Ik ben wel blij om te lezen dat je professionele hulp hebt. Hebben die het nog nooit over medicijnen gehad? Je zult daar echt niet zo snel verslaafd aan raken, en trouwens, dat zou denk ik de minste van je zorgen zijn. ALs ik toendetijd niet zo eigenwijs was geweest en wél hulp had gezocht en pillen had genomen, was ik misschien een stuk korter depressief geweest. Maar ja, dat is achteraf gepraat.
zeg dat wel
ik moet er niks van hebben, die "professionele hulp". Ze weten het allemaal beter en proppen je vol met medicijnen waardoor het vaak op lange termijn alleen maar erger van wordt. Bijwerkingen zoals slapeloosheid (terwijl je juist met depressies goed moet slapen, en eeten) en ze schrijven met hetzelfde gemak een ander recept voor je uit waar je je ook aan moet houden: slaappillen. Die hebben weer als mogelijke bijwerking: depressiviteit.
Gewoon goed eten en slapen, en dingen voorhanden hebben. En de tijd uitzitten.
Ik moet niks hebben van medicijnen. Antidepressiva werken misschien maar eventjes, maar het is nergens voor nodig. Depressie los je niet op met pillen, dat is maar een tijdelijk stofje wat de hoeveelheid van die bepaalde stof in je hersenen aanvult. Maar dat wroet niet aan de oorzaak van je depressie vaak.
En ze weten het allemaal erg goed. Je bent depressief. Je krijgt het ene label na het andere opgeplakt. Voor mij geen "professionele hulp" voor ik er zelf om vraag. Misschien dat veel mensen wel belang hebben bij medicijnen. Het kan je even overeind helpen zodat je weer hoop hebt. En dat is goed. Een extra steun in de rug kan helpen.
Keep going. Ik heb "mijn" depressies zelf opgelost. Niet dat ik daar trots op ben, maar ik ben erachter dat de bodemloze put niet bodemloos is. De geest is vaak sterker dan het lichaam, en het is vaak zo dat als je geest even geen zin meer heeft, dat het grote gevolgen heeft voor je lichaam, en dan trekt je lichaam alsnog je geest ook verder mee naar beneden.
Inderdaad goed dat je het hier post. Er zijn hier zo te zien meer mensen die je gevoelens herkennen. En in feite denk ik dat er geen oplossing voor is. Je hebt in feite aandacht nodig, en die krijg je door hulp te zoeken. Maar die steun in de rug is vaak een onbekend bijeffect van die "professionele hulp".
Van je afschrijven helpt. Krop geen dingen op, maar post het ergens, schrijf het ergens op een blaadje. Schrijf dat je geen zin meer hebt, dat je geen fut hebt, dat je niet meer wil. Bij mij hielp dat. En dan komt er een moment dat je die blaadjes weer tegenkomt, glimlacht, het verfrommelt en weggooit, of nog beter, ervan genieten hoe het papier verbrandt.
Maar ja, dat is meer mijn beleving
Het zijn de kleine dingen die je vaak omlaag trekken. Maar het zijn juist ook de kleine dingen die het m doen, waar het om gaat. Ik ben erg gericht op symboliek, vooral in "dipjes". Een papier verbranden waar iets op staat wat je hebt geschreven, het heeft inhoud, het heeft een betekenis, en ik verbrand het. Dat versterkt mijn moraal. Ik ben vaak moe, heb nergens zin in. Ik zie geen toekomst, mijn opleiding lijk ik nu wel te redden, maar daarna is er een zwart gat waarin ik niet kan zien wat mijn toekomst kan zijn. Onduidelijk, onbekend. Ik heb geen fut, ik wil eigenlijk geen fut hebben.
Maar toch zit er ergens een "schil" in me die ervoor zorgt dat het me eigenlijk ook niets kan schelen. Gewoon blijven ademen. Vooral niet denken aan stoppen. Nee, je hebt nergens zin in en niets lukt. Maar gewoon doorgaan is de key. En als dat eenmaal onbewust is geworden, als schild, dan lijd je er ook niet meer onder.
Da's mijn beleving. Werkt misschien niet voor iedereen, maar dat is hoe ik het voel, beleef en meemaak.
) Dus ik heb mezelf echt gedwongen om te eten, ook al wilde ik het eigenlijk niet.. Maja.. nu moét ik dan ook echt ff naar buiten om te gaan fietsen.. Gwoon ff flink tegen de wind intrappen, mn discman aan.. Ergens heen fietsen waar ik nog nooit ben geweest en waar niemand me kent. Gewoon fietsen en niet nadenken, de wind door je haren laten gaan.. Het id om ff stevig tegen iets aan te trappen en toch vooruit te komen vind ik lekker. Ik hoop dat het gaat onweren of een stevige hoosbui, dat ik ff helemaal wordt opgefrist! Pff.. wat is dit moeilijk. Voor mijn gevoel heb ik te veel gegeten. Daar is mijn gevoel heel stellig in. Het lijkt dan ook heel wat. Als ik de calorien optel kom ik niet op dat wat een gemiddelde warme maaltijd mag bevatten. Zo kan je jezelf bedriegen.. Nou ja, ik ga er nu ff tussenuit! Zie zo op tegen alles, en tegen mijn werk dat morgen weer begint en dan in die warmte de hele tijd maar heen en weer draven terwijl je je niet goed voelt.. en als mijn ouders strx thuiskomen, wat moet ik dan zeggen?? Njah, ik ga eerst maar ff naar buiten, miss he;lpt het..
