Vervelend Liesien, maakt het je soms niet moedeloos? Wanneer krijg je de uitslag van de arts of er sprake is van CVS? Heel veel sterkte verder!
@ Nita; heel veel sterkte met het wachten op de uitslagen en vervolgonderzoeken!
@ mw; denk om jezef hè!
Hier is het helaas nog hetzelfde, soms laat ik de moed voor me opleiding wel eens een beetje zakken. Het geeft mij geen voldoening, ik word er ook erg onzeker door. Het examen wat ik binnenkort heb probeer ik los te laten. Ik ben er nog niet klaar voor als ik het niet haal dan ga ik voor de herkansing, ben soms best wel erg voor mezelf dat ik denk ik zak nog liever dan dat ik het net haal met een 6

. Ik probeer er het beste van te maken, het stagebedrijf gaat me hierin ook helpen.
De diagnose is door een neuroloog gesteld, verder ben ik bij een revalidatiearts geweest
(maar daar zal ik never nooit meer komen) en daarna de behandeling bij een gespecialiceerd team met artsen en therapeuten. De neuro vertelde me toen dat ik altijd pijnbestrijding kon krijgen, maar dat vond/vind ik zo ernstig klinken. En ik had zo'n vriendelijke revalidatiearts die al niet begreep waarom de neuro me zulke zware pijnstilling meegaf. Terwijl dat ookal niet eens hielp, die schoof het erop dat het me tussen de oren zat al voor dat mij ook maar iets gevraagd was, morfine wou ze me niet meegeven ik moest het maar met paracetemol uitzoeken. Als pijn niet lichamelijk was dan werkte niet ene pijnstiller, dat doet zo zeer, heb je al zoveel pijn en word je ook nog eens niet serieus genomen. Inmiddels is de pijn alwel veel minder heftig dan toen, zat toen geregeld tegen het flauwvallen van de pijn aan.
Aangezien ik een erg gevoelige maag heb kan ik veel niet verdragen. Gebruik nu nog wel eens Aleve (naproxennatrium) 1x 550mg en 8 uur later 275 mg, en daar kan ik een dag aardig op vol houden. Maar dan heb ik wel de volgende dag de gevolgen, dus ik gebruik dat alleen maar als ik een lange dag iets heb. Verder slik ik maar dagelijks 2-3x 1000mg paracetemol.
Tot nu toe merk ik nog geen vooruitgang, aangezien ik nadat ik er geweest ben steeds slecht sliep doordat ik zo'n pijn had, kreeg ik de afgelopen keren massage gekregen om te kijken of ontspanning ook een stukje pijnvermindering geeft. Ik kan me erg moeilijk ontspannen en ben geneigd om te verkampen.
Gister ondertussen wel een goed gesprek gehad, zelf kwam die er al mee dat hij het idee had dat ik eerder achteruit als vooruit ging, dat gevoel heb ikzelf ook sterk. Vorige week meende ik te proberen me stage op te bouwen, het kleine uurtje wat ik langer ben geweest. Heeft 4 dagen gevolgen gehad

. Het voelt allemaal zo gigantische ongezond en me gevoel dat er iets over het hoofd wordt gezien wordt daarmee alleen maar sterker. Als ik vorig jaar wel eens een uurtje langer op stage bleef dan had ik er die dag last van, hoogstends de volgende dag nog wat maar meestal na een goede nachtrust was het weer over. Al was het bij ver over de grenzen heen gaan wel anders... Therapeut ging er komende week eens goed over nadenken en met een collega overleggen. Had mezelf al voorgenomen om deze behandeling af te wachten, als dat niet voldoende opleverde om dan om een second opinion vragen.
Kreeg wel de vraag of ik misschien niet weer depressief aan het worden was, maar dat is absoluut niet zo. Gelukkig was die het daarin wel met mij eens. Moet wel uitkijken dat ik hierdoor niet depressief ga worden, maar het is niet zo dat ik depressief ben en daardoor weer meer lichamelijke klachten krijg. Soms ben ik zo teleurgesteld in me eigen lichaam, enja dan denk ik vorig jaar werd me gezegd dat ik fysiek gezien in staat was om de opleiding aan te kunnen. Maar inmiddels een jaar later kan ik het nog niet en ik ga niet vooruit maar achteruit. Zo'n arts kan makkelijk praten; accepteer het. Maar zij zien niet als ik 's avonds lig te janken op bed, wat nu geregeld gebeurd... Al moet ik wel toegeven dat het beterder is gegaan.
Daarbij voel ik me als ik over me grenzen ga niet goed, wat o.a. bestaat uit veel zweten, rood aanlopen, duizeligheid, malaise gevoel. Tot nu toe werd me dat afgezwiept dat dat psychische was, want dat hoorde absoluut niet bij m'n klachten. Terwijl ik het zie als ontstaan door... Hij vroeg me of ik daarmee misschien niet eens na de huisarts moest gaan. Maar ik merk gewoon zo dat sinds ik door die arts niet serieus ben genomen, ik voordurend bang ben dat mij gezegd wordt dat het mij tussen de oren zit.
Wat de toekomst brengen moge........