Hoi,
Wij hebben 9 jaar geleden het traject ICSI gevolgd. Inderdaad met gemengde gevoelens, want je weet niet waar je goed aan doet, je krijgt negatieve en positieve reacties. Mijn Schoonouders bijv. hebben zich in die tijd erg tegen ons gekeerd, wat wij heel erg vonden.
Wij zijn er biddend ingegaan, we wisten niet wat we er mee aan moesten. Vooraf moet je tekenen voor wat er met de bevruchte eicellen gebeurd; a. vernietigen (voor ons geen optie) b. bewaren voor de wetenschap (ook geen optie) of c. invriezen voor later gebruik. Wij hebben voor de laatste optie gekozen en samen besloten dat we ook alle eicellen die overblijven gaan gebruiken. Dat zou ons gezin dan worden...om het zo maar krom te zeggen.
Bij mij werden er 14 eicellen aangemaakt, waarvan er 8 bevrucht, 2 teruggeplaatst en 4 ingevroren. Gelijk de eerste keer was ik zwanger, 1 baby, wat nu onze lieve zoon van 8 jaar is. Twee jaar later wilden we voor de anderen gaan, maar helaas redde die het niet. Na ontdooiing (wat klinkt dat klinisch zo) waren ze niet levensvatbaar.
Ik had trouwens een zwangerschap zonder kwalen, een bevalling waar iedereen voor zou tekenen... Dat terzijde, maar ik voelde daarin zo Gods leiding! Na de geboorte kregen we een kaart van een tante die schreef: Wat fijn dat God jullie op deze manier toch de kinderzegen gaf! Dat heeft ons veel goed gedaan. De relatie met schoonouders is in die tijd ook weer goed gekomen gelukkig, Ze zijn de liefste opa en oma die je maar kunt wensen.
Onze kinderwens bleef, en we zijn nog een keer het traject ingegaan. Ditmaal helaas zonder gebed en met een gedachte van; dat doen we wel even. Eicelproductie ging niet goed, punctie was erg pijnlijk, en tot drie maal toe geen cel deling na de bevruchting. Later zei ik tegen mijn man....wat erg, we hebben dit ook helemaal zonder God gedaan, hoe kunnen we dan positief resultaat verwachten! Na drie maanden moesten we op eind gesprek komen, en vlak voor die tijd merkte ik dat ik zwanger was. Zomaar... Wat waren we blij. En ook toen wist ik: De mens wikt, maar God beschikt!
Dus wat je ook besluit, Gods besluit over jullie leven staat vast, wat je ook doet. Als ik nu na de laatste pogingen en mijn spontane zwangerschap wel eens denk of ik het weer zou doen, dan denk ik van niet, je bent geen baas over eigen buik, ook in geval van zwangerschap niet. Maar leg het bij God neer, dat is het belangrijkste, en de beste basis!
Sterkte met jullie beslissing!
Liefs Willeke (moeder van 2 lieve jongens van 4 en
