Berichtdoor gerritse » 02 sep 2009 21:11
Er was wat bevreemding over Psalm 116 v 15.
In de NBV staat:
"Met pijn ziet de Heer
de dood van zijn getrouwen".
Er zijn hierover al waardevolle dingen gezegd. Maar ik zie als een illustratie: Stefanus´terechtstelling.
Ik lees daarover in Handelingen 7 v 56:
Stefanus zei:
" Ik zie de hemel geopend en de Mensenzoon, die aan Gods rechterhand STAAT".
En dat woord ' staat' maakte zo'n indruk op mij.
Wij weten, dat Jezus is gezeten aan de rechterhand van God.
Maar hier, waar een dappere getuige wordt gestenigd, is hij opgestaan van zijn zetel en kijkt vol spanning toe.
De kanttekeningen zeggen bij deze tekst:
" Niet gemakkelijk gaat de Heer ertoe over een der zijnen,( die immers zijn lof moeten zingen) aan de dood over te geven".
Weinige ogenblikken later is Stefanus bij Jezus en worden zijn tranen weggewist.
Voor ons allen ligt in dit schriftgedeelte een diepe gedachte. God kijkt ook naar ons leven...
De grote Schepper aller dingen
ziet uit het ongenaakbaar licht,
het gans gedrag der stervelingen,
niets is bedekt voor zijn gezicht".
Laten wij in en door ons leven Gods lof verkondigen. Dan ziet hij ons met blijdschap..
En of Jezus nu vol spanning opstaat bij óns verscheiden. Dat is niet het belangrijkste.
Maar het belangrijkste is wel dit.....en nu heb ik even een oud, sentimenteel poëzie-albumversje:
"Jij schreide en elk juichte,
toen je op aard verscheen.
Leef zo, dat als je scheiden gaat,
jíj juicht en ieder weent".
De gelovigen bedreven bij Stefanus'dood grote rouw, ( Hand 8 v 3).
Laat je leven voor de achtergebleven gelovigen een reden zijn om je dankbaar te gedenken. Hierbeneden rouw, daarboven gejuich.
Daag
Ger