Broer/zus met PDD-nos?

[Gerdien B.]

heel veel sterkte met alles L'être extraterrestre!!

@Froske
Je hebt helemaal gelijk. Hoe snel zetten we ze niet muurvast in een structuur! het is juist goed om ook dingen flexibel te houden. Het geen wat niet gestructureerd aangeboden hoeft te worden ook niet doen!

De beschrijving van jou groep lijkt erg veel op de mijne. Op moment hebben wij er ook een aantal die er een psychistries ziektebeeld er bij hebben gekregen. Daarbij hebben een de makkelijk te begeleiden bewoner omgeruild gekregen voor bewoner die op geen enkel andere groep past. Echt super sneu als je soms ziet hoe ze van groep naar groep verhuizen moeten. Elke keer als het fout gaat wordt weer besloten dat dit toch niet de beste plek is. Maar wat dan wel???

[froske]

Vaak gaat het gewoon met ups and downs. Soms geven patienten zelf aan dat ze naar een andere groep willen, maar na een week kunnen ze er weer totaal anders over denken. Het is gewoon heel complex en het is moeilijk om te beslissen, blijven of niet?
De patient moet natuurlijk wel op zijn/haar plaats zijn anders is dat ook weer geen kwaliteit van zorg. Moeilijk, maar ook erg boeiend

[Smurffie]

En ik vind Johanne ook een coole en lieve meid!

Maar over dat sociale gebeuren he...ik denk namelijk ook wel eens bij belaalde dingen waarbij ik mensen ontmoet: wat moet ik zeggen, en hoe. Of dan zeg ik iets en dan tijfel ik zeer sterk aan de zinnigheid van wat ik zeg. OVerigens heb ik daar nu niet meer zo last van, maar vroeger was ik best verlegen. En dan zag ik anderen bijdehand doen en precies de juiste dingen op het juiste moment zeggen. En dan baalde ik omdat mij dat nou nooit lukte (dacht ik) HEt lijkt me iets waar meer mensen last van hebben, een vorm van verlegenheid....WAt ik zeggen wilde: heb jij dat dan in een erstigere vorm ofzo? En heb je dat ook bij goede vrienden?

Hm, dit is zéér herkenbaar. Ik denk dat heel veel mensen daar last van hebben trouwens. Ik heb het juíst bij goede vrienden. Hoe langer ik ze ken, destemeer ben ik bang dat ik iets verkeerd zeg of doe. Waarschijnlijk komt dat ook omdat je om ze gaat geven. Als ik íets vreselijk vind, is het wel dat mensen die ik heel graag mag, een hekel aan mij hebben (Althans, dat dénk ik dan). Het gevolg is uiteindelijk dat je steeds minder jezelf bent, of kunt zijn.

Eigenlijk is het dus een vreemde gedachtenkronkel, immers, het zou toch zo moeten zijn, dat je je steeds meer op je gemak gaat voelen bij vrienden..waarom is dat bij precies andersom..?

Eng om te vertellen trouwens..

[L'être extraterrestre]

En ik vind Johanne ook een coole en lieve meid!

Maar over dat sociale gebeuren he...ik denk namelijk ook wel eens bij belaalde dingen waarbij ik mensen ontmoet: wat moet ik zeggen, en hoe. Of dan zeg ik iets en dan tijfel ik zeer sterk aan de zinnigheid van wat ik zeg. OVerigens heb ik daar nu niet meer zo last van, maar vroeger was ik best verlegen. En dan zag ik anderen bijdehand doen en precies de juiste dingen op het juiste moment zeggen. En dan baalde ik omdat mij dat nou nooit lukte (dacht ik) HEt lijkt me iets waar meer mensen last van hebben, een vorm van verlegenheid....WAt ik zeggen wilde: heb jij dat dan in een erstigere vorm ofzo? En heb je dat ook bij goede vrienden?

Hm, dit is zéér herkenbaar. Ik denk dat heel veel mensen daar last van hebben trouwens. Ik heb het juíst bij goede vrienden. Hoe langer ik ze ken, destemeer ben ik bang dat ik iets verkeerd zeg of doe. Waarschijnlijk komt dat ook omdat je om ze gaat geven. Als ik íets vreselijk vind, is het wel dat mensen die ik heel graag mag, een hekel aan mij hebben (Althans, dat dénk ik dan). Het gevolg is uiteindelijk dat je steeds minder jezelf bent, of kunt zijn.

Eigenlijk is het dus een vreemde gedachtenkronkel, immers, het zou toch zo moeten zijn, dat je je steeds meer op je gemak gaat voelen bij vrienden..waarom is dat bij precies andersom..?

Eng om te vertellen trouwens..

Dat heb ik ook heel erg. Bijvoorbeeld op mijn werk, ik voel me er steeds minder op mijn gemak, blunders die ik een jaar geleden maakte weet ik nog, hoe klein ze ook zijn. En wat iedereen ook zegt, mij kunnen ze er niet van overtuigen dat het waar is als het positief is. Is het negatief dan geloof ik het in het kwadraat. En tgenwoordig zit ik meer aan de computer gekluisterd dan dat ik iets anders doe, mijn biebboeken zijn al 4 weken te laat denk ik. Ik durf gewoon niet alleen naar de bieb, ik voel me lopen, voel ogen in mijn rug prikken, hoor mensen denken: wat een raar/lelijk/whatever kind.

Ik vind het voor mij niet boeiend, maar Smurffie, en alle anderen die last er last van hebben, veel sterkte!

[Aragorn]

Hm, ik heb hier eigenlijk niet echt last van. Ik ben weleens onzeker over hoe ik overkom, maar dat is dan vooral bij mensen die ik niet goed ken en die op gelijk niveau of daarboven staan. Bij vrienden heb ik dat nooit.

[Tuinkabouter]

En ik vind Johanne ook een coole en lieve meid!

Maar over dat sociale gebeuren he...ik denk namelijk ook wel eens bij belaalde dingen waarbij ik mensen ontmoet: wat moet ik zeggen, en hoe. Of dan zeg ik iets en dan tijfel ik zeer sterk aan de zinnigheid van wat ik zeg. OVerigens heb ik daar nu niet meer zo last van, maar vroeger was ik best verlegen. En dan zag ik anderen bijdehand doen en precies de juiste dingen op het juiste moment zeggen. En dan baalde ik omdat mij dat nou nooit lukte (dacht ik) HEt lijkt me iets waar meer mensen last van hebben, een vorm van verlegenheid....WAt ik zeggen wilde: heb jij dat dan in een erstigere vorm ofzo? En heb je dat ook bij goede vrienden?

Hm, dit is zéér herkenbaar. Ik denk dat heel veel mensen daar last van hebben trouwens. Ik heb het juíst bij goede vrienden. Hoe langer ik ze ken, destemeer ben ik bang dat ik iets verkeerd zeg of doe. Waarschijnlijk komt dat ook omdat je om ze gaat geven. Als ik íets vreselijk vind, is het wel dat mensen die ik heel graag mag, een hekel aan mij hebben (Althans, dat dénk ik dan). Het gevolg is uiteindelijk dat je steeds minder jezelf bent, of kunt zijn.

Eigenlijk is het dus een vreemde gedachtenkronkel, immers, het zou toch zo moeten zijn, dat je je steeds meer op je gemak gaat voelen bij vrienden..waarom is dat bij precies andersom..?

Eng om te vertellen trouwens..

Dat heb ik ook heel erg. Bijvoorbeeld op mijn werk, ik voel me er steeds minder op mijn gemak, blunders die ik een jaar geleden maakte weet ik nog, hoe klein ze ook zijn. En wat iedereen ook zegt, mij kunnen ze er niet van overtuigen dat het waar is als het positief is. Is het negatief dan geloof ik het in het kwadraat. En tgenwoordig zit ik meer aan de computer gekluisterd dan dat ik iets anders doe, mijn biebboeken zijn al 4 weken te laat denk ik. Ik durf gewoon niet alleen naar de bieb, ik voel me lopen, voel ogen in mijn rug prikken, hoor mensen denken: wat een raar/lelijk/whatever kind.

Ik vind het voor mij niet boeiend, maar Smurffie, en alle anderen die last er last van hebben, veel sterkte!

Hmm klinkt allemaal wel een beetje herkenbaar. Vooral met blunders e.d. Wat wel kan helpen (zelf ondervonden!!) is wat ik geleerd heb op school bij communicatie n.l.: je kunt eigenlijk geen goed gesprek voeren als je niet je aandacht volledig op de ander gericht hebt. Dus op zijn haar volledige communicatie, non-verbaal(!) en verbaal. Het pluspunt hiervan is, als je jezelf volledig op de ander richt, geen tijd meer hebt om aan jezelf te denken (hoe ziet de ander mij e.d.) Op den duur krik je op deze manier je zelfvertrouwen op, en richt je jezelf niet meer zo op je negatieve kanten!

[L'être extraterrestre]

En ik vind Johanne ook een coole en lieve meid!

Maar over dat sociale gebeuren he...ik denk namelijk ook wel eens bij belaalde dingen waarbij ik mensen ontmoet: wat moet ik zeggen, en hoe. Of dan zeg ik iets en dan tijfel ik zeer sterk aan de zinnigheid van wat ik zeg. OVerigens heb ik daar nu niet meer zo last van, maar vroeger was ik best verlegen. En dan zag ik anderen bijdehand doen en precies de juiste dingen op het juiste moment zeggen. En dan baalde ik omdat mij dat nou nooit lukte (dacht ik) HEt lijkt me iets waar meer mensen last van hebben, een vorm van verlegenheid....WAt ik zeggen wilde: heb jij dat dan in een erstigere vorm ofzo? En heb je dat ook bij goede vrienden?

Hm, dit is zéér herkenbaar. Ik denk dat heel veel mensen daar last van hebben trouwens. Ik heb het juíst bij goede vrienden. Hoe langer ik ze ken, destemeer ben ik bang dat ik iets verkeerd zeg of doe. Waarschijnlijk komt dat ook omdat je om ze gaat geven. Als ik íets vreselijk vind, is het wel dat mensen die ik heel graag mag, een hekel aan mij hebben (Althans, dat dénk ik dan). Het gevolg is uiteindelijk dat je steeds minder jezelf bent, of kunt zijn.

Eigenlijk is het dus een vreemde gedachtenkronkel, immers, het zou toch zo moeten zijn, dat je je steeds meer op je gemak gaat voelen bij vrienden..waarom is dat bij precies andersom..?

Eng om te vertellen trouwens..

Dat heb ik ook heel erg. Bijvoorbeeld op mijn werk, ik voel me er steeds minder op mijn gemak, blunders die ik een jaar geleden maakte weet ik nog, hoe klein ze ook zijn. En wat iedereen ook zegt, mij kunnen ze er niet van overtuigen dat het waar is als het positief is. Is het negatief dan geloof ik het in het kwadraat. En tgenwoordig zit ik meer aan de computer gekluisterd dan dat ik iets anders doe, mijn biebboeken zijn al 4 weken te laat denk ik. Ik durf gewoon niet alleen naar de bieb, ik voel me lopen, voel ogen in mijn rug prikken, hoor mensen denken: wat een raar/lelijk/whatever kind.

Ik vind het voor mij niet boeiend, maar Smurffie, en alle anderen die last er last van hebben, veel sterkte!

Hmm klinkt allemaal wel een beetje herkenbaar. Vooral met blunders e.d. Wat wel kan helpen (zelf ondervonden!!) is wat ik geleerd heb op school bij communicatie n.l.: je kunt eigenlijk geen goed gesprek voeren als je niet je aandacht volledig op de ander gericht hebt. Dus op zijn haar volledige communicatie, non-verbaal(!) en verbaal. Het pluspunt hiervan is, als je jezelf volledig op de ander richt, geen tijd meer hebt om aan jezelf te denken (hoe ziet de ander mij e.d.) Op den duur krik je op deze manier je zelfvertrouwen op, en richt je jezelf niet meer zo op je negatieve kanten!

Het is bij mij ook niet echt op het moment zelf, meer achteraf, dan denk ik: dit heb ik niet goed gezegd, dat heb ik niet goed gezegd, en dat blijft dan in mijn hoofd malen tot ik excuses heb gemaakt.

En die mensen tegen iwe ik dat dan zeg: Joh dat wist ik helemaal niet meer ed...

[mystery]

Gaat het hier nog over het onderwerp? Ik betwijfel het...dus... mijn al bekende boodschap is: on-topic!

[believer]

Hee, interessant, ik doe momenteel een kleine studie over PDD-NOS, en ik zoek nog artikelen over. Aanraders?

[Christen4844]

Hee, interessant, ik doe momenteel een kleine studie over PDD-NOS, en ik zoek nog artikelen over. Aanraders?

Met alle respect voor alle mensen die al in deze draad hebben gereageerd, wat volgt is slecht mijn persoonlijke mening.

Nee, ik geloof niet in de termen PDD-NOS, ADHD en autisme. En ik vind het zelfs eng dat mensen die in de ogen van de 'standaard' iets anders zijn zo snel stempels krijgen opgeduwd. Zulke stempels kunnen hele nare gevolgen hebben. Vanwege privacy zal ik geen voorbeelden op het forum te zetten.

Met vriendelijke groeten,

Christen4844

[Smurffie]

Hee, interessant, ik doe momenteel een kleine studie over PDD-NOS, en ik zoek nog artikelen over. Aanraders?

Met alle respect voor alle mensen die al in deze draad hebben gereageerd, wat volgt is slecht mijn persoonlijke mening.

Nee, ik geloof niet in de termen PDD-NOS, ADHD en autisme. En ik vind het zelfs eng dat mensen die in de ogen van de 'standaard' iets anders zijn zo snel stempels krijgen opgeduwd. Zulke stempels kunnen hele nare gevolgen hebben. Vanwege privacy zal ik geen voorbeelden op het forum te zetten.

Met vriendelijke groeten,

Christen4844

Zo lijkt het alsof jij mensen met een bepaalde 'stoornis' ook anders ziet? Ze zijn toch niet minder als iemand anders? Als een groep mensen dezelfde gedragsstoornissen deelt, is het niet vreemd dat het een naam gegeven wordt, er therapieën voor gegeven worden, er behandelingen voor zijn en opleidingen voor mensen die deze mensen willen helpen.

[froske]

Je kunt ze m.i. ook beter erkennen dan ontkennen