Ik ben ook 32 en vrijgezel.
(Ik geef de voorkeur aan het Nederlandse woord 'vrijgezel' boven het Engelse 'single'. En wel omdat ik graag consequent met taal omga.)
Maar ik ervaar dat niet meer als een probleem. Zolang als ik nog bij mijn ouders woonde, was dat anders. Ik denk dat een zekere angst voor het onbekende mij toen beheerste: het leven als alleenstaande, alleen in een huis. Maar ik ben dat kwijtgeraakt. Sinds ik niet meer bij mijn ouders woon - nu al bijna 6 jaar - heb ik ontdekt dat dat heel anders uitpakte. Dat leven als vrijgezel valt prima te leven. Als je het lang genoeg bent, wen je eraan, en zie je het als je normale situatie.
Kort geleden hoorde ik een getrouwde man praten over getrouwd zijn. (En bepaald niet iemand met een slecht huwelijk.) Die zei dat een huwelijk onvermijdelijk bepaalde teleurstellingen met zich meebrengt: die ander is nooit helemaal zoals jij het zou willen. Een huwelijk lost ook niet al je problemen op. En het omgaan met seksualiteit schijnt ook niet altijd gemakkelijk te zijn. Daarover zei hij: als je als vrijgezel dat niet gewend bent, en je kunt goed met je situatie omgaan, dan is dat helemaal niet slecht. Sterker nog, dan heb je het heel goed voor elkaar.
Ik mag mij dus gelukkig prijzen, als ik het goed begrepen heb.
Ik vind het ook helemaal geen onprettig bestaan. Al ontken ik niet, dat de aanleg om het mooie in een vrouw te kunnen zien mij bepaald niet vreemd is. Dat kan ik wel degelijk. En als de ware binnen bereik komt, ga ik er echt geen 'nee' tegen zeggen. Maar zolang dat niet het geval is, ben ik echt niet ongelukkig. Ik denk dat de emotionele stabiliteit die de volwassenheid met zich meebrengt daar ook een positieve bijdrage aan levert.
En aan al of niet getrouwd zijn, zit ook wel een relatieve kant: het leven is eindig, en we verkeren hier niet in onze eindbestemming.
Of de 'kans op' drastisch kleiner wordt als je 32 bent, betwijfel ik trouwens. Als ik om mij heen kijk, heb ik absoluut niet de indruk dat de meisjes mij minder nadrukkelijk zien, dan bijvoorbeeld toen ik 25 was, of 22. Wat ik wel als verschil ervaar, is dat ik toen lang niet zo ontspannen met ze om kon gaan, als dat ik dat tegenwoordig kan. Kijk je naar die laatste factor, dan zou ik eerder zeggen dat de 'kans op' stukken groter geworden is.
Wat je alleen wel kan krijgen, is dat de leeftijdsverschillen erg kunnen oplopen. Dat vind ik meer een nadeel van mijn hogere leeftijd.
Wil je de 'kans op'-factor levend houden, dan is het verstandig om je sociale wereld groot genoeg te houden.
Eigenlijk mogen we het best gewoon eerlijk uitroepen:
Vrijgezel zijn is heerlijk!
psychisch dan.
