Kinderen van Gescheiden Ouders

[Mariamagdalena]

En volgens mij komt een scheiding bijna nooit rauw op je dak.
Als er al sprake is van kiezen, heb je als kind allang gekozen voordat er nog sprake was van een scheiding.
Je hebt nl alle ruzies en ellende al meegemaakt.
En zelf als kind al een oordeel geveld over de gemene dingen (streken) van je moeder, of van je vader, of al gezien dat een van de 2 telkens een ander heeft.
Kinderen zijn niet blind of doof.
Het is denk ik maar heel zelden dat een kind het verrast dat de ouders gaan scheiden. Of het moet een peuter zijn.

[joepie]

Dat het tegendeel waar is kun je wel lezen in b.v. de onderstaande artikele. Scheiden is voor kinderen zelden goed.

http://www.nd.nl/newsite/artikelen/2004 ... 140110.xml
http://www.nd.nl/newsite/artikelen/2004 ... 520069.xml
http://www.nd.nl/newsite/artikelen/2002 ... 330013.xml
http://www.nd.nl/newsite/artikelen/2004 ... 540056.xml

En als je nog meer wil lezen kun je ook zelf zoeken bij: www.nd.nl
Bij de zoek functie echtscheiding en je krijgt een heleboel artikelen die erover gaan.

[Mariamagdalena]

Je kunt wel gaan lezen wat andere mensen geschreven hebben, maar ik ben zelf een kind van gescheiden ouders en ken er heel veel in mijn omgeving. Waarvan ik er natuurlijk ook een aantal ken die het als naar ervaren, maar vaak komt dat ook, omdat de ouders niet op een normale manier met elkaar om kunnen gaan na een echtscheiding.
Nu ik in een grotere plaats woon als eerst, ken ik nog meer kinderen van gescheiden ouders.
Maar ook van vroeger, van mijn eigen leeftijd.
Ik denk dat als je in een gezin opgroeit waar elke dag ruzie is, en je ziet geweld en zo, dat je ook daar lidtekens van oploopt. Van scheiden ook wel, maar ik zou er niet aan hebben moeten denken dat mijn vader nog met mijn moeder getrouwd moest zijn.
Vreselijk voor die lieve man! Die was dan nu al dood geweest.

[parkiet]

Ik kan me heel goed voorstellen dat scheiding van hun ouders voor kinderen een opluchting kan zijn. Het kan een heel stuk schelen. Maar dat neemt niet weg dat het toch een hele ingrijpende verandering is voor die kids. Op een bepaald moment is gewoon een ouder weg, je kan dan wel opgelucht zijn, maar er valt ook een stuk weg van alles waaraan je gewend was. En dat heeft vaak een enorme impact op dat kind.
Dat jij, MM, en anderen het anders ervaren, kan best, maar dat zegt niet dat dat voor iedereen zo is. Kdenk dat het ook behoorlijk uit maakt hoe oud je bent op het moment van de scheiding, en daarmee in verband, hoeveel je hebt meegekregen van de reden van de scheiding.

[RECI-TATIVO]

Je kunt wel gaan lezen wat andere mensen geschreven hebben, maar ik ben zelf een kind van gescheiden ouders en ken er heel veel in mijn omgeving. Waarvan ik er natuurlijk ook een aantal ken die het als naar ervaren, maar vaak komt dat ook, omdat de ouders niet op een normale manier met elkaar om kunnen gaan na een echtscheiding.
Nu ik in een grotere plaats woon als eerst, ken ik nog meer kinderen van gescheiden ouders.
Maar ook van vroeger, van mijn eigen leeftijd.

Mariamagdalena, je moet oppassen met het laten doorgaan van eigen ervaringen voor algemeen geldend. Wat je zegt over niet rauw op je dak vallen etc. is jouw interpretatie en subjectief. Tegenover jouw ervaringen kan ik vanuit mijn beroepspraktijk evenzoveel tegenovergestelde ervaringen stellen. Door je eerste zin stel je je eigen mening en ervaringen boven die van anderen, alsof de schrijvers niet weten waarover zij het zouden hebben. Jij hebt d ewijsheid niet in pacht, de schrijvers niet en ik ook niet. Laten we dan voorzichtig zijn in stelligheid.

Er zullen kinderen zijn die de scheiding aan zien komen en dat misschien als een opluchting ervaren. Het zat er toch aan te komen, de thuissituatie was altijd al gespannen, het kan er misschien alleen maar beter op worden. Aan de andere kant kan de ervaring ook heel anders lopen, de thuissituatie is vervelend en dan ook nog de scheiding, die niet onverwacht is, maar wel de vervelende climax van het geheel. Dat mensen zaken aan zien komen betekent niet dat die dingen geen enorme impact hebben op hun gevoelsleven. De klap kan evenzogoed nog enorm zijn. Een beetje meer nuance graag.

[FlirrieSun]

En volgens mij komt een scheiding bijna nooit rauw op je dak.
Als er al sprake is van kiezen, heb je als kind allang gekozen voordat er nog sprake was van een scheiding.
Je hebt nl alle ruzies en ellende al meegemaakt.
En zelf als kind al een oordeel geveld over de gemene dingen (streken) van je moeder, of van je vader, of al gezien dat een van de 2 telkens een ander heeft.
Kinderen zijn niet blind of doof.
Het is denk ik maar heel zelden dat een kind het verrast dat de ouders gaan scheiden. Of het moet een peuter zijn.

Nou daar ben ik het niet mee eens, dat is niet in alle gevallen zo. Ik was 16 toen mijn ouders gingen scheiden en het viel mij wel rauw op mijn dak. Ik was in de zomer op vakantie gegaan en kwam daar twee jongens tegen waarvan de ouders gescheiden waren en had daar toevallig heel veel met hen over gepraat. ik kwam toen thuis en had het erover dat dat heel vervelend was en dat me dat heel erg leek. Mijn vader zei toen nog: zoiets doe je je kinderen toch niet aan. Wat hij verder nog zei, weet ik niet meer, maar ik had het idee dat hij het heel vervelend vond, voor hen. Ik was daar toen nog blij mee, en bedacht toen nog, dat mijn ouders nooit ruzie hadden, misschien heel af en toe een keer, maar ik heb er nooit last van gehad en het was nooit erg. Ze konden altijd goed met elkaar opschieten. Ongeveer een maand later merkte ik wat aan mijn moeder, en twee weken later ging mijn vader ervandoor met een ander. Er viel toen niks te kiezen en we hadden het ook niet door, want dat was gewoon op zijn werk gebeurd en hij was ook niet extreem veel weg. Dus dat soort dingen gebeuren wel en dat is echt heel vervelend, ik had inderdaad liever gehad, dat ze altijd ruzie hadden gehad!

[Mariamagdalena]

Beste Recitatievo,
Ik heb al geschreven, dat ik niet oordeel op grond van mijn persoonlijke eigen ervaring.
Maar ook van mensen om mij heen.
En ook, dat ik ook mensen ken die het erg vinden, maar ook die het al veel eerder beter hadden gevonden.
Maar ik val in herhaling als ik dat weer schrijf.
Mijn hele familie bv bestaat uit gescheiden mensen, behalve mijn huwelijk.
En vrienden van mijn kinderen.
En ze ervaren het wel verschillend.
Maar mijn cunclusie is, dat het er vaak aan ligt hoe de ouders na de scheiding met elkaar omgaan. Als dat op een normale manier is, dan gaat het vaak best goed, de omgangsregeling.
Maar nu heb ik het dus over kinderen in de pubertijd.

Flirriesun, als je ouders vaak ruzie hadden gehad, dan had je het aan zien komen. Maar misschien was je pa vaak weg?

[joepie]

Dat je veel kinderen van gescheiden ouders kent wil nog niet zeggen dat jouw ervaring dus de geldende ervaring is.
De onderzoekers van de stukjes die ik aangaf, hebben daar wel degelijk gedegen onderzoek naar gedaan. En zullen die conclusie echt niet uit hun mouw geschud hebben. Dus ik geloof het zeker wat ze zeggen.
Daarbij wordt het ook nog bevestigd in mijn omgeving waar ik ook mensen heb die gescheiden zijn, of kinderen van gescheiden ouders.

[RECI-TATIVO]

Dat je veel kinderen van gescheiden ouders kent wil nog niet zeggen dat jouw ervaring dus de geldende ervaring is.

Dat is precies mijn punt, joepie verwoordt dat heel kort en krachtig. Ervaringen van anderen in jouw omgeving mariamagdalena zijn niet onwaar, maar zijn nog steeds niet algemeen geldend. Nu in je nieuwe reactie poneer je weer allerlei zaken vanuit jouw subjectieve kader en misschien ligt het aan mij, maar ik proef telkens iets van: ik zie dat in mijn omgeving zo dus is het zo.

Over je reactie op flirie. Vergeet niet dat veel ouders niet perse knallende ruzie maken, pa dronken op de bank hangt, moeder iedere avond huilend aan tafel zit. Vaak is het een sluipend proces van onderhuidse spanningen waarbij ouders hun uiterste best doen het hun kinderen niet te laten merken en hun slechte huwelijk voor de buitenwereld verborgen te houden. Wanneer er bijv. sprake is van overspel ofzo, kan ik me heel goed voorsteleln dat de bedrogene daar uit schaamtegevoel niet mee te koop loopt, de bedrieger houdt het natuurlijk helemaal graag verborgen.

Ik vind dat je wat al te makkelijk de ervaringen van anderen en de opinies van deskundige schrijvers van tafel veegt. Je doet ook wat makkelijk over impact van scheiding, als de omgangsregeling goed is, wel dan valt het wel mee. Je doet absoluut geen recht aan de klap die een opgebroken gezin, het wegvallen van vertrouwde structuren, stress etc bij kinderen, ongeacht leeftijd!!, teweeg brengen. Een scheiding op zich is niet normaal, in de zin dat de situatie die altijd norm was ineens op zijn kop staat.

[Mariamagdalena]

Nou, er wordt hier net gedaan of je koste wat het kost beter bij elkaar kunt blijven, dat dat beter is dan scheiden voor de kinderen.
Dat proef ik telkens weer uit de reacties.
En dat is dus mijn punt.
Ik denk niet dat het altijd beter is om bij elkaar te blijven.
Zeker niet als er dingen gebeuren waar mensen geestelijk of lichamelijk aan kapot gaan, en dat zie je mar al te vaak. Overal in allerlei milieus.

Je kunt wel denken dat het beter is om bij elkaar te blijven, maar van slechte huwelijken krijgen kinderen ook trauma's.
En wat dacht je van de moeder, als er, zoals je schetst overspel is, en er niet over gepraat kan worden? Hoe denk je dat dat voor een vrouw is?
Echt niet goed hoor....

[André]

Flirriesun, als je ouders vaak ruzie hadden gehad, dan had je het aan zien komen. Maar misschien was je pa vaak weg?

Wel goed lezen Maria, het antw. staat er al.

[André]

Vaak is het een sluipend proces van onderhuidse spanningen waarbij ouders hun uiterste best doen het hun kinderen niet te laten merken en hun slechte huwelijk voor de buitenwereld verborgen te houden.

Zodat je later hoort van deze en gene, die en die gescheiden, ohw?, dat meen je niet?

[RECI-TATIVO]

Nou, er wordt hier net gedaan of je koste wat het kost beter bij elkaar kunt blijven, dat dat beter is dan scheiden voor de kinderen.
Dat proef ik telkens weer uit de reacties.
En dat is dus mijn punt.
Ik denk niet dat het altijd beter is om bij elkaar te blijven.
Zeker niet als er dingen gebeuren waar mensen geestelijk of lichamelijk aan kapot gaan, en dat zie je mar al te vaak. Overal in allerlei milieus.

Je kunt wel denken dat het beter is om bij elkaar te blijven, maar van slechte huwelijken krijgen kinderen ook trauma's.
En wat dacht je van de moeder, als er, zoals je schetst overspel is, en er niet over gepraat kan worden? Hoe denk je dat dat voor een vrouw is?
Echt niet goed hoor....

Ik denk dat je dingen leest die er niet staan. Niemand zegt dat mensen kosten wat het kost bij elkaar moeten blijven, maar we benadrukken dat een scheiding een ingrijpende gebeurtenis is, die niet gebagatelliseerd dient te worden. Het is vaak kiezen tussen twee kwaden helaas, of er nu een scheiding van komt of niet. De oorzaken die aan de hele situatie ten grondslag liggen zijn van die aard dat ze kinderen sowieso beinvloeden. Je legt mij en anderen woorden in onze mond die we niet gebezigd hebben. Je moet even zorgvuldig lezen.

[Aragorn]

Dus dat soort dingen gebeuren wel en dat is echt heel vervelend, ik had inderdaad liever gehad, dat ze altijd ruzie hadden gehad!

Nou.. ik weet niet of je dat zo kunt zeggen. Als ze altijd ruzie hebben en er is constant een rotsfeer beinvloed dat je dagelijks leven ook enorm, je hebt nooit echt een thuis waar je je prettig voelt. Misschien zou je dan wel zeggen dat je liever wilde dat ze zouden scheiden..

[@tlantis]

Dus dat soort dingen gebeuren wel en dat is echt heel vervelend, ik had inderdaad liever gehad, dat ze altijd ruzie hadden gehad!

Nou.. ik weet niet of je dat zo kunt zeggen. Als ze altijd ruzie hebben en er is constant een rotsfeer beinvloed dat je dagelijks leven ook enorm, je hebt nooit echt een thuis waar je je prettig voelt. Misschien zou je dan wel zeggen dat je liever wilde dat ze zouden scheiden..

Het is natuurlijk een keuze uit twee kwade, maar onderzoek wijst uit dat kinderen gelukkiger zijn als hun ouders (met ruzie) bij elkaar blijven. Dat gaat natuurlijk wel over gemiddelde...