Anne 80 schreef:Galateia schreef:Nee, natuurlijk is hij niet alleen gezichtje. Dat snap ik ook wel. Maar waarom mogen die baal-gevoelens niet eens even flink geuit worden?! Natuurlijk komt het allemaal wel goed en is hij dalijk nog steeds het mooiste mannetje van de wereld, maar zodra ik tegen iemand zeg 'ik baal er van' dan doet iedereen alsof dat slecht is. Nou, ik mag van mezelf vandaag lekker balen, dan hebben we dat maar gehad en kunnen we er morgen een feestje van maken

Volgens mij ben je al vanaf gisteren aan het balen
Nu weet je eens hoe het voelt al jij steeds zegt dat je niet begrijpt dat mensen niet open staan voor een kind met een zware SN...
Volgens mij kun jij slecht tegen kritiek

Ha, ik moest ineens denken aan wat een vriendin-moeder me eens vertelde. Haar dochter is geboren met een schisis. Toen ze voor het eerst geopereerd werd om haar lipje te sluiten, heeft ze ook een dag rondgelopen met een raar en vreemd baal-gevoel. Waarom? Nou, gewoon. Ze vond haar dochter zo ontzettend mooi, gewoon zoals ze was. En haar lach zou voor altijd een andere zijn na de operatie. En dat terwijl ze heel goed wist, dat ze er beter van zou worden... maar ze moest er wel echt even afscheid van nemen.
Meer is het niet. Even lekker dramatisch doen, heerlijk soms! Ik ben zeker weten zo'n mama die jankt als hij het huis uit gaat. Die jankt als hij naar de grote school gaat. En dat heeft altijd een dagje nodig en dan vind ik alles weer helemaal leuk. En dan roept iedereen: maak je niet druk, kinderen worden groot. En die nuchterheid komt bij mij ook. Na een o-help-alles-verandert-moment.
En dat heeft toch niks met SN te maken?! Al stonden zijn ogen achterstevoren in hun kassen... wat boeit mij het? Ik zou hem prachtig vinden. En mijn zoon zit trouwens onder de littekens, je zou hem in zijn zwembroek moeten zien. Allemaal overblijfsels uit zijn verleden. Wat boeit het? Ik zou willen dat ik sommige litteken-patronen ongedaan kon maken vanwege de pijn die ze gedaan moeten hebben in het verleden, maar tegelijkertijd... ik vermoed dat ik ze dan zou missen. Want ik vind dat mannetje dat ik daar in Afrika in mijn armen kreeg zo perfect en zo mooi.
Als hij naar de kapper geweest is, moet ik altijd al een beetje wennen... want dan is 'ie ineens weer zo anders...
Nou, ik ga stoppen om te proberen uit te leggen waarom deze mama gewoon even lekker baalt en dat dat een fundamenteel andere discussie is dan de discussie over de adoptie van een kindje met een al dan niet zware SN.