ineke-kitty schreef:Gravo: " zou je echt moeten gaan twijfelen aan de echtheid van het predikaat " christen".
Het predikaat "christen" kan men uiteraard toepassen op allerlei tradities/gebruiken van verschillende denominaties binnen het christendom, waar niet mee gezegd is, dat de "echtheid" van een christen daarmee vaststaat.
De 'echtheid' van een christen staat of valt met het aannemen van Christus Jezus als onze Verlosser/Redder voor onze zonden, m.a.w. wedergeboorte.
Zolang iemand die zich het predikaat "christen" toeeigent, niet is wedergeboren, blijft er een bedekking op het Evangelie. [ 2 Kor. 3:16,17].
Alleen IN Christus Jezus wordt die bedekking weggenomen.
Ik weet dat de criteria voor de echtheid van een christen ook anders verwoord worden. Niet dat ik het oneens ben met wat je stelt, maar mijns inziens is je definitie te smal om geldig te zijn voor christenen van alle tijden en alle plaatsen.
Wij leven in het Westen, hebben door de moderne tijd een enorme focus op het individu gekregen, waarmee we al snel het christen zijn als een puur persoonlijke zaak beschouwen. Maar het Koninkrijk van God duidt er al op: één van de criteria om christen genoemd te kunnen worden is juist het opgenomen zijn in een familie, in een gemeenschap, in een volk van God. Je wordt dus ook christen door de gemeenschap met broeders en zusters. Door een deel van jezelf aan anderen te geven, door de ander hoger te achten dan jezelf, door te delen. Daar word je overigen niet minder van, maar rijker.
Op het oog schijnen sommige christenen niet zo bezig met zichzelf, met een aanwijsbaar en bewust moment waarop ze Jezus hebben aangenomen of wedergeboren werden. Ze zijn deel van een gemeenschap, dragen hun steentje bij, vormen een gemeente, zijn broeder en zuster van en voor elkaar, maar hebben weinig ervaring met voor zichzelf spreken, met hun eigen gedachten, gevoelens, keuzes of ontwikkeling onder woorden te brengen. Zo zien we het veel bij familiale culturen.
Voor een deel is dat in Nederland, voor de doorwerking van emancipatiebewegingen, ook zo geweest. Eigenlijk is dit altijd de traditionele rol van religies geweest: ze waren collectief, een volk was christelijk, een gemeenschap. Ze volgden de religieuze leiders, namen aan wat er geleerd werd, droegen hun steentje bij, wilden ook niet anders en hadden heel weinig individuele standpunten, konden daarom ook geen zeer persoonlijke geloofservaringen vertellen. Ze waren gelovig van kinds af aan. Eigenlijk ook de achtergrond van kinderdoop natuurlijk: hele gemeenschappen waren drager van het christen-zijn, niet de enkeling. Inderdaad, niet meer van deze tijd. Maar God is van alle tijden, dus Hij zal vast wel een weg gevonden hebben om hiermee om te gaan. Geloof ik gewoon. De Kerk bestaat al 20 eeuwen (waarvan zo'n 16 eeuwen niet modern, niet gericht op het individu).
Maar ondanks dit gebrek aan individuele bewustwording, zou ik die vele generaties voor ons, inclusief de vele nieuwe generaties christenen van onze tijd die ook niet zo individualistisch zijn opgegroeid (met name in Afrika) hun christen zijn niet willen afnemen op grond van een vrij westers en smal criterium dat jij verwoordt. Want als er in Afrika wordt opgeroepen tot individueel geloof (door zo'n enthousiaste westerse christen bijvoorbeeld)...wat gebeurt er dan? Precies, dan komen hele families naar voren, kiezen collectief voor Jezus! Het gaat daar nog steeds dorpsgewijs, de bekering. Erg ouderwets, maar niet minder echt!
Overigens is dat moderne criterium van jou inmiddels ook al vrij oud. Het stamt natuurlijk uit de moderne vernieuwingsbeweging De Reformatie, waarin de overgang van collectief naar individueel gelovige voor de eerste keer in de geschiedenis zo structureel is genomen. Ik ben er zelf ook goed bekend mee.
Maar voor God maakt het niet zoveel uit hoor, of we nu in de 2e, de 10e of de 21e eeuw leven. Uiteindelijk moeten we het toch niet van onze individuele prestatie hebben, maar vooral van Gods genade.
gravo