wozz schreef:Boekenlezer schreef:wozz schreef:4) Ik citeer: “Er kunnen allerlei dingen een rol spelen, en merkbaar aan ze zijn, die naar mijn besef nergens over gaan.” Daar zeg je inderdaad wat bij, naar jóuw besef. Besef ook even dat het naar óns besef wel belangrijk is.
Concreet geval: je kent als jongen een meisje waar je niet ongevoelig voor bent. Uiteraard heeft dat meisje dat door.
Natuurlijk probeer je als jongen wel contact met haar te krijgen. Zij reageert echter niet zo heel open. Ja, soms ook weer wel, maar heel vaak ook niet.
Na verloop van tijd vind je dat het niet erg opschiet. Dus? Dat ene geval gaat wat vervelen, en je kijkt eens om je heen. Tja, dan zie je ook andere meisjes zitten.
Dat ziet het eerste meisje, en ze reageert jaloers en zo.
Tijden later is het nog niks geworden, en heeft ze een andere jongen.
Kijk, dan heb ik ook zoiets van: 'Wat heb je je aangesteld! Je wou me nooit echt. Zo kwam je nooit op mij over als ik erop terug kijk.'
Hmm... ik heb je wellicht verkeerd begrepen. Ik dacht dat je bedoelde dat voor een vrouw bepaalde dingen van veel waarde zijn, terwijl de man dat absoluut niet zo ziet. In dat geval bedoel ik dus dat je moet beseffen dat het dan verschillend ligt, wat voor de één waarde heeft heeft voor de ander geen waarde. Punt.
Maar jouw concrete voorbeeld laat iets anders zien. Ik vind je reactie logisch (héb je dat woord weer trouwens

) maar het geeft wel weer dat het meisje niet wist wat ze moest. Je kunt heel besluiteloos zjin, je geeft zelf ook al aan dat liefde op het eerste gezicht in een hoop gevallen niet aan de orde is. Dus dat meisje is waarschijnlijk op een punt waarop ze nadenkt over wat ze wil. Waarom neem je haar dat kwalijk? Als ze je dat zou zeggen zou je het vast niet fijn vinden om te horen. Daarom reageert ze jaloers als jij naar anderen kijkt, omdat er natuurlijk wel 'iets meer' is tussen jullie. Als ze dan ziet dat jij je interesse verliest, tja: dan heeft zij dat ook niet meer. Denk ik (ik redeneer nu even als vrouw hè).
Misschien dat dit is wat je bedoelde?
Hmmm, al lezend en overdenkend begrijp lijk ik inderdaad te begrijpen wat je bedoelt en zie ik de lijnen. Maar ik vond het wel ingewikkeld.
Vooral de vraag "Waarom neem je haar dat kwalijk?" kon ik even niet plaatsen, m.b.t. de zin ervoor. Maar ik zie de logica er nu toch wel van: waarom ik het haar kwalijk nam dat zij niet wist wat ze moest, maar wel zover gekomen was dat ze over haar gevoelens nadenkt. Nou,
op zich neem ik dat haar niet kwalijk. Dat kan nu eenmaal: niet weten wat je precies wilt, maar wel iets voelen wat je een beetje bezig houdt. Heb ik zelf ook wel gehad.
Ik ga daar zelf echter wat anders mee om. Dan heb ik zoiets van: de liefde is niet zo echt, is niet van de hoogste prioriteit. Als je een ware liefde ontmoet hebt, is dat zó duidelijk voor je dat je niet meer twijfelt. (Waarmee ik overigens niet zeg dat je daar geen tijd voor nodig hebt om daar achter te komen. Bij de eerste van dat soort die ik tegenkwam was ik er inderdaad héél snel achter, en voelde ik gewoon: alles in mij zegt hier 'ja' tegen. Maar bij de tweede was dat niet zo. Bij haar duurde dat even, een half jaar of zo, en in dat eerste half jaar had zij voor mijn idee nog een tamelijk betrekkelijke waarde voor mij.) Dus? Als mijn gevoelens niet van dat pure echte soort zijn, dan mag ze van mij ook wel naar anderen kijken, met hen omgaan. Ik maak dat wel mee: ik ken iemand voor wie ik op zich niet ongevoelig ben, maar ik heb nog nooit de overtuiging gevoeld dat zij een ware liefde voor mij kan zijn. Als andere jongens/mannen zich met haar bezig houden trek ik daar voor mezelf de logische consequenties uit: ik leg ze geen strobreed in de weg, en bemoei me er totaal niet mee. Ik ga me er ook helemaal niet mee bezig houden. Laat maar leker waaien, het is mijn zaak niet.
Ik moet hierbij wel zeggen: dit is een kijk op de zaak, die ik ontwikkeld heb. Ik ben niet altijd zo nuchter geweest. Ik heb best wel gehad - en dat is op zich ook zo onlogisch nog niet - dat die zelfde persoon me wèl vreselijk bezighield - is overigens wel aardig wat jaartjes terug - en dat ik bang kon worden als zij erg vriendschappelijk werd met andere jongens. Toen zag ik de betrekkelijkheid van mijn gevoelens nog wat minder. Ze waren overigens wel heftig! Nou! Maar ja, het gaat niet slechts om de kwantiteit van de gevoelens, maar ook om de kwaliteit. Als de kwantiteit enorm is, maar de kwaliteit laat te wensen over, houd dan maar op. Dan heeft het geen zin.
(Dat ging dus weer over iemand anders dan in de vorige bijdrage van mij, waarop jij gereageerd hebt. Ik wil uiteraard geen namen noemen, maar dat kan het ingewikkeld maken.)
"Als ze je dat zou zeggen zou je het vast niet fijn vinden om te horen." Je bedoelt dus: om te horen te krijgen wat ze denkt.
Ik vermoed overigens dat ze dan zoiets gezegd zou hebben van: 'ik vind je wel een aardige jongen, maar ik ben niet verliefd op jou.' (Maar ja, dat weet je natuurlijk nooit echt.) Dat soort antwoord is immers mijn ervaring bij de dames aan wie je merkt dat ze wel op een bepaalde manier wat aan je lijken te zien, waardoor je vaak naar je kijken, en aardig zijn ze op zich ook wel, maar die nou niet direct zo toehappen op je contactpogingen.
Overigens is mijn grootste frustratie bij het genoemde voorbeeld, waar jij op ingegaan bent, nog niet eens haar voor mij wat onduidelijke gedrag. Sterker nog, ik denk dat dat nog best wel een beetje meevalt. Want ik herinner mij, dat ik mezelf voorhield: 'Als je héél eerlijk bent, moet je vaststellen dat je niet kunt zeggen dat ze zich echt verliefd gedragen heeft vandaag. Ja, ze had sociale belangstelling, en deed dat vrij nadrukkelijk.' Dat zegt mijn verstand dan in zo objectief mogelijke toestand. Maar ook al zegt mijn verstand dat, het overgebracht krijgen op je gevoel als je een beetje dronken bent van iemand... NOT!! Maar ik ben wel zo verstandig geworden om zo te denken: 'als ik denk dat een meisje verliefd op me is, is dat
mijn eigen besluit geweest om dat te denken. Heb ik me vergist? Dan kan ik dat haar nooit kwalijk nemen. Het is
mijn daad geweest om dat te denken.'
Mijn grootste frustratie is: er speelde iemand anders een rol voor mij, die ik achteraf véél interessanter vond, maar van wie ik sterk het gevoel heb dat ik haar door die ingewikkelde toestanden definitief ben kwijtgeraakt!
Het allervreselijkste: die véél interessantere, daarvan had ik op een gegeven moment zo'n gevoel bij van: zij is héél bijzonder, een ware liefde! (Op het moment dat dat ècht tot mij doordrong was het al te laat.) En dat ik me ook véél te veel van de wijs heb laten brengen. Want die dame over wie wij het hadden, trok in die tijd dus wel aan mijn mouw met haar charmes. Dat merkte ik heel duidelijk. Ik had onverstoorbaar en onbeïnvloedbaar moeten zijn.
(Tsjonge, wat een lang verhaal is het geworden!)