Eerbied

[Raido]

Hm maar Mozes bad ook al met zijn handen omhoog (zelfs voor het uitmoorden van een volkstam; in hoeverre is dat niet met bloed aan je handen bidden?).

[Optimatus]

In het Nieuwe Testament wordt een aantal keer gezegd: "Weest niet bevreesd". In het Kerstevangelie door de engelen tegen de herders en door Jezus een aantal maal nadat Hij glorievol is verrezen.

En PeterD doet er goed aan om psalm 27 eens te zingen, het liefst in onberijmde versie: "De HEERE is mijn Licht en mijn Heil, voor wien zou ik vrezen?"

Wat wil je met je post duidelijk maken?

Inhakend op je openingspost, jij plaatst God als ware Hij een afstandelijke God. Ik ervaar Hem steeds nabij, niet alleen in de kerken waar ik kom, maar ook in het dagelijks leven.

Ik ben niet warm te krijgen voor opwekkingsmuziek, maar het lied "Welk een Vriend is onze Jezus" spreekt me, met dank overigens aan Acire, toch wel erg aan.

Hm maar Mozes bad ook al met zijn handen omhoog (zelfs voor het uitmoorden van een volkstam; in hoeverre is dat niet met bloed aan je handen bidden?).

Ik heb me één keer in een soort prijsavond van een pinksterclub gewaagd en daar baden ze, dansend en springend, ook met de handen naar omhoog. Ik wilde dat ik toen een paar stukken wierook had om te branden en het gespring wat te kalmeren, het was afschuwelijk.

[PeterD]

Ik bedoel in mijn openingspost zeker niet God als een afstandelijke God neer te zetten. Als God een afstandelijke God zou zijn, zouden wij al lang vergaan zijn, had de aarde allang niet meer bestaan. Het is Zijn algemene genade dat we nog bestaan, nog eten hebben, kleren, etc.

Wat echter bedoeld werd in de openingspost is dat de afstand tussen God en de mens onnoemelijk groot is. Dat is iets anders dan een afstandelijke God. Bij de kreet "afstandelijke God" denk ik aan een God die Zich verre houdt van alles dat op aarde gebeurd. Wat ik echter bedoelde te zeggen is dat er door de zondeval zo'n onnoemelijk grote kloof is tussen God en de mens. Een grote afstand, en daar zijn wij, mensen de schuld van.

Als je dit als grondhouding accepteerd, past zelfs na ontvangen genade geen familiaire houding tegenover God. Zelfs na ontvangen genade is de mens nog geneigd tot alle kwaad, en is de mens door en door zondig. Iedere dag opnieuw in opstand tegen God zijn Weldoener.
Ik kan me dan dus ook niet voorstellen dat als je dit beseft, je toch doet alsof alles koek en ei is tussen God en de mens. En dat je met uitspraken komt in de trant van "ja maar Jezus heeft alles voldaan voor me en dankzij Hem is alles glad gestreken". Dan ga je compleet voorbij aan het feit dat wij iedere dag opnieuw schuld vermeerderen. Dat Christus die schuld na ontvangen genade wil vergeven, is een zeer grote zaak, een zaak om eeuwig dankbaar voor te zijn. Daar kan je niet dankbaar genoeg voor zijn, dus ook dan past er geen familiaire houding.

[Optimatus]

Ten tijde van het sterven van onze Heer Jezus Christus scheurde er in de tempel een doek. Zou het dan niet zo kunnen zijn dat die kloof overbrugd werd door Jezus? In dat licht begrijp ik overigens de afscheidingen in kerken niet: doophekken, iconenwanden, communiebanken... Die scheiding is ergens niet terecht, dunkt me.

[Raido]

Zo stel ik het mij voor..

[The Weatherman]

Wel een instrument gelijkend op een tamboerijn. Wat is jouw doel met dansen en wat is het doel van dansen algemeen? Wat voor achtergrond heeft het dansen in Nederland? Na het beantwoorden van die vragen, gaan we weer verder, anders is de discussie niet zuiver te houden

Dat ligt er aan. Je kan niet zeggen dat het dansen allemaal maar een beetje gemaakte show is. Bij sommigen zal het misschien zo zijn, sommigen zullen dansen omdat ze dansen leuk vinden... maar velen dansen wel degelijk tot Gods eer... uit blijdschap vanwege Zijn liefde bijvoorbeeld... Er is niet 1 reden waarom mensen dansen... dus je vraag is niet concreet te beantwoorden.

Dit is geen antwoord op mijn vragen... De vraag namelijk naar de achtergrond ligt er bijvoorbeeld nog steeds.

Over het eerste: Ik ging uit van een kerkcultuur, omdat ik vond dat het op die manier hoort.
Die tweede vergelijking gaat niet op, aangezien een kerk staat tot de geboorte van een kind als staat de koningin tot een tang. Volgens mij kun je het beeld van de gewone Nederlander niet vergelijken met het beeld van de kerkelijke Nederlander. Bovendien is er al een verschil in het zich in de kerk bevinden als het zich op straat bevinden. Er is namelijk een verschil in heiligheid en eerbied. Dus geen veralgemenisering.

Er is een verschil tussen in de wereld staan en van de wereld zijn. Jezus gaf het goede voorbeeld daarin.

Ik denk dat er ook een verschil was als Jezus in de tempel was of op de straat was. En daar gaf Jezus ook het goede voorbeeld in.

De Bijbel is er vol van dat wij dat uit onszelf niet willen en niet kunnen. Ik geloof niet dat het zo gemakkelijk gaat als sommigen wel denken of sommigen verkondigen. Er staat in Gods Woord dat je je moet bekeren, maar er staat ook in Gods Woord dat we dat niet willen.

Maar Petrus zegt op de Pinksterdag niet tegen de Joden die vragen wat ze moeten doen om behouden te worden: Je kan niks doen. Petrus zegt: Bekeer je... laat je behouden (laat je behouden = je kan niks zelf doen maar je moet het Jezus laten doen). Filippus zegt niet tegen de Moor: Je kan je niet bekeren. De apostelen en ook Jezus riepen mensen op zich te bekeren... en voegden er niet vervolgens aan toe: Oh ja maar je kan het niet zelf.... De oproep bleef staan en velen gaven er ook gehoor aan. Ondanks dat ze het uit zichzelf niet konden.

De oproep tot bekering wordt gedaan, omdat een ieder zalig moet worden. Maar je moet Gods Woord niet eenzijdig uitleggen door alleen dit te citeren. Uit genade zijt gij zalig geworden, en dat niet uit u, het is Gods gave.

[PeterD]

Ten tijde van het sterven van onze Heer Jezus Christus scheurde er in de tempel een doek. Zou het dan niet zo kunnen zijn dat die kloof overbrugd werd door Jezus? In dat licht begrijp ik overigens de afscheidingen in kerken niet: doophekken, iconenwanden, communiebanken... Die scheiding is ergens niet terecht, dunkt me.

De overbrugging van die kloof is mogelijk gemaakt door het lijden en sterven van Christus. Alleen, houdt dat dan direct in dat we familiair met Jezus door het leven kunnen?

[André]

Alleen, houdt dat dan direct in dat we familiair met Jezus door het leven kunnen?

Tsja,

God = Onze Vader
God, Jezus en de Heilige Geest zijn 1


Wij zijn God's kinderen
Even ter 'vergelijking', engelen zijn God's knechten.

[columbus]

De overbrugging van die kloof is mogelijk gemaakt door het lijden en sterven van Christus. Alleen, houdt dat dan direct in dat we familiair met Jezus door het leven kunnen?

als ik gezondigd heb, en ik voel me daardoor schuldig, verdrietig of somber, en ik ga in gebed dan voel ik afstand, dat doet God niet, die is altijd dichtbij. en dan praat ik anders tegen God, noem het schuchter of ietwat verlegen. vergelijk het met een kind die bij papa of mama op het matje moet komen.

daarentegen, als ik gevoed word door het Woord, een kerkdienst, gebedsgroep of wat dan ook, en ik bent blij, mn hart zit vol vreugde en dan kan ik wel uitroepen oh God, machtige God, lieve Vader in de hemel, dank u voor uw nabijheid,u heb me zo goed geholpen vandaag,dankuwel voor deze fijne dag enz...vol vreugde en dankbaarheid, dan 'praat' ik heel anders dan in die sombere stemming. dan voel je meer de vriendschap die God ons geeft door Jezus Christus, de band is dan hechter. bijna familiair

[Maja de Bij]

Ik voel denk ik wel een beetje aan wat PeterD bedoelt. Zo van : God is onze Papa, Jezus onze grote Broer en onze Vriend, Wij zijn Gods medearbeiders en bepaald geen marionetten, want dat waren Adam en Eva in het paradijs ook al niet.
En stuk voor stuk zijn deze dingen waar. Alleen als je ze zo achter elkaar zet, speel je Gods geweldige en onbegrenste goedheid uit tegen zijn even geweldige en onbeperkte almacht en zijn Anders-zijn, die onze mogelijkheden niet alleen tot een absoluut minimum reduceert, maar vooral ook onder het oordeel plaats. Ook een christen kan zichzelf niet behouden en blijft bedelaar onder het kruis.

[PeterD]

De overbrugging van die kloof is mogelijk gemaakt door het lijden en sterven van Christus. Alleen, houdt dat dan direct in dat we familiair met Jezus door het leven kunnen?

als ik gezondigd heb, en ik voel me daardoor schuldig, verdrietig of somber, en ik ga in gebed dan voel ik afstand, dat doet God niet, die is altijd dichtbij. en dan praat ik anders tegen God, noem het schuchter of ietwat verlegen. vergelijk het met een kind die bij papa of mama op het matje moet komen.

daarentegen, als ik gevoed word door het Woord, een kerkdienst, gebedsgroep of wat dan ook, en ik bent blij, mn hart zit vol vreugde en dan kan ik wel uitroepen oh God, machtige God, lieve Vader in de hemel, dank u voor uw nabijheid,u heb me zo goed geholpen vandaag,dankuwel voor deze fijne dag enz...vol vreugde en dankbaarheid, dan 'praat' ik heel anders dan in die sombere stemming. dan voel je meer de vriendschap die God ons geeft door Jezus Christus, de band is dan hechter. bijna familiair

Ik begrijp wat je bedoel. Maar ik hoop toch dat je nog wel voelt dat je niet op gelijke hoogte met God sta in dat laatste geval. Want dat bedoel ik min of meer met "familiair", het praten tegen iemand alsof het je gelijke is. Altijd zal er een afstand zijn tussen God en de mens! Hij zo groot, zo heilig, zo vol majesteit, en wie ben ik daar dan tegenover?

[columbus]

De overbrugging van die kloof is mogelijk gemaakt door het lijden en sterven van Christus. Alleen, houdt dat dan direct in dat we familiair met Jezus door het leven kunnen?

als ik gezondigd heb, en ik voel me daardoor schuldig, verdrietig of somber, en ik ga in gebed dan voel ik afstand, dat doet God niet, die is altijd dichtbij. en dan praat ik anders tegen God, noem het schuchter of ietwat verlegen. vergelijk het met een kind die bij papa of mama op het matje moet komen.

daarentegen, als ik gevoed word door het Woord, een kerkdienst, gebedsgroep of wat dan ook, en ik bent blij, mn hart zit vol vreugde en dan kan ik wel uitroepen oh God, machtige God, lieve Vader in de hemel, dank u voor uw nabijheid,u heb me zo goed geholpen vandaag,dankuwel voor deze fijne dag enz...vol vreugde en dankbaarheid, dan 'praat' ik heel anders dan in die sombere stemming. dan voel je meer de vriendschap die God ons geeft door Jezus Christus, de band is dan hechter. bijna familiair

Ik begrijp wat je bedoel. Maar ik hoop toch dat je nog wel voelt dat je niet op gelijke hoogte met God sta in dat laatste geval. Want dat bedoel ik min of meer met "familiair", het praten tegen iemand alsof het je gelijke is. Altijd zal er een afstand zijn tussen God en de mens! Hij zo groot, zo heilig, zo vol majesteit, en wie ben ik daar dan tegenover?

ik ben het wel met je eens hoor, zelf heb ik ook wel eens bedenkingen over hoe mensen over de Heere Jezus of God praaten (niet hier op refoweb natuurlijk! ).
zelf heb ik er paar jaar geleden ook wel eens een topic over geopend maar ik heb gezien dat het heel moeilijk is om op 1 lijn te komen. vaak bedoelen we allemaal hetzelfde maar kleden we het anders aan.

[Marnix]

De overbrugging van die kloof is mogelijk gemaakt door het lijden en sterven van Christus. Alleen, houdt dat dan direct in dat we familiair met Jezus door het leven kunnen?

als ik gezondigd heb, en ik voel me daardoor schuldig, verdrietig of somber, en ik ga in gebed dan voel ik afstand, dat doet God niet, die is altijd dichtbij. en dan praat ik anders tegen God, noem het schuchter of ietwat verlegen. vergelijk het met een kind die bij papa of mama op het matje moet komen.

daarentegen, als ik gevoed word door het Woord, een kerkdienst, gebedsgroep of wat dan ook, en ik bent blij, mn hart zit vol vreugde en dan kan ik wel uitroepen oh God, machtige God, lieve Vader in de hemel, dank u voor uw nabijheid,u heb me zo goed geholpen vandaag,dankuwel voor deze fijne dag enz...vol vreugde en dankbaarheid, dan 'praat' ik heel anders dan in die sombere stemming. dan voel je meer de vriendschap die God ons geeft door Jezus Christus, de band is dan hechter. bijna familiair

Ik begrijp wat je bedoel. Maar ik hoop toch dat je nog wel voelt dat je niet op gelijke hoogte met God sta in dat laatste geval. Want dat bedoel ik min of meer met "familiair", het praten tegen iemand alsof het je gelijke is. Altijd zal er een afstand zijn tussen God en de mens! Hij zo groot, zo heilig, zo vol majesteit, en wie ben ik daar dan tegenover?

Ik hoop dat je dat meer mag gaan ontdekken. Niet wie je in je eigen ogen bent... maar wie je in Gods ogen bent. Dat maakt het wonder zo groot... Jij en ik, slechte zondige mensen, zoveel kleiner dan God... zo zondig.... en tóch geen bedelaar meer.... die zijn hand op moet houden en maar afwachten wat hij krijgt... maar een bedelaar die door God is aangenomen tot zijn Kind... en alles van zijn Vader krijgt wat hij nodig heeft, ja veel meer dan dat... De hele erfenis. God ziet jou niet als een bedelaar, een zwerver, een schooier, een klein, onbetekend en onbelangrijk stipje... maar als zijn kind. En dat is heel wat anders dan "op gelijke hoogte staan" want zoals ieder kind weet kan je heel familiair zijn met iemand waarmee je toch niet op gelijke hoogte staat.