OT vs NT

[Arco]

Hoe kun jij dan beoordelen dat het in 1 Kon. 18 wél over een echte bekering gaat? Dat is evengoed 'kwalificatie'.

Daarnaast: ik kan niet oordelen wie er bekeerd is, maar ik kan wel oordelen dat dit tekstgedeelte niet onder wat we wedergeboorte noemen valt. Iedere christen erkent God. Als je dat bekering noemt, is iedere christen bekeerd.

De erkenning "De HEERE is God" betekent een afkeer van afgoden, tenminste als de Tien Woorden in herinnering komen. Of dit werkelijk een bekering is van afgoderij, dat is de vraag. Maar daarin kunnen wij niet kwalificeren. Wel kunnen we het als een voorbeeld tot bekering noemen.

Volgens mij zit je abstracte termen te projecteren op het Oude Testament. Mijn vragen zijn: kan je termen als "bekering" en "wedergeboorte" wel als abstract zien? En zo ja, wat bedoel je ermee? Is het wel eerlijk om het Oude Testament te beoordelen op 'christelijke' termen? Komt ongeloof, een onechte bekering, ook niet voor in het Nieuwe Testament? Judas Iskariot, het volk bij de intocht in Jeruzalem en Simon de Tovernaar (Hand. 8 ).

Was het geloof van velen bekende personen uit het Oude Testament dan niet echt? Velen daarvan moesten zich bekeren, zoals Rachab, die kon toch geen hoer blijven? Jeftha kon toch niet blijven twijfelen? Hebr. 11.

[QM46]

De erkenning "De HEERE is God" betekent een afkeer van afgoden, tenminste als de Tien Woorden in herinnering komen. Of dit werkelijk een bekering is van afgoderij, dat is de vraag. Maar daarin kunnen wij niet kwalificeren. Wel kunnen we het als een voorbeeld tot bekering noemen.

Volgens mij zit je abstracte termen te projecteren op het Oude Testament. Mijn vragen zijn: kan je termen als "bekering" en "wedergeboorte" wel als abstract zien? En zo ja, wat bedoel je ermee? Is het wel eerlijk om het Oude Testament te beoordelen op 'christelijke' termen? Komt ongeloof, een onechte bekering, ook niet voor in het Nieuwe Testament? Judas Iskariot, het volk bij de intocht in Jeruzalem en Simon de Tovernaar (Hand. 8 ).

Was het geloof van velen bekende personen uit het Oude Testament. dan niet echt? Velen daarvan moesten zich bekeren, zoals Rachab, die kon toch geen hoer blijven? Jeftha kon toch niet blijven twijfelen? H ebr. 11.

Ik ontken niet dat er geen geloof was en ik ontken ook niet dat er geen bekering van de afgoderij was. Het punt is dat bekering van afgoderij iets anders is dan een 'zaligmakende' bekering. Dat laatste is essentieel in het Nieuwe Testament tot op de dag van vandaag, maar ontbreekt in de Oud-Testamentische godsdienst.

[naamloos]

Het punt is dat bekering van afgoderij iets anders is dan een 'zaligmakende' bekering. Dat laatste is essentieel in het Nieuwe Testament tot op de dag van vandaag, maar ontbreekt in de Oud-Testamentische godsdienst.

Volgens mij is er in het O.T. wel 'zaligmakende bekering', lees bijvoorbeeld Psalm 1. Welzalig de man die niet wandelt in de raad van de goddelozen ... enz. en de goddelozen blijven niet staande in het gericht.
Ik ben het wel met je eens dat wedergeboorte in de bedeling van het N.T. thuis hoort, maar waarom zou dat in moeten houden dat bekering in het O.T. niet zaligmakend is?

[QM46]

Volgens mij is er in het O.T. wel 'zaligmakende bekering', lees bijvoorbeeld Psalm 1. Welzalig de man die niet wandelt in de raad van de goddelozen ... enz. en de goddelozen blijven niet staande in het gericht.
Ik ben het wel met je eens dat wedergeboorte in de bedeling van het N.T. thuis hoort, maar waarom zou dat in moeten houden dat bekering in het O.T. niet zaligmakend is?

'Welzalig de man die niet wandelt in de raad der goddelozen'. Daar zit natuurlijk wel het woord zalig in, maar niet met goddelozen omgaan is niet per se zaligmakend. In het Nieuwe Testament is de bekering een omslagpunt, dat onomkeerbaar is. Dat is niet terug te vinden in het Oude Testament.

[BladeStraight]

'Welzalig de man die niet wandelt in de raad der goddelozen'. Daar zit natuurlijk wel het woord zalig in, maar niet met goddelozen omgaan is niet per se zaligmakend. In het Nieuwe Testament is de bekering een omslagpunt, dat onomkeerbaar is. Dat is niet terug te vinden in het Oude Testament.

Psalm 1 is geen bijzonder goed voorbeeld inderdaad. Dat neemt niet weg dat er toch in het OT zeker wel sprake is van bekering als onomkeerbaar omslagpunt. In Deutronomium 30 word dit bijvoorbeeld genoemd, wanneer de Joden (verbondsvolk) word opgeroepen zich te bekeren en aan God's inzettingen te houden.

Ondanks de bijzondere plaats van het Joodse volk was ook bekering toen een persoonlijke zaak:

Jeremia 23 (en in 26 nog een keer):
Maar in de profeten van Jeruzalem zie Ik afschuwelijkheid; zij bedrijven overspel, en gaan om met valsheid, en sterken de handen der boosdoeners, opdat zij zich niet bekeren, een iegelijk van zijn boosheid;

Jesaja 59:20
En er zal een Verlosser tot Sion komen, namelijk voor hen, die zich bekeren van de overtreding in Jakob, spreekt de HEERE.

En dan heb je natuurlijk nog concrete voorbeelden als Manasse maar ook Jakob.

[naamloos]

'Welzalig de man die niet wandelt in de raad der goddelozen'. Daar zit natuurlijk wel het woord zalig in, maar niet met goddelozen omgaan is niet per se zaligmakend. In het Nieuwe Testament is de bekering een omslagpunt, dat onomkeerbaar is. Dat is niet terug te vinden in het Oude Testament.

Het gaat in Psalm 1 niet alleen om niet omgaan met de goddelozen, maar over vreugde vinden in het doen van de wet.
Onder het oude verbond geldt: doe dat en gij zult leven. En wie de wet niet hield moest zich bekeren. Lees ook Ezechiel 18.
Bekering is per definitie een omslagpunt, en zowel in het O.T als in het N.T. moet je volharden.
Bekering heeft alles te maken met wel of niet zalig worden, ook in het O.T.

Er was best wat bekent over de zaligheid in het O.T. Psalm 73: 24 U zult mij leiden door Uw raad, daarna zult U mij in heerlijkheid opnemen.
David wist dat hij zijn kleine jongen weer terug zou zien. En waar zou Elia heen gegaan zijn?
Op de berg der verheerlijking zien we hem terug samen met Mozes, en Jezus vertelt dat God niet een God van doden is maar van de levenden.