tekst op grafsteen

[Pauline]

het ligt een beetje aan de leeftijd, ik kan het ontzettend mooi vinden als er bij een klein kind iets staat wat je raakt omdat het zo ontzettend verdrietig is of weet ik veel... hoeft niet persé een bijbeltekst te zijn.
xxx

[Marnix]

De steen was weg.
Het graf was leeg.
Zo zal het morgen worden.
Dan zal het morgen zijn.

[Riska]

Gisteren liep ik over de begraafplaats in mijn woonplaats. Het eerste waar ik langs kwam was de plek van de kindergrafjes.
Dan gaat mijn hart open naar de ouders. Als ik dan alleen een naam zie met daaronder één datum of vrijwel dezelfde datum van de geboorte, dan denk ik aan de ouders die zo'n onvoorstelbaar verdriet moeten dragen.

Persoonlijk vind ik een ruwe steen (een soort kei dus) met alleen de naam erop het mooiste.

Rouwen - het is voor ieder mens anders. De grote 'men' zegt dat het na een jaar wel over moet zijn (behalve bij kinderen), maar mijn ervaring is, dat het gemis zich verdiept naarmate de jaren verstrijken.

Ik kijk ook wel eens met verwondering naar de teksten.
Iets wat ik mooi vind is: "hier ligt --- tot de Wederopstanding" - daar spreekt geloof uit.

Bezoeken van graven van familieleden? Een heel enkele keer ga ik naar het graf van mijn ouders in mijn geboorteplaats. Het is ruim drie uur van mijn huis vandaan, dus je doet het niet zo snel. Voor mij is een bezoek aan dat graf ook een vraag naar 'waarom' - naar God toe, omdat mijn moeder overleed toen ik nog een kleuter was en naar mijn vader toe, omdat hij vaak geen vader was.
Op het graf staat een vewijzing naar Romeinen 8 - Ik ben verzekerd dat niets ons zal kunnen scheiden van de liefde van Christus...(kort weergegeven).

Op dezelfde begraafplaats liggen ook mijn grootouders, waar ik een heel hechte band mee had. Ik moet zeggen: "lagen" in plaats van 'liggen', want op een kwade dag bleek dit graf geruimd.
Als de laatste van mijn generatie overleden is, is er niemand meer die hen nog herinnert. Daar heb ik het moeilijk mee gehad. Ze waren toch niet voor niets op deze aarde?
Het voelde net zo als bij mensen die de naam van een overledene doorstrepen op een verjaardagskalender. Dat ervaar ik altijd als liefdeloos naar de nabestaanden en ook is er enige opstandigheid. Een mens is toch niet gelijk vergeten, maar leeft voort in het hart van degenen die die mens liefhebben.

[Mariamagdalena]

Ik heb 30 mei de grafsteen van onze dochter eraf moeten halen. Het was maar klein, maar toch te zwaar voor een vrouw om te dragen. Daarom heeft iemand het in mijn auto gelegd.
Nou ligt het helemaal ahter in de tuin.
Ik had het eerst ergens halverwege gelegd, maar dat vond iedereen van de familie, behalve mijn zonen luguber.
Maar het is maar een klein steentje, van marmer, ongeveer 40 cm bij 35 cm denk ik ongeveer.
Het is 20 jaar geleden en het graf wordt nu geruimd omdat het een algemeen graf is. Wij hebben geen 2500 euro om haar te laten herbegraven.
Volgens mij heb ik dit al een keer hier verteld.
Destijds hadden wij geen keuze. Geld voor een eigen grafje hadden wij niet.
Het moest een algemeen graf worden, en dat is nou afgelopen.
Nou heb ik alleen nog een fotoboek en een steentje, en een plukje haar van haar en schoentjes.
Verder niks.
Mensen vinden mij vaak een aanstelster dat ik na 20 jaar nog verdrietig ben om mijn dochter, die ruim 10 maanden was toen ze aan leukemie in mijn armen en die van mijn man stierf.
Mensen snappen het niet.
Dan zeggen ze: Nou zeg, ben je daar nou nog niet overheen?
Maar hoe kan je over je kind heen zijn?
Je eigen vlees en bloed?
Mijn man kan er niet over praten, dan krijgt hij eczeem.
Mijn andere kinderen rouwen wel mee, zelfs hij die haar niet gekend heeft, haar anderhalf jaar jongere broertje.
Hij is nu op vacantie, maar ik zag dat hij allemaal kaarsjes had opgestoken, waxinelichtjes toen ze jarig was 25 juli.
Ik zag ze staan om het speelgoedje dat op haar grafje stond en dat hij gekregen heeft toen het allemaal weg moest.
Hij heeft samen met zijn verloofde gerouwd, ik zat in Frankrijk en mocht er van mijn vader en stiefmoeder niet aan denken en niet over zeuren, dus niet over praten.
Want weg is weg en ik mag daar niet verdrietig over zijn.
Dan ben ik een onvolwassen aanstelster.
Mijn vader en zijn vrouw en een vriend van hun, zegt dat mensen zoals ik, die in God geloven en denken dat bidden helpt en dat je contact met God hebt, dat die dus een microbe in hun hersenen hebben, dat er dus iets niet goed is in mijn hoofd. Dat ik daarom denk dat mijn gebeden verhoord worden. En dat ik daarom geloof.
Omdat er wetenschappelijk is bewezen dat er iets niet goed is in mijn hoofd, en er zit een microbe, die op mijn hersenen inwerkt.
Dat hebben ze tegen mij gezegd.
Ik was daar alleen want mijn man kon niet mee, want die is ziek.

[marina87]

Wat hard zeg dat ze zo met jouw verdriet omgaan. Onbegrijpelijk. Ik wens je veel sterkte!

[Mariamagdalena]

Dank je voor je begrip.
Maar mensen zijn zo.
En als het je eigen familie is en je schoonfamilie, dan doet dat extra zeer.
Maar ik ben al gehard, ik weet al 48 jaar dat ik er eigelijk niet had moeten zijn, ik had een jongetje moeten zijn, en ik ben gewoon altijd een stoorzender geweest, zo noemen ze dat, een stoorzender.
Een lastig aanhangsel.

[Riska]

Mariamagdalena,

Mijn zuster heeft elf jaar geleden haar zoon verloren. Ze rouwt nog steeds.
Een kennis van mij werkt in een verzorgingstehuis. Vrouwen van diep in de tachtig, soms al in de negentig laten fotootjes zien van een kind - dat was mijn zoon, mijn dochter, hij/ze overleed, .... jaar oud. Altijd 60, 70 jaar geleden.
Voor een moeder gaat dat verdriet nooit over.
Jij bent dus geen uitzondering. Blijf gewoon bij jouw gevoelens, wat een ander er ook van zegt.
Aan mijn zuster en aan mijn hartsvriendin (van wie een jongetje verongelukte op weg naar school, 10 jaar oud) merk ik dat het af en toe goed is om erover te praten en er zijn van die dagen dat er diepgaand opnieuw gerouwd wordt.

Ik wens je sterkte!

[Mariamagdalena]

Dank je Riska.
Het blijft namelijk altijd je kind. En dat gaat nooit over.
Bovendien heb je het ook nog eens 9 maanden extra gedragen.......

[Marnix]

Inderdaad. Rouw is helemaal niet verkeerd. Als je ook maar troost vindt!

Sommige mensen doen alsof die twee dingen elkaar uit zouden moeten sluiten..... dat als er eenmaal troost is, er geen plaats meer zou moeten zijn voor rouw... dat klopt niet.

[Serenity]

iemand die denkt dat "geloven" een afwijking in de hersenen is, is niet goed wijs.
Verder verschuilen zulke mensen zich achter hun eigen angst. Waar "geloven" ze in? Dat alles toeval is? Ik zou er dan graag bij willen zijn in hun doodsangst als ze dood gaan.

Mensen moeten eens wat voorzichtiger zijn met uitspraken over menselijke gevoelens. "Je had een jongetje moeten zijn"? Welnu, als ze zoveel controle hadden, waren was je dan geen jongetje? Ongevoelige mens zonder microben heeft dus gefaald want je bent geen jongetje. Medelijden alom

[Optimatus]

Wat hard zeg dat ze zo met jouw verdriet omgaan. Onbegrijpelijk. Ik wens je veel sterkte!

Schandalig dat die figuren je in een zwaar ogenblik als dit zo laten vallen. Weet je, je zou die twee zanikstralen kunnen zeggen dat ze het maar fijn zelf uitzoeken.

[Mariamagdalena]

Maar ze zijn wel mijn ouders en 76 en 69 jaar.
Dat is moeilijk.
Mijn vader, van 76 is verleden jaar aan kanker geopereerd.
Ze zeggen juist dat mensen die geloven bang zijn voor de dood, dat mensen daarom geloven.
Maar daar gaat het bij mij helemaal niet om.

Ze denken, dat al het leven op aarde toeval is, en dat alles toeval is, en dat je lijf net een soort computer is, als je dood bent is het kapot en weg, kom je in het niets en is het afgelopen.
Toen de moeder van mijn stiefmoeder 3 jaar gelden stierf, op 92 jarige leeftijd, zei mijn pa: nee, zij is niet bang voor de dood, want ze gelooft namelijk niet in God.
Dus is ze niet bang, want ze weet dat er toch niks meer is.

Ongelovigen kunnen als gronische omgekeerde Jehova's op je inpraten eindeloos om je te proberen te overtuigen dat God niet bestaat.

En nu ben ik dus geestesziek, heb ik een microbe in mijn hoofd, want dat had een of andere geflipte proffessor gezegd.

Maar weet je, je ouders laat je niet zomaar makkelijk barsten hoor........ het is moeilijk.
Ik durf niet te zeggen: zoek het zelf maar uit.

Kijk, als een vreemde zoiets tegen je zegt, dan denk je: bekijk het maar, klets maar raak.
Maar als mensen waar je van houdt zo tegen je praten, doet dat pijn.

[Mariamagdalena]

Ik heb iets gevonden op internet, volgens mij baseren ze hun gewauwel op dit, ik heb dit gedaan met copy/paste:


Geplaatst: Di 22.06.2004, 15:58 Onderwerp: Onze Vader, die in de hersenen zijt

--------------------------------------------------------------------------------

Het is al eens genoemd. God zit in je hoofd.

Amerikaanse onderzoekers claimen dat God verankerd zit in de hersenstructuur. Binnen dit kader bepaalt het aantal neurotransmitters in bepaalde hersengebieden of je bij hem op schoot zit.
De Amerikaanse neurobiologen Andrew Newberg en Eugene d' Aquili gebruiken een pomp met een radioactieve vloeistof, die aangesloten is via een infuus op een vene in de onderarm. Hun proefpersonen zijn van diverse religieuze origine. Het experiment wordt uitgevoerd tijdens meditatie (bidden etc.). De bedoeling is om de hersenactiviteit te meten tijdens het meditatieve hoogtepunt. Dit geeft de proefpersoon aan, door aan een touwtje te trekken. Het frappante is dat tijdens het mediteren de scan dezelfde hersenactiviteit laat zien. Er is geen toename, maar een enorme afname zichtbaar in de lobus parietalis, de twee meest naar de buitenkant gelegen hersengebieden, en dan vooral de boven en onderkant. Hier bevindt zich het zogenaamde orientatie- en associatiegebied, het gebied dat verantwoordelijk is voor het plaatsen van de mens in ruimte en tijd.
Alle sensorische informatie betreffende de plaats van het lichaam in de omgeving, de verhouding tussen; waar vingers eindigen en krant begint, wordt hier verwerkt.
Het blokkeren van informatiedragende neurotransmitters die van en naar dit gebied stromen, leidt automatisch tot het wegvallen van het onderscheid tussen het zelf en niet-zelf. Dit is precies wat er gebeurt bij meditatie, aldus de onderzoekers; tijdens de trance-achtige staat waarin de meditatie de hersenen brengt, worden informatiestromen van en naar het orientatie- en associatiegebied onderbroken, en vervalt gradueel het onderscheid tussen mens en omgeving. Tijdens meditatieve piekervaringen vervalt dit onderscheid helemaal, waardoor Zelf en niet-Zelf in de door de hersenen aangemaakte perceptie volledig samenvallen.
Met andere woorden: het Ik is dan deel van het Al, een omschrijving die door de eeuwen heen door de mensen van alle religies is gegeven voor de meer enerverende momenten tijdens meditatie. Van de christelijke mysticus tot de Indiaanse Sjamaan, van Islamitische soefi's tot New Age-aanhangers, allen claimen op hun meditatieve hoogtepunt los te komen van hun aardse omhulsel en deel te worden van het Hogere, Alomvattende

[Cisca]

iemand die denkt dat "geloven" een afwijking in de hersenen is, is niet goed wijs.
Verder verschuilen zulke mensen zich achter hun eigen angst. Waar "geloven" ze in? Dat alles toeval is? Ik zou er dan graag bij willen zijn in hun doodsangst als ze dood gaan.

Mensen moeten eens wat voorzichtiger zijn met uitspraken over menselijke gevoelens. "Je had een jongetje moeten zijn"? Welnu, als ze zoveel controle hadden, waren was je dan geen jongetje? Ongevoelige mens zonder microben heeft dus gefaald want je bent geen jongetje. Medelijden alom

Voor het grootste deel kan ik je reactie wel begrijpen, en ben ik het wel met je eens.
Zelf geloof ik niet (meer), dat houdt voor mij niet in, dat ik denk, dat gelovigen een afwijking hebben.
Toch vind ik je uitspraak, die ik blauw gequot heb, beslist niet "christelijk", je denkt dan met leedvermaak te genieten van iets, waarvan je denkt dat het heel erg is, toch wel een vreemde gedachtengang

[Mariamagdalena]

Mensen moeten eens wat voorzichtiger zijn met uitspraken over menselijke gevoelens. "Je had een jongetje moeten zijn"? Welnu, als ze zoveel controle hadden, waren was je dan geen jongetje? Ongevoelige mens zonder microben heeft dus gefaald want je bent geen jongetje. Medelijden alom

Ja, ze hebben wel 3 jongetjes. En 1 meisje die er niet had moeten zijn, een stoorzender.
Maar, het is inderdaad ongevoelig en hard.

Ik denk: men komt zichzelf nog wel eens tegen.............
Ik ben het ook beu om alsmaar lief te blijven, ik wil er de eerste paar jaar niet meer naar toe