Jij vindt mijn reactie vreemd.
Ik vind jouw reactie vreemd.
Het is jammer dat ik geen liedteksten bij de hand heb. Voorheen kon je ze zo vinden op internet, maar dat lijkt nu niet meer te gaan. Dan had ik voorbeelden kunnen geven. Want zo'n impressie die die liederen bij mij oproepen komen ergens vandaan, uit concrete teksten die aan te wijzen zijn.
Marnix schreef:Opwekkingsliederen zijn lofliederen waarin Gods goedheid bezongen wordt door de mens die zich verlost en geheiligd weet, niet uit zichzelf maar dankzij Jezus Christus. Niet vanit eigen vroomheid wordt gezongen maar vanuit de heiligheid die we in Christus hebben, als kinderen van God de Vader.
Dat zie ik dus echt anders. Er zijn heel veel mensen die wel willen spreken van het verlost zijn door Jezus Christus, maar ik denk dat het nog wat anders is om werkelijk door ondervinding te zijn gaan beseffen wat dat inhoudt. Wat het is om een zondaar te zijn, dood in zonden en misdaden. En om zo, dwars door het onmogelijke heen, tòch verlost te zijn door Jezus Christus.
Zo'n belijdenis met de mond zegt mij dan ook niet direct alles. Het hoeft namelijk nog niet te betekenen, dat er dan beseft wordt, dat het gaat om een verlossing waar helemaal niets van onszelf bij komt. Zeker niet vanuit de 'evangelische' hoek, waar men het in de regel toch verwacht van de eigen individuële keuze voor Jezus.
Dat gaan beseffen is geen kwestie van passief afwachten, maar van geestelijke ondervinding, die door de Heilige Geest gewerkt wordt. (Ik zeg het er maar even bij voor de duidelijkheid!)
O, wacht even, ik heb nu toch iets gevonden, wat ik er wel even bij kan halen. Het is dan weliswaar geen concreet lied, maar het is wel overduidelijk de sfeer die in Opwekking hangt.
Kijk eens naar die afbeelding. Er is een landschap waarin twee mensen te zien zijn, en er staat een tekst boven.
Als ik dat lees, bekruipt mij direct het gevoel: ziehier, de vrome mens is weer aan het woord, die
zichzelf aan God presenteert. Iemand, die goed raad weet met zichzelf.
Er staat een tekst bij, die bestaat uit drie regels, en waarin driemaal 'ik' het onderwerp is in de zin. En hoe: ik doe dit voor U, ik doe dat voor U! Goed bedoeld? Ongetwijfeld! Maar het staat voor mij zo haaks op de houding van die boetvaardige tollenaar, die zijn ogen naar de hemel niet op durfde te slaan. (
Lukas 18:
13. Ik heb daarover nog een preek liggen van Th. van der Groe, naast het feit dat ik er ook recentelijk nog een preek over heb gehoord die de kern ook goed raakte.) Het doet mij meer denken aan die Farizeeër uit datzelfde verhaal, die ook wel raad weet met zichzelf. Jazeker, hij dankt
God dat hij niet is zoals de zondaren! Hij heeft het ook niet uit zichzelf! Dat beseft hij wel! Maar toch, meent hij iets te hebben wat hem onderscheidt, ook al is het dan iets waarvoor hij God dankt dat hij het van Hem gekregen heeft. Het geeft maar even aan hoe subtiel dit is!
(Het onderscheid van het met de mond roemen in Gods genade, of dat ook bij ondervinding kennen.)
Afgelopen week moest ik ook weer eens even denken aan mijn tekorten en zonden. En ik zag geen weg meer naar God toe. Maar toen moest ik ineens denken aan die moordenaar aan het kruis, die ook helemaal niets had waarmee hij bij God aan kon komen. Een totaal verzondigd leven. Dan weet je geen raad meer met jezelf. En toen dacht ik bij mijzelf: "Als het dan voor die moordenaar nog kon, dan kan het zelfs misschien voor mij nog wel, als ik daar bij God aankom, en ik heb helemaal niets waarop ik terug kan zien w.b. goede daden. Als ik daar totaal leeg aankom, uitsluitend met mijn vuilheid en zonde."
Begrijp je dan misschien, dat ik mij enorm 'unheimisch' voel in die sfeer van Opwekking? Dat mij dat een enorm onwezenlijk gevoel bezorgt?
Ik voel dan een sfeer, waarin ik mij niet thuisvoel. Een sfeer, waarin de menselijke zondigheid wel met de mond beleden wordt, maar waarin het geen met het hart doorleefde werkelijkheid meer lijkt te zijn. Waarin het
"Zo Gij, HEERE! de ongerechtigheden gadeslaat; Heere! wie zal bestaan?" uit
Psalm 130 niet in zijn volle diepten beleefd/gekend wordt.
Dit is echt iets wat héél gevoelig voor mij ligt. Dat redeneer je er bij mij niet uit, Marnix, met je: "ik hoop dat je je visie een beetje wil laten bijstellen"!
Dit bepaalt voor mij het verschil, of een preek/toespraak/o.i.d. bij mij afketst, of dat het mij raakt.
Ik heb al eens gezegd dat achter Opwekking de overwinningstheologie zit.
Ik herinner mij ook, dat jij nogal wat reden zag voor een overwinningstheologie, vanuit het NT.
Dat is iets waar ik het toch echt niet mee eens ben.
In de overwinningstheologie is de mens toch uiteindelijk zèlf de overwinnaar, hoeveel hulp hij daarvoor wellicht van God ook kreeg. (Zoals die Farizeeër uit Lukas 18!) Dan wordt
Romeinen 7:
24 een fase, die eens achter je ligt in dit leven. Een overwonnen werkelijkheid.
Maar de overwinning op de zonde, zoals die wèrkelijk tot stand komt, daar is helemaal niets van onszelf bij. Die is er uitsluitend en alleen van Gods kant. Maar dan zullen we ontdekt moeten worden als dode zondaren, om dat te kunnen beseffen. Dat is niet iets eenmaligs, maar dat gebeurt steeds weer opnieuw. Maar daarom vind ik het ook zo prachtig, als die predikant van de HHK uit mijn woonplaats het heeft over mensen op hun sterfbed, die uitzien naar hun sterven, met als motivatie: "Dan ben ik éindelijk eens af van mijn zondigen!"
