Berichtdoor PeterD » 15 mei 2006 10:42
Van hart tot hart
Intro
Je kent de volgende commercial mogelijk van de radio.
Een man belt op naar een bedrijf dat waardetransporten verzorgt.. ‘Ik zie dat autootje van jullie hier steeds voorbij komen. Dat kan toch veel handiger!’
De man aan de andere kant van de lijn vraagt aarzelend: ‘Op welke manier dan?’
‘Neem de Citroen Jumper, daar kan al dat geld van jullie in een keer in. Probleem opgelost.’ ‘Meneer maar die waardetransporten moeten wel even veilig vervoerd worden. U wilt toch niet zeggen dat zo’n Citroen daar geschikt voor is.’
‘Hoezo, niet veilig, vier airbags, asbakje met deksel, dubbele achteruitkijkspiegel, nee hoor dat geld van jullie overkomt niets en de Jumper kost slechts… ‘
Of dat geld nu in een auto van Brink waardetransporten, of in een Citroen bij de RABO komt, het lijkt allemaal niet veel uit te maken. Geld is geld. Maar toch… De kans dat het waardetransport de bestemming niet bereikt, is bij de Citroen in kwestie vele malen groter dan bij de donkerblauwe, gepantserde auto’s. Vier airbags, al zouden het er veertig zijn, voegen daar weinig aan toe.
De boodschap is de boodschap. Maar ook die moet vervoerd worden. De bijbelse boodschap is zo waardevol, dat het op voorhand niet onzinnig is om na te denken over het vervoermiddel. Kan de kostbare boodschap uit de bijbel verpakt worden in video, (vele aantrekkelijker), kan ze bij je afgeleverd worden in een roman (veel spannender), doorgegeven met behulp van een powerpointpresentatie ( veel eigentijdser), of beweegt ze naar de mensen op de beat van reli-pop ( veel beter passend binnen de huidige cultuur). Is vervoer in turbotaal ook veilig of moet het speciaal in de tale Kanaäns?
Ik laat de beelden voor wat ze zijn, ga het vooral hebben over de taal.
ervaringen
De taal doet er toe. Jongeren bij u op de club of op de vereniging noemen iets soms vetcool of supergaaf. Er is op zich niets mis met dit soort woorden. . Maar deze woorden kunnen niet de verpakking vormen voor geestelijke dingen. Daar zijn geestelijke zaken veel te kwetsbaar en te kostbaar voor. Niet elke verpakking is geschikt voor een antieke kristallen vaas.
Op dit moment worden de psalmen opnieuw berijmd. Het Psalmen voor nu project. Als ik daar iets van hoor, dan valt me o.a. het taalgebruik op. Aan de hand van het taalmateriaal is niet te merken dat het gaat over de verhouding tot God. Het is taal die past bij communicatie van van mensen onderling, van mens in relatie tot mens. Dat botst. Daarmee doe je het geestelijk karakter van de psalmen geweld aan.
Je kun je niet aan de indruk onttrekken dat er door die verkeerde verpakking ook iets van de inhoud verandert. Op zijn minst dat mensen die profaan over bijbelse waarheden spreken, een ander beeld hebben bij God en goddelijke zaken.
Waarom hebben emancipatiebewegingen, neem het feminisme, zoveel aandacht voor de talige kant van de zaak? Ze denken dat de taal niet alleen de mannenmaatschappij weerspiegelt, maar ook in stand houdt. Als ze het nu maar voor elkaar zouden krijgen dat de woorden veranderen, dat bepaalde woorden niet meer gebruikt zouden worden, dan zou dat een stap voorwaarts zijn in het feminisme. Ze gaan ervan uit dat ons beeld verandert als je niet meer zegt dat je een projectgroep bemand, maar dat je die bemenst. Dat je anders gaat denken als je voortaan niet meer zegt dat dat bestuur van jou heel wat mans is, maar heel wat mens. Geloof je dat?
Er is veel onderzoek gedaan naar het antwoord op zulk soort vragen. Ook bijvoorbeeld over aanspreekvormen. Als kinderen je of jij tegen de ouders zeggen in plaats van u, kan dat iets zeggen over eerbied en respect, maar we weten allemaal dat dit niet geconcludeerd kan worden op basis van dit enkele feit.
Dat het taalgebruik rechtstreeks invloed zou hebben op het denken, de zogenaamde Sapir-Whorf hypothese, is binnen de sociolinguistiek dan ook een achterhaalde theorie. Maar niemand kan ontkennen dat het feit dat veel kinderen jij – jou tegen hun ouders zeggen, te maken heeft met de democratisering, met een andere visie op gezag. Als er oneerbiedig gesproken wordt of God en Zijn Woord, dan wijst dat in het algemeen op een veranderde of veranderende gedachtewereld.
Dus taal doet ertoe. Het gaat om de boodschap, maar de verpakking is veelzeggend. Soms zelfs bepalend.
Tale Kanaäns
Hoe moet je dan spreken over geestelijke zaken. Als je van hart tot hart spreekt, moet je dan tale Kanaäns gebruiken? Voor ik de vraag beantwoord, moeten we eerst kijken naar de betekenis..
Wat verstaan we onder Tale Kanaäns?
De woordgroep Tale Kanaäns komt in de bijbel voor. Daar, in Jes. 11 vers 2. betekent het gewoon: de taal van het land Kanaän, het Hebreeuws. Dat is dus de eerste betekenis. Het lijkt me duidelijk: Je hoeft geen Hebreeuws te spreken op de min12. Zelfs op de plus16 houd je dat maximaal twee minuten vol, dan is het een complete jodenkerk geworden.
Een andere betekenis is Statenbijbelnederlands. Er bestaat een boek van Van Delden dat getiteld is De tale Kanaäns. Hij beschrijft daarin uitdrukkingen en spreekwoorden uit de bijbel. Bij hem is tale Kanaäns een soort algemeen gangbare bijbeltaal.
Jij denkt bij het woord tale Kanaäns misschien gewoon aan verouderd taalgebruik, dat gebruikt wordt bij religieuze zaken.
De digitale encyclopedie Wikipedia komt al dichter in de buurt.: ‘Deze uitdrukkingswijze ontstond door de behoefte die er in kringen van de Nadere Reformatie bestond om de religieuze ervaringen te beschrijven. Deze taal wordt bijvoorbeeld in SGP-kringen nog veelvuldig gebruikt om geestelijke ervaringen te duiden.’
Toch moeten we het hier niet bij laten. Dan missen we de meest wezenlijke betekenis van het woord. Tale Kanaäns is niet zomaar verouderd Nederlands, of Statenbijbelnederlands – zeker dat zijn ook betekenissen – maar je moet nog een stap verder gaan.
De tale Kanaäns is beschreven in een gezaghebbende studie, het proefschrift van C. van de Ketterij, De weg in woorden. Hij benoemt daar de tale Kanaäns als een taal die alleen door Gods volk gesproken en verstaan wordt. Het gaat dus bij de tale Kanaäns over woorden die de Heilige Geest leert, geestelijke dingen met geestelijke samenvoegende (1 Korinthe 2:13). Woorden die de Geest leert. Die betekenis komen we ook steeds tegen bij de oude schrijvers. Zo zegt Johannes Verschuir dat de tale Kanaäns een taal is,
die niemand kent
dan die in Zion is gewend
te roeren gouden snaren.
Een voorbeeld, dat bekender zal zijn betreft Christen in de Christenreize, waarvan Bunyan zegt dat hij de tale Kanaäns sprak, die door de mensen van de wereld niet begrepen werd. Ook MacCheyne zegt dat geveinsden de Tale Kanaans proberen na te doen, maar dat uiteindelijk alleen de kinderen van God de Tale Kanaans spreken.
Gemeenschap
Wat is er dan zo bijzonder aan die taal, als ze alleen door wedergeborenen kan worden gesproken en verstaan? Dat bijzondere zit ‘m niet in de woorden, maar in de gemeenschap die door die taal tot stand wordt gebracht. .
Als twee verschillende ouders beiden een jong kind hebben verloren, dan roepen de woorden die ze uitwisselen een gevoel van verwantschap op. Een delen van ervaren emoties. Ze beleven zo’n gesprek als totaal anders, dan een gesprek met iemand die er niet uit, maar er over spreekt.
Zo is het ook bij kinderen van God. Het gaat niet om de verouderde woorden en uitdrukkingen, het gaat om taal, de communicatie, die innerlijke gemeenschap tot stand brengt. Door het spreken met elkaar herkennen ze elkaar als kind van God. Ze communiceren werkelijk. Je weet misschien dat communiceren komt van een woord dat gemeenschap betekent. Er is bij Tale Kanaans sprake van echte gemeenschap, gemeenschap der heiligen.
Gods kinderen hoeven bij het spreken over het werk van God in hun leven dus niet perse gebruik te maken van ouderwetse uitdrukkingen, van vaststaande woordgroepen. Ik herinner me eens gelezen te hebben dat ds. P. Blok in wat toen Irian Jaya heette, sprak met een autochtone Papua. Het was totaal ander taalmateriaal. Er werd getolkt. En toch voelde hij de diepe verwantschap van de kinderen Gods met die man, die toch moeilijk de termen en vaststaande uitspraken gebruikt kan hebben. Ze spraken met elkaar en de harten vloeiden ineen. Daarom was sprake van tale Kanaäns.
Het zit hem niet in de termen, het taalmateriaal. Maar waarom wordt de Tale Kanaäns dan zo vaak verbonden met vaste uitdrukkingen en termen.
Het blijkt dat zinnen zich in de praktijk, in de worsteling om dat bijzondere werk op een juiste wijze weer te geven, snel en gemakkelijk voegen in bestaande woorden en uitdrukkingen, die vaak rechtstreeks uit de Statenvertaling komen, of uit ander kerkelijke geschriften of tradities.
Het gaat als bij een tocht door het oerwoud: niet ieder heeft er energie genoeg, of ziet de noodzaak in om zichzelf een weg te banen. Het is veel gemakkelijker om over een platgetreden paadje te lopen, dat door anderen met hetzelfde doel is belopen. Daar is ook niets mis mee.
Zo vormen zich bij het spreken over Gods werk in het leven, vaak als vanzelf zinnen die als standaard en ouderwets kunnen overkomen. Maar de Tale Kanaäns, het spreken van de taal die alleen door Gods kinderen is te verstaan, is van die vaste uitdrukkingen niet afhankelijk.
De verenigingsavond
Ik kom bij het praktische gedeelte van deze lezing. Communiceren met jongeren op de verenigingsavond. Ik wil daarbij onderscheid maken in twee communicatieve situaties: het spreken tot jongeren, het spreken met jongeren, dus de toespraak en het gesprek.
De toespraak
De toespraak. Ik wilde eerst het woord proclamatie gebruiken. Over proclamatie en communicatie. Het is een wat zwaar woord. Proclamatie.
Als je zo met de bijbel in hand sta te vertellen voor je club, als je met Gods Woord voor je, de opening van de avond verzorgt, dan is dat een bijzonder moment. Je bent geen predikant, meestal ook geen ambtsdrager. Je bent echter wel iemand die namens de Heere tot deze jonge mensen spreekt. Je bent op jouw plaats ook door de Heere aangesteld in Zijn wijngaard. Een bescheiden plaatsje, denk je misschien? Zeker, maar het werk is er niet minder verantwoordelijk om. God kan dat eenvoudige woord, op dat bescheiden plaatsje, gebruiken om een verdorven rank zijn onvruchtbaarheid voor het eerst van zijn leven te laten zien. Hij kan die woorden in eenvoudigheid gesproken als voertuig van Zijn Geest gebruiken om die verdorven rank in te planten in de grote Wijnstok, Christus. Het kan zijn dat er onder die jongeren voor je een jongen of meisje zit die tot de Heere zucht om een woordje, en jij sta daar dan, met de bijbel open. Het is een verantwoordelijk werk en het belangrijk om elkaar daar voortdurend op te wijzen.
Op het moment dat je het Woord openslaat, geeft dat gezag aan je woorden. Dat alleen al verplicht ons tot een gewetensvolle en ernstige, een biddende voorbereiding. Wat zou het wat zijn als onze woorden, onze uitleg, de boodschap die de Heere voor deze kinderen heeft, zouden verdraaien of verduisteren.
Ik denk hierom dat die toespraak erbij hoort. Niet alleen het gesprek, de vragenbehandeling, niet alleen de interactie, ook de toespraak. De vertelling op de -12, de meditatieve woorden op de plus 21. Probeer op iedere verenigingsavond iets te zeggen over de wie de Heere wil zijn voor een onwaardige zondaar. Soms kan dat bijvoorbeeld aan het einde van de vragenbeantwoording. Maar niet altijd is dat natuurlijkerwijze inpasbaar in een plenaire afronding. Zeker niet als het over een maatschappelijk onderwerp gaat.
Zelf vond ik het dan altijd wel een beetje lastig dat ik dan iets had van: ik wil ze niet laten gaan zonder ze nog iets belangrijks mee te geven. Ik koos er dus voor om aan het begin van de avond - kort - iets te zeggen over het bijbelgedeelte. Als je dan later nog een keer een appel op hun hart kon doen, dan was dat fijn, maar je had het ook al gedaan.
Jouw idiolect
Het de moeite waard om als leidinggevend zorgvuldig na te denken over het taalgebruik als je met pubers of adolescenten spreekt over wezenlijke zaken uit de bijbel. Je kunt dertien miljoen euro willen bezorgen. Je laadt het netjes in, maar als in de verkeerde auto gebruikt , komt het soms toch niet op de plaats van bestemming. Worstel met de taal.
Kinderen verwachten niet van volwassenen dat ze kinderachtig of kinderlijk gaan spreken. Jongeren verwachten niet dat je je stijl aanpast bij die van de tieners. Je moet geen jongerentaal gebruiken als je zelf niet meer bij de jeugd hoort. Dat vinden ze al gauw gewild populair. Daar prikken ze doorheen. Dat stelt ze teleur. Ze verwachten iets anders van je.
Wees jezelf. Maak gebruik van je eigen stijl. Je idiolect. Gebruik een taalregister, dat past bij het spreken over God. In spreken over God en zijn werk moet eerbied doorklinken voor de heilige God. Eerbied gebaseerd op verootmoediging. Spreek wel gewoon. Worstel om voor de kinderen, voor de jongeren, de bijbelse boodschap in de taal van 2006 eerbiedig te verwoorden.
Probeer daarom enerzijds zoveel mogelijk verouderd en gestandaardiseerd taalgebruik te vermijden, ook als je spreekt over het werk van de Heilige Geest. Dat is de moeite waard. Het dwingt jezelf ook tot nadenken.
Dat is het enerzijds. Er is ook een anderzijds. Pas in die eigentijdse zinstructuren, maar vrijmoedig een een term uit die Tale Kanaäns in. Hebt het dan maar eens over: eerrovers Gods, over teerkost op de weg, over ontdekkend genadelicht, over een aanklevend gebedsleven, over koorden van eeuwige liefde, over de gepastheid van Christus. Zet temidden van woorden van vandaag maar eens wat Statenbijbelnederlands. Tale Kanaäns is zo’n waardevolle, ik denk vrijwel onmisbare verpakking voor een schat van godsvrucht, dat we onze jongeren toch niet kunnen laten opgroeien, zonder dat we ze er iets van meegeven. Maar doe het bezield. Er was een dichter, Geerten Gossaert, die in zijn gedichten gebruik maakte van ‘bezielde retoriek’. Hij gebruikte oude door de tijd gevormde woordgroepen, maar hij deed dat op een manier waardoor ze als het ware opnieuw tot leven kwamen. Beziel de woorden opnieuw, door er zelf ook opnieuw over na te denken. Door je ten volle bewust te zijn van de betekenis, terwijl je ze uitspreekt.
Misschien mag ik even het volgende uitstapje maken. De Tale Kanaäns, daar worden de jongeren ook in de preek regelmatig mee geconfronteerd. Ik zou ervoor willen pleiten om regelmatig preekbesprekingen te houden. Waarom doen we dat niet elke maand. Op zondagavond. Voor alle jongeren in een leeftijdsgroep. Als je geen dominee hebt, zou het toch ook een ouderling kunnen doen. Het is zo ontzettend belangrijk dat onze jongeren betrokken blijven bij de zondagse preek. Dat raakt de kern van het gemeente zijn.
De jongeren toespreken, aan kinderen Gods Woord overdragen. Als zelfs Paulus zegt: Wij hebben deze schat in aardse vaten, wat moeten wij dan? Worden de jongens en meisjes jaloers op je als je spreekt over de dingen van Zijn koninkrijk. Kun je iets schilderen van de onverbeterlijke zondigheid van het hart. Van de grote afstand die ervaren wordt tussen God en de ziel. Weet je iets van de deugd van Gods rechtvaardigheid. Maar kun je ze laten merken dat zelfs in het doorleven van de ellendestaat, liggend voor Gods genadetroon, eindeloos veel meer aantrekkelijkheid zit, dan in het dienen van de wereld? Kun je het dienen van de Heere Jezus aanprijzen als je die jongeren voor je ziet zitten? Het werk op de vereniging thuis, bij jezelf, begint op de knieën.
Als de Heere je verwaardigt om dit werk te mogen doen voor de jongeren van de gemeente is dat een extra aansporing om daarvoor ook de krachten en wijsheid, de geestelijke kennis van Hem te verwachten.
Het gesprek
Als je met jongeren praat over geestelijke zaken, wees dan voor al geïnteresseerd in hun werkelijkheid, en neem daarbij zonodig wat woorden voor lief. Vraag door. Trek niet te snel conclusies. Ook niet als de jongere woorden kiest die bij zijn stijl van spreken passen. Check of je hem of haar goed begrijpt. Soms zitten achter ogenschijnlijk oppervlakkige woorden, onverwacht diepe vragen. Soms hunkeren ze ernaar, dat je door hun provocerend taalgebruik heen breekt om hen te ontmoeten. Op weg naar de ander kom je soms barrières van taal tegen. Laat je er niet door tegenhouden. Ook niet, juist niet bij die jongen die zo onverschillig is, maar toch op de vereniging komt.
Zoek in het gesprek de jongere op waar hij is. Ik kom terug op het beeld van het oerwoud. Ren niet voorruit op het platgetreden paadje van de talige traditie, dan bent u bij het eindpunt misschien uw jonge metgezel kwijt. Sterker, soms testen ze alleen maar of u het standaard antwoord geeft. Wees geïnteresseerd in zijn of haar zoektocht. Als een meisje vertelt dat haar verkering net uit is, dat zegt u toch ook niet, van afstand terugkijkend naar uw puberteit: Geeft niets, dat maakt iedereen wel eens mee’. Zo ook in geestelijke zaken. Begin met naast hem of haar te staan, hoe jong het lid ook is. Als je terugdenkt zul je vaak zien dat je zelf ook in je jeugd wel eens met dezelfde vragen, onzekerheid of onduidelijkheid hebt geworsteld. Zeg dat. Als je goed luistert naar de jongeren valt er ook voor ouderen veel te leren. Ze denken soms onbevangen na over dingen, die wij veronachtzamen.
Discussie
Soms vind het gesprek met een jongere plaats voor het forum de groep. Bij de plenaire bespreking. Dat kan pittig zijn. De meest kritische jongeren voeren het hoogste woord. Ze proberen misschien wel te scoren, voor het oog van hun leeftijdsgenoten.
Ik wil een paar adviezen geven voor het gesprek met zo’n kritisch verenigingslid.
Het eerste advies is heel simpel. Denk vooral niet dat u meteen moet reageren, of met een tegenargument moet komen. U wordt mogelijk uitgedaagd om direct de discussie aan te gaan, maar u kunt uw eigen strategie volgen. Neem de tijd. U kunt er bijvoorbeeld voor kiezen om de kritische vraag nog eens te herhalen, bij de vragensteller te checken of u de vraag goed hebt begrepen, en vervolgens andere jongeren te vragen om eens te reageren. Als u er niet zo goed in bent om primair te reageren, is dit een goede aanpak. Het geeft u de tijd om te luisteren naar de mening van nadere jongeren, en vervolgens samen te vatten, indien nodig concreet en nadrukkelijk te zeggen wat het niet is, en tenslotte met uw mening af te sluiten.
Een tweede advies. Accepteer nooit het woordje vind. Gebruik het ook niet. Vaak beginnen jongeren met : ik vind. Bijvoorbeeld: ik vind dat helemaal geen probleem. Luisteren naar popmuziek vind ik geen probleem. Als u dan reageert, met: ‘maar ik vind …. ‘dan komt het niet meer goed. Beter vraag je door en dwing je als het ware de jongere dat woordje vind te vervangen.
‘Jij zegt Ik vind, maar wat bedoel je daarmee. Wil je daarmee eigenlijk zeggen,dat je dat zo ervaart, beleeft?’
‘Ik denk er zo gewoon over.’
‘Prima, maar waar komt die gedachte vandaan? Waar is deze gedachte opgebaseerd? Denk je dat omdat je het zo voelt, zo ervaart, of omdat je daarover iets gelezen hebt in de bijbel.?’
Een derde advies bij kritische vragen. Vraag door naar consequenties van gedachten van jongeren. Je kunt daarbij een zinnetje gebruiken als: ‘hoor ik je eigenlijk zeggen dat... Je kunt dan een wat vage opmerking voor jou hanteerbaar maken en je laat de jongere nadenken over de draagwijdte van zijn opmerking.
De jongere: ‘Je moet gewoon geloven!’
‘Hoor ik je eigenlijk zeggen dat je zelf de eerste stap moet zeggen.’
Of: ‘Hoor ik je eigenlijk zeggen, dat de mens kan geloven op het moment dat hij dat wil.’
Of: ‘Bedoel je eigenlijk te zeggen, dat het alleen van jezelf afhangt of je zalig wordt of niet.’
Wees alert op generalisaties:
‘Er wordt in de Gereformeerde Gemeente niet appellerend gepreekt.’
‘Bedoel je eigenlijk dat er in onze kerk nooit wordt opgeroepen om je te bekeren?’
‘Nou, dat niet, maar het gebeurt niet vaak.’
‘Kun je een voorbeeld bedenken dat de preek wel appelerend was?’
Dan kun je samen op onderzoek uit. Je kunt het mogelijk naar iets positiefs ombuigen. Je kunt misschien de jongere op zijn eigen rol, zijn eigen verantwoordelijkheid wijzen. Dat hoort er ook bij.
‘’Wil je daar eigenlijk mee zeggen, dat het aan de preek ligt dat je nog niet bekeerd bent?’
En misschien kun je vervolgens als leidinggevende wel aansluiten en zeggen, dat je zelf ook geneigd bent God en de omgeving de schuld te geven van je onbekeerlijkheid. Dat dat na de val het patroon geworden is in het menselijk denken.
En wees bij kritiek, ook over de kerk, daarbij eerlijk en tegelijk positief. De kerk waarin onze jongeren groot groeien is niet volmaakt. Tegelijk is het een voorrecht dat onze jongeren binnen een gemeente opgroeien waarin ze eerlijk worden behandeld vanuit Gods Woord, waarin de noodzaak van de wedergeboorte wordt gepreekt en waarin het evangelie van Christus van wekelijks klinkt van de kansel. Het is een wonder dat onze jongeren zondag aan zondag horen, wat miljoenen op deze hun hele leven niet een keer kunnen horen. Terwijl het ook voor die jongeren van levensbelang is.
Ontmoeting
Voor alles en bij alles, probeer ook die kritische jongere te bereiken. Zoek hem te ontmoeten. Wat was de Heere Jezus, die zelf God was, daarin nederig. Kijk eens naar die vader van de maanzieke knaap. Hij was toch vrij onbehouwen in zijn taalgebruik. Markus 9. Ík heb Uw discipelen gezegd dat zij hem zouden uitwerpen, en zij hebben niet gekund’
De Heere Jezus zei niet: ‘Denk u soms dat u er recht op hebt om geholpen te worden?’
Even later zei deze man tegen Jezus : ‘Indien gij iets kunt’. Dat zei hij tegen de Heere, de Zoon van God. De Heere zei niet, ‘Als het voor jou nog een vraag is of ik iets kan, ga dan maar weer naar huis.’ Nee, Hij haalde zijn hart uit, totdat hij wenend voor Hem stond en zei, Ik geloof, kom mijn ongelovigheid te hulp.
Vraag of je hierin iets van de grote Meester in je werk mag laten zien. Door geduld te hebben. De minste te zijn. Door naast die kritische jongere te gaan staan. Ook dat gebekte meisje heeft een ziel voor de eeuwigheid. En kennen we niet iets van de rebellennatuur in ons eigen hart?
Vat een kritische discussie niet meteen persoonlijk op. Die goed opgeleide knul wil je niet vastzetten met zijn felle discussie. Hij duwt en trekt eens aan gevestigde waarheden om te kijken hoe bruikbaar en stevig ze zijn in het leven. Geef hem daar ook wat de gelegenheid voor.
En misschien heeft hij toch jou wel op het oog. Misschien gaat het om de relatie. Niet om je onderuit te halen. Misschien is hij wel op zoek naar een authentieke volwassene, die werkelijk belangstelling voor hem of haar heeft. Die dwars door de woorden, en de gedachten heenkijkt, en de jonge puber, de jong volwassene, ontmoet in zijn of haar onzekerheid, hunkering naar steun, naar begrip.
Daarom, als het gesprek even niet zo goed ging bij de plenaire bespreking, probeer na de vereniging nog even contact te krijgen. Niet om de discussie opnieuw te voeren. Vermijd dat juist. Maar om de jongere te ontmoeten. Begin met de ik-boodschap. Dus niet: ‘Je was kritisch.’Of nog erger: ‘Waarom was je zo kritisch?’ Maar: ‘Ik had net bijna het gevoel dat ik aangevallen werd. Ik had daar een akelig gevoel bij . Kun je je daar iets bij voorstellen?’ Of:’Ik had net een beetje onplezierig gevoel bij dat gesprek, alsof we elkaar niet goed konden bereiken. Voelde jij dat ook zo? Zei ik iets wat je irriteerde? Is het al lang zo dat je je aan dat soort dingen ergert. Hoe is dat gekomen?’
Wees geïnteresseerd in de jongere. Wees nieuwsgierig naar zijn denkwereld. En neem hem dan mee, naar het woord van God. Neem hem mee naar huis en draag hem op in het gebed.
Pasen
Wat van waarde is moet zorgvuldig vervoerd worden. Het voertuig bij het waardetransport doet ertoe.
Maar toch. Als we niet meer hadden dan onze woorden. Onze vaardigheden om de boodschap door te geven. Als we niet meer hadden dan onze gesprektechtnieken en onze woordenschat. Dan zouden we moedeloos worden. Daarmee kan op de verenigingsavond de stad mensenziel niet worden ingenomen.
Wat kun je moedeloos worden als je ziet hoe een van de jongeren steeds meer ingewikkeld wordt in de verleidingen van deze wereld.
Wat kun je moedeloos worden als je uitkijkt naar vruchten op het verenigingswerk. Wat kun je moedeloos worden als je naar je zelf kijkt. Maar God zij dank, het is niet van onze woorden, van onze houding, van onze inspanning afhankelijk.
Het is pas Pasen geweest. Jezus heeft alles volbracht. Jezus leeft. Nu zal het Welbehagen des Heeren door zijn hand gelukkiglijk voortgaan. Hij vergadert Zijn kerk. Uit oud en jong. De duivel kan er niet een aan zijn macht ontrukken. De wereld kan die jongen dat meisje, dat door de Vader aan de Zoon gegeven is, niet in zijn dodelijke omarming vasthouden. Het harde hart wordt verbroken. Jezus leeft. Hij heeft alle macht. En daarom is er hoop. Ook voor u en mij. Ook voor de jongeren van onze club.
april 2006
S.D. Post
