.gif)
Het probleem is dat kinderen tegenwoordig worden gezien als statussymbool, men wil kinderen omdat het goed staat. Mijn vriendin werkt in de kinderopvang en er zijn veel ouders die hun kind drie of vier dagen in de week naar de kinderopvang brengen. En als ze een keer een dagje vrij zijn dan wordt het kind ook gebracht omdat de ouders dan lekker een dagje voor zichzelf hebben. Dus eigenlijk hebben ze geen tijd voor, of geen zin in hun kind. De kinders worden om zes uur door de ouders opgehaald, dan gaan ze thuis eten, nog even tv kijken en om 8 uur naar bed. Dat betekend dus dat de ouders ongeveer drie uur per dag met hun kind omgaan. Voor de rest zien ze hun kind niet (behalve in het weekend dan), maar dit betekend dus dat de kinderopvang dienst gaat doen als een soort surrogaatouder. Terwijl het mij belangrijk lijkt - vooral in de eerste jaren- dat je je kind jou eigen normen waarden enzo meegeeft, maar op deze manier krijgt het kind de normen en waarden van de kinderopvang. Dit hoeft niet slecht te zijn, maar misschien toch anders dan wat jezelf in gedachten had. Je geeft de opvoeding van je kind grotendeels uit handen.
Met de tegenwoordige hoge levensstandaard is het gewoon noodzakelijk dat beide ouders fulltime werken, men wil een eigen huis, twee auto's, het liefst twee keer per jaar op vakantie. Dus voor veel ouders is de kinderopvang de enige mogelijkheid, er moet gewerkt worden!
Aan de andere kant liggen de kosten voor kinderopvang vaak zo hoog dat het bij twee of meer kinderen goedkoper is om je baan op te geven en zelf voor je kinderen te zorgen.
