(Hoe) beleeft een christen vreugde?

[schelpje3]

Zie je niet dat het in het verhaal terug te vinden is: Christus was bij hen in de boot! Zeker, hun geloof faalde hen, maar Christus zou ze nooit ten onder hebben laten gaan. Christus redde hen. Zij waren hun leven allang verzekerd, ook al wisten ze het niet volledig. Ook al wilden ze het niet weten. Het was niet meer in hun handen. Met vallen en opstaan hebben zij dat leren beseffen. Zo gaat het geloof van ieder mens, dat zeg ik uit mijn ervaring, maar ik wil niet mijn ervaring tot fundament maken. Dat is Christus. En telkens als ik dat mee maak, dan dank ik Hem in vreugde.

En ja, ik verhef mij (te) vaak uit boven de discipelen. Ik denk vaak als Petrus, ik kan Christus beter dienen dan de rest. Ik geloof wel zoals het hoort, maar dan val ik weer, want dan richt ik me zelf op op het fundament van mijn hart, mijn gevoel, en dat is als zand. De ene keer ben ik blij, dan weer treurig. Zou ik op 1 van beide mijn geloof bouwen? Nee, geen van beide. Dan zou ik blijven zwalken. Op Christus. Niet op mijn ellende, maar op Zijn Genade! En dat leren en beseffen, elke dag weer, maakt mij verheugd en dankbaar, ook in tijden van verdriet. Hij is niet voor niets de Trooster.

Beproeving van het geloof geschied in het leven. Je hoeft er zelf niet om te vragen. Je hoeft jezelf niet per se te beproeven. Dat doet God wel. Net als bij de discipelen kwamen de beproevingen vanzelf. Wij kunnen met onze gedachten niets toevoegen aan Zijn Genade. Wij kunnen alleen ja en amen zeggen. En dat alleen met kracht van de Heilige Geest.

Lieve Alexander, nee we hoeven zelf niet om die beproeving te vragen, dat mogen we zelfs niet eens! Dat zou pure hoogmoed zijn. We moeten leren dat we in en van onszelf niets zijn.
Kun jij met volle mond belijden dat God mag doen naar Zijn goeddunken?
Heb jij wel eens als een Job op de puinhopen gezeten, alles kwijt?
Ik kom, zoals dat hier genoemd wordt, uit een streng christelijk gezin. Mijn vader had een heel ander geloofsleven dan mijn moeder. Mijn vader was bekommerd, hij werd vaak bestreden.
Maar als die vreugde dan doorbrak! Was dat voor iedereen merkbaar en zichtbaar.
Mijn moeder daarentegen, was wat stabieler, het heeft ook met karakter te maken. De Heere verandert ons karakter niet, wij hebben na onze bekering nog steeds te strijden met onze tekortkomingen en zwakheden. Die blijven nl, zolang we op deze aarde zijn.
Maar we krijgen er last van. Als de Heere onze blinde ogen gaat openen, zien wij hoe wij zijn.

Als je belijdenis deed, zei men tegen je: welkom in de strijd! ds. van Kooten schreef er ook een mooi boek over.

[schelpje3]

Dat zou ik zeker niet willen beweren, maar het wordt wel veel te ingewikkeld en ouderwets gebracht.
Als je de jeugd bij de les wil houden zul je toch uit een ander vaatje moet tappen. Dat hebben de evangelischen goed door.
Fijn dat er wat te kiezen is op dit gebied. Ellende/verlossing/dankbaarheid of louter vreugde!
In mijn eigen kerk gaat het trouwens helemaal niet over dit soort dingen. De Schrift wordt goed uitgelegd (met alle lagen) en je mag zelf weten wat je ermee doet. Niets is letterlijk wat er staat namelijk!

DE jeugd bestaat niet
Ik heb ook ooit bij de jeugd gehoord. Jij ook. En wij waren ook doerakken en dwarskippen, die anderhalf uur soms lang vonden duren.
Maar nu ik ouder ben, mogen er dingen naar boven komen, die ik toen gehoord heb en waren weggezakt.

"Jouw" kerk hoor ik ook wel eens, via radio 5. Ik beluister wel eens een kerkdienst. Soms helemaal, soms draai ik hem na 10 minuten uit. Dan begrijp ik opeens een heleboel reacties op dit forum.
Her en der wordt er een zeer arm, inderdaad, vrijblijvend evangelie gepreekt. Soms luistert één van de kinderen mee. Als ik hem dan uitgezet heb zeggen ze: je hebt het nog lang volgehouden mam.
Ik mis iets cruciaals. Ik zou er de week niet mee in kunnen. Laat staan, door.
Ik krijg geregeld preken toegestuurd, soms laat ik ze een paar maanden in mijn mailbox staan, heb ik er geen lust in. Ik weet wat me te wachten staat. Maar dan klik ik hem toch aan.
Dacht je nu werkelijk dat ik elke dag wel dat Woord zou willen horen?

[alexander91]

Lieve Alexander, nee we hoeven zelf niet om die beproeving te vragen, dat mogen we zelfs niet eens! Dat zou pure hoogmoed zijn. We moeten leren dat we in en van onszelf niets zijn.
Kun jij met volle mond belijden dat God mag doen naar Zijn goeddunken?
Heb jij wel eens als een Job op de puinhopen gezeten, alles kwijt?
Ik kom, zoals dat hier genoemd wordt, uit een streng christelijk gezin. Mijn vader had een heel ander geloofsleven dan mijn moeder. Mijn vader was bekommerd, hij werd vaak bestreden.
Maar als die vreugde dan doorbrak! Was dat voor iedereen merkbaar en zichtbaar.
Mijn moeder daarentegen, was wat stabieler, het heeft ook met karakter te maken. De Heere verandert ons karakter niet, wij hebben na onze bekering nog steeds te strijden met onze tekortkomingen en zwakheden. Die blijven nl, zolang we op deze aarde zijn.
Maar we krijgen er last van. Als de Heere onze blinde ogen gaat openen, zien wij hoe wij zijn.

Als je belijdenis deed, zei men tegen je: welkom in de strijd! ds. van Kooten schreef er ook een mooi boek over.

Beste Schelpje,
Inderdaad, wij allen komen op aarde met verschillende karakters, en die verschillende karakters blijven we behouden, en met de gevolgen daarvan blijven we altijd zitten. Sommigen blijven ons achtervolgen. Sommige gaven kunnen we dankzij en met de kracht van de Heilige Geest inzetten, hoe gebroken dat ook gaat.
God beschikt over ons leven. Ofwel we hebben het verdiend, ofwel het is Genade en over dat laatste mogen we ons verheugen. Onze God geeft om ons, ook al willen wij het niet. Hij gaf Zijn Zoon, ook al hoefden wij Hem niet. Dat is Genade, dat is Gods liefde, en die diepte zullen wij op aarde nooit doorgronden. Ten dele mogen/kunnen we het ervaren en kennen.
Ik zal mezelf er echter niet op beroemen aan "een Job" gelijk te zijn. (ik ben niet opgegroeid met het opmeten van mijn zondestaat) Tot nu toe heeft God mij voor de ellende die Job meemaakte gespaard en ik weet niet wat er voor mij nog in het verschiet ligt. Ik vertrouw daarin op Zijn Almacht, en al heb ik Hem zo vaak laten zitten, Hij houdt mij vast, en daar vind ik rust in. Tot nu toe zie ik mijn leven als een discipelschap, omdat Hij mij riep en elke dag weer roept. Het leven van de discipelen geeft mij hoop. Het laat zien dat Christus kiest voor zondaren, ook al kennen zij zichzelf niet compleet. In het volgen van Hem wordt dat steeds meer duidelijk, maar belangrijker wordt dan het vertrouwen op Hem. Niet mijn gemoedstoestand bewaart mij voor vallen en opstaan, maar Christus doet dat. En volgens mij hebben wij dat gemeen, maar door onze achtergrond verwoorden we het anders. Zo zie ik het althans . Alle apostelen leerden zichzelf op een andere manier kennen. De afhankelijkheid aan Christus (of eigenlijk: Zijn Ontferming over hen) deelden ze echter allen.

[schelpje3]

@Alexander: hoe merk jij concreet dat God jou roept, elke dag, of heeft geroepen, ooit?
En waar vind jij dan precies die vreugde in?
Ik heb helaas wel het e.e.a. moeten meemaken, de zorgen en noden gaan mijn deurtje niet voorbij.
De ene keer draag ik het goedsmoeds, met blijdschap, maar de golven van de wanhoop kunnen mij wel eens overspoelen hoor. Het kan heel donker zijn!
Iemand bemoedigde mij eens: een lichtpuntje hoeft niet groot te zijn.
En zo is het.
Zonder diepten, heb je geen hoogtes!

[hubert]

Schelpje:

Her en der wordt er een zeer arm, inderdaad, vrijblijvend evangelie gepreekt.

Zo zou ik het niet willen noemen. Het staat ieder vrij te geloven of niet. God wil toch geen gedwongen geloof? De prediking is niet vrijblijvend. Zij vraagt impliciet wel degelijk actie en geeft ook handreiking daartoe. Het gaat erom dat je je bevrijd weet van je onmacht!
Word jij dan nooit moe van al appèls die op je gedaan worden in de refokerk? En waar je dan ook weer niets mee kan doen omdat het van te voren al vastgelegd is.
Dat vond ik juist zo ontmoedigend, alle vrome woorden ten spijt.
Ik weet wel dat het tegenwoordig wat luchtiger wordt gebracht in sommige gemeenten en gelukkig maar.
Over 50 jaar is het net zo als bij ons nu. Alleen zou dat voor mij te laat zijn. Dan vertoef ik reeds bij de Heer en dat is toch verreweg het beste volgens Paulus.
Ik kan niet goed tegen die depressief makende preken die ook nog eens onjuist zijn, theologisch gezien.
Maar je wendt er wellicht aan.

[jaapo]

Volgens mij ging het oorspronkelijk over het probleem of blijheid niet een product van de duivel kon zijn. Nu is het verbreed tot "bewijzen", dat geloofsblijheid een natuurlijk verschijnsel is, evenals dat ook gelovigen af en toe in een diep dal kunnen geraken. Allemaal waar, en vele bijbelteksten, uit de context gehaald, moeten dat bevestigen. (Ik heb altijd een naar gevoel bij het "bijbeltekstengevecht" waarin een discussie vaak belandt. Zoals bij een sneeuwballengevecht eindigt het vaak met huilende kinderen). Verder had ik aan het begin van dit item een posting, met daarin een paar bizarre gebeurtenissen rond het Avondmaal en die man in het zwart met Kerstmis. Geen reactie. Hoeft ook niet, maar als dat is, omdat gedacht wordt, dat dit verzonnen is, om te provoceren, moet ik jullie uit de droom helpen: echt gebeurd. En provoceren is mij vreemd in geloofsdiscussies. Wel eerlijke (en daardoor soms harde) helderheid. Ik weet nu nog steeds niet veel over hoe men reageert op de oorspronkelijke vraagstelling.

[schelpje3]

Zo zou ik het niet willen noemen. Het staat ieder vrij te geloven of niet. God wil toch geen gedwongen geloof? De prediking is niet vrijblijvend. Zij vraagt impliciet wel degelijk actie en geeft ook handreiking daartoe. Het gaat erom dat je je bevrijd weet van je onmacht!
Word jij dan nooit moe van al appèls die op je gedaan worden in de refokerk? En waar je dan ook weer niets mee kan doen omdat het van te voren al vastgelegd is.
Dat vond ik juist zo ontmoedigend, alle vrome woorden ten spijt.
Ik weet wel dat het tegenwoordig wat luchtiger wordt gebracht in sommige gemeenten en gelukkig maar.
Over 50 jaar is het net zo als bij ons nu. Alleen zou dat voor mij te laat zijn. Dan vertoef ik reeds bij de Heer en dat is toch verreweg het beste volgens Paulus.
Ik kan niet goed tegen die depressief makende preken die ook nog eens onjuist zijn, theologisch gezien.
Maar je wendt er wellicht aan.

Het is mij eigenlijk nooit te separerend. Het is geen kwestie van wennen. Vroeger hoorde ik ook liever iets anders, maar je groeit, rijpt. Door dingen die je meemaakt, door kennis.
Maar ook als de Heere voor je gaat spreken, het Woord echt voor je opengaat.
Het is geen kwestie van niets mogen en van alles moeten, echt niet!
En natuurlijk kan een bepaalde preek je wel eens even moedeloos maken, in die zin: het gevoel er niet bij te horen, omdat je bij jezelf bepaalde dingen mist.
Een goede predikant preekt niet alleen de Wet, de ellendestaat, maar ook de verlossing.
Wie gewend is aan deze preken, vindt het niet zo snel scherp. Als je wekelijks onder een "aai over je bol" verkondiging zit, wil je er niet meer aan dat je misschien verloren ligt. Want ook kerkmensen kunnen verloren gaan he!

[1a2b3c]

Ik ben benieuwd hoe het stuk van ds. Heikamp eruit had gezien als hij Levi als model had genomen.

[schelpje3]

Schrikwekkend: je loopt dus flinke kans, je blij te voelen als gevolg van een onherkenbare invloed van de satan. Kennelijk is dat de oorzaak van de donkergrijze levensvisie van een deel van de rechtzinnigen. Wat een rot leven heb je dan eigenlijk: altijd de angst, dat wat ik doe en wat ik zeg, door de satan beïnvloed is. Ik ken zulke mensen, vroeger trouwens nog meer. Meelijwekkend. Ik herinner me nog levendig, hoe er over het dorp op de Voorbereidingszondag en de week erna tot de Avondmaalszondag een soort grauwsluier kwam te liggen. Of was het verbeelding? En dan tijdens de dienst de huilende mensen, de boze dominee, eerst omdat je niet moest denken, dat je zo gemakkelijk kon aangaan en daarna weer, omdat de vierde tafel te leeg bleef, doordat mensen Jezus' nodiging niet aanvaardden. Geen touw aan vast te knopen. Ook: iemand zei tegen mij, dat hij ook met Kerstmis in het zwart gekleed ging, omdat het zo erg was, dat God Zijn Zoon moest zenden voor de redding van ons, door en door slechte mensen. Als dit je geloofsleven is: altijd die vage angst, dan ben je beklagenswaardig. En dan aldoor die gebroken wereld. Waardoor de dieren elkaar opvreten (voor de zondeval aten ook de tijgers gras!!). En de ongelukken, de natuurrampen, de ongeneeslijke ziekten, allemaal door de gebroken wereld. Het is mijn geloof niet. Nooit geweest ook. Daardoor ben ik voor sommigen verloren, anderen noemen mij een kafchristen. Een geuzennaam.

Je vraagt of we hier nog op willen reageren?
Jij vindt het woord kafchristen (ik ken het niet, maar je zult ongetwijfeld bedoelen dat je als kaf onder het koren afgescheiden zit?) een geuzennaam.
Dat geeft eigenlijk je innerlijke hardheid weer. Waarom ik dat zeg? Als iemand dat tegen mij zou zeggen, zou ik bedroefd worden.
Heb je wel eens gevraagd: ben ik het Heere? Heb jij de Heere Jezus wel eens willen kruisigen?
En waarom haal je nu al die rare karikaturen eruit, is DAT wat bij je is gebleven?
Mensen die uit bepaalde kringen komen, worden later zo puur vijandig, daar zitten helaas de diverse fora vol mee
Al hun frustratie moeten ze dat internet opgooien, onder een valse naam.
Hoor je hen één keer goed spreken over de Heere? Nee, alleen over zichzelf!
Kijk, dat is een kenmerk. Het gaat hen niet om Hem, nee, het gaat om zichzelf. Dus ben je liefhebber van jezelf, en houd je meer van jezelf dan dat je de eer van God op het oog hebt.

En hoe groot was die kerk dat er 4 tafels waren? Bij ons was er nl maar één vol, de tweede kwart of half bevolkt. Maar daar ging wel een sprake van uit toen!
Nu is het vaak een gezamenlijke broodmaaltijd. Er wordt iets verkondigd waar niet iedereen deel van uitmaakt. Ik hoop dat het anders is, maar ik zie het niet altijd.

[boer]

Een goede predikant preekt niet alleen de Wet, de ellendestaat, maar ook de verlossing.
Wie gewend is aan deze preken, vindt het niet zo snel scherp. Als je wekelijks onder een "aai over je bol" verkondiging zit, wil je er niet meer aan dat je misschien verloren ligt. Want ook kerkmensen kunnen verloren gaan he!

de ellende-staat zoals jij die ziet (dat is voor de bekering) is niet te preken, evenmin als de wet.
Dat zijn zaken, die geen dominee je kan bijbrengen.
En wat denk je met het preken van de wet te bereiken ?
Je laten verzoenen met God, je bekeren en je zonden belijden, dat hoort de preek te zijn.
anders komt u er niet meer in.
Dat zou de predikant moeten zeggen, denk ik.
(Maar dan houdt de contributie op, en zijn loon)

[hubert]

Het is mij eigenlijk nooit te separerend. Het is geen kwestie van wennen. Vroeger hoorde ik ook liever iets anders, maar je groeit, rijpt. Door dingen die je meemaakt, door kennis.

Schelpje, ik pik er zomaar wat uit. De gemeente is voor 100% gemeente van Christus. Zo worden wij aangesproken bij het begin van de preek. Voor mij moet een preek allereerst de gelezen teksten goed uitleggen en van diverse kanten belichten. Ik leer nog graag iets. De traditionele uitleg weet ik nu wel, maar er zijn nieuwe theologische inzichten die nieuw licht werpen op de teksten. Liever niet belerend of dogmatisch. Zeker niet separerend! Iedereen hoort er bij. Daarnaast wil ik graag bemoedigd worden en rust krijgen voor mijn ziel. Tevens ook nog wat perspectief naar een betere toekomst. Soms word ik echt bevestigd in de waarheid, maar ik kan het je niet uitleggen wat dat is. Het is een geloofslaag tot tranen toe en dat bij een prediking die toch verre van traditioneel is. Dat heb ik ook wel bij het zingen van sommige psalmen. Ik denk toch echt dat het van God komt. Zo ga ik meestal vrolijk op naar het huis van de Heer om aldaar zijn grote NAAM te danken.
Dar gaat het ten diepste om.

[hubert]

Er zijn veel andere kerken Jaapo!
Jij bepaalt namelijk zelf je verhouding tot God en de mensen.
Ik ben zelf ook orthodox geweest, probeer het goede daaruit te behouden en
heb nieuwe wegen gevonden voor mijn geloofsleven. Zie hierboven!

[schelpje3]

Nee Hubert, de gemeente bestaat uit een aantal mensen, deze zijn niet allemaal het eigendom van de Heere, zoals jij dat bedoelt tenminste. Er zitten daar ook mensen met een koud en onbewogen hart.
We kunnen een kerkbank verslijten en toch nooit verder komen.
Je moet eerst weten waarvoor je de Heere dank zegt, toch?
Volgens mij is het zo: alles wat goed is, wordt bestreden.
Maar dat zal ook wel weer op tegenstand stuiten hier.
Zolang het niet echt is, hoeft de satan het ook niet te bestrijden.
En onderschat zijn macht niet, hij kan zich nl voordoen als engel des lichts!

[hubert]

Er zitten daar ook mensen met een koud en onbewogen hart.

Dat zal best, maar de hoop die blijft toch?

[1a2b3c]

Mensen die uit bepaalde kringen komen, worden later zo puur vijandig, daar zitten helaas de diverse fora vol mee
Al hun frustratie moeten ze dat internet opgooien, onder een valse naam.
Hoor je hen één keer goed spreken over de Heere? Nee, alleen over zichzelf!
Kijk, dat is een kenmerk. Het gaat hen niet om Hem, nee, het gaat om zichzelf. Dus ben je liefhebber van jezelf, en houd je meer van jezelf dan dat je de eer van God op het oog hebt.

Nou nou!!!

Zit je hier zelf trouwens ook niet een valse naam?