sex voor je huwelijk

[Marnix]

MrSokkie, ik ben verslaafd aan eten en drinken... want zonder die dingen zou ik niet kunnen leven... en zou ik me een stuk beroerder voelen En wat dacht je van verslaafd zijn aan God, zijn woord... hem prijzen? Lijkt me ook niet verkeerd als je daar niet zonder kan

[MrSokkie]

MrSokkie, ik ben verslaafd aan eten en drinken... want zonder die dingen zou ik niet kunnen leven... en zou ik me een stuk beroerder voelen

Nee, daar ben je niet verslaafd aan, dat is een biologische functie, net als adem halen of slapen (wat mij op dit moment even niet lukt). Natuurlijk kan je wel eet-verslaafd zijn, maar dat is wel wat anders dan normaal eten als je honger hebt of slapen als je moe bent. Ik vermoedde trouwens als dat dit soort voorbeelden zouden komen

En wat dacht je van verslaafd zijn aan God, zijn woord... hem prijzen? Lijkt me ook niet verkeerd als je daar niet zonder kan

We hebben blijkbaar echt verschillende ideeën van wat verslaving inhoudt. Als je je naasten of jezelf gaat verwaarlozen om God maar te kunnen prijzen, lijkt me slecht idee. Dagenlang niet meer eten, slapen of douchen omdat je aan het bidden bent. Aggressie vertonen als mensen je storen bij het prijzen, aan helemaal niets anders kunnen denken als je er niet mee bezig bent... Lijken me allemaal bijzonder verkeerde dingen. Natuurlijk is het goed dat je met God bezig bent, maar ook dat moet geen obsessie worden.

[Smurffie]

MrSokkie, ik ben verslaafd aan eten en drinken... want zonder die dingen zou ik niet kunnen leven... en zou ik me een stuk beroerder voelen

Nee, daar ben je niet verslaafd aan, dat is een biologische functie, net als adem halen of slapen (wat mij op dit moment even niet lukt). Natuurlijk kan je wel eet-verslaafd zijn, maar dat is wel wat anders dan normaal eten als je honger hebt of slapen als je moe bent. Ik vermoedde trouwens als dat dit soort voorbeelden zouden komen

En wat dacht je van verslaafd zijn aan God, zijn woord... hem prijzen? Lijkt me ook niet verkeerd als je daar niet zonder kan

We hebben blijkbaar echt verschillende ideeën van wat verslaving inhoudt. Als je je naasten of jezelf gaat verwaarlozen om God maar te kunnen prijzen, lijkt me slecht idee. Dagenlang niet meer eten, slapen of douchen omdat je aan het bidden bent. Aggressie vertonen als mensen je storen bij het prijzen, aan helemaal niets anders kunnen denken als je er niet mee bezig bent... Lijken me allemaal bijzonder verkeerde dingen. Natuurlijk is het goed dat je met God bezig bent, maar ook dat moet geen obsessie worden.

Idd geen obsessie en om een voorbeeld te noemen; een ouderling die workaholic is..? Je hebt éérst ja gezegd tegen je vrouw. Je gezin gaat vóór je werk in het ambt. (Ik ga nu uit van de meest voorkomende situatie, nl eerst getrouwd, vaak pas op oudere leeftijd ouderling)

Bovendien vraagt God niet van ons om onszelf uit te hongeren, áltijd maar te bidden. God vraagt van ons om ons dagelijks werk in Zijn dienst te stellen, tot eer van Hem. En dat is al een onmogelijke opdracht, menselijker wijs gesproken..

[Katlheen]

Dit ging toch over een ander topic?

[Aragorn]

Verslaafd aan sex lijkt mij: 'Zonder sex voel ik me rot, daarom moet ik sex hebben.'

Inderdaad, en daarmee kunnen we die onzin over 'na 1x seksverslaafd zijn' gelijk afsluiten.

Ik weet alleen dat vier jaar lang genoeg is *zucht* Ik ga nog wel even refoweb doorspitten waarom je ook alweer beter toch nog even kunt wachten :-S

En dat met zo'n mooie zomer voor de boeg.. sterkte!

Wat betreft die tekst over 'onthoudt elkaar je lichaam niet', is dat ook niet toe te passen op relaties die geestelijk allang volwaardig zijn maar waarin koste wat kost het seksuele aspect vermeden wordt?

[Lalage]

Aragorn: dat is een hele goede vraag die je daar stelt. Ik twijfel erg over het antwoord en daarom doe ik 't nog maar even niet. Misschien ga ik me dan wel schuldig voelen en daar heb ik geen zin in, ik neem het zekere voor het onzekere. En ik denk dat deze kwestie voor een vrouw heel anders ligt dan voor een man (ja heb maar medelijden met Borkdude, al ben ik degene die het initiatief nam om onze trouwdag te gaan regelen en ik regel ook het meeste)

[Aragorn]

Ja, en als je al zolang hebt gewacht is het tenslotte ook niet leuk om het een paar maanden van tevoren alsnog te doen.

[Lalage]

inderdaad, jij snapt het
Overigens is het een erg goede manier om een man het huwelijk in te krijgen. Je hoort vaak genoeg van vrouwen die willen trouwen, maar de man vindt het niet nodig omdat ze toch al samenwonen enzo.

[Aragorn]

Kernpunt is volgens mij de vraag of je ook het zieleheil van je vriendin (om maar een zwaar woord te gebruiken) op het oog hebt, als je met haar naar bed gaat.

Maar die vraag is toch alleen maar relevant als je daadwerkelijk gelooft dat het een zondige daad is?

Jouw wedervraag is alleen relevant als het christelijk geloof mogelijk luchtfietserij zou zijn (je bent zeker agnost? ). Ik ga ervan uit dat dit niet zo is, en het dus altijd een belangrijke vraag is of je iemands zieleheil op het oog hebt, bij alles wat je doet.

Nee, mijn wedervraag is ook relevant als het christelijk geloof géén luchtfietserij is, maar de stelling dat alle seks voor het huwelijk uit den boze is wel. Ik ben inderdaad agnost, maar er zijn ook christenen die menen dat het niet ongeoorloofd is seks voor het huwelijk te hebben en voor hen is jouw vraag dus niet relevant.

Maar een huwelijk mag hopelijk wat meer kosten dan een financieel-administratieve handeling op het stadhuis.

Inderdaad, dat zou ik dan ook weer niet af willen doen met een baliehuwelijk.

Oke, je kent het huwelijk dus een zwaarder gewicht toe dan enkel een administratieve handeling. In dat geval is het goed om eens na te gaan, wat dit concreet inhoudt.

Mocht ik nog eens trouwen, dan zou dat voor mij waarschijnlijk een soort officiële bevestiging zijn van iets wat je samen al lang weet: dat je van elkaar houdt en van plan bent de rest van je leven bij elkaar te blijven.

Maar het voelt toch absurd om binnen je relatie waarin je steeds mee rnaar elkaar toegroeit en je liefde zowel geestelijk als lichamelijk uit opeens bij die laatste stap afhankelijk te zijn van een formuliertje dat je bij de gemeente haalt. En als je dat dan hebt, dan 'mag' het opeens, yeah.

Je stelt nu dat het enkel een formuliertje is, wat er gehaald moet worden. Dat zou uiteraard tamelijk futiel zijn, als dat de inhoud van het huwelijk zou voorstellen. Maar we zijn het er hopelijk over eens dat dit formuliertje iets weergeeft van de inhoudelijke kant van je relatie? En dat het daarom gaat. Bovendien zit er ook een formele kant aan de zaak: een huwelijk is een wettelijke erkenning van het feit dat je een verbond met je levenspartner hebt gesloten en dus samen verantwoordelijk bent voor je plaats als echtpaar in onze samenleving. Dat brengt voorrechten en plichten met zich mee. Ik zie het huwelijk in elk geval niet beperkt tot een overeenkomst tussen 2 mensen. Daar zit meer aan vast: God, je familie, de maatschappij. Als je die totaalvisie niet deelt (concreet betekent dit: "God en de rest van de wereld hebben niks met ons tweeen te maken"), dan kan ik me voorstellen dat je het huwelijk/relatie als een puur individueel gebeuren tussen 2 personen ziet.

Ehm, een relatie zie ik grotendeels wel zo, alhoewel het natuurlijk ook weer niet los staat van de sociale context. Je familie en vrienden krjigen er ook onvermijdelijk mee te maken en als christen God natuurlijk ook. Maar de manier waarop je het samen beleeft, je liefde uit (zowel seksueel als op andere manieren), daar heeft de rest van de wereld weinig mee te maken. En vandaar dat ik mij ook niet kan voorstellen dat ik me in het beleven daarvan met de persoon die het dichtst bij je staat iets zou laten gezeggen door een abstracte grootheid als 'de maatschappij'.
Een huwelijk duidt inderdaad meer op een soort maatschappelijke status, waarbij ik gelijk denk aan eventuele kinderen, een eigen huisje boompje beestje, het vormen van één huishouden, etc (op welke rechten en plichten doel jij eigenlijk?). Dat is iets waar ik in mijn huidige levensfase als student bepaald nog niet aan wil beginnen.

[aardmannetje]

sex voor je huwelijk

m'n broertje, 17 jr, heeft alles al gedaan op seksueel gebied, hij gaat niet meer naar de kerk, alles wat z'n ouders zeggen is veroordelend, terwijl hij mij dit vertelt is hij er echt wel bewogen onder, hij doet wel stoer maar vertelt het voor het eerst. het enige wat hij weet is dat z'n ouders dingen van hem willen die hij niet kan waarmaken en roept dan ook om het hardst dat hij nooit zal trouwen maar mss wel gaat samenwonen met een chick. hij kan dus kiezen sex of trouw aan z'n ouders. maar het stuit hem al zo lang tegen de borst dat hij het nooit goed doet, hij is altijd vrolijk en brengt vaak een leuke sfeer in gezelschap maar dat is niet voldoende ... z'n ouders zijn niet trouw aan hem maar aan zichzelf, het beeld wat zij hebben van hem moet waargemaakt worden. even simpel neergezet maar wel wat voor hem speelt. volgens mij begint trouw zijn al met trouw zijn aan jezelf en dat leer je thuis. kortom, een onmogelijke opdracht om als je niet hebt geleerd trouw te zijn aan jezelf het wel te zijn aan regels van buitenaf opgelegd.

[Aragorn]

Hm, beetje herkenbaar is het wel. Je wilt opzich best je ouders 'trouw' zijn en heb plezieren door de dingen te doen zoals zij het graag zien, maar als dat betekent dat je jezelf ontrouw moet zijn en iets moet worden dat je helemaal niet kunt en wilt zijn houdt het toch op.

In welke zin heeft dit overigens met svhh te maken?

[Lalage]

Daar staat het huwelijk ook symbool voor: een man zal zijn vader en moeder verlaten en zijn vrouw aanhangen -> hij is dus niet meer afhankelijk van zijn ouders, maar sticht z'n eigen gezin, heeft eigen verantwoordelijkheid en hoeft zich dus niet aan de regels van z'n ouders te houden. Overigens blijft het gebod van je ouders eren natuurlijk altijd staan.

[aardmannetje]

@In welke zin heeft dit overigens met svhh te maken?

@Overigens blijft het gebod van je ouders eren natuurlijk altijd staan.

mss dat een bron voor het ontstaan van trouw aan die regels over ''geen sex voor het huwelijk' zou kunnen zijn wat je hebt geleerd. ouders kunnen zoveel regels stellen als ze zelf willen maar dan zullen ze zelf het goede voorbeeld ergens hebben moeten geven. de realiteit is zo heel anders, als aan het licht komt wat er in hun leven speelde blijkt dat niet veel anders te zijn en willen ze wel dat hun kinderen zich aan de regels houden, het bloed kruipt blijkbaar waar het niet gaan kan, maar waarom...iets verbieden heeft toch sneller tot gevolg dat het toch gedaan word, het is ook je wantrouwen uitspreken over de verantwoordelijkheid van je kind. als mijn broertje direct na de eerste ervaring erover had kunnen praten was het minder erg geworden, maar hij voelt ook wel dat hij niet bij hen terecht kan, niet omdat hij fout zit maar omdat er dan gelijk voorwaarden aan hem worden gestelt en verwijten worden gemaakt. verder zie ik dit eveneens als sex voor het huwelijk

svhh gaat natuurlijk over het niet kunnen weerstaan van de verleiding die er is tussen twee (weldenkende) mensen die de regels kennen maar waarvan het vlees zwak is. ik zie hier niet echt verband met ouders, als je al zover alles netjes hebt gedaan dan zul je er mss wel van balen als je er aan toe hebt gegeven maar je wist het.
en ik neem aan dat geen svhh kan worden gezien als iets wat langzaam maar zeker niet meer zo simpel is waar te maken.

[Javaca]

ik denk dat dit weldegelijk samenvalt. Mijn ouders zijn falikant tegen svhh. Zo erg zelfs dat ze ons verbieden bij elkaar te slapen e.d. Hierover is gewoon niet te praten. Ik vind dat ze niets te maken hebben met wat m'n vriendin en ik wel en niet doen of gedaan hebben. Maar hoe meer zij er tegen ageerde hoe meer wij er mee door gingen.

Ook kan ik er met mijn ouders totaal niet over praten. Ze begrijpen het toch niet en gaan alleen maar verwijten zitten maken.

[MissF]

ik denk dat dit weldegelijk samenvalt. Mijn ouders zijn falikant tegen svhh. Zo erg zelfs dat ze ons verbieden bij elkaar te slapen e.d. Hierover is gewoon niet te praten. Ik vind dat ze niets te maken hebben met wat m'n vriendin en ik wel en niet doen of gedaan hebben. Maar hoe meer zij er tegen ageerde hoe meer wij er mee door gingen.

Maar het tegengestelde is ook lastig. Mijn vriend zijn ouders zeggen er helemaal niets over, over grenzen of wat dan ook. Hij is bijna de jongste en ze hebben de opvoeding een beetje naast zich neergelegd.
Het standpunt van mijn ouders weet ik, maar ze vinden wel dat ik moet doen wat ik wil, omdat ze daarover niks te zeggen hebben vinden ze zelf.
En al zeggen ze wel eens tussen neus en lippen door:' Fem, je let wel op he, want zwanger zijn is geen ramp, maar echt een leuk begin is het gewoon niet'.
Dat zeggen ze, omdat ze weten dat mijn vriend en ik bij elkaar blijven, weten wanneer we gaan trouwen, en allebei de 20 gepasseerd zijn.

Maar wij, mijn vriend en ik, hebben het soms echt als moeilijk ervaren, wat we nu moeten, en hadden in het begin echt wel wat meer sturing gewild van onze ouders, omdat we zelf onze standpunten hierover gewoon nog niet zo duidelijk hadden