Maar vanmiddag had ik weer iets bijzonders!
Ik kwam op het krankzinnige idee om vandaag eens lopend naar mn werk te gaan (circa half uur lopen) Dat had ik nog nooit eerder gedaan. Ik was net op pad en stond te wachten voor het stoplicht toen er een man van een jaar of 35 op de fiets naast me stopte. Hij maakte een opmerking tegen mij over dat stilstaan geen ontwikkeling is, dat we altijd in beweging moeten zijn en ik maakte een opmerking over onthaasten. Daar moest hij om lachen en hij zei weer wat waarna ik weer btje bijdehand deed. Om eerlijk te zijn was het een soort mini-flirt bij het stoplicht. Toen zei ik: ik heb me 4 jaar gehaast, nu hoef ik even niet. Hij bleef naast me fietsen en vroeg om uitleg. Over het algemeen zou ik zoiets niet zover laten komen, niet zo heel verstandig als vrouw tegenwoordig. Maar hij had zo'n open en vriendelijk gezicht, dat ik het gevoel had dat het goed was.
VOor we het wisten waren we aan de praat. Eerst over mn opleiding. Ik vertelde dat ik een jaar weg wilde om ergens vrijwilligerswerk te gaan doen met mensen die dat nodig hebben. Hij was heel geintresseeerd.
Hij vroeg aan welk project ik dacht, en ik zie iets over Stichting de Hoop. Even later vroeg hij: doe je dat vanuit een geloof? Ik zei dat inderdaad mijn christelijk geloof mn inspiratiebron was. Hij vroeg daar wat over en ik vertelde wat het geloof voor me betekend.
Toen zei hij: ik lees ook in de bijbel hoor! Maar ik voel me vooral aangetrokken tot het boedhisme. Hij vond christenen toch wel erg kapitalistisch (

Hij liep helemaal mee tot mn werk, zeker 20 minuten. Hij bleek werkloos te zijn, en zei iets over dat de toekomst soms zo'n gesloten muur leek. En waar ik eerst een stoere flirtende man zag, zag ik later een enigzinds eenzame en verdrietige man die bij het verliezen van zijn baan het doel in zn leven kwijt was.
Hij zei: misschien zien we elkaar nog eens, en bedankt voor het gesprek!
Later bedacht ik me dingen die ik had moeten zeggen of anders had moeten zeggen. Ik vroeg me af: wat moet ik met deze bizarre ontmoeting? Maar ik besef dat ik maar 1 ding kan doen: bidden.
Ik bedacht me ook: eigenlijk zo iedere christen toch voorbereid moeten zijn op dergelijke ontmoetingen....en weten hoe het gesprek te leiden?
Ik hoop dat ik een , al is het aarzelend, lichtje ben geweest.