wedergeboorte

[goofy1978]

De omschrijving van de dominee over het eens worden met God geeft me een idee van een soort berusting. Alsof je er vrede mee moet zien te krijgen dat je eeuwig verloren gaat. Die berusting is gevaarlijk... Je moet je er juist niet bij neerleggen....

En dan is het evangelie zo heerlijk simpel... en tegelijk zo diep. Jij wil niet eeuwig verloren gaan hoewel je weet dat je het verdient. God wil niet dat je eeuwig verloren gaat, hoewel hij weet dat je het verdient. En via Jezus Christus is dat mogelijk.

Dat het een berusten is, is een intepretatie geheel van jou Marnix. Als een mens aan zichzelf ontdekt wordt, en God laat hem zien wie hij is tegenover God, maar ook wie God is tegenover hem, wordt die mens klein. ozo klein. Er blijft niets te roemen over. Dan wordt die mens het met God eens voor eeuwig verloren te liggen.
Maar die mens zal daar niet in berusten. Die mens wil weer met God verzoend worden. Het is hem om God te doen, en niet om de eeuwigheid. God moet verheerlijkt worden, God moet de eer krijgen. En al is er dan geen hel tot straf en hemel tot beloning, die mens wil alleen God gaan behagen en God gaan bedoelen. Waarom? Omdat hij zo diep gevallen is, God zo lang mishaagd heeft.
Dát is geen berusten. Die mens wordt ijverig gemaakt voor God, en gaat Hem nalopen. In zichzelf niets anders dan slechtigheid kunnen vinden, maar heilig willen gaan leven voor God.
Het is de eerste liefde waar Johannes over schrijft in de Openbaring in de brief aan Efeze. Die liefde die alleen God op het oog heeft, en de eeuwigheid buitenspel zet. Waar die mens alleen nog maar verwacht voor eeuwig weggedaan te worden, maar waar God hem ook bekendmaakt dat hem een beter lot is toebereid.

Dus Marnix, het gaat niet om het niet willen verloren gaan, het is om God te doen en om Zijn heerlijkheid, roem en eer.

God kan Zich ook verheerlijken door de zonddaar te straffen in de hel.
dat is Zijn rechtvaardigheid.
bovendien zijn we allemaal eerrovers van God en is er niet een natuurlijk mens meer die de eer van God op het oog heeft,alleen maar zijn eigen zaligheid.
alleen degenen waar de Geest in werkt krijgen de eer van God liever dan eigen plaats naam en zaligheid.

[Jantjes]

De omschrijving van de dominee over het eens worden met God geeft me een idee van een soort berusting. Alsof je er vrede mee moet zien te krijgen dat je eeuwig verloren gaat. Die berusting is gevaarlijk... Je moet je er juist niet bij neerleggen....

En dan is het evangelie zo heerlijk simpel... en tegelijk zo diep. Jij wil niet eeuwig verloren gaan hoewel je weet dat je het verdient. God wil niet dat je eeuwig verloren gaat, hoewel hij weet dat je het verdient. En via Jezus Christus is dat mogelijk.

Dat het een berusten is, is een intepretatie geheel van jou Marnix. Als een mens aan zichzelf ontdekt wordt, en God laat hem zien wie hij is tegenover God, maar ook wie God is tegenover hem, wordt die mens klein. ozo klein. Er blijft niets te roemen over. Dan wordt die mens het met God eens voor eeuwig verloren te liggen.
Maar die mens zal daar niet in berusten. Die mens wil weer met God verzoend worden. Het is hem om God te doen, en niet om de eeuwigheid. God moet verheerlijkt worden, God moet de eer krijgen. En al is er dan geen hel tot straf en hemel tot beloning, die mens wil alleen God gaan behagen en God gaan bedoelen. Waarom? Omdat hij zo diep gevallen is, God zo lang mishaagd heeft.
Dát is geen berusten. Die mens wordt ijverig gemaakt voor God, en gaat Hem nalopen. In zichzelf niets anders dan slechtigheid kunnen vinden, maar heilig willen gaan leven voor God.
Het is de eerste liefde waar Johannes over schrijft in de Openbaring in de brief aan Efeze. Die liefde die alleen God op het oog heeft, en de eeuwigheid buitenspel zet. Waar die mens alleen nog maar verwacht voor eeuwig weggedaan te worden, maar waar God hem ook bekendmaakt dat hem een beter lot is toebereid.

Dus Marnix, het gaat niet om het niet willen verloren gaan, het is om God te doen en om Zijn heerlijkheid, roem en eer.

Mee eens PeterD,

Als ik zo’n verslag lees die jij neerschrijft krijg ik een warm hart.
Dan komen er ook psalmverzen in mijn op, zoals deze:
Uit diepten van ellenden
Roep ik, met mond en hart,
Tot U, die heil kunt zenden;
O HEER, aanschouw mijn smart;
Wil naar mijn smeekstem horen;
Merk op mijn jammerklacht;
Verleen mij gunstig' oren,
Daar 'k in mijn druk versmacht.

Zo Gij in 't recht wilt treden,
O HEER, en gadeslaan
Onz' ongerechtigheden,
Ach, wie zal dan bestaan?
Maar neen, daar is vergeving
Altijd bij U geweest;
Dies wordt Gij, HEER, met beving,
Recht kinderlijk gevreesd.

Ik zou er nog velen meer kunnen schrijven, maar een mens moed altijd maar weer laag bij de grond komen. Het kan wel zo zijn dat een mens de zekerheid van het geloof heeft, maar daar komen altijd weer scherpen pijlen van de duivel op af en dan lig je weer onder. Een mens zit er met zijn hoogmoedig hart zelf zoveel tussen en komt op de troon en dat is niet de bedoeling. Als God aan zijn eer komt en daar wil hij mensen voor gebruiken, is de beste plaats in zijn leven. Ja, dan komt er toch weer een Psalmver in mijn op.

Juich, aarde, juicht alom den HEER;
Dient God met blijdschap, geeft Hem eer;
Komt, nadert voor Zijn aangezicht;
Zingt Hem een vrolijk lofgedicht.

De HEER is God; erkent, dat Hij
Ons heeft gemaakt (en geenszins wij)
Tot schapen, die Hij voedt en weidt,
Een volk, tot Zijnen dienst bereid.

Gaat tot Zijn poorten in met lof,
Met lofzang in Zijn heilig hof;
Looft Hem aldaar met hart en stem;
Prijst Zijnen naam; verheerlijkt Hem.

Want goedertieren is de HEER;
Zijn goedheid eindigt nimmermeer;
Zijn trouw en waarheid houdt haar kracht
Tot in het laatste nageslacht.

Groet Jantjes.

[Marnix]

Dat het een berusten is, is een intepretatie geheel van jou Marnix. Als een mens aan zichzelf ontdekt wordt, en God laat hem zien wie hij is tegenover God, maar ook wie God is tegenover hem, wordt die mens klein. ozo klein. Er blijft niets te roemen over. Dan wordt die mens het met God eens voor eeuwig verloren te liggen.
Maar die mens zal daar niet in berusten. Die mens wil weer met God verzoend worden. Het is hem om God te doen, en niet om de eeuwigheid. God moet verheerlijkt worden, God moet de eer krijgen. En al is er dan geen hel tot straf en hemel tot beloning, die mens wil alleen God gaan behagen en God gaan bedoelen. Waarom? Omdat hij zo diep gevallen is, God zo lang mishaagd heeft.
Dát is geen berusten. Die mens wordt ijverig gemaakt voor God, en gaat Hem nalopen. In zichzelf niets anders dan slechtigheid kunnen vinden, maar heilig willen gaan leven voor God.
Het is de eerste liefde waar Johannes over schrijft in de Openbaring in de brief aan Efeze. Die liefde die alleen God op het oog heeft, en de eeuwigheid buitenspel zet. Waar die mens alleen nog maar verwacht voor eeuwig weggedaan te worden, maar waar God hem ook bekendmaakt dat hem een beter lot is toebereid.

Dus Marnix, het gaat niet om het niet willen verloren gaan, het is om God te doen en om Zijn heerlijkheid, roem en eer.

Op zich ben ik het met je eens dat het om God gaat... maar ik vind niet dat je de eeuwigheid en de eer van God niet teveel los moet koppelen. Als het je niet om Gods eer gaat, waarom dan verlangen naar de zaligheid... waar alles wat je doet tot zijn eer zal zijn. Als je niet van God houdt, wat zoek je daar dan... je zou je er niet eens thuisvoelen. Daarnaast ging het over "het eens worden met God" waarbij ik dus niet alleen heb gekeken naar waar het ons om gaat maar vooral ook om waar het God om gaat. God wil ons het leven geven.... Hij wil ons redden zodat we tot zijn eer kunnen leven. Het gaat Hem om ons behoud.... Dat is het mooie van liefde.... daardoor komt de ander centraal te staan. Als wij houden van God komt Hij op nummer 1 te staan, vinden we Hem belangrijk... Maar God houdt ook van ons... en redt ons dus niet alleen om meer mensen te hebben die Hem kunnen eren... Hij wil ons gelukkig maken, een prachtig eeuwig leven geven... en daarmee krijgt Hij eer, omdat hij zijn geliefde kinderen gelukkig ziet. Maar ook vanuit de mens bekeken, ik snap dat mensen er verkeerd mee om kunnen gaan, wel gered willen worden maar eigen eer centraal hebben staan... Maar het tegengestelde is niet dat het je niet interesseeert of je wel of niet verloren gaat.... Maar je wil eeuwig leven.... omdat het een eeuwig leven met God is... en God je Vader is van wie je houdt.

[PeterD]

Het gaat Hem om ons behoud.... Dat is het mooie van liefde.... daardoor komt de ander centraal te staan.
...
Maar God houdt ook van ons... en redt ons dus niet alleen om meer mensen te hebben die Hem kunnen eren... Hij wil ons gelukkig maken, een prachtig eeuwig leven geven...

God is een God die de eer wil hebben van wat Hij doet. Wij wilden in Gen 3 die eer voor onszelf reserveren. Maar God wil dat aan Zijn eer genoeg gedaan wordt. Daarom zorgt Hij er vanuit Zijn vrije soevereine wil voor dat er mensen uitverkoern zijn die Zijn eer zullen gaan bedoelen.

[Marnix]

Dat is maar één kant van het verhaal. Gods eer kan je niet loskoppelen van Gods eer. God maakt een prachtige aarde, een paradijs voor de mensen... waar ze gelukkig kunnen leven.... Lees je ergens in Genesis 1 of 2 dat de mens God prijst? Ongetwijfeld is dat gebeurd, maar het wordt niet vermeld... De mens werkt in de hof van Eden, dieren worden namen gegeven, de mens leeft en geniet... en dát is tot eer van God. God krijgt de eer van wat Hij doet... (schepping) en door hoe die schepping leeft, geniet etc. Wat zegt 1 Korinthe 13 ook alweer over liefde:

De liefde is niet zelfzuchtig. (ze zoekt zichzelf niet)

Het is wel een belangrijke nuance om dit ook op Gods liefde toe te passen. Soms wordt God wel eens afgeschilders als een God die gericht is op eigen eer.... dat de liefde voor mensen slechts als doel heeft om zelf alle eer te krijgen.... Terwijl Gods eer volgens mij niet het doel van zijn liefde is.... Het is Gods karakter naar zijn kinderen toe... Hij houdt van mensen en daarom is het tot zijn eer op zijn schepping te zien genieten, en te zien dat ze ook van Hem houden. Vergelijk het met een relatie... God heeft het beste voor met zijn kinderen... een prachtig eeuwig leven... voor eeuwig bij Hem... Hij wil dat we gelukkig zijn en dat zijn we bij Hem... en ons geluk (let wel, als kinderen van Hem, dus het geluk dat je samen hebt) is tot Gods eer.

[brammetje]

Dat is maar één kant van het verhaal. Gods eer kan je niet loskoppelen van Gods eer. God maakt een prachtige aarde, een paradijs voor de mensen... waar ze gelukkig kunnen leven.... Lees je ergens in Genesis 1 of 2 dat de mens God prijst? Ongetwijfeld is dat gebeurd, maar het wordt niet vermeld... De mens werkt in de hof van Eden, dieren worden namen gegeven, de mens leeft en geniet... en dát is tot eer van God. God krijgt de eer van wat Hij doet... (schepping) en door hoe die schepping leeft, geniet etc. Wat zegt 1 Korinthe 13 ook alweer over liefde:

De liefde is niet zelfzuchtig. (ze zoekt zichzelf niet)

Het is wel een belangrijke nuance om dit ook op Gods liefde toe te passen. Soms wordt God wel eens afgeschilders als een God die gericht is op eigen eer.... dat de liefde voor mensen slechts als doel heeft om zelf alle eer te krijgen.... Terwijl Gods eer volgens mij niet het doel van zijn liefde is.... Het is Gods karakter naar zijn kinderen toe... Hij houdt van mensen en daarom is het tot zijn eer op zijn schepping te zien genieten, en te zien dat ze ook van Hem houden. Vergelijk het met een relatie... God heeft het beste voor met zijn kinderen... een prachtig eeuwig leven... voor eeuwig bij Hem... Hij wil dat we gelukkig zijn en dat zijn we bij Hem... en ons geluk (let wel, als kinderen van Hem, dus het geluk dat je samen hebt) is tot Gods eer.

Ik denk dat je hier een belangrijk punt aanstipt .

Een ding wat mij persoonlijk aanspreekt is dat op het moment van wedergeboorte , voor ieder een ander moment en onder andere situaties is dat je jezelf overgeeft en eigenlijk terug geeft aan de Schepper . en dus vraagt of Gods wil in je leven openbaar mag worden .

Dan komt er liefde in je leven waar je versteld van staat , maakt het kerk genootschap en of stroming waarin je je bevind niets meer uit en is niet bepalend meer , je wil vertellen van God en het verlossend werk van Jezus .

Dan weerspiegel je de Vader in woord en daad . op een manier die God je geeft en daarmee helpt zolang je het maar van Hem blijft verwachten . het zelf doen is ons wel bekend en is een uitzichtloze weg .

En ja tot Zijn eer , want zo heeft Hij jou geschapen als uniek mens .

Laat je door Hem de weg wijzen en toest al het andere aan de hand van de Bijbel alvorens je je laat overwoorden door welbespraakte en geletterde mensen .

[Boekenlezer]

Lees je ergens in Genesis 1 of 2 dat de mens God prijst? Ongetwijfeld is dat gebeurd, maar het wordt niet vermeld...

Wel dat Hij zijn schepping prijst. Niet sprekend met woorden, maar toch...
Genesis 1:
4 וַיַּרְא אֱלֹהִים אֶת-הָאוֹר כִּי-טוֹב / wajare eElohim et-haor ki-tov / en God zag dat het licht goed was.
10 וַיַּרְא אֱלֹהִים כִּי-טוֹב / wajare eElohim ki-tov / en God zag dat het goed was.
12 וַיַּרְא אֱלֹהִים כִּי-טוֹב / wajare eElohim ki-tov / en God zag dat het goed was.
18 וַיַּרְא אֱלֹהִים כִּי-טוֹב / wajare eElohim ki-tov / en God zag dat het goed was.
21 וַיַּרְא אֱלֹהִים כִּי-טוֹב / wajare eElohim ki-tov / en God zag dat het goed was.
25 וַיַּרְא אֱלֹהִים כִּי-טוֹב / wajare eElohim ki-tov / en God zag dat het goed was.
31 וַיַּרְא אֱלֹהִים אֶת-כָּל-אֲשֶׁר עָשָׂה, וְהִנֵּה-טוֹב מְאֹד / wajare eElohim et-kal-esjer asah, we hinneh-tov meod / toen zag God alles wat Hij gemaakt had, en zie, het was zeer goed.

En de schepping, daartoe behoort ook de mens.

[Marnix]

Klopt... Gods eer zit hem in de schepping, eht functioneren ervan... de pracht ervan... en ook in de mens... zijn functioneren, leven, handelen, zijn geluk etc. Ons geluk en Gods eer zijn dus geen twee verschillende dingen, het is hetzelfde. Daarom is het onderscheid of het om ons geluk of om Gods eer niet terecht.... ik ging in tegen de opmerking dat het ons moet gaan om Gods eer en niet om onze zaligheid... het moet ons gaan om beiden want onze zaligheid is ook tot Gods eer... en ons geluk in het eeuwige leven is ook tot Gods eer... daarom hoeven we dit niet weg te vlakken, zolang onze liefde voor God die voortkomt uit Gods liefde voor ons maar de drijfveer is.

[Maja de Bij]

Klopt... Gods eer zit hem in de schepping, eht functioneren ervan... de pracht ervan... en ook in de mens... zijn functioneren, leven, handelen, zijn geluk etc. Ons geluk en Gods eer zijn dus geen twee verschillende dingen, het is hetzelfde.

Dat ons geluk en Gods eer hetzelfde is, lijkt me alleen juist als je een bijzondere definitie voor geluk hanteert. Ik denk dat we vooral God kunnen eren door ons kruis op te nemen en Christus na te volgen. Trouwens, als er voor een gegolden heeft dat geluk en Gods eer niet samen gaan, is dat wel bij Hem.
Wie God wil eren zal moeten sterven aan zichzelf. Als Peter dat bedoelt ben ik het met hem eens.

Verder zou ik me toch wat terughoudender willen opstellen als het gaat om de directe 1 op 1 relatie tussen onze verlossing en Gods eer. Zal de Heere ook niet eenmaal de eer ontvangen in hen die verloren gaan?

[Marnix]

Maja, hoe kan God dan niet willen dat mensen verloren gaan... God zal de eer krijgen omdat zijn vijanden verslagen zijn en zijn aanhangers gestraft... en hij zijn doel toch bereikt... zoals Hij de wereld al schiep. Hij krijgt niet nog eens extra eer door de dood van zondaren, de Bijbel zegt immers dat God daar geen behagen in heeft.

Verder ben ik het met je eens dat wie God wil eren moet sterven aan zichzelf. Dat kan door Christus.... Ons kruis opnemen en Christus volgen. Maar Christus leed en stierf zodat wij niet meer onder de vloek en de veroordeling zouden leven... en om ons voor eeuwig gelukkig te maken. Gelukkig sámen met God... zoals ik al zei.

[goofy1978]

Indien iemand tot Mij komt en niet haat zijn vader, en moeder, en vrouw, en kinderen, en broeders, en zusters, ja, ook zelfs zijn eigen leven, die kan Mijn discipel niet zijn.

dit besef werkt de Heilige Geest in een mens dat hij alles haat.
dit gaat er bij een vroom kerkmens niet zo best in en toch zei Jezus het.
de Geest leerd zelfkennis en bij een mens is dat niet zo best.

[Marnix]

Volgens mij leert de Geest ook liefde. Kijk wel uit met hoe je dit uitlegt, het is namelijk erg ongenuanceerd. De Geest leert je het kwade te haten... Hij gaat niet ALLES haten.... hij gaat zijn oude mens haten.... en de zonde.

[elbert]

Met haten wordt in het betreffende vers: "voorbijgaan" of "van minder waarde achten dan" bedoeld, want uiteraard wordt wel van ons gevraagd om onze naaste en zelfs onze vijand lief te hebben.

[Omega]

Met haten wordt in het betreffende vers: "voorbijgaan" of "van minder waarde achten dan" bedoeld, want uiteraard wordt wel van ons gevraagd om onze naaste en zelfs onze vijand lief te hebben.

Exact. Zie ook de kanttekeningen.