homofilie

[meboy]

Ik vraag me af waarom er geen vrijgezellen refohomo's zijn geweest om een interview in het RD te geven !
Wel onder elkaar op diverse fora en in diverse clubs praten en discuseren
Wel door al dat onderlinge overleg steeds verder weggroeien in denken van de kerk.
maar nooit eens geprobeerd om de link met de kerk weer te herstellen.
Hadden zij de reformatorische kerken al opgegeven?

Link met de kerk... ik kan een glimlach niet onderdruken. Laat ik je een beetje onderwijzen: ik heb me het leplazerus gepraat met de kerk. In verschillende gesprekken is het tot op het bot gegaan. Dat was een slopende periode. Ik heb gepraat, gezwoegd, lopen leuren met wat mijn voorstudie me had opgeleverd. Ik heb ze inzicht gegeven in het gevoel, de diepste zieleroerselen van een homo die worstelt met het gebrokene in de wereld. Ik heb ze geconfronteerd met hun eigen tekortkomingen. En dat alles op een liefdevolle toon en op een zijdezachte manier...

En inmiddels? Wat heeft het opgeleverd? Inmiddels zit ik in de kerk als een uitgestotene, iemand die geen belijdenis mocht doen mits hij een contract tekende, met twee paar handtekeningen, in tweevoud.

Mag ik je uitleggen hoeveel pijn het doet als de hele belijdenisdienst geen wóórd over je strijd wordt gerept? Dat je in de bank zit te janken omdat je gelooft, maar dat niet mag zeggen en er níemand is die je troost?

Mag ik je uitleggen hoeveel pijn het doet dat niemand me meer durft aan te spreken omdat men wéét dat ik geen conflicten gezocht heb. Dat men weet dat ik ondanks alle pijn nog steeds met opgeheven hoofd mijn kerk binnen loop. Dit alles heb ik, ondanks alles, mijn kerk niet kwalijk genomen. Ik heb mijn kerk lief; ik gun ze al het goede. Ik trek mij terug zodra ik te moeilijk wordt voor mijn kerk. Mijn kerk is zwak in haar geloof, en dat wil ik niet breken. Als een lid lijd dan lijden alle leden. Daarom blijf ik geen lid, maar kerk ik er wel.

Waarom heb je niet gewoon geluisterd naar de kerk zul je vragen: Mijn kerk sloeg de verkeerde spijker in de verkeerde kop. ze wezen me de verkeerde weg. Ze zeiden; "werk en je zal gelukkig worden". Ik zou als een blanco blad zijn, waar je de foute zinnen af kunt gummen. En als je maar hard genoeg gumt dan glimt het blanke papier zo weer tevoorschijn. Mijn Bijbel zegt dat je kunt gummen tot je een ons weegt, al verf je het hele blad weer wit, daar wordt het blad niet anders van. De belijdenis van mijn geloof moest een belijdenis van goed gedrag worden. Dat kon ik niet, dat wílde ik niet omdat ik daar geen snars van geloof en begrijp.

Niet echt een succes story waar de kerk of het RD op zit te wachten toch? Alle begrip voor de strijd van de homo, tenminste dat lees ik overal. Ga eens kijken bij de vragenrubriek; het schijnt uit z'n voegen te barsten van sympathie. De boodschap is duidelijk; flink poetsen dan wordt het nog wel eens wat. Daar past jouw situatie uitstekend bij; zonder dat je het wilt / beseft wordt je geclaimed/ingelijfd als instrument van de gereformeerde stroming. Totdat je de zere plekken benoemd, de rotte stukjes gaat aanwijzen. Of gaat zeggen dat het geloof in Christus alléén gelukkig maakt. Dat dát genoeg is en dat er dan héél veel vragen en open eindjes blijven. Dat is te stuitend, te confronterend. En voordat je dat gaat doen mag ik je misschien nog 1 advies meegeven: zorg dat je stevig in je schoenen staat en ordeel niet over de strijd van een ander alsjeblieft. Zeker niet als je als bruggenbouwer wilt functioneren.

[Serenity]

@meboy: weet dat er ook christenen zijn die om andere redenen dan homofilie met dezelfde problemen in de kerk zitten. Ik herken je hele situatie, en het betreft bij mij geen homofilie.
Maar gek genoeg zijn we wat dat betreft soortgenoten.

Keep it up, blijf gaan, er zijn er die je wel respecteren.

En wat is trouwen bij de Burgerlijke Stand anders dan een handtekening zetten? Geldt dat niet ook voor belijdenis doen in de kerk (voor een deel)?
Als jij maar overduidelijk voor YHWH kiest, dan doet een openbare belijdenis voor in je kerk er niet zoveel meer toe. Wat is belangrijker, dat jij voor YHWH buigt of dat je staat te glanzen voor in je kerk?

[Denkertje21]

Het is een artikel over mijn persoonlijke situatie en mijn drive om Stichting RefoAnders op te richten.

Ik vind dit zo super pretentieus! Het is niet om Johan persoonlijk af te kraken, maar hij roept in dat artikel steeds maar dat hij "het open wil gooirn inde refowereld". Ja duhhhh! Maar op geen enkele wijze staat er een oplossing of een handreiking naar een oplossing! Kijk, dát deed Dr. Bert Loonstra wel, maar die werd teruggefloten. Hij zette wel mensen aan het denken. Zelfs Dr Seldenrijk met z'n boek 'Als je je anders voelt' geeft heldere dingen weer.

Maar ik vind het een beetje sneu als je heel ijdel roept: 'kijk eens hoe moedig ik ben, ik durf zomaar als homo met m'n foto in het RD'

Ik vraag me af waarom er geen vrijgezellen refohomo's zijn geweest om een interview in het RD te geven !
Wel onder elkaar op diverse fora en in diverse clubs praten en discuseren
Wel door al dat onderlinge overleg steeds verder weggroeien in denken van de kerk maar nooit eens geprobeerd om de link met de kerk weer te herstellen.
Hadden zij de reformatorische kerken al opgegeven?

Wel eens het kleuterliedje geleerd 'Jij in jouw klein hoekje en ik in het mijn'? Ik heb begrip voor het onbegrip in refokringen. En vanuit dat begrip ga ik als homo in gesprek met mensen die het niet begrijpen. Niet om ze te overtuigen, maar om mijn visie uit te leggen. En bij mij in de kerk lándt dat!!! Er is al veel meer begrip en acceptatie! (En echt, ik zit in een psalmen- en hoedjeskerk).

Sorry meneer van RefoAnders, dit was gewoon een foute manier! Inderdaad gelukkig dat die mevrouw in het RD van vrijdag weer wat heeft rechtgebreid!

[Denkertje21]

Meboy, wat heb je me ongelofelijk geraakt met je verhaal! Vooral je liefdevol omgaan met je gemeente, je geduld. Ik bewonder dat enorm. Fijn dat je niet wegloopt! Maar let er ook op dat God je weg zou kunnen léiden, naar een gemeente waar je wel weer kunt ademen en begrepen gaat voelen.


Maar verder denk ik dat alle commentaar op je verhaal te veel is: ik heb het in me opgenomen en het zal nog wel even bij me blijven en ik kan alleen maar bidden dat ook anderen dit opnemen!

Overigens denk ik dat het RD dit verhaal wél zou plaatsen. En het zou goed zijn als we allemaal hier eens kennis van namen.

[aardmannetje]

Niet echt een succes story waar de kerk of het RD op zit te wachten toch? Alle begrip voor de strijd van de homo, tenminste dat lees ik overal. Ga eens kijken bij de vragenrubriek; het schijnt uit z'n voegen te barsten van sympathie. De boodschap is duidelijk; flink poetsen dan wordt het nog wel eens wat. Daar past jouw situatie uitstekend bij; zonder dat je het wilt / beseft wordt je geclaimed/ingelijfd als instrument van de gereformeerde stroming. Totdat je de zere plekken benoemd, de rotte stukjes gaat aanwijzen. Of gaat zeggen dat het geloof in Christus alléén gelukkig maakt. Dat dát genoeg is en dat er dan héél veel vragen en open eindjes blijven. Dat is te stuitend, te confronterend. En voordat je dat gaat doen mag ik je misschien nog 1 advies meegeven: zorg dat je stevig in je schoenen staat en ordeel niet over de strijd van een ander alsjeblieft. Zeker niet als je als bruggenbouwer wilt functioneren.

los van wat je hebt meegemaakt in je gemeente is 'poetsen' een cliché, en die is altijd waar! van poetsen wordt het wat...maar het is al wat en de boodschap van verlossing is niet 'poetsen tot je erbij neervalt' ook al kan poetsen geen kwaad

"je mag zijn wie je bent om te worden wie je bent maar nog niet kunt zijn" Anna Terruwe

worden wie je bent ≠ poetsen want poetsen ≠ genezing

op het tweede dikgedrukte is van toepassing 'je mag zijn wie je bent'
wie zonder zonden is werpe de eerste steen

@Serenity - trouwen en belijdenis doen zijn toch wel van waarde, ze bieden beiden een denkkader waarmee je kunt dienen. de handtekening en openbaar 'ja' zeggen hebben invloed op het verantwoordelijkheidsgevoel. helaas kunnen veel mensen niet omgaan met verantwoordelijkheid en worden ze rigide en veroordelend. ze nemen het te serieus om te kunnen voldoen uit angst voor de straf?

!

[Serenity]

zonder handtekening kan ik me hetzelfde gedragen als met handtekening. Het hangt niet af van die handtekening.

En als je je vanwege bepaalde huwelijkse voorwaarden anders gaat gedragen dan je normaal doet, is er iets mis. Zulke dingen horen vanzelf te gaan, en moeten niet afhankelijk zijn van een handtekening en een denkkader waar je jezelf inperst als je trouwt of belijdenis doet.

Voor mij stelt belijdenis doen weinig meer voor. Het is een officiele gebeurtenis geweest maar het heeft weinig invloed op mijn geestelijk leven. Ja, ik mag wat dingetjes meer in de kerk, maar dat is dan ook alles. Daar geef ik niet om.

[aardmannetje]

zonder handtekening kan ik me hetzelfde gedragen als met handtekening. Het hangt niet af van die handtekening.

En als je je vanwege bepaalde huwelijkse voorwaarden anders gaat gedragen dan je normaal doet, is er iets mis. Zulke dingen horen vanzelf te gaan, en moeten niet afhankelijk zijn van een handtekening en een denkkader waar je jezelf inperst als je trouwt of belijdenis doet.

Voor mij stelt belijdenis doen weinig meer voor. Het is een officiele gebeurtenis geweest maar het heeft weinig invloed op mijn geestelijk leven. Ja, ik mag wat dingetjes meer in de kerk, maar dat is dan ook alles. Daar geef ik niet om.

waar is (je) bereidheid dan van afhankelijk?

[Serenity]

niet van een officiele handtekening.

Dat heet liefde, en die is er zonder stomme handtekening die ervoor zorgt dat je "officieel" getrouwd bent. Je mag ineens een paar dingen extra, en ook een paar dingen niet.

Maar dat verandert niets aan mijn liefde.
Bereidheid moet niet verbonden zijn aan iets officieels. Dat moet vanzelf gaan. Een handtekening/trouwen en/of belijdenis doen geeft geen extra dimensie, het maakt alleen iets officieel. Maar dat is alles.

Wat betreft trouwen heb je dat ook. Alles en iedereen veroordeelt je als je niet trouwt, maar slechts gaat samenwonen. Nu spreek ik mij niet uit voor of tegen samenwonen, maar het gaat om het idee. De handtekening zorgt ervoor dat er geen haan naar kraait als je gaat samenwonen. En waarom? De handtekening die zegt dat je officieel getrouwd bent is wat lastig te verbreken, dus in feite is het wat betreft samenwonen maar een "keten" die je aan de ander bindt. Je kunt niet je koffer pakken en vertrekken zoals je bij wijze van spreken bij "gewoon" samenwonen wel kan doen. Maar is dat de enige reden dat je trouwt?

Als je gaat samenwonen, en je breekt met elkaar, dan is dat een stuk makkelijker. Maar wat als je getrouwd bent? Je KAN dan niet zo makkelijk uit elkaar, maar zegt dat iets over het feit dat trouwen zo goed is? Nee, want de liefde is er eigenlijk niet meer, of in elk geval zijn er beslissingen genomen dat het beter is om uit elkaar te gaan. Maar de handtekening maakt het alleen moeilijker. Je wordt gedwongen om bij elkaar te blijven. Nou, dat is geweldig, maar in de praktijk zegt het niets.

Die handtekening zegt eigenlijk helemaal niets over de werkelijke relatie.

[aardmannetje]

niet van een officiele handtekening.

Dat heet liefde, en die is er zonder stomme handtekening die ervoor zorgt dat je "officieel" getrouwd bent. Je mag ineens een paar dingen extra, en ook een paar dingen niet.

Maar dat verandert niets aan mijn liefde.
Bereidheid moet niet verbonden zijn aan iets officieels. Dat moet vanzelf gaan. Een handtekening/trouwen en/of belijdenis doen geeft geen extra dimensie, het maakt alleen iets officieel. Maar dat is alles.

waar komt je weerstand tegen deze formaliteiten vandaan als ze je slechts kunnen dienen? ...ze kunnen je liefde niet veranderen

[Serenity]

waar komt je weerstand tegen deze formaliteiten vandaan als ze je slechts kunnen dienen? ...ze kunnen je liefde niet veranderen

je geeft het antwoord zelf.

Ik heb er slechts weerstand tegen omdat alles en iedereen denkt dat het zo belangrijk is. Maar het is slechts papierwerk, en in de praktijk zegt het niets. Je zegt het zelf: ze kunnen je liefde niet veranderen. En mijn toevoeging: en ook niet verbeteren.

Om het iets meer ontopic te halen: zo is het met trouwen, met belijdenis etc etc.
Voor homosexuelen... je mag niet trouwen lijkt het wel. Een handtekening mag niet. Samenwonen mag eigenlijk niemand "van de kerk". De handtekening is iets officieels, en samenwonen is meer een uiting van de praktijk: je wilt met elkaar leven. Maar dat mag ook niet. Het is in feite een verbieden van liefde en uiting ervan naar elkaar toe.

Belijdenis doen mag blijkbaar niet in sommige kerken omdat je homofiel bent? Welnu: het is ook zoiets officieels. Voor jezelf heb je al "ja" gezegd tegen God. Maar de kerk verbiedt je om het officieel aan iedereen kenbaar te maken.

Wordt hier geloof genegeerd? Geweigerd? Verboden?

[aardmannetje]

Ik heb er slechts weerstand tegen omdat alles en iedereen denkt dat het zo belangrijk is. Maar het is slechts papierwerk, en in de praktijk zegt het niets. Je zegt het zelf: ze kunnen je liefde niet veranderen. En mijn toevoeging: en ook niet verbeteren.

waarom is het belangrijk wat anderen er van vinden, geeft dat meerwaarde?

als formaliteiten in jouw ogen niets toevoegen aan relaties waarom zijn ze dan in het leven geroepen?

[Serenity]

het is beter om niet te trouwen werd er ergens gezegd? Als homofiel maar beter niet trouwen. Of misschien zelfs met een hetero man of vrouw trouwen. Dat laatste is in feite jezelf en anderen voorliegen.

Maar niet trouwen. Dat kan goed zijn. Celibatair. Lijkt mij als hetero trouwens ook wel wat.
Maar je verbiedt hier dan indirect het uiten van liefde. "Niet trouwen" betekent zoveel als: je mag je leven niet delen met iemand van wie je houdt". Want samenwonen mag immers ook niet? Samenwonen is de praktijk: de handtekening van het trouwen zorgt ervoor dat het "gevalideerd" wordt. En dan mag alles ineens wel.

Maar homo's mogen blijkbaar niet trouwen. Dat werkt niet voor iedereen. Niet iedereen is geestelijk zo sterk dat hij/zij dat kan. De ene homo kan het, de ander niet. Maar "niet trouwen" wat de ene homo laat zien moet geen teken zijn voor de rest van de wereld dat het toch mogelijk is, en dat ineens alle homo's geacht worden die specifieke persoon na te volgen "want hij/zij kan het toch ook".

Dat lijkt mij tamelijk van de zotte.

[Serenity]

Ik heb er slechts weerstand tegen omdat alles en iedereen denkt dat het zo belangrijk is. Maar het is slechts papierwerk, en in de praktijk zegt het niets. Je zegt het zelf: ze kunnen je liefde niet veranderen. En mijn toevoeging: en ook niet verbeteren.

waarom is het belangrijk wat anderen er van vinden, geeft dat meerwaarde?

ik vraag me ook af wat er zo belangrijk aan is wat anderen ervan vinden. Maar toch word je er behoorlijk op afgerekend. Je wordt genegeerd, verstoten, met de nek aangekeken. Sowieso in sommige kerken is er geen plaats voor homo's.

als formaliteiten in jouw ogen niets toevoegen aan relaties waarom zijn ze dan in het leven geroepen?

ze KUNNEN wat toevoegen, maar initieel voegt het in de praktijk weinig toe. Je deelt de liefde al, en dat weet je al van elkaar. Vanaf het moment dat je een handtekening zet houd je niet ineens iets meer van de ander.
En ja, waarom is het in het leven geroepen? Ik vraag me af waar en wanneer men is begonnen met "trouwen". Volgens mij is er geen duidelijke bijbel grondslag voor. Het wordt genoemd omdat het er al was in feite...

[Zareb]

Ik heb begrip voor het onbegrip in refokringen. En vanuit dat begrip ga ik als homo in gesprek met mensen die het niet begrijpen. Niet om ze te overtuigen, maar om mijn visie uit te leggen. En bij mij in de kerk lándt dat!!! Er is al veel meer begrip en acceptatie! (En echt, ik zit in een psalmen- en hoedjeskerk).

Je hebt denk ik wel gelijk dat er een behoorlijk stuk meer acceptatie is gekomen in refokringen. Maar dat is dan wel een acceptatie “onder strikte voorwaarden”. Zodra je daar niet aan voldoet word het gesprek toch opeens heel wat moeilijker. Gelukkig zijn er plaatselijke refo-gemeenten die meer ruimte proberen te bieden, waar homostellen wel welkom zijn.
Maar die gaan dan wel tegen de verschillende synode's in. Misschien is dit wel de manier waarop een en ander verloopt. 'k Zat te denken aan het artikel over ds Ruud Ganzevoort in Trouw (12.06.2006) waar hij schrijft: “

Harde emancipatie betekent uitstoting. Bij zachte emancipatie zoek je de grenzen op. Wat kan nog wel en wat nog niet? Per persoon, per gemeenschap is te bepalen welke route haalbaar is.”

Ik weet niet wat ik daar mee moet. Als jij het hebt over “begrip voor onbegrip” dat denk ik: “prima, helemaal mee eens, maar hoelang moet dat onbegrip nu nog duren?

Inderdaad gelukkig dat die mevrouw in het RD van vrijdag weer wat heeft rechtgebreid!

Zij heeft de boel in ieder geval genuanceerd. En duidelijke kritieklijnen neergezet. Haar opmerking dat je als gehuwde mens niks te zoeken hebt bij een homoclub, “omdat je keus al gemaakt hebt” vond ik behoorlijk "to the point."

Meboy, wat heb je me ongelofelijk geraakt met je verhaal! Vooral je liefdevol omgaan met je gemeente, je geduld. Ik bewonder dat enorm. Fijn dat je niet wegloopt! Maar let er ook op dat God je weg zou kunnen léiden, naar een gemeente waar je wel weer kunt ademen en begrepen gaat voelen.

sluit ik mij van harte bij aan.

ze KUNNEN wat toevoegen, maar initieel voegt het in de praktijk weinig toe. Je deelt de liefde al, en dat weet je al van elkaar. Vanaf het moment dat je een handtekening zet houd je niet ineens iets meer van de ander.

Dat heb ik ook altijd gedacht. Totdat ik in het gemeentehuis m'n handtekening zette. Niet dat dat iets veranderde in wat wij samen hadden, maar het was wel, juridisch de beste oplossing om voor m'n partner te kunnen zorgen en daarnaast een openlijke bevestiging naar de buitenwereld dat wij exclusief voor elkaar hadden gekozen. Door die gezamenlijke handtekening waren we juridisch een eenheid geworden. Wat van mij was, was van hem en vice versa. Juridisch ontstond er een zorgplicht, en dat was voor ons toch best even heftig. Al was dit natuurlijk puur het afsluiten van een zakelijk contract tussen twee mensen.

[Serenity]

@Zareb: inderdaad, juridisch, maar dat bedoel ik o.a. ook met dat "officiele". Bijkomstigheden die je krijgt, maar die het meest belangrijke: de liefde en het met de ander door willen leven, eigenlijk niet aantasten.