Marnix schreef:Boekenlezer schreef:Klaas schreef:...
Marnix schreef:...
Jullie verhalen hebben een strekking van 'waarom zou je geen getuigenissen in de kerkdiensten hebben?'
Maar ik vraag me juist af: waarom zou je het wel doen? Het móét toch niet?
Klaas schreef:Jouw reactie is m.i. erg egocentrisch. "O, je bent tot geloof gekomen. Leuk voor jou". In de hemel is het feest als iemand tot geloof komt en jij zegt: leuk voor jou? Wellicht zul je het niet zo bedoelen, maar uit je woorden spreekt niet echt een grote betrokkenheid bij het (geestelijk) wel en wee van je broers en zussen.
Daar ben ik het niet mee eens. Dit komt heel dwangmatig op mij over, zo van: 'Die getuigenissen móeten en zúllen we in de dienst hebben, al moeten we ze door je strot douwen!'
Ik ben er niet tegen als iemand mij zijn belevenissen vertelt. Daar wil ik best over praten, maar waarom zou dat bij hoog en bij laag in de dienst van het Woord moeten?
In de dienst van het Woord? Je bedoelt in de Eredienst. Omdat dit een samenkomen van de gemeente is, waarin het ook belangrijk is dat je als gemeenschap functioneert. Ik krijg bijna het idee dat er gevraagd wordt: Waarom zou je als gemeenschap functioneren als dat niet nodig is om de inhoud van de preek te begrijpen. Volgens mij wordt de functie van de preek, de woordbediening, overschat en het functioneren als gemeente onderschat.
Dat laatste zou best wel eens voor kunnen komen: het te weinig functioneren van de gemeente als gemeenschap. Daar hecht ik overigens ook erg veel waarde aan.
Maar ik zie niet in waarom geloofsgetuigenissen in de dienst tot meer gemeenschappelijkheid zouden leiden. Zo heb ik dat nooit ervaren. De persoon die zijn verhaaltje vertelde, bleef voor mij gewoon dezelfde persoon.
Marnix schreef:Jij zegt: Waarom zou je het wel doen? Dat is een reden. Omdat de bedoeling van een gemeente is dat je dingen met elkaar deelt, dat je met elkaar communiceert, dat je elkaar bemoeidigt, troost, opbouwt. Allereerst lijkt de kerkdienst, waar de gemeente samenkomt, daar uitermate geschikt voor. Door de week ontmoet je wel gemeenteleden, maar kom je niet met de hele gemeente samen. Nog een goede reden is, dat getuigenissen van mensen tot eer van God zijn en dus ook goed passen bij het karakter van de dienst: Een EREdienst.
Als je een echte gemeente bent, dingen samen deelt, betrokken naar elkaar bent enzo, zal je het ook niet ervaren als "door de strot duwen". Als iemand dan van Gods grootheid getuigt zal dat je zelf ook bemoedigen. Dan denk je niet: Hm, leuk... maar ben je blij voor de persoon, dank je God... en leer je van wat hij heeft meegemaakt.
Wat moet ik daarvan leren? Als je een paar van die verhalen hebt gehoord of gelezen, dan heb je het voornaamste wel geleerd.
Ik leer pas echt van bijbelstudie/-onderwijs!
Marnix schreef:Zou dat misschien een reden zijn waarom je niet zo geinteresseerd bent in dat soort dingen, waarom je bij een getuigenis denkt: Tja, leuk voor je hoor. Zou dat niet komen omdat we teveel gericht zijn op woordverkondiging en te weinig als gemeente een eenheid vormen? Omdat we te weinig contact met elkaar hebben.... en teveel naast elkaar in de kerkbanken zitten te luisteren... en te weinig met elkaar samen doen?
De reden dat ik niet zo geïnteresseerd ben in dergelijke dingen is dat het totaal geen bronkennis oplevert, om het zo maar eens te zeggen. Ik heb zoiets van: om zo zuiver mogelijke kennis te hebben, moet je naar zo oorspronkelijk mogelijke bronnen toe. Dus naar de Bijbel, en naar de grondteksten (i.i.g. in de gevallen dat de vertalingen elkaar tegenspreken). In de wirwar van meningen die we in onze wereld tegenkomen ben ik op zoek gegaan naar punten van vastheid. Dat betekende voor mij: terug naar de bronnen, en alles daaraan toetsen.
Zo'n getuigenis zie ik dan ook meer als een persoonlijk gekleurd verhaal, wat misschien interessant zou zijn voor bijvoorbeeld een psychologiche analyse, maar zeer zeker niet als een bron voor mijn geloof.
Ik hecht enorm aan sociale omgang in de kerkelijke gemeente. Daarom ben ik na de kerkdienst ook bepaald niet meteen weg. Integendeel, ik vertrek meestal als laatste, zeker wanneer het een beetje gezellig is. Alleen als ik echt geen aansluiting weet te vinden en ik het niet gezellig vind vertrek ik snel.
Daaruit weet ik bijvoorbeeld ook dat mensen waarvan je op het eerste gezicht kunt denken dat ze niet zo interessant zijn in de omgang, dat die bij nader inzien nog flink mee kunnen vallen. Dan is het soms heel wat gezelliger dan je verwachtte.
Ik vind het dan ook fantastisch als kerkmensen iets gezelligs organiseren.
Ik begrijp echter totaal niet wat dat met die getuigenissen in de dienst te maken zou moeten hebben. Wel zou ik kunnen zeggen: het zou goed zijn als men op het kerkplein niet slechts over koetjes en kalfjes zou praten, maar ook over geestelijke zaken en de preek, en hoe men dat beleefde en zo.
