ik geloof wel zeker dat de bekering gaat in de volgorde ellende verlossing dankbaarheid.
Helaas blijven veel mensen te stil staan bij de ellende.....owwww...is mn ellende wel groot genoeg?
Ooit werd er eens aan mij gevraagd toen ik getuigde van Gods werk aan mij: huil je 's avonds wel je kussen nat? Ik schrok nogal van die vraag...
Ik was dan ook erg blij dat de ds in de preek in mijn belijdenis dienst zij: het zit niet in de hoeveelheid tranen, maar of het hart er verdriet van heeft!
(weer een bevestiging dat mijn kerk gelukkig niet in hoeveelheid denkt)
Nou weet ik zeker dat de bekering altijd in dezelfde volgorde gaat. Immers hoe kun je weten waarvan je verlost bent als je niet weet wat je ellende/schuld is...en hoe kun je dankbaar zijn als je neit weet dat je verlost bent...
Nou denken sommigen wel dat het een soort treintje is met stationnetjes.... ik sta eerst stil totdat ik genoeg ellendekennis heb, dan gaat mn trein rijden tot het station verlossing. Tjah... die reis kan nogal lang duren, maar daarna kan ik rijden naar station dankbaarheid en dan en ik bekeerd.
Lieve mensen...blijf toch niet vast zitten op de ellende. Belangrijker is dat je God zoekt. Ik besef nu ook niet altijd hoe groot mijn zonden is. Maar ik besef wel dat ik schuld heb, maar ik weet ook dat ik verlost ben en daarom dankbaar. Maar steeds weer opnieuw moet ik beseffen dat ik schuld heb... de 3 blijven dus altijd met elkaar verbonden.