Hallo allemaal,
Hmm.. leuk een topic over slechthorendheid. Ik ben het ook. Ik kan niet zonder gehoorapparaten en dan nog gaat het vaak heel moeilijk. Vanaf mijn 22ste verjaardag begon ik te merken dat ik steeds minder ging horen. Mijn cheffin toendertijd haalde mijn fijntjes van een functie af waar ik veel bij bellen moest. Ze had niet door wat ze mij aandeed hiermee en zelf had ik het ook nog niet door. Later ben ik me dit enorm aan gaan trekken. Zo erg dat ik er mijn baan aangaf en het idee had me op te sluiten in een vrachtwagen. Want dacht ik: dan heb ik zo min mogelijk met mensen te maken. Fout dus. Ik miste de mensen en er kwam nog een ander feitje bij. Leren om voor jezelf op te komen. Extra moeilijk omdat ik de helft ook niet volgen kon. Met een begeleidster in arbeid en een psygoloog heb ik mezelf weer een plaatsje gegeven in de maatschappij. Nu ben ik er heel nuchter onder geworden en geleerd om er tegen in te gaan. Ik kan nu ook zonder schuldgevoelens bedenken dat ik mijn best er toe deed maar de tegenpartij het liet afweten. Soms is het een rot gevoel als je te horen krijgt: laat maar! Dan blijf je met een vraag achter. Het is een reactie van mensen die je niet willen begrijpen. Doen ze dat wel dan zouden ze het je wel kenbaar maken. Duidelijker praten enof even voor je opschrijven. De ervaring heeft mij geleerd om helder dan grenzen te trekken. Mensen die in jouw geen tijd willen steken moet je meer links laten liggen. Ik heb een lieve vrouw gekregen die er heel veel aan doet om mij te betrekken in gesprekken, een dominee die elke zondag zijn preek op papier naar ons toe mailt. En daarin steek ik dan liever mijn energie. Dat heb ik wel even moeten leren omdat ik ook jong was en dacht dat iedereen wel veranderd. Niet dus. Het kost je schijnbaar vrienden dat lijkt zo. Vaker krijg je er zinvollere dingen voor terug.
Groet,
Fly29