[nieuwe vriendin] niet gelovig, toch relatie?

[joepie]

Wat mij persoonlijk verstandig lijkt, is eerst kijken of je God kan vinden. Je klinkt alsof je erg naar God op zoek bent. Ik heb zelf gemerkt dat een relatie bij belangrijke beslissingen erg in de weg kan staan. Dat ging weliswaar niet over geloof, maar toch... probeer eerst te weten wie je zelf bent, wat je identiteit is... daar hoort geloof in een God volgens mij bij. En daarna kan je altijd nog met een relatie beginnen.

Ja, dat klinkt heel logisch. Maar nu even praktisch en realistisch. Er is NU een situatie dat een meisje mij leuk vindt en ik dat meisje leuk vind. Ik ben al een jaar of 4 "zoekende" (en daar hoort op z'n tijd ook vragend bidden bij, maar het blijft "duister" en "vaag" voor mij wat ik met "God" en mijn geloof aan moet), dus dat ik binnen nu en twee maanden wel God kan vinden, dat kan ik nergens op baseren. Dus wat ik moet ik dan NU doen? Meisje aan de kant schoppen en zeggen "ik moet eerst een zoektocht in mezelf afronden"? Dat werkt toch niet?

Ik denk dat het heel goed werkt. Alleen denk ik dat jijzelf eigenlijk God al niet meer als belangrijkste persoon in je leven ziet. Dus waarom zou je dat dan nu eigenlijk ineens wel willen?
Je leefd eigenlijk zelf al zonder God als je leidsman te zien. Denk je dan dat Hij dat ineens nu wel wil zijn, omdat jij bedenkt dat het wel lastig is om nu voor Hem te kiezen en tegen een meisje wat je leuk vind.
Je wilt helemaal niet dat God de belangrijkste wordt, eigenlijk is voor jou dat meisje het al.
Want als je God zoekt dan laat Hij zich vinden. En als je klopt, dan doet Hij open. Alleen vraagt dat van jou misschien wel een heel andere levenstijl. Zoals: trouw uit de Bijbel lezen, bidden, naar de erediensten gaan op zondag,verkeerde dingen uit je leven weg doen, andere muziekkeuze, andere uitgaanskeuze, enz.
En is dat eigenlijk wel wat je wil?

[Lalage]

Als je voor God kiest, geeft Hij je het beste. God weet precies wat je nodig hebt en zorgt voor je (heb ik al vaak in mijn leven ervaren). Ik ben het met Gershwin eens: het is belangrijk om eerst je eigen leven een beetje op een rijtje te hebben, dan kan je pas op een gezonde manier een relatie aan gaan.
Probeer je ook met God te praten? Ben je werkelijk naar Hem op zoek? Wat doe je daarvoor?

[essieee]

ik ben ervaringsdeskundige. Kort gezegd, blijf praten, biddeN, lezen, zoeken!!!

[ahuibers]

lees ook het volgende topic:
http://forum.refoweb.nl/viewtopic.php?t=6375

[saartje]

ik ben de oprichtster van 2 geloven op 1 kussen, dus je kan ook daar ff naar mn verhaal kijken. Ik begrijpdat je in een lastige situatie zit, omdat ik m zelf ook ken. sterkte he

[Yiska]

apprentice wil je graag helpen, weet niet of ik dat kan maar k zal je mijn ervaring vertellen. In dit geval stond ik niet in jouw schoenen maar in de schoenen van het meisje. Van huis uit geloven wij wel. Mijn moeder is Roomskatholiek en mijn vader (ik dacht)protestands. Na de scheiding van mijn ouders(ik was nog vrij jong) is door verschillende oorzaken bij ons het geloof een beetje weggezakt. Ik ben mijzelf altijd blijven afvragen: "Is er nu wel wat, of toch niet?" Op den duur was zelfs dit gevoel weg. Toen kreeg ik een relatie met iemand die wel geloofde. En zeer streng geloving was opgevoed. Voor mij was dit geen probleem omdat iets in mij er toch wel voor openstond en ik voor een deel bewondering had voor zijn manier van geloven. Hij had er ook geen problemen mee met dat ik niet geloofde, ik geloofde wel in "iets" maar ik moest de "iets" nog vinden. Hij(mijn vriend) kon je af en toe behoorlijk een mening op proberen te leggen en ik merkte dat dit steeds vaker het geval was. Ik vond het niet fijn om met hem over het geloof te praten en ik had steeds vaker gesprekken over het geloof met zijn beste vriend. Met zijn hulp, en natuurlijk de hulp van God, ben ik uiteindelijk geworden zoals ik nu ben. Ik kwam erachter dat mijn vriend steeds vaker in depressies terug viel, die hij overigens al jaren had. Oorzaak: zijn strenge opvoeding wat betreft het geloof. En nu is het dus zo dat onze relatie niet meer is(oorzaak was trouwens niet onze geloofsovertuigingen) en dat ik steeds meer naar God toe gegroeit ben en hij er juist steeds meer van God af...

Als jij echt voor deze relatie wil gaan, moet je het zeker doen. Ik ben er van overtuigd dat als jullie echt willen het ook zal werken. Maar vergeet niet dat het wel spanningen op zal leveren en tuurlijk zal het af en toe moeilijk zijn. Ik kan alleen voor je bidden en hopen dat het goed afloopt.

Ohja...Eisseee (ik hoop dat k het goed schrijf) Helemaal met je eens. Geweldig gezegt!

[Yiska]

Hmmm...niet dus. correctie:essieee

[joepie]

Ik ben ervan overtuigd dat als jullie het echt willen enz enz.
Daarbij vergeet je dus even het feit of God het ook wil!
Als je als kind van God wil leven moet het dus zijn: Ik ben ervan overtuigd dat als God het wil......
En dat zul je eerst helder moeten krijgen. Niet jou wil maar Gods wil.

[Yiska]

Maar hoe kun je nou precies weten wat God wil? Is het niet zo dat je leeft zoals je denkt dat God het wil en dan merkt of God het goed vind wat je doet of niet. Als God niet achter deze relatie zou staan dan zal Hij dit laten merken. Het is eigenlijk een soort van samenwerking. Als jij er voor God bent, dan zal Hij er voor jou zijn. In dit geval moet apprentice weer op zoek gaan naar die samenwerking, dat ben ik met je eens. Dat is een lastige situatie die veel van je vergt en niet zomaar ineens uit de lucht komt vallen, maar uiteindelijk zal dat het je zeker waard zijn!

[joepie]

Hoe merk je of hoe weet je wat God wil?
Wat is eigenlijk de vraag. Want je kunt weten wat God wil door de Bijbel te lezen. En daarin spreekt God tot je.
Daarin is Hij duidelijk over het aangaan van een gemengede relatie.
Je hoefd alleen maar te lezen wat er gebeurde als Israel zich weer vermengde met vreemde volken.
Wat daarvan de gevolgen waren.
En hij zegt ook in Zijn woord dat je geen juk aan moet gaan met een ongelovige.

Hoe merk je dan dat het is zoals God wil? Ja, voor mij is dat zo, dat ik ook rust krijg bij mijn beslissing. Dat ik zeker weet. Dat Hij de beslissing gaat zegenen.

[Yiska]

maar er komt dus een punt waarop je een beslissing moet nemen. Tja en welke beslissing je dan ook neemt, het is een beslissing door jou genomen. Waarvan je pas achteraf kunt zien of het een goede of een foute was.

Maja, maak je die beslissing nu alleen óf toch in samenwerking met God(misschien zonder dat je dit zelf merkt)?

[Laura]

Ik snap helemaal waar je het over hebt. Ik ontmoette twee jaar geleden een (Engelse) jongen waar ik verliefd op werd. Hij was absoluut niet positief ingesteld tegenover God (dit ook omdat hij twee broertjes heeft verloren op jonge leeftijd). In het begin heb wel gezegd dat ik Christelijk ben en dat dat voor een aantal dingen staat. Zo zijn we onze relatie ingegaan en na een aantal weken kreeg ik toch wel veel vragen. Ik ben toen veel gaan bidden of de Heere zijn hart wil openen voor de Christus. En zoals je weet, De HEERE doet wonderen! Ik ben nu al meer dan een jaar gelukkig getrouwd met deze jongen en we wonen samen in Engeland. We zijn allebei erg betrokken bij onze plaatselijke kerk en we gaan aankomende lente samen belijdenis doen. Ik wens je veel succes toe, en blijf bidden!