Collateral schreef:Wat betreft de eerste vooronderstelling: waarom zou de ratio niet iets mogen zeggen over het leven na de dood? Het gebruiken van de ratio is niets anders dan het trekken van gevolgtrekkingen op basis van aannames. Zo kun je op basis van een grote waarschijnlijkheid wat betreft het geldig blijven van de zwaartekracht in combinatie met het springen van een flatgebouw concluderen dat het springen van een flatgebouw de dood tot gevolg heeft.
Mag je nu opeens geen gevolgtrekkingen maken die zich na de dood zouden afspelen? Dat zou betekenen dat er na de dood geen sprake meer is van oorzaak en gevolg, en dat lijkt me zowel op grond van de ratio zelf als op de bijbel een onhoudbare conclusie. Het hele oordeelgebeuren (wat zich volgens de bijbel na de dood zal gaan afspelen) is bijvoorbeeld gebaseerd op oorzaak (zonde i.c.m. Gods wraak of Gods genade) en gevolg (hel of hemel).
Ik blijf het een kromme vergelijking vinden. Iedereen zal rationeel concluderen dat je dood zal zijn als je van een flatgebouw afspringt, behalve als je zo verward bent dat je denkt dat je kan vliegen. Om de eenvoudige reden dat alle bewijzen dat bevestigen, nog nooit is iemand van een flatgebouw gesprongen en levend weer opgekrabbeld.
Maar bewijzen en ook het ratio houdt mijns inziens op bij de dood. Niemand heeft een bewijs wat weer bevestigd wordt door andere bewijzen en dus rationeel aanvaardbaar is, wat er gebeurd na de dood. Dan komt het aan op filosoferen en/of geloven. Daar komt dan wel weer ratio bij kijken uiteraard. Door gebruik van je ratio zal je ongetwijfeld wel het ene alternatief over ''na de dood'' aannemelijker vinden dan de ander. Zoals jij datgene wat volgens de bijbel na de dood zal afspelen onaannemelijk vind, vind ik, net als jij o.a. door gebruik van mijn ratio maar ook door geloof, zeer aannemelijk. Ik ben er zelfs van overtuigd dat dit zo zal zijn.
Ik kan je verkeerd begrepen hebben, maar jouw suggestie, zoals het op mij overkomt; dat mijn geloof in de bijbelse visie op wat er na de dood zal gebeuren vergelijkbaar is dat ik geloof dat ik het er levend van afbreng als ik van een flatgebouw spring, vind ik zeer onterecht.
Collateral schreef:.
N.b.: Met je filosofische benadering over de kansen van het christendom maak je in feite zelf al een rationele afweging over het leven na de dood. Maar wat je in die afweging vergeet is precies wat ik bedoel met je tweede vooronderstelling: dat (de leer van) het christendom zich beperkt tot wat het christendom te zeggen heeft over het leven na de dood.
Als dat zo zou zijn (bij zowel het christendom als bij andere godsdiensten), dan zou godsdienst nog slechts een kwestie van smaak zijn (en dan maar hopen dat je de goede hebt gekozen). Maar het christendom zegt veel meer over de tijd dan over de eeuwigheid, en dat is waar je de ratio kunt laten spreken. Bijvoorbeeld op basis de vragen die Willard
hier oproept.
Ik wil zeker niet beweren dat de leer van het christendom zich alleen beperkt tot na de dood. Omdat in deze discussie ''na de dood'' aan de orde kwam, heb ik alleen hier op toegspitst.
Wat ik wilde duidelijk maken, vanuitgaand dat er 1 waarheid betreffend 'na de dood', maakt mijns inziens de christelijke visie niet minder kans dat zij deze waarheid is dan andere visies, filosofisch gezien. Op basis van mijn persoonlijk geloof, ben ik er van overtuigd dat zij de waarheid is.
Collateral schreef:.
Je geeft het antwoord bijna zelf al. Zou een echte gelovige iets doen wat God niet op prijs zou stellen?
In dit aardse leven vaak genoeg.
Jezus kon over water lopen, water in wijn veranderen, brood en vissen vermenigvuldigen, zieken genezen, doden opwekken en nog veel meer, toch? In neem aan dat dat allemaal zijn reden moet hebben gehad en ik kan me niet voorstellen dat die redenen (zoals het oproepen tot geloof, het voeden van mensen die honger hebben) tegenwoordig zijn verdwenen. Verder geloof ik niet dat er tegenwoordig christenen zijn die bijvoorbeeld over water zouden kunnen lopen als ze het zouden willen.
Het christendom leert de onfeilbaarheid van de bijbel, en de bijbel leert dat voor eenieder die gelooft niets onmogelijk is - dus een gelovige zou in staat moeten zijn tot het volbrengen van wonderen. Zie voor de teksten dit topic: Hoe (on)geloofwaardig is het christendom?
Allereerst is daar de verklaring dat Jezus komst naar de aarde en vertrek naar de hemel, met zeer veel hemelse krachten gepaard is gegaan. Van de zwangere maagd, De wonderen die Hij deed, Zijn opstanding met scheuren van het gordijn, Zijn opnemen in de hemel tot de kracht tot genezing door zijn volgelingen na de dood van Jezus. Dat zou een verklaring kunnen zijn dat die krachten nooit meer in die
uitvoering in het christendom terug zijn gevonden. DIt zou alleen christenen teveel vrijpleiten van de woorden van Jezus:
Zo gij een geloof hadt als een mosterdzaad, gij zoudt tot dezen berg zeggen: Ga heen van hier derwaarts, en hij zal heengaan; en niets zal u onmogelijk zijn." (Was dit trouwens wel een opdracht van Jezus? of was het zoals Augustinus zei: God vraagt onmogelijkheden van ons om ons te doen beseffen hoezeer we Hem nodig hebben?)
Ik denk zeker dat christenen bij zichzelf te raden moeten gaan hoezeer we nog geloven in de kracht van God.
Maar er is iets waar ik nu tegen aan loopt, de veronderstelling dat op grond van de bijbel christenen wonderen moeten kunnen doen omdat ze christen zijn. Ik geloof toch niet dat dit bijbels is. Daarbij de volgende tekst:
Efeze 3:20 Hem die de macht heeft om door de kracht die in ons werkzaam is, veel meer te doen dan alwat wij bidden of smeken;
21 Hem zij de heerlijkheid in de gemeente en in Christus Jezus voor alle geslachten, van eeuwigheid tot eeuwigheid. Amen.
Hierin lijkt het mij duidelijk dat God het is die met Zijn kracht door mensen werkt en ze tot grote daden in staat doet zijn. Niet dat een christen gelooft en dus wonderen kan doen.
Ik kan niets anders concluderen dan dat het in Gods wil ligt wie Hij tot wat in staat laat zijn en wanneer. Ik geloof zelf dat er een relatie moet zijn tussen God en de mens, voor een mens op die wijze bruikbaar is voor God. Daarbij kan het aan het geloof van een mens liggen dat er geen bijzondere wonderen worden verricht, maar ook aan Gods wil. Het zou kunnen zijn dat God mensen door het geloof geen letterlijke bergen laat verzetten, maar andere daden laat doen die even groots zijn: vergeven, vijanden lief hebben, al je bezittingen onbelangrijk achten en dienstbaar zijn voor medemensen etc. Als op gegeven ogenblik God het zinvol acht om een mens een echte berg te laten verzetten, zal een mens daartoe in staat zijn.
Zelf ben ik erg huiverig voor het belang van wonderen als basis van geloven. Er zijn zat verhalen van christenen die baden voor genezing van een opgegeven persoon, en dat deze persoon genas. Maar een volgend opgegeven persoon waar ze net zo hard voor baden, stierf. Verwarring allom, tenminste als een wonder de enige pijler onder je geloof is.
Persoonlijk had geen enkel maf wonder van een mens mij in de God van de bijbel doen geloven toen ik nog ongelovig was en de bijbel als uiterst sprookjesachtig beschouwde. In andere religies zijn mensen namelijk ook tot zeer intressante wonderen/magie in staat, zoals het laten zweven van voorwerpen etc.
''Duisternis verdwijnt niet door duisternis. Dat kan alleen licht. Haat verdwijnt niet door haat. Dat kan alleen liefde.'' Martin Luther King
Ik lees nergens dat Hij een christen genoemd wordt.
