Worsteling met God

[tukker]

@ tukker:

Ik begrijp uit jouw bericht dat God eerst van ons houdt, en dat dát het vervolgens mogelijk maakt dat wij weer van Hém houden.
Klopt dat?:

Helemaal juist! God houdt van de mensen. Om dit, met jouw goedvinden, nog persoonlijker te maken: God houdt van "bloemenkind". Daarom geloof ik en houd ik van Hem.

Ik heb vaak het gevoel dat ik niet van God kán houden.
Niet alleen dat Hij niet van míj kan houden, maar ook omgekeerd dus.
Omdat ik bang voor Hem ben, maar ook boos, omdat ik me in de steek gelaten voel.
En ook omdat ik te eigenwijs ben, niet geschikt om te 'volgen'.

Hoe zit dat dan?
Zet God dan die stap naar mij toe niet?
Of doet Hij dat wèl maar zeg ik vervolgens: ho, stop, tot hier en niet verder?
Dat laatste zeker denk ik, maar is dat eerste ook mogelijk?:

Mag ik vragen waarom je dit denkt? Het NT staat vol van Gods liefde voor de mens. Dit mag je ook persoonlijk op jou van toepassing laten zijn. De vier evangelieen (hiermee bedoel ik Marcus, Mattheus, Lucas en Johannes, de eerste vier boeken van het NT) verhalen over het leven en sterven van Jezus, Gods Zoon. Aan het eind van elk evangelie staat het paas-evangelie. Hoe Jezus voor de fouten van de mensen (ook dit mag je persoonlijk op jou van toepassing laten zijn) stierf en op de derde dag opstond ten leven. (Dit is ook iets waar je met je verstand niet bij kunt. "Gewoon" geloven dus).

Als je je bang, boos of in de steek gelaten voelt door Hem, mag je dit mijns inziens tegen Hem zeggen. (Op een eerbiedige manier uiteraard). Zelfs Jezus vroeg bij Zijn sterven in Mattheus 27 vers 46b Eli, Eli, lama sabachtani? Dat is: Mijn God, mijn God, waarom hebt Gij Mij verlaten?
Vlak daarvoor bad Jezus tot God, omdat Hij bang was. (zie Mattheus 26 vers 36 t/m 46).

Bestaan er mensen die, door hun aard, onmogelijk van God kunnen houden?

Ik denk dat iedereen de keuze heeft om van God te houden. Denk maar eens aan de roeping van Saulus in Handelingen 9. Hij werd van Jezus' vervolger tot Jezus' volgeling. Niet dat de verandering per definitie zo "zwart-wit" moet zijn, maar iedereen heeft de keuze.

@ En bewust voor God kiezen, dat is neem ik aan kiezen met je hart, dus écht kiezen, en niet alleen maar met je verstand??:

Bingo! De tekst van Julie Miller welke mij in het bijzonder raakt luid: "Jesus is here, with His arms open wide"
" You can see Him with your heart, if you stop looking with your eyes"

Een lied uit het liedboek (of opwekkingsbundel, dat weet ik niet meer precies) heeft als tekst:
"Heer, ik wil Uw liefde loven, al begrijpt mijn ziel U niet"
"Zalig zij die durft geloven, ook wanneer het oog niet ziet"

Voor jou is het ervaren van God ondergeschikt aan het houden van God.
Maar hoe kun je van iets of iemand (of Iemand ) houden wat/die je niet hebt ervaren??:

Mag ik deze vraag beantwoorden met een citaat van een lied van Julie Miller (van de CD "Meet Julie Miller")?

Mystery love,

I made You cry, I let You down
I don't know why, You stuck aroud
I was so blind to run for your love
You where so kind, You never gave up

refr:

Mystery love, mystery love
I can't understand the mystery of Your
Mystery love, mystery love

I never thought, You'd get to me
I hid my heart, but You could still see
You've got a way, I can't refuse
So I'm gonna stay, with your love i can't lose

refr

Your eyes van see what's in the dark
But though You know what's in my heart
You care for me like no one does and
I'm taken by the mystery of Your love

refr

I love You, I love You
I love You, I love You

Groet,

tukker

[Fly29]

ja, het grootste gebod is immers: 'Heb God lief boven alles' en het tweede gebod hieraan gelijk is: 'Heb je naaste lief als jezelf.'
Dat is ook een van de redenen dat het niet de bedoeling is dat een christen met een niet-christen trouwt. Een niet-christen zou het immers moeilijk van zijn/haar partner kunnen accepteren dat hij/zij op nummer 2 komt en God op nummer 1.

Toch vraag ik me vaak af: als God daadwerkelijk alwetend, almachtig, alomvattend is... waarom zou Hij dan ook maar iets willen?
Dan heeft Hij toch niets nodig?
Ook onze aanbidding niet.

Zomaar een gedachtengang...

Hoi Bloemenkind,

Hmm.. als je het je zo eens voorsteld? Hoewel God alwetend is, almachtig alomvattend is.. Dan kan Hij zeker nog dingen willen. Hoewel Hij het allemaal al weet hoe het gaan zal, denk ik toch dat God ook afwachtend kan zijn. Dus dat de mens een iniatief moet nemen. Dat moet wel omdat we een stukje eigen wil en eigen keuze hebben gekregen. Als alles van te voren al vast lag dan viel er voor ons niet veel te kiezen. Daar geloof ik niet zo in.

Groet,

Fly29

[Bloemenkind]

@ MrSokkie:

Veel moois kan idd door 1 verkeerd woord teniet worden gedaan.
Of door de manier waarop je dat woord uitspreekt.
Of door je uitstraling.
Of...

Ik weet nog dat ik altijd een beetje bang was voor die pastoor.
Hij bulderde altijd zo.
Niet echt een manier om woorden van liefde en troost over te brengen...
(Wat hij overigens, in mijn herinnering althans, ook niet vaak deed.)

Ik wist niet dat er in de Koran staat dat in geloof geen dwang bestaat.
Dat vind ik in het christendom weleens lastig te begrijpen.
Enerzijds wordt gezegd dat God ons een vrije wil heeft geschonken, terwijl je anderzijds in God en jezus móet geloven om te worden verlost

Bedankt voor de tip.
Ik zal mezelf er eens op toeleggen mijn gedachten te registreren.
En om vervolgens mijn oordelen over mijn gedachten ook te registreren.

En idd, oefening baart kunst.
Ik haak erg snel af als iets niet meteen of snel lukt

Weet je, ik denk ook dat ik erover móet gaan praten.
Want als ik het blijf wegdrukken, gaat er een gigantische uitbarsting komen, dat voel ik wel

Ik probeer een beetje druk van de ketel te halen door te schrijven.
Maar dat is niet genoeg.
Ik weet dat onderdrukken de zaak alleen maar erger maakt.
Toch doe ik dat, omdat de intensiteit van mijn emoties en van de duisternis in mij me beangstigt.
Uit angst voor een escalatie roep ik die dus misschien juist wel op...

Ik weet alleen niet met wie ik moet praten.
Mijn vriend geeft me alle ruimte om mezelf te laten zien en alle duisternis die in me leeft.
Maar schuldgevoelens weerhouden me ervan me echt te uiten.
Net als bij mijn ouders.
Bij hen speelt ook mee dat ik voel dat ze er niet echt voor open staan.
Zij vinden dat mijn lijden wel degelijk een keuze is en ik simpelweg anders moet kiezen.
Daardoor voel ik me niet echt serieus genomen en haak ik snel af.

Als ik mezelf een Boeddha of een kind van God zou voelen, zou ik ws. heel anders met mezelf omgaan ja...

[Bloemenkind]

@ tukker:

Ik weet eigenlijk niet waarom ik denk dat God de stap naar mij toe niet zet.
Misschien omdat ik mij ten diepste onwaardig voel Zijn liefde te ontvangen.

Ik vind het overigens moeilijk te aanvaarden dat Jezus om onze collectieve zonden is gestorven.
Dat dat de werkelijke betekenis van Jezus' kruisdood was.

Ik vertel God wel eens dat ik bang voor Hem ben, en dat ik me door Hem in de steek gelaten voel.
Nou ja, vertelDE eerder, toen bidden nog wel een beetje lukte.

Is van God houden echt een keuze?
Moet je om te kunnen kiezen niet eerst ervaren dat God er is en daadwerkelijk van je houdt?
Ik snap niet dat mensen kunnen kiezen voor iets wat ze niet hebben ervaren.
Misschien kan ik daarom niet vanuit mijn hart in God geloven...

Wat een mooie tekst, dankjewel voor het posten.
Die ga ik nog een aantal keren nalezen

[Bloemenkind]

@ Fly29:

Ik kan mij moeilijk voorstellen dat God dingen wil.
Net alsof Hij, door dingen te willen, meer menselijk dan goddelijk wordt, als je begrijpt wat ik bedoel.

Ik denk overigens ook niet dat alles van tevoren al vastligt.
Dan zou onze vrije wil maar een illusie zijn...

[MrSokkie]

Veel moois kan idd door 1 verkeerd woord teniet worden gedaan.
Of door de manier waarop je dat woord uitspreekt.
Of door je uitstraling.
Of...

Ik weet nog dat ik altijd een beetje bang was voor die pastoor.
Hij bulderde altijd zo.
Niet echt een manier om woorden van liefde en troost over te brengen...
(Wat hij overigens, in mijn herinnering althans, ook niet vaak deed.)

Een van de weinige dingen die ik me herinner is dat de figuur achter dat altaar heel oud was en hele puntige oren had, echte duivelsoren. Ach, ik was toch nog veel te jong om er iets van te begrijpen en heb me vooral heel erg verveeld.

Ik wist niet dat er in de Koran staat dat in geloof geen dwang bestaat.
Dat vind ik in het christendom weleens lastig te begrijpen.
Enerzijds wordt gezegd dat God ons een vrije wil heeft geschonken, terwijl je anderzijds in God en jezus móet geloven om te worden verlost

Dat is ook een van de (vele) dingen in het christendom waar ik moeite mee heb. Ach, mensen kunnen het blijkbaar een plaats geven.

Bedankt voor de tip.
Ik zal mezelf er eens op toeleggen mijn gedachten te registreren.
En om vervolgens mijn oordelen over mijn gedachten ook te registreren.

En idd, oefening baart kunst.
Ik haak erg snel af als iets niet meteen of snel lukt

Wel opletten dat je ook echt alleen registreert, en niet in een soort innerlijke dialoog terecht komt van "Oh, deze gedachte is slecht, dit moet ik niet denken". Je gaat het vast wél denken, maar ook dat moet je slechts registreren en loslaten. Het zijn uiteindelijk allemaal alleen maar gedachten.

Ja, ik haak ook vaak te snel af, maar voor je geluk moet je werken, het komt je niet aanwaaien. En ach, soms als het mediteren echt niet lukt, ga ik gewoon wat anders doen en probeer ik het de volgende dag weer.

Weet je, ik denk ook dat ik erover móet gaan praten.
Want als ik het blijf wegdrukken, gaat er een gigantische uitbarsting komen, dat voel ik wel

Ik probeer een beetje druk van de ketel te halen door te schrijven.
Maar dat is niet genoeg.
Ik weet dat onderdrukken de zaak alleen maar erger maakt.
Toch doe ik dat, omdat de intensiteit van mijn emoties en van de duisternis in mij me beangstigt.
Uit angst voor een escalatie roep ik die dus misschien juist wel op...

Daarom is goede begeleiding zo ontzettend belangrijk. Je bent niet de enige die met deze problemen worstelt, er zijn zelfs mensen die er speciaal voor getraind en opgeleid zijn om je te helpen, die mensen noemen we psychologen ::mrgreen:.

Als je het zo vast blijft houden allemaal, uit angst, ga je in een steeds kleiner kringetje rondjes draaien en ik ben zo bang dat dat op een gegeven moment helemaal verkeerd gaat. Je voelt angst, je ego probeert je ertegen te beschermen door zich vast te klampen, maar dat klampen veroorzaakt meer angst waardoor het ego weer meer gaat klampen, etc.
Ik weet alleen niet met wie ik moet praten.

Mijn vriend geeft me alle ruimte om mezelf te laten zien en alle duisternis die in me leeft. Maar schuldgevoelens weerhouden me ervan me echt te uiten. Net als bij mijn ouders.
Bij hen speelt ook mee dat ik voel dat ze er niet echt voor open staan.
Zij vinden dat mijn lijden wel degelijk een keuze is en ik simpelweg anders moet kiezen. Daardoor voel ik me niet echt serieus genomen en haak ik snel af.

Wat vervelend zeg, dat je het niet met je ouders kunt delen. Gelukkig wel met je vriend. Kijk, uiteindelijk moet je ook anders kiezen, maar je moet je wel de goede gereedschappen hebben om die keuze te kunnen maken, daar kan een psycholoog je bij helpen. Ik was ook tot op het bot beledigd toen mijn zus op het diepst van mijn depressie ineens vroeg "En wanneer ga je nou weer eens normaal doen?" Ach, ik neem het haar niet (meer) kwalijk, als je het niet hebt meegemaakt is het ook allemaal niet voor te stellen. Mensen betrekken het veel te veel op zichzelf: Ik doe dit om gelukkig te worden, dat moet jij ook doen, en mij lukt het, dus als het jou niet lukt probeer je niet hard genoeg.... complete kolder natuurlijk,

Misschien zorgen je hersenen er op dit moment wel voor dat je die keuze uberhaupt niet kunt maken. Misschien geven anti-depressiva wel net dat beetje rust wat je nodig hebt om te beginnen de boel weer op te bouwen.

Ik wil je niet aan de pillen hebben hoor, het is alleen zo dat er vaak zo veel weerstand is tegen dat soort medicatie, terwijl het toch zo ontzettende steun kan zijn. Mijn vriendin was eerst heel neurotisch en heel erg bezig alles te controleren uit angst dat het verkeerd zou gaan. Haar gedrag kostte ons bijna onze relatie, maar sinds ze anti-depressive slikt gaat het gelukkig stukken beter en kunnen we ook veel meer praten over wat er nou allemaal achter schuilt. Dat is nog steeds een hoop werk, met frustraties en tranen, maar de mogelijkheid is er tenminste.

Als ik mezelf een Boeddha of een kind van God zou voelen, zou ik ws. heel anders met mezelf omgaan ja...

Nou, dan weet je waar je naar moet streven. Het ontdekken van je ware aard, en niet dat pantser wat je ego in de loop der tijd heeft verzameld.

Sterkte!

[tukker]

Ik weet eigenlijk niet waarom ik denk dat God de stap naar mij toe niet zet.
Misschien omdat ik mij ten diepste onwaardig voel Zijn liefde te ontvangen.

Je mag weten dat je door Jezus juist zeer waardevol bent in Gods ogen.

Ik vind het overigens moeilijk te aanvaarden dat Jezus om onze collectieve zonden is gestorven.
Dat dat de werkelijke betekenis van Jezus' kruisdood was.

Dat is menselijkerwijs ook moeilijk, zo niet onmogelijk, te bevatten. Toch is het waar. De amerikaanse gospelrockband Petra (helaas vorig jaar gestopt) beschrijft het zo in een lied wat over Jezus offer op Golgotha gaat:
I'm glad that You're not at all like me
'Cause You lay down Your live and did it willingly
It still amazes me to know
It's me that You were thinking of. No one else could have a greater love.
(Sorry dat ik zo vaak uit gospelsongs citeer die je misschien niet kent. Deze beschrijven voor mij erg veel).

Misschien is het een idee om een Alpha-cursus te doen? Deze worden in veel plaatsen gegeven door leden van een kerk. De cursus gaat over de basis van het christelijk geloof. Zelf heb ik niet zo'n cursus gevolgd, dus ik weet niet hoe het precies verloopt.

Ik vertel God wel eens dat ik bang voor Hem ben, en dat ik me door Hem in de steek gelaten voel.
Nou ja, vertelDE eerder, toen bidden nog wel een beetje lukte.

Ook al is het misschien moeilijk, toch is bidden een belangrijk onderdeel van het geloof. Je mag weten dat God altijd "online" is, zonder internettikken.

Ik heb lang geleden het volgende gedicht gemaakt over bidden:

Met Jezus kun je praten, dag in en ook dag uit.
Hij wil naar je luisteren, als je je ogen sluit.
Je kunt Hem (eerbiedig) zeggen wat je wil
en in je "eigen taal".
Hardop of voor jezelf stil
vertel Hem je verhaal.

Is van God houden echt een keuze?
Moet je om te kunnen kiezen niet eerst ervaren dat God er is en daadwerkelijk van je houdt?
Ik snap niet dat mensen kunnen kiezen voor iets wat ze niet hebben ervaren.
Misschien kan ik daarom niet vanuit mijn hart in God geloven...

Dat is ook wel moeilijk. Ik kan op dit forum van God getuigen. God alleen kan jou overtuigen. Probeer Hem eens binnen te laten in je hart. Misschien zeg je er wel bij: "Let alstUblieft niet op de rommel" of "Let alstUblieft niet op de staat van mijn hart". Als je Hem binnenlaat let Hij daar niet op, maar helpt Hij je om het schoon te maken of te herstellen.

Wat een mooie tekst, dankjewel voor het posten.
Die ga ik nog een aantal keren nalezen

Graag gedaan !

Groet,

tukker

[Bloemenkind]

Ik heb sinds gisteren thuis geen internet (en geen televisie en geen telefoon ), dus zit nu even in die bieb te internetten.

Ik heb vanmiddag een bijzondere ervaring gehad.
Ik woon sinds kort in een nieuwbouw appartementje dat recent pas is opgeleverd.
Vanmiddag is er iemand langsgekomen om te kijken of er nog gebreken waren.
Compleet uit het niets begon hij te vertellen dat hij zijn vader, jaren geleden, op een moment dood had aangetroffen.
Hij vertelde dat hij nog nooit zoveel pijn had gevoeld.
Hij had tot God gebeden (al was hij tot op dat moment niet 'echt' gelovig) en van het ene op het andere moment was de pijn uit hem weggetrokken en werd hij overspoeld door een intense vrede.
Vanaf dat moment was hij 'opnieuw geboren' zoals hij dat noemde.

Ik heb nog een hele poos met hem gepraat, waarin hij me vertelde over de liefde van God.
Het was een hele bijzondere ervaring, ik kreeg er helemaal kippenvel van.

Hij was zelf ook verbaasd dat hij me dat verhaal 'zomaar' ineens vertelde.
Totdat ik míjn verhaal vertelde.

Voor mijn gevoel was het geen toeval dat dit gebeurde, zeker niet op dit moment.
Vond dit zó mooi dat ik het hier graag wilde vertellen

[Bloemenkind]

@ MrSokkie:

Haha, een pastoor/dominee met duivelsoren
Ik begreep ook niet veel van wat de pastoor allemaal aan het bulderen was hoor.
En dat is misschien maar goed ook...

Die man waarmee ik vanmiddag gepraat heb (zie mijn eerdere post), had het vooral over de vreugde en vrijheid die leven met God/Jezus hem gaf.
Dat vond ik ook erg bijzonder, hij straalde het ook helemaal uit.
Dus schijnbaar is het mogelijk God te volgen zonder daarbij een 'slaaf' te worden/je een slaaf te voelen.

Precies, niet alleen mijn gedachten registreren, maar ook mijn oordelen over mijn gedachten en vervolgens mijn oordelen over mijn oordelen...
Want zo ben ik dan ook wel weer, dat ik mezelf ook nog eens veroordeel omdát ik mezelf veroordeel

Haha, oh, dus dáárvoor zijn psychologen bedoeld
Ik denk idd dat goede begeleiding belangrijk is.
De uiteindelijke 'strijd' moet ik denk ik alleen voeren.
Maar enige ondersteuning is daarbij misschien niet verkeerd.

Ik weet immers dat ik momenteel erg labiel ben.
Internet is op dit moment mijn belangrijkste uitlaatklep.
Valt dat weg, zoals sinds gisteren het geval is, dan word ik meteen nóg een stuk gespannener.
En dat is denk ik ook niet echt gezond

Je beschrijft de neerwaartse spiraal waar ik in zit erg goed.
Toch vraag ik me wel eens af of ik dit niet mee móet maken.
Als een soort beproeving zeg maar.
Wat, aan de andere kant, weer een mooie 'reden' kan zijn om in m'n eentje door te blijven worstelen...

Mensen kunnen soms zó onbenullig reageren op psychische problemen.
Velen staan keihard met hun oordeel klaar, terwijl ze geen idee hebben waar ze het over hebben.
Dat heeft me vaak pijn gedaan en ook boos gemaakt.
Ik probeer te denken 'Ach, ze weten niet beter', maar juist dáárom zouden ze zich wel 100 keer moeten bedenken voordat ze zo'n oordeel uitspreken.

Wat medicatie betreft, daar ben ik op tegen wat mezelf betreft.
Deels doordat ik ook een eetstoornis heb en je van AD vaak aankomt.
En deels omdat ik denk dat, als alles uit mijn geest voortkomt, ik het ook met mijn geest op moet kunnen lossen.

Mijn ware aard...
Is dat een zondig schepsel, of een schuldeloos kind van God?

Dank je

[Bloemenkind]

Hoi tukker,

Ik vind het heel mooi dat jij zo de nadruk legt op de liefde van God voor iedereen, dus ook voor mij.
Het doet me goed dat steeds te lezen

Het maakt niet uit dat je veel uit gospelsongs citeert, integendeel.
Ik vind de teksten die je post erg mooi.
Wat de kruisdood van Jezus betreft: ik heb me wel eens afgevraagd of Jezus niet vooral is gestorven om te laten zien dat er meer is dan het materiële alleen, en dat liefde sterker is dan haat en de dood.

De drempel voor mij om een kerk binnen te stappen voor zo'n cursus is momenteel erg hoog.
Doordat ik zó depressief ben, dat het me al moeite kost mijn huis te verlaten, laat staan om onder de mensen te zijn.
En ik vind het gewoon eng, ik weet niet waarom.

Wel heb ik van de man met wie ik eerder vanmiddag heb gepraat (zie mijn eerdere post) het telefoonnummer gekregen.
Ik denk dat ik hem nog wel een keer opbel om nog eens met hem te praten.

Haha, God is altijd online, leuk omschreven
Ik blijf proberen met (of eerder tegen ) Hem te praten.
Het lukt nog niet, maar wie weet, ooit...
Het zou goed kunnen dat ik me momenteel te zeer in de steek gelaten voel om Hem toe te kunnen laten.
Aan de andere kant heb ik vandaag (denk ik) wel een teken van Hem gekregen.
Het was té bijzonder om 'toevallig' te zijn.

[MrSokkie]

Die man waarmee ik vanmiddag gepraat heb (zie mijn eerdere post), had het vooral over de vreugde en vrijheid die leven met God/Jezus hem gaf.
Dat vond ik ook erg bijzonder, hij straalde het ook helemaal uit.
Dus schijnbaar is het mogelijk God te volgen zonder daarbij een 'slaaf' te worden/je een slaaf te voelen.

Ik ben blij dat je die man bent tegengekomen, want hoe veel er ook tegen je aangepraat wordt, het zelf zien is zo veel krachtiger. Het gaat God helemaal niet om al regeltjes, dat zou ik zelf ook nooit kunnen geloven.

Precies, niet alleen mijn gedachten registreren, maar ook mijn oordelen over mijn gedachten en vervolgens mijn oordelen over mijn oordelen...
Want zo ben ik dan ook wel weer, dat ik mezelf ook nog eens veroordeel omdát ik mezelf veroordeel

Zoiets vermoedde ik al. maar het blijven allemaal alleen maar gedachten. En gedachten zijn tijdelijk, die gaan net zo snel als dat ze gekomen zijn, als je ze maar los laat.

Haha, oh, dus dáárvoor zijn psychologen bedoeld
Ik denk idd dat goede begeleiding belangrijk is.
De uiteindelijke 'strijd' moet ik denk ik alleen voeren.
Maar enige ondersteuning is daarbij misschien niet verkeerd.

Ik weet immers dat ik momenteel erg labiel ben.
Internet is op dit moment mijn belangrijkste uitlaatklep.
Valt dat weg, zoals sinds gisteren het geval is, dan word ik meteen nóg een stuk gespannener.
En dat is denk ik ook niet echt gezond

Nee, we zijn allemaal sociale diertjes, en isolement is verschrikkelijk ongezond en zeer stressvol, zoals je wel merkt als je internet wegvalt. Zorg dat je meerdere kanalen hebt waarmee je kunt blijven praten met mensen.

Je beschrijft de neerwaartse spiraal waar ik in zit erg goed.
Toch vraag ik me wel eens af of ik dit niet mee móet maken.
Als een soort beproeving zeg maar.
Wat, aan de andere kant, weer een mooie 'reden' kan zijn om in m'n eentje door te blijven worstelen...

Iedere gebeurtenis kun je aangrijpen om een positieve draai te geven aan je leven. Gebruik je het ene moment niet, dan kun je het volgende moment gebruiken, maar alles, alles, alles kun je gebruiken. Ik zag gisteren een interview met de voorzitter van de SGP dat mij nogal wat duidelijk maakte over mijzelf. Daar kan ik dus weer mee aan de slag. Wat jij beschrijft klinkt weer duidelijk als vastklampen. Als je jezelf ervan overtuigt dat het een verplichte beproeving is, hoef je het niet los te laten he? We zijn sociale diertjes, je hoeft het niet in je eentje te doen, sterker nog, in je eentje maak je het jezelf wel zo veel extra moeilijker. Jij moet de wedstrijd lopen, maar je kunt wel een hoop fans regelen!

Mensen kunnen soms zó onbenullig reageren op psychische problemen.
Velen staan keihard met hun oordeel klaar, terwijl ze geen idee hebben waar ze het over hebben.
Dat heeft me vaak pijn gedaan en ook boos gemaakt.
Ik probeer te denken 'Ach, ze weten niet beter', maar juist dáárom zouden ze zich wel 100 keer moeten bedenken voordat ze zo'n oordeel uitspreken.

Het is ook niet voor te stellen, zelfs niet een beetje. Dat is het probleem. Er is ook niks te zien. ALs je een been breekt, kunnen mensen dat zien, en zich voorstellen dat dat lastig is. Ben je depressief, dan kunnen mensen niks zien en zich geen voorstelling maken. En dan willen mensen inderdaad nog wel eens oordelen. Dat kan je ze eigenlijk niet kwalijk nemen. Maar het is een les voor jezelf, dat JIJ in ieder geval probeert voorzichtiger te zijn met oordelen, op alle vlakken (ook oordelen over jezelf, trouwens)

Wat medicatie betreft, daar ben ik op tegen wat mezelf betreft.
Deels doordat ik ook een eetstoornis heb en je van AD vaak aankomt.
En deels omdat ik denk dat, als alles uit mijn geest voortkomt, ik het ook met mijn geest op moet kunnen lossen

.

Een gebroken been hoef je toch ook niet zelf op te lossen?? Maar goed, ik begrijp je redenatie wel hoor, die heb ik zelf ook gevoerd. Toch hoop ik dat je de mogelijkheden in ieder geval bespreekt met je huisarts of andere hulpverlener die er verstand van heeft. Er kan zo veel tegenwoordig, en tja, misschien kom je wat aan, maar dan moet je gaan afwegen wat erger is, een beetje aankomen of je zo voelen zoals je nu voelt.

Mijn ware aard...
Is dat een zondig schepsel, of een schuldeloos kind van God?

Ik zou daar natuurlijk een ander antwoord op geven, omdat ik mij niet beperkt voel tot die 2 opties.

[tukker]

Ik vind het heel mooi dat jij zo de nadruk legt op de liefde van God voor iedereen, dus ook voor mij.
Het doet me goed dat steeds te lezen

Wel heb ik van de man met wie ik eerder vanmiddag heb gepraat (zie mijn eerdere post) het telefoonnummer gekregen.
Ik denk dat ik hem nog wel een keer opbel om nog eens met hem te praten.

Aan de andere kant heb ik vandaag (denk ik) wel een teken van Hem gekregen.
Het was té bijzonder om 'toevallig' te zijn.

Mooi om dit allemaal te lezen. Ik hoop dat de reacties op jouw topic en jouw bijzondere ontmoeting je verder helpen met het geloof in Hem.

Ik denk dat ik wat mij betreft het hierbij laat met het geven van een reactie. Ik wens je alle goeds en Gods nabijheid toe. Ik hoop van harte dat je Hem mag leren kennen met je hart en dat je mag weten dat Jezus ook voor jou het offer op Golgotha heeft gebracht en dat Hij van jou houdt.

groet,

tukker

[Bloemenkind]

@ MrSokkie:

Het bijzondere aan die man was idd dat hij zo'n vreugde en liefde uitstraalde.
De woorden die hij sprak waren mooi, maar kregen pas echt betekenis doordat ik voelde dat ze recht uit z'n hart kwamen.
Door z'n bijzondere uitstraling terwijl hij die woorden sprak.

Ik kan me ook niet voorstellen dat het God om allerlei regeltjes gaat.
Ik weet ook niet of ik in God zou willen (en kunnen) geloven als dat echt zo was.

Ik vind het momenteel erg moeilijk om met mensen te praten.
Ik ben door mijn ervaringen in real life en op fora nóg wantrouwiger geworden naar mensen toe.
Ik merk dat ik erop aan het wachten ben dat mensen genoeg krijgen van mij en mijn verhalen.
Ik hou me dus, nog steeds, heel erg in.

Ook kosten 'live' contacten met mensen me erg veel energie.
Dat is ook een reden dat ik mensen de laatste maanden steeds meer uit de weg ga.
Ik voel me bij bijna niemand meer prettig en als ik toch met iemand samen ben geweest, voel ik me na afloop uitgeput.
Ik heb ook geen idee hoe ik hier het beste mee om kan gaan.
Mezelf forceren door tóch onder de mensen te komen, of doen waar ik me het beste bij voel, nl. zoveel mogelijk alleen zijn?

Alles kun je gebruiken om een positieve draai aan je leven te geven zeg je.
Ik heb dat ook altijd gedacht.
Ook altijd m'n best gedaan om in alles wat er gebeurt, de zin/reden/betekenis te vinden.
Ik denk alleen dat je daarin ook té ver kunt gaan.
Ik iig
Soms is keelpijn misschien wel alleen maar keelpijn...

Weet je, ik weet helemaal niet meer wat nou mijn intuïtie is (of zo je wilt de stem van God), en wat de stem van de angst/mijn ego is.
Het voelt alsof ik hier doorheen moet, zoals ik al schreef.
Maar ik kan niet uitmaken of dit nou een 'zuiver' gevoel is of, zoals jij schrijft, een overtuiging die ervoor zorgt dat ik deze 'veilige' duisternis niet los hoef te laten...

Door mijn ervaringen met oordelen probeer ik idd zelf oordelen zoveel mogelijk te vermijden.
Wat anderen betreft dan.
Want wat mezelf betreft ben ik keihard en veroordelend, maar dat wist je al

Ik kan iemand iets zien doen of zeggen waarin ik veel van mezelf herken.
Gek genoeg kan ik dan voor die ander heel mild zijn, maar lukt het me niet dat ook door te trekken naar mezelf.

Binnenkort krijg ik wel eens soort van hulp via de gemeente.
Dit is verplicht in het kader van de nieuwe wetgeving (ik heb nl. een uitkering).
Dit betreft een stichting die normaal gesproken mensen bemiddelt naar (vrijwilligers)werk.
Mensen die al lang een uitkering hebben, vaak ook mensen met psychische problemen.
In mijn geval gaan ze kijken of ze een brug kunnen vormen naar de hulpverlening.
Dat wacht ik eerst maar eens af.
Overigens is voor mij aankomen misschien nog wel erger dan me zo blijven voelen...

Vertel eens, welke opties zie jij m.b.t. de 'ware aard' van de mens?

[Bloemenkind]

@ tukker: bedankt voor je liefdevolle reacties in dit topic

[MrSokkie]

Het bijzondere aan die man was idd dat hij zo'n vreugde en liefde uitstraalde.
De woorden die hij sprak waren mooi, maar kregen pas echt betekenis doordat ik voelde dat ze recht uit z'n hart kwamen.
Door z'n bijzondere uitstraling terwijl hij die woorden sprak.

Ja, precies. Dat is het nadeel van internet, die passie kun je maar heel moeilijk overbrengen. Nogmaals, ik ben heel erg blij dat je iemand bent tegengekomen die jou die passie kon laten zien.

Ik vind het momenteel erg moeilijk om met mensen te praten.
Ik ben door mijn ervaringen in real life en op fora nóg wantrouwiger geworden naar mensen toe.
Ik merk dat ik erop aan het wachten ben dat mensen genoeg krijgen van mij en mijn verhalen.
Ik hou me dus, nog steeds, heel erg in.

Maar ja, zoals ik al eerder zei, denk ik, moet je wel oppassen dat dat geen self-fulfilling prophecy wordt. Je manoevreert je zo misschien wel in een positie waar het wel fout moet gaan.

Ook kosten 'live' contacten met mensen me erg veel energie.
Dat is ook een reden dat ik mensen de laatste maanden steeds meer uit de weg ga.
Ik voel me bij bijna niemand meer prettig en als ik toch met iemand samen ben geweest, voel ik me na afloop uitgeput.
Ik heb ook geen idee hoe ik hier het beste mee om kan gaan.
Mezelf forceren door tóch onder de mensen te komen, of doen waar ik me het beste bij voel, nl. zoveel mogelijk alleen zijn?

Alleen zijn lijkt misschien aanlokkelijk, maar dan stop je jezelf nog meer in een isolement. Misschien ben je zo moe omdat je de hele tijd toneel speelt. Zeg eens: wat antwoord je als mensen je vragen: "Hoe gaat het met je?"

Als je stopt met toneel spelen geeft dat een hoop rust. En misschien dat niet iedereen daar mee om kan gaan, dat zul je dan maar moeten begrijpen. Het is ook niet makkelijk, maar er blijven zeker weten genoeg mensen over waar je dan gewoon je verhaal, je hele verhaal kwijt kunt. Maar met de schone schijn ophouden help je niemand, dat kost inderdaad alleen maar bergen energie.

Weet je, ik weet helemaal niet meer wat nou mijn intuïtie is (of zo je wilt de stem van God), en wat de stem van de angst/mijn ego is.
Het voelt alsof ik hier doorheen moet, zoals ik al schreef.
Maar ik kan niet uitmaken of dit nou een 'zuiver' gevoel is of, zoals jij schrijft, een overtuiging die ervoor zorgt dat ik deze 'veilige' duisternis niet los hoef te laten...

Tja, lastig inderdaad, maar op een gegeven moment zul je moeten besluiten dat je weer in dingen gaat vertrouwen, gewoon omdat je geen andere keus hebt. Ik denk dat je het zo kunt zien: je ego schreeuwt, terwijl God/het goede fluistert. Maak je geest stil en luister goed, en je zult het horen.

Door mijn ervaringen met oordelen probeer ik idd zelf oordelen zoveel mogelijk te vermijden. Wat anderen betreft dan.
Want wat mezelf betreft ben ik keihard en veroordelend, maar dat wist je al

Ja, dat vermoedde ik al. Waarom toch dat onderscheid tussen jou en de rest? Misschien helpt het als je eens naar jezelf kijkt alsof je een ander bent. Misschien kun je dan wel mild voor die ander (jezelf dus) zijn.

Binnenkort krijg ik wel eens soort van hulp via de gemeente.
Dit is verplicht in het kader van de nieuwe wetgeving (ik heb nl. een uitkering). Dit betreft een stichting die normaal gesproken mensen bemiddelt naar (vrijwilligers)werk.
Mensen die al lang een uitkering hebben, vaak ook mensen met psychische problemen. In mijn geval gaan ze kijken of ze een brug kunnen vormen naar de hulpverlening.
Dat wacht ik eerst maar eens af.
Overigens is voor mij aankomen misschien nog wel erger dan me zo blijven voelen...

Hmm, dat maakt het wel extra lastig. Met eetstoornissen heb ik geen ervaring dus daar kan ik dan wat minder over zeggen. Ik hoop dat je de kans op hulp met 2 handen aangrijpt.

Vertel eens, welke opties zie jij m.b.t. de 'ware aard' van de mens?

Ik geloof dat ieder mens een Boeddha-aard heeft. En die aard is open, oneindig liefdevol, stralend, en vrij van lijden. Een aard die volledig bewust is, nergens aan vastklampt en een aard waarin je je realiseert dat alles tijdelijk is, alles met elkaar verbonden is en dat alles leeg is. Maar goed, dan duik ik wel heel erg in de filosofie. Maar goed, dat zeg ik dus vanuit mijn eigen geloof, jij en anderen kunnen misschien beter andere antwoorden zoeken.