Wat Riska beschrijft herken ik wel: ik ken iemand die ook paranormaal begaafd is. Ik was met haar op kamp en we pauzeerden ergens tijdens een wandeltocht en opeens klampte ze zich aan mij vast, ze was zo bang en ze wilde perse weg van die plek, omdat het daar misschien aan lag. Maar de angst ging niet weg. Ze wist dat er iets ging gebeuren, maar ze wist niet wat. De leiding nam het niet echt serieus, maar ik had wel gemerkt dat er echt iets was. Die nacht gebeurde er een ongeluk waarbij een van de jongens van onze groep is overleden en een ander zwaar gewond raakte.
Hetzelfde meisje vertelde me ook een keer dat ze een pas overleden iemand zag lopen.
Maar in zo'n geval is die 'gave' inderdaad meer een last, omdat je van die angsten hebt waar je niets mee kan.