M@rije schreef:En als ik zo iemand nooit tegenkom, dan trouw ik toch gewoon niet? Of ben ik soms verplicht tot een relatie?
Ik ga echt niet dood zonder vrouw, hoor!
Haha, waarom dan deze hele discussie? Mij bekruipt het angstige gevoel (na het lezen van ongeveer 7 pagina's in deze discussie) dat je wel zegt dat je niet veeleisend bent, maar dat die vrouw eigenlijk precies moet passen in jouw straatje. Volgens mij begrijp je niet wat liefde is. Zoals Joepie al zei: houden van, dat doe je gewoon.
Je zegt toch niet, je moet eerst dat zijn en dan dit zijn en dan kan ik echt van je houden.
De gevoelens van alles voor de ander over hebben zullen echt niet zo megaheftig zijn in het begin. Tenminste, laat ik het zo zeggen: dat was bij mij niet zo. Pas na een tijd denk je opeens: wow, diegene is echt niet meer uit mijn leven weg te denken. Dan gaat je verliefdheid als t goed is over in een ontzetend veel houden van en geven om.
Ja, en dat is t beste gevoel wat er is, maar je kunt niet verw88 dat je dat meteen weet na een week of wat.
Ja, en in de liefde ga je nou eenmaal regelmatig op je b*k, en dat is pijnlijk. Naja, dan sta je weer op en ga je weer verder. De ware kom je vanzelf tegen. Zoek er niet naar, het vind je vanzelf.
Waarom de discussie. Het is begonnen als een ventilatie van frustraties. Maar ja, na verloop van tijd is die bron leeg, en ben je je felheid dus kwijt.
Toch blijft het een leuk onderwerp om over van gedachten te wisselen. Het is nou eenmaal een leuk onderwerp, om daar met de hersens mee bezig te zijn. En daar zal ik de enige niet in zijn.
En wat die ware betreft: ik geloof pas dat iemand de ware is, als ik dat voor mijzelf duidelijk kan bevestigen. Dat gaat dus niet zo van: 'o, ik heb nou met deze te maken, en ik voel me wel verliefd... nou, dan moet zij maar de ware heten.' Zolang die bevestiging er niet is, vind ik het slimmer om een beetje nuchter (proberen) te blijven. Als een meisje een gewoon meisje is met wie ik omga is dat echt niet iets negatiefs. Waarom zou ik me zo gauw overgeven in een huwelijk? Als je daaraan begint zit je wel voor de rest van je leven aan elkaar vast, en moet je het door dik en dun heen volhouden, hoor! Dat betekent: je moet er héél wat voor over hebben. Dan moet die persoon wel van héél bijzondere waarde voor je zijn.
En als dat er eerst niet is, maar pas na verloop van tijd merk je dat? Geen probleem, dat is ook prima.
I.i.g. is een ware duidelijk veel meer dan 'een lekker ding'.
Ze is ook meer dan 'wel een lief meisje'.
En wat is: niet meer uit je leven weg te denken? Je kan ook in de waan verkeren dat die persoon niet is weg te denken, maar dat als je die persoon kwijt bent, dat je het eigenlijk ook wel prima vindt.
Het gevoel van het moment zegt lang niet alles. Hoe voelt het na een half jaar of een jaar om iemand kwijt te zijn? Dat zegt mij veel meer.
