Erik1960 schreef:Ik heb van nabij meegemaakt hoe iemand behandeld wordt (lees: onder immense druk wordt gezet) die in het ziekenhuis aangeeft geen prijs te stellen op behandeling. Je weet niet wat je meemaakt.
Dat is enorm triest en zou niet moeten gebeuren.
Gelet op de gemiddelde leeftijd van de dodelijke slachtoffers van Covid, mag je er menselijkerwijs op rekenen dat veel van hen 2026 niet gehaald zouden hebben.
Hmm, dat weet ik zo net nog niet. Iemand van 70 kan gerust 85 worden tegenwoordig. Daarbij mag je verder de mensen die er veel jonger sterven niet uitvlakken.
Het gaat me niet om geld. Het gaat om kinderen die niet naar school kunnen, kinderen die in huizen wonen waar grote spanningen heersen, ouders die als een malle aan het multitasken zijn tussen werk, kinderen en les geven. Mensen die in de stress zitten over hun werk, hun bedrijf, hun toekomst. Het ontbreken van perspectief, het niet kunnen troosten waar dat nodig is.
Ja, niemand zegt dat dit een gemakkelijke tijd is. Maar dan maar net doen alsof het er niet is, of dat het alleen anderen overkomt, lijkt me niet juist. De kinderen naar school sturen terwijl je weet dat dit zal zorgen voor meer dodelijke slachtoffers, dat moet je volgens mij ook niet willen.
Wanneer ik tegen covid aan zou lopen, zou ik van mijn huisarts willen weten hoe mijn kansen liggen. Om dan samen met mijn vrouw en kinderen te kijken hoe ik mijn weg kies. Maar zoals ik al eerder zei: het is makkelijk om achter je toetsenbord zulke 'wat als'-situaties te tackelen.
Inderdaad. En hopelijk komt niemand voor deze situatie te staan. Ik stoor me er alleen aan hoe gemakkelijk mensen lijken te roepen dat vooral anderen zich maar wat meer zouden moeten opofferen, alsof die mensen geen gezinnen hebben, of naasten die om hen geven. En zelfs als ze die niet hebben, maakt dat nog niet uit. Ik kan er met mijn pet niet bij dat "in leven willen blijven" door sommige anderen voorals als lastig wordt gezien.
