Lalage schreef:Ik ben niet bang voor de Heilige Geest, maar dingen als in tongen spreken ben ik niet gewend en daar zou ik mij dus ook waarschijnlijk ongemakkelijk bij voelen. Er zijn namelijk nogal wat uitwassen op dit gebied:
* mensen die achterover vallen, zogenaamd in de Geest, terwijl in de bijbel achterover vallen altijd iets negatiefs is (itt voorover)
* mensen die in tongen spreken in de gemeente, terwijl niemand uitlegt wat ze zeggen, dit wordt ook afgekeurd in de bijbel
* gebedsgenezing waarbij nogal wat spektakel wordt gemaakt, terwijl achteraf blijkt dat de meeste mensen niet genezen zijn
Denk je dat de richting van het vallen verschil maakt? Wat me wel opvalt, is dat de meeste voorbeelden in de bijbel, waar iemand valt, niet positief zijn. B.v. de soldaten die Jezus gevangen komen nemen in Gethsemane. Die vallen ook, maar niet om een zegen van God te ontvangen, maar als teken, dat Jezus niet wordt gevangen
genomen, maar dat Hij zichzelf
overgeeft. Het is daar dus functioneel, want het is belangrijk dat duidelijk is, dat het lijden en sterven van Christus Gods plan was en niet iets onvermijdelijks, omdat de soldaten zo machtig waren.
Een positief voorbeeld van vallen is Paulus, bij zijn bekering (Hand. 9:4). Of hij voorover of achterover viel, is niet duidelijk (en m.i. ook niet belangrijk). Ook is uit de tekst niet duidelijk, of hij door Gods kracht viel, of dat hij zichzelf op de grond had geworpen. Misschien was zijn paard geschrokken en was hij van zijn paard gevallen, we weten het niet. Wel is duidelijk, dat de bijbel alleen maar kort vermeldt dat hij 'ter aarde gevallen' was. Er wordt verder geen aandacht aan besteed. Hij krijg ook meteen de opdracht om weer op te staan (vs. 6). Al met al kost het mij wat moeite om in dit verhaal zoiets te zien als het 'vallen in de Geest', zoals dat in 'Toronto'-achtige samenkomsten gebeurde.
Ik wil daarmee niet zeggen, dat het niet mogelijk is, dat iemand op de grond valt door een krachtige aanraking door de Heilige Geest. God is soeverein en als Hij zoiets wil doen, wie zijn wij om daar tegen te zijn? Maar het behoort zeker niet tot de gebruikelijk gang van zaken in de kerk, ook niet in de Schrift. Ik zie ook geen reden, waarom we zoiets zouden moeten zoeken. Ik ken wel getuigenissen van mensen, die in zo'n samenkomst gevallen zijn en vertelden, dat ze God heel dichtbij hadden ervaren en nadien een veel diepere liefde voor God en Zijn Woord hadden. Dat zijn natuurlijk wel positieve vruchten en aan de vrucht kent men de boom.
Wat betreft het tongenspreken zonder vetaling denk ik dat het belangrijk is, de context erbij te nemen (1 Cor. 14). Paulus beschrijft een situatie, waarin sommigen in de eredienst in Corinthe a.h.w. hele verhalen afsteken in tongen, terwijl de rest daar niets aan had. Daar geeft hij praktische aanwijzingen voor. Die aanwijzingen als bindend en normatief stellen, in de zin, dat tongentaal zonder vertaling absoluut verboden is, lijkt me te wettisch. De tekst ademt dat m.i. niet uit. Waar het om gaat is, dat de gemeente gesticht wordt als er woorden gesproken worden. Als er geen vertaling is, moet een tongenspreker stil voor zich spreken (1 Cor. 14:28) en zich niet richten tot de gemeente. Zo maak ik in charismatische samenkomsten wel mee, dat er tijdens de lofprijzing mensen zacht in tongen zingen. Ze verheffen hun stem niet, richten zich niet tot de gemeente, maar alleen tot God. Dat is dus in overeenstemming met 1 Cor. 14.
Wat gebedsgenezingsdiensten betreft, daar heb ik ervaring mee. Er is veel mis op dit gebied. De predikers, die opvallen zijn degenen die op grote podia staan, veel aandacht krijgen en vaak al te snel roepen, dat iedereen genezen wordt (wat dan niet zo blijkt te zijn), of te snel claimen dat er een wonder is gebeurd.
Dat God geneest, is een bijbels feit. Dat wij genezing niet 'in onze zak' hebben, is
ook een feit. We kunnen wel bidden. Ik heb zelf meegewerkt aan genezingsdiensten, waar voor mensen gebeden werd, maar zonder de claims dat er 'grote wonderen gaan gebeuren' en ook zonder al te snel te concluderen, dat iemand genezen is. Om dat vast te stellen is vaak een dokter nodig. Bovendien is de prediking van het evangelie primair. Wat heeft iemand eraan om genezen te worden, maar niet bekeerd? Wat heeft iemand eraan om in zijn laatste uur een genezen lichaam te verlaten en dan toch naar de hel te gaan? Daarom moet het evangelie allereerst gepredikt worden. Het is bijbels dat God die prediking vaak bevestigt met wonderen en tekenen, maar die zijn niet het primaire doel. De diensten zijn daardoor misschien niet zo spectaculair, maar dat hoeft ook niet.
Om samen te vatten: Voor veel mensen zijn excessen een reden om alles wat 'charismatisch' is, of op de pinksterbeweging lijkt, te mijden als een besmettelijke ziekte. Maar laten we niet het kind met het badwater weggooien en streven naar een genuanceerde visie.
En vooral niet bang zijn voor de Heilige Geest.
