vlila voor de armen en stof voor ieder reptiel

[Othello]

Toen brak de stilte en zij brulde van vreugde. 'Victorie!' schreeuwde zij. 'De mieren hebben 's konings paleis in de as gelegd.'

[leclerc]

Resoluut trapte de heraut in op het gewiemel, onder het uitstoten van hymnen op zijn hoorn.

[The_hacker91]

Onder de indruk van al dit woedende geweld stapte hij bedeest een winkel binnen. Daar wachtte hem echter nog een onaangename verassing. De verkoper was één van hen! Een huivering zigzagde langs zijn ruggengraat. Hij voelde zijn knieën knikken en verwachte ieder moment als een Mona-toetje met aardbeiensaus in elkaar te zakken.

[Othello]

Daar stonden ze. Gehuld in lange zwarte slipjassen, slobbekousen over hun glimmend gepoetste schoenen. Hun vlinderdassen onberispelijk gestrikt. Ze straalden een onwederstandelijke autoriteit uit. Hendrik zakte op zijn knieën. 'U hebt me gevonden', snikte hij . Trillend van angst klampte hij zich vast aan hun broekspijpen. 'Vergeef me!' krijste hij, en barste uit in een onbedaarlijk gehuil. De langste van het drietal klopte het stof van zijn jas. 'De tijd is gekomen, Hendrik. Je moet mee.'

[Raido]

De snode bedrieger sprong met een kungfu-achtige karatesprong over de toonbank -ondertussen een nietmachine meegrijpend- en brulde met overslaande stem, dat onze Mona-man geen vin mocht bewegen.

Met het gruwelijke wapen in de aanslag, sloop hij naderbij om in een reflex, bij een beweging, een serie nietjes in zijn rug te schieten; dit alles; onder de oude strijdkreet: Nietjes? nu is het welletjes! Met een zucht van duizend maagden zeeg de beduusde bezoeker ineen... Zijn bloed, als aarbeiensaus verspreid over het rek toetjes..

[leclerc]

De tijd van terug is over, sprak schraalhans bedaard en schoot zich met een welgemikt shot naar een eeuwige jamsessie met Kurt en Jimmy, want hij was een begenadigd xilofoonspeler.

[Collateral]

'Mijn pet zit scheef,' dacht Herman halfluid, 'maar het zij zo. Voorlopig heb ik wel andere dingen aan mijn hoofd.'

[rafaell]

'Waar is Herman?' vroeg Hilbert aan de aanwezige studenten, 'Hij is gestopt met zijn studie wiskunde aangezien hij zich voorgenomen heeft dichter te worden,' aldus een van de botoxkippetjes op de eerste rij. 'Goed zo, hij had te weinig verbeeldingskracht om wiskundige te worden' zei Hilbert, terwijl hij in een genereuse bui twintig euro doneerde aan een fonds voor negeroïde mannen die op zwart zaad zitten, 'Verder met het college dan maar weer, Piet Hazegras kwam dus tot de ontdekking dat als in een driehoek het kwadraat van één zijde gelijk is aan de som van de kwadraten van de andere twee zijden, deze driehoek te allen tijde rechthoekig is.'

[Othello]

Hendrik stribbelde tevergeefs tegen. Het drietal pakte hem stevig vast, draaide zijn armen op z'n rug en duwde hem de gereedstaande Mercedes in. Met piepende banden scheurden de broeders weg, Hendrik's ontredderde kanarie achterlatend. 'Mijn zangzaad! Wie voert me nu mijn zangzaad?'

[leclerc]

aangekomen in Pansofia kreeg de arme drommel een volgende schok te verwerken..
hij werd voorgeleid aan de Machtige.
Argwaan!

[Charlotte]

'Ogenschijnlijk schijnt het mij toe dat de zon schijnt,' zei Jan, met een wijsgerige blik in zijn glazige ogen, die deze opmerking onmiddellijk moest kopen met een gemene duw in zijn rug, waardoor hij tussen de reuzenspruiten belandde.
'Met andere woorden,' probeerde hij nog, 'ik denk dat ik vandaag maar in mijn bed blijf liggen.'

[Collateral]

'Is het nu over met dat geween?' had Herman willen zeggen, maar hij kon niets zeggen want hij was nu eenmaal een hond. Woedend wilde hij iets fantastisch gaan borduren, maar ook dat bleek een welhaast ondoenlijke doelstelling. Het was, zo bleek, even niet fijn om Herman te zijn.

[Othello]

Hendrik zat ineengedoken op de achterbank van de oude Mercedes, terwijl de geur van oud leer en verschraalde olie zijn neus prikkelde. De slechte adem van de zwarte broeder links van hem deed Hendrik vol afgrijzen zijn hoofd afwenden. 'Hier naar rechts,' mompelde de man die naast de bestuurder zat. De Mercedes sloeg een donker bospad in, vol kuilen.

[Gershwin]

Niemand had op dat moment de mondaine zeggingskracht van de exploderende schoenveter kunnen vermoeden, die Teunis ergens diep in zijn hart hoorde broeien.

[Stefanus]

Hartverwarmend epibreerde het pluimharige wezentje over de dagelijkse verkoop van watten. De bezieling sloeg over op de lucht, en zo kwam het tot een hevige regenbui, hetwelk de mensen een bedenkelijkheid schonk, die zijn weerga in de geschiedenis niet kende.