girliegirl schreef:Ik vind het mega vreselijk ongelofelijk verschrikkelijk eng, maar ik heb gedaan wat jij (en anderen ook) zeiden. Ik heb de berichtjes in een bestandje gezet en het daarnet naar mn therapeute gestuurd. Ik weet niet of ze ze nog leest, want ik moet om 10.00u bij haar zijn..
Ik ben echt zo ontzettend blij om dat te lezen. Ik ben echt heel erg trots op je dat je die moeilijke stap hebt genomen. Misschien leest je therapeut het niet meteen, maar dan zeker wel voor de volgende keer.
Ik vind het verschrikkelijk eng, maar voel me tegelijk ook wel een pietsje opgelucht omdat ze het nu tenminste weet. Maar ik blijf gigantisch met mn ouders in mn maag zitten.. Ik begrijp ook niet waar ik die feelings en ged8en vandaan haal, maar ik ben gwoon heel bang, met nama voor mn vader. Ik ben zoo bang dat ik ze heel erg teleurstel en.. nja, kweetnie..
Mijn ouders waren ook de laatste die doorhadden hoe depressief ik was. Omdat ik niet wilde dat ze zich zorgen zouden maken, omdat ik hen niet met mijn problemen wilde opzadelen, omdat ik niet wilde dat ze met oplossingen aan zouden komen. Nou ja, toen ik het vertelde schrokken ze natuurlijk, en maakte ze zich zorgen, maar uiteindelijk hielp het wel omdat ik niet meer net hoefde te doen alsof het goed ging als ik bij hen was en ik gewoon over bepaalde dingen kon praten.
Duss.. ik moet er strx weer naartoe, heel spnnnd vooral deze x. Want wat zeg ik als ze het nog niet heeft gelezen en wil weten hoe het gaat? En ook als ze het wel heeft gelezen..?? Ik kan echt niet meer helder denken, maar ik heb God echt gebeden of Hij wil geven dat ik de goede dings kan zeggen zodat ze me echt kunnen helpen, en of ik mn angst opzij kan zetten enzo..
Dan kan ze in ieder geval vragen waarom je het hebt opgestuurd. Komt goed. Als het goed is weet je therapeut wel hoe ze sit soort gesprekken moet sturen, dat is haar baan namelijk.
Ik zou echt dolgraag helemaal van die angsten af zijn, gewoon willen eten zonder schuldgevoelens. En als ik moe ben en op de bank wil hangen met een dvd, dat ik me dan achteraf niet schuldig voel als ik denk dat ik t weinig beweging heb gehad en moet gaan sporten. (Ja, I know: heel idioot..) Ik zou er zo graag helemaal vanaf zijn! Maar dan ook echt helemaal, want als de angst er nog zit maar ik wel gewoon normaal eet enzo, houd ik dat niet lang uit. (Zo is het afgelopen halfjaar verlopen..)
Dat kan, dat kan echt, dat moet je blijven geloven. Maar je kunt voor jezelf geen beperkingen opleggen hoe het gebeurd. Als jij voor jezelf zegt dat je er van af wilt, maar je wilt: niet met je ouders praten, niet aan de medicijnen, niet opgenomen worden, niet een gezond gewicht krijgen, tja, dan wordt het moeilijk. Geloof dat het kan, en vraag hulp hoe je het kan bereiken maar werp niet zelf allerlei barricades op.
Ik wil jullie echt heel erg danken voor al jullie lieve berichtjes!! Willen jullie plies bidden?? Ennew.. ik zal jullie op de hoogte houden. Maarruw.. MrSokkie--> Je moet je niet zoveel zorgen maken want ik ben nog lang niet op een punt dat ik het niet zou redden hoor! Echt waar niet, en ik doe mn best, duss..
Gelukkig. Ik weet ook wel dat je je best doet. Ik weet gewoon uit eigen ervaring dat als je niet vooruit gaat, je achteruit gaat. In dit soort gevallen is stilstand gewoon achteruitgang. Ik geloof ook niet dat je binnen een weekje dood neervalt, maar wel dat je het heel erg moeilijk hebt. Ik hoop echt dat je daar vanaf komt, want iedereen heeft recht op geluk. Ik maak me niet te veel zorgen hoor, maar gewoon precies genoeg.
Je bent in onze gedachten.
