Haai schreef:Eerlijk gezegd vind ik het altijd een beetje zielig als van die ukkepukken vanaf het begin verplicht in hun eigen bed moeten slapen, 9 maanden lang zijn ze altijd in slaap gewiegd en ineens moeten ze het helemaal zelf doen
Ja, dat vind ik dus ook. Maar ik snap anderen ook heel goed, hoor, ik veroordeel helemaal niemand/niks. Alleen ik denk wel, dat het goed is om er bij stil te staan.
liefie schreef:Ik snap heel goed wat je bedoelt maar als je als moeder een hele dag met je kindje bezig bent om in slaap te krijgen en je nergens anders meer aan toekomt lijkt mij ook niet echt gezond.
Ik vraag mij dan af: valt het kindje wel in slaap bij papa of mama op schoot, in de armen? En zo ja: is er dan wel sprake van een slaapprobleem?
Bekenden van ons hadden ook een kindje met slaapproblemen: het werd heel vaak wakker per nacht. En steeds moesten ze eruit. Toen wij voorstelden om het kindje op de kamer te leggen, werden we vol ongeloof aangekeken. Onze redenering: als je nu alles al geprobeerd hebt, dat hebt volgehouden, maar er kennelijk echt iets is... kan dat dan opgelost worden door het kindje die veiligheid en geborgenheid te zoeken, die het misschien zoekt?
Want als een kindje dan wel slaapt, is er dan sprake van een slaapprobleem, of hebben de ouders er een probleem mee, wanneer het anders gaat dan het ideale plaatje - kindje lekker in eigen bedje, etc.
liefie schreef:Een kindje moet ook leren om zelf in slaap te vallen en in zijn bedje te slapen vind ik maar dat is natuurlijk een persoonlijke keuze.
Gelukkig gaat het nu al een stuk beter hoor maar lijkt mij erg zwaar om hetzelfde mee te maken.
Ik vind helemaal niet, dat een kindje dat meteen allemaal maar moet leren. Ik snap wel, dat je graag wil, dat een kindje dat leert. En het is makkelijk als dat allemaal gaat. Maar is het noodzakelijk?
Hier een kind dat zonder papa/mama niet in slaap valt. Een kindje dat in zijn bedje naast papa/mama slaapt. Meestal tussenin eindigt. Maar steeds zelfstandiger gaat slapen. Ja, een andere start. Maar hij gaat er komen, heel langzaam, hij groeit en groeit ook hierin, geestelijk, zeg maar. In onze omgeving zeggen we het tegen bijna niemand, dat hij zo slaapt. Want dan komt meteen de discussie: kindje hoort dit, kindje hoort zo. Wie bepaalt wat hoort? Wat goed is? Elk kindje heeft eigen behoeftes. Zo ook baby's. Lukt het wel, dat is fijn. Lukt het niet, dan moet het even anders, misschien. En dat anders kan lastig zijn en niet zoals het volgens het plaatje hoort.
Even weer algemeen: ik heb soms het idee, dat we onze kinderen maar zo snel mogelijk zo ideaal mogelijk 'geprogrammeerd' willen hebben, zonder te kijken naar hoe het kindje misschien wel hele andere behoeftes heeft dan dat wij zouden willen.
Nogmaals: gewoon algemeen bedoeld. We maken ons er allemaal 'schuldig' aan, natuurlijk. Ik geef hier geen waarde-oordeel, ik denk alleen maar hardop na.