André schreef:Misschien een wat harde opmerking van mij, maar het is goed bedoelt en om over na te denken.
Je probleem is wsl (nog) niet ernstig genoeg?
Immers, je kunt het nog aan, je hebt geen hulp nodig, je red jezelf wel......
Weet je wat vervelend is Maara, als al de rek uit je is om dan te beginnen aan 'verplichtte' hulpverlening, omdat het echt niet meer anders kan.
Dan heb je wel een redelijk probleem.....
Daarop schrijf ik dat dat maar ten dele waar is.
André schreef:Ik denk dat dit een conclusie is die je alleen achteraf kunt trekken..
Als je nooit een 'vrijblijvende' start maakt bij een hulpverleningsdienst kom je daar niet achter m.i.
IK geef in het voorbeeld duidelijk aan dat ik zelf op een gegeven moment niet toe was aan iets. Daar reken ik ook verplichte hulpverlening toe. Hoe vaak hoor je niet dat het op niets uitloopt. Dan blijkt dat iemand er nog niet aan toe was.
Ik denk dat het op veel gebieden geldt: verslaafden bv. moeten soms letterlijk in de goot terechtkomen, willen ze zich realiseren dat ze hulp nodig hebben.
En misschien geldt wel juist voor mannen, dat het verdraaide moeilijk is toe te geven dat er psychologische hulp nodig is - dat hoort niet bij het man-zijn. Kijk, als er een medisch probleem is, zal niemand zich ervoor schamen en gewoon naar de dokter gaan. Maar zodra we om welke reden dan ook in het leven vastlopen, of er niet meer uitkomen, dan wordt het zo verschrikkelijk moeilijk toe te geven.
Ik zou niet graag de mensen de kost willen geven die pas tot therapie bereid zijn, als het lijf het heeft opgegeven - infarcten en zo.
De mens moet eraan toe zijn, anders werkt geen enkele therapie. En eraan toe zijn betekent in de eerste plaats erkennen dat je er alleen niet meer uit komt en dat je je niet hoeft te schamen als je 'dus' een psycholoog/psychiater/therapeut(e) inschakelt.
