Aragorn schreef:Boekenlezer schreef:En wat is: niet meer uit je leven weg te denken? Je kan ook in de waan verkeren dat die persoon niet is weg te denken, maar dat als je die persoon kwijt bent, dat je het eigenlijk ook wel prima vindt.
Het gevoel van het moment zegt lang niet alles. Hoe voelt het na een half jaar of een jaar om iemand kwijt te zijn? Dat zegt mij veel meer.
Maar aan de andere kant geldt het voor iedereen die je slechts oppervlakkig kent dat je hem/haar na een halfjaar niet enorm mist, terwijl het wel een ideale partner had kunnen zijn. Dat is dus niet echt een goede manier om 'erachter te komen'.

Dat begrijp ik. Als je iemand alleen maar af en toe eens gezien hebt, weet je er niet zo veel van.
Maar ik bedoel wel iets meer dan iemand alleen maar een paar keer gezien te hebben. Er is meer gebeurd: je gevoelens hebben echt tijd en kans gekregen zich te ontwikkelen. En als het dan om een erg bijzonder persoon gaat, dan kan zo'n persoon een heel bijzonder plekje in je hart krijgen.
M@rije schreef:Haha, boekenlezer weet je wat jij moet doen?
Met een leuke meid gaan, haar dan verlaten en na een half jaar ff checken of je dr nog mist. Dan is de ware!
Nee hoor, dat is niet nodig. Als iemand zo bijzonder voor je is, kom je daar in de tijd dat de persoon in je sociale horizon verkeert ook wel achter.
I.i.g. in positieve zin: als ze het nadrukkelijk
wel is.
Als ze het maar zo-zo is, weet ik niet of het nog zo gemakkelijk is om dat helder vast te stellen op het moment zelf.
Vandaar dat ik de regel hanteer: blijf maar lekker nuchter, en als het de juiste is, dan blijkt het vroeg of laat wel duidelijk. (En als het onduidelijk blijft, als je gevoel over de persoon vaag blijft, dan is dat dus een negatief teken.)
Ik heb overigens wel een boekje in mijn boekenkast staan met een verhaal van iemand die iets dergelijks deed! Daar kreeg hij wel spijt van, maar uiteindelijk kwam het wel goed. Wel een bikkel om zichzelf zo'n marteling te gunnen!
