Ten eerste erg bedankt voor de reacties die al weer geplaats zijn na mijn laaste antw!! Met alle reacties kan ik wel wat!!!
Jullie laten me allemaal merken dat ik haar niet moet laten vallen, maar dat zal ik ook zeker niet doen!! Ze is mijn beste vriendin!!!
Ook dat ik gewoon apart met haar om moet gaan zonder mijn vriend erbij, daar ben ik het volkomen mee eens. Toch zit er een 'maar' aan. We zijn alle twee druk met school en ook in de weekenden zijn we druk bezig. Elke zaterdagavond zijn we wel te vinden op een plek waar we met jongeren dan zijn. Een christelijke hangplek zo gezegd. Maar daar is zij, mijn vriend en ik. En waar mijn vriend ook is, ook al ben ik op dat moment niet bij hem in de buurt, en waar zij ook is, is ze gewoon anders. Negeren is het net niet, maar lijkt er wel te komen. Toch doet ze dit niet, want alles is uitgepraat, al voelt dit voor mij niet zo. Wel lijkt dit zo op haar over te komen...
Ik vind het gewoon erg moeilijk, en laat het nu even voor wat het is. Ik ben bang om fouten te maken zowel naar mijn vriendin als naar mijn vriend. Ik heb het bij God neergelegd en vertrouw op Hem. En als er iets mis zou gaan, dan geloof ik dat het zo moet zijn!
Of zie ik dit alles helemaal verkeerd??
Niet alleen voor mij, maar ook voor mijn vriend is het erg moeilijk. Hij wil gewoon vrienden met haar zijn, of tenminster normaal met haar om kunnen gaan. Ook voor mij vind hij het niet leuk. Sinds ik verkering met hem heb, is het namelijk al zo... En ook hij wil niet dat ik mijn beste vriendin kwijt raak!!..