezegd...

Enne... loslaten oefenen?
Hoe dan? Wat dan? Waar dan?

[Bloemenkind]

Passiflora hielp bij mij ook niet altijd even goed. Maar vaak was de hele heftige spanning wel minder!

Moeilijk is het dan hè! Heel veel sterkte!

Heb je alleen Passiflora gebruikt of ook nog wat anders?

Dankjewel!

[Liarose]

Passiflora hielp bij mij ook niet altijd even goed. Maar vaak was de hele heftige spanning wel minder!

Moeilijk is het dan hè! Heel veel sterkte!

Heb je alleen Passiflora gebruikt of ook nog wat anders?

Dankjewel!

Alleen Passiflora. Meermalen is me een anti-dip geadviseerd, maar ik, eigenwijs als ik ben...

[Fly29]

Hmm.. blijft een probleem.

Vanuit mijn ervaring gezien heb ik leren handelen. Ik dacht heel wat af op een dag en door dat denken bleef er zoveel liggen. uit eindelijk kwam ik door dat denken tijd te kort en dus bleef het uitvoeren liggen. Doordat het dus bleef liggen, werden mijn gedachten bevestigd en was ik ook werkelijk een slappe goser. En vond ik dat iedereen er wel wat aan had kunnen doen. Ik vergat echter dat mijn persoons de hele mikmak liet liggen en dat het aan mij lag dat er veel dingen niet uitkwamen. Ik leerde mijn angst erkennen waardoor er dingen verklaarbaar werden. Via de situatieverhalen op te schrijven, kreeg ik inzicht hoe ik een situatie te lijf ging. Doordat ik steeds dacht dat ik het niet kon gebeurde ook inderdaad datgene dat ik dacht. Mijn psycholoog wees me er op en vertelde me hoe ik het wel moest doen. Ik wist wel hoe ik het moest doen maar door dat denken van me kwam ik steeds in die spiraal van doemdenken terecht. Uit eindelijk is het goed gekomen en nu treed ik veel meer handelend op en kan zeggen dat het me goed gedaan heeft. Heel veel depressies ontstaan door dat eindeloze denken. Tegen veel depressies is het redemie er tegenin te gaan. En nu ik steeds meer actie ben gaan ondernemen tegen situaties, is mijn leven een stuk rustiger geworden. Volledig genezen doe je niet maar dat moet ook niet je streven zijn. Kortom wat ik uit de verhalen op gemaakt heb is het gebrek aan uitvoering. Ik wilde er vroeger ook niet aan. Ik meende alles eerst uit te moeten denken en dan pas te gaan handelen. Nee, dat is niet de manier van werken.

De methode die ik moest toepassen op mijn probleem was eenvoudig.

Omschrijf een situatie en geef per onderdeel aan welke van de vier emoties je voelde. De emotie die je voelde toen het gebeurde, de emotie die je kreeg toen de tegen partij handelde, de emotie die jij kreeg toen jij een actie ondernam. De vier emoties: verdrietig, blij, boos, bang moest ik dan in de situaties plaatsen. Juist doordat ik zag dat ik steeds bang was, ik zat dan alweer te doemdenken, ging die emotie mijn hele handelen beheersen. en doordat ik nu wist wat er precies gebeurde kon ik er mee aan de slag. Trouwens... De psycholoog vond dat ik slim genoeg was om dat al te realiseren. Het was mijn angst die mij blokkeerde uit eindelijk te handelen.

Een voorbeeld dat ik kan geven. Een poos geleden had ik samen met mijn vrouw een huis gekocht. Leuk! Dat dacht ik ook... Dus ik sms-de een vriend van mij. Vertelde hem dat ik een huis had gekocht. Leuk! we komen langs! Prima. niets verkeerd. Maar half jaartje later, nog niets. Dus ik stuurde hem nog een keer de uitnodiging. Tegenwoordig hebben we het druk, je vergeet wel eens wat. Krijg ik daarop als antwoord dat ik maar een ongeduldig iemand ben. We komen zeker nog een keer langs! Zou ik dit vroeger hebben gehad dan zou ik er een schuldgevoel aan over houden. Zoiets als: Waarom nou? Doe ik het niet goed misschien? Maar door mijn training in het relativeren van gedachte kon ik eenvoudig weg aan deze vriend vertellen dat ik het niet normaal vond. Zonder echte schuldgevoelens heb ik hem gesmsd dat ik de vriendschap als beeindigd beschouwde. Dit is zo'n situatie die ik op deze manier heb op gelost door mijn aangeleerde manier van denken. Ik moet er bij zeggen dat ik soms nog wel eens met de gedachte loop hem dit ongezoute te vertellen hoe ik over hem denk. Maar nuchter beschouwd is het zinloos en niet de moeite waard. Er zijn wel andere dingen waar ik weer mijn energie in kan steken.

Met vriendelijke groet,

Fly29

[MrSokkie]

Mensen zien het vaak niet, omdat ze vooral met zichzelf bezig zijn, dat klopt.Maar ze zien het ook vaak niet, omdat mijn masker schijnbaar erg goed is

Dus eigenlijk hebben de mensen geen schijn van kans.

Dat, gek genoeg, terwijl ik zelf het idee heb dat ik geen masker meer draag, dat dat me niet meer lukt.
Ik denk daarom ook dat het te maken heeft met een gebrekkige waarneming van mensen.
Zelf doorzie ik mensen heel snel, voel ik het snel aan als het niet goed met iemand gaat.
Maar blijkbaar heeft niet iedereen dat.

Nee, niet iedereen heeft dat. Het is een vaak zegen en een soms vloek.

Overigens heb ik wel de neiging om mensen die vragen hoe het gaat maar het eigenlijk niet écht willen weten, te gaan provoceren door júist te vertellen hoe slecht het gaat

Hmm, dat lijkt me ook weer niet nodig. Ik vroeg altijd: wil je de waarheid of het sociaal wenselijk antwoord? Dat had soms het effect dat dat die ander wakker schudde en dat hij/zij even stilstond bij het stellen van die vraag. Dat was genoeg.

Haha, ik klakkeloos andermans mening aannemen?
Weinig kans

Goed zo, want daar zit ook niemand op te wachten.

Maar ietsje meer dan ik dat nu doe, zou denk ik geen kwaad kunnen Het schijnt nl. dat mijn gedachten en emoties nu niet zo waar zijn als ik ze ervaar. Dat wordt tenminste tegen me gezegd...

Dat lijkt me wel ja. Zeker je gedachten en emoties die door het filter van je depressie heen zijn gekomen zijn verre van betrouwbaar.

Enne... loslaten oefenen?
Hoe dan? Wat dan? Waar dan?

Mediteren he? En aandachtig zijn in je dagelijkse dingen.