opwekking

[Boekenlezer]

(waarbij je je niet moet verbazen als de persoon in kwestie zich onaangenaam verrast en ongemakkelijk zal voelen met dergelijke vragen)

Is jouw wedervraag niet precies een uiting van dat ongemakkelijk voelen?
Er word je van hart tot hart een vraag gesteld maar je antwoordt met je hoofd.

Nee. Ik zou dat eerder een gezond kritische houding willen noemen, ook al zal die lang niet altijd gewaardeerd worden. Je mag toch vragen naar de bijbelse legitimiteit van iets? En als die ander dat niet kan uitleggen, waarom zou je je er dan wat aan gelegen laten liggen? (En dan doel ik niet op de verbale capaciteiten van de ander, maar kunnen uitleggen houdt hier in: het is helder vanuit de Bijbel.)
Laat de geloofsbeleving maar opkomen vanuit de Bijbel zelf, uiteraard inclusief een goede (legitieme) exegese. De Bijbel heeft die kracht echt wel in zich, om dat mogelijk te maken.

[Marnix]

Tja... maar moet alles nu precies gaan zoals in de bijbel? Zouden er ook dingen anders kunnen gaan?

Ik bedoel, als ik even een flauw voorbeeld mag noemen wat toch wel een beetje in het topic past. Wat is de bijbelse legitimiteit van het het enkel gebruiken van het orgel in de kerkdiensten?

Ik kan heel snel antwoord daar op geven, die legitimiteit is er niet. Als we de bijbel laten spreken maken we gebruik van allerlei muziekinstrumenten.... Toch zingen we al eeuwen onder begeleiding van het orgel. Is dat dan verkeerd? Nee, op zich niet.... maar het maakt wel duidelijk dat we ons blijkbaar niet alleen o pde bijbel baseren maar ook kijken naar de cultuur... en naar wat practisch is...

[Boekenlezer]

De behoefte om het zo op te pennen, kan ik nou juist uitermate goed voorstellen vanuit charismatisch denken.

Dat kan ik me voorstellen. Een charismatisch christen zou ws echter vragen wanneer jij voor het laatst de kracht van God hebt voelen neerdalen....

....waarbij ik dan gelijk geneigd zal zijn naar een heldere definitie te vragen van wat de kracht van God is die je voelen kan, met een wel doortimmerde bijbelse fundering.
Veel charismatisch denken drijft denk ik wel erg op het gevoel, zonder dat eens kritisch gewogen te hebben.
Ik denk dat je hetzelfde tegen komt in bevindelijk-gereformeerde kring. Vallen ook wel eens vragen bij te stellen (waarbij je je niet moet verbazen als de persoon in kwestie zich onaangenaam verrast en ongemakkelijk zal voelen met dergelijke vragen).

Tja, en veel traditioneel gereformeerden houden het gevoel er buiten maar gaan theoretiseren en discussieren.... Wat is die kracht, wat voel je als die in je komt, hoe kan je dat voelen etc. Als de Geest iemand vervuld gaan we eerst alle symptonen uitvoerig bestuderen, er flink op studeren voordat we er een uitspraak over doen of dat de Geest is of niet. Wat is dan beter? Of zou de gulden weg in het midden liggen?

En dat uiterste, daar doel ik ook niet op, als het gaat om de goede weg.
Het gaat mij om geloofsbeleving, die werkelijk opkomt vanuit de Bijbel zelf. Dat kan alleen door te leven met een open Bijbel, en daar veelvuldig in lezen/studeren. Een theoretisch geloof, waarbij men alleen maar theoretiseert en (verstard) discussieert, daarvan kan ik me niet voorstellen dat dat zijn werkelijke uitgangspositie in de Bijbel zelf neemt. Misschien leeft men dan wel meer bij dogmata, dan zo origineel mogelijk bij de Bijbel zelf.

Geloofsbelijdenis komt niet uit de bijbel, kan er hooguit aan getoetst worden...

Bedoel je hier geloofsbelijdenis of geloofsbeleving?
Binnen de context ben ik geneigd te denken dat je geloofsbeleving bedoelt, als tekstkritische correctie.
Maar hoe dan ook: beiden komen uit de Bijbel op, wat mij betreft. De Bijbel is niet slechts een boek met dorre informatie. Het is de Geest van God die ermee werkt!

maar dan nog, kan je je geloofsbeleving aan de bijbel toetsen, en als daar iets dergelijks niet in voorkomt, het afdoen als onjuist en onbijbels? Je kan zeggen: Vallen in de Geest staat niet in de Bijbel dus het is niet goed.... maar is dat niet erg kort door de bocht? Waarom vallen die mensen?

Als ik het vanuit de Bijbel niet kan herkennen, kan ik er helemaal niks mee. Dan zal ik me er niet mee inlaten. Ik kijk wel uit!
Vallen in de Geest vind ik daar een goed voorbeeld van. Ik kan daar het nut voor mijzelf totaal niet van inzien. Ik heb daarbij zoiets van: 'Het baat niet, maar schaden doet het wellicht wel. Ik hoef het niet.'
Nee, dat vind ik niet kort door de bocht. Niet alles wat wonderlijk is komt van God. De tovenaars van Farao deden ook het wonder na wat Mozes in opdracht van God deed. En die kritische houding, die ontbreekt nog wel eens in pinksterkringen. Dat is heel gevaarlijk!
In het geloof gaat het om het aannemen van Christus als je verlosser en zaligmaker, en Hem helemaal te vertrouwen. Wat moet ik dan nog met zaken die ik niet echt nodig heb en waarvan ik niet eens weet of het wel van God komt? Dan acht ik het maar liever drek om Christus' wil.

[Boekenlezer]

Tja... maar moet alles nu precies gaan zoals in de bijbel? Zouden er ook dingen anders kunnen gaan?

De Bijbel is niet maar een voorbeeldblad zoals je bij een doos Lego hebt. Zo van: in die geschiedenis ging het zo, dus moet het nu ook zo gaan. Nee, de zuivere geloofsbeleving komt vanuit de Bijbel op. Dat is net even iets anders.
Voorbeeld: je weet je geactiveerd en gestimuleerd doordat je de aansporingen van de apostelen leest om door te gaan op de goede weg van het geloof en de goede strijd te strijden.
Of: je leest in Deuteronomium over het gebod om gul te zijn voor je naaste die behoeftig is, en je voelt met smart dat je dat zo'n moeite kost omdat je gierig bent. Je voelt je zwaar schuldig.
Of: je leest over Gods verbondstrouw voor Zijn verkorenen, en dat geeft je geweldige troost.

Ik bedoel, als ik even een flauw voorbeeld mag noemen wat toch wel een beetje in het topic past. Wat is de bijbelse legitimiteit van het het enkel gebruiken van het orgel in de kerkdiensten?

Ik kan heel snel antwoord daar op geven, die legitimiteit is er niet. Als we de bijbel laten spreken maken we gebruik van allerlei muziekinstrumenten.... Toch zingen we al eeuwen onder begeleiding van het orgel. Is dat dan verkeerd? Nee, op zich niet.... maar het maakt wel duidelijk dat we ons blijkbaar niet alleen op de bijbel baseren maar ook kijken naar de cultuur... en naar wat practisch is...

Je zult mij ook niet horen zeggen dat er alleen maar een orgel in de kerk gebruikt mag worden om bijbelse redenen. Een paar trompetten erbij kan prachtig zijn! Dan hoor je mij echt niet klagen.

Ook nu heb je het weer over iets anders dan wat ik bedoel met de geloofsbeleving die vanuit de Bijbel opkomt. Nu heb je het meer over de Bijbel als wetboek. Dit heeft op zich niks met geloofsbeleving te maken.

Verder denk ik niet dat de geloofsbeleving vandaag wezenlijk anders zou zijn dan in de Bijbel. Natuurlijk is er verschil in beleving, maar daarin zul je elkaar toch kunnen herkennen als het zuiver schriftuurlijk is.

[Marnix]

Als ik het vanuit de Bijbel niet kan herkennen, kan ik er helemaal niks mee. Dan zal ik me er niet mee inlaten. Ik kijk wel uit!
Vallen in de Geest vind ik daar een goed voorbeeld van. Ik kan daar het nut voor mijzelf totaal niet van inzien. Ik heb daarbij zoiets van: 'Het baat niet, maar schaden doet het wellicht wel. Ik hoef het niet.'
Nee, dat vind ik niet kort door de bocht. Niet alles wat wonderlijk is komt van God. De tovenaars van Farao deden ook het wonder na wat Mozes in opdracht van God deed. En die kritische houding, die ontbreekt nog wel eens in pinksterkringen. Dat is heel gevaarlijk!
In het geloof gaat het om het aannemen van Christus als je verlosser en zaligmaker, en Hem helemaal te vertrouwen. Wat moet ik dan nog met zaken die ik niet echt nodig heb en waarvan ik niet eens weet of het wel van God komt? Dan acht ik het maar liever drek om Christus' wil.

En als anderen er wel wat mee kunnen omdat ze ervaren dat het van God komt, en daardoor hun geloof sterkt?

Ik ben het overigens met je eens dat we ontzettend veel versterking, bemoediging, aansporingen, maar ook bijvoorbeeld waarschuwingen uit de Bijbel kunnen halen, want God spreekt tot ons door de Bijbel. Ik wil alleen als aanvulling zeggen dat God nog steeds spreekt... en dat beleving ook daaruit kan komen. Natuurlijk kan dat dan niet in strijd met de bijbel staan, maar het hoeft er ook niet heel expleciet uit te herleiden zijn. Als God bijvoorbeeld een wonder laat zien kunnen we uit de bijbel leren dat God wonderen doet... maar we hoeven niet aan een wonder te twijfelen omdat er niet een gelijk wonder in de bijbel beschreven staat. Op dat punt moeten we in ieder geval niet doorslaan.... zoals in het voorbeeld het geval is. Ik denk dat we het op dat punt ook zeker wel eens zijn, maar dat we een wat verschillende invalshoek hebben gekozen.

[Maja de Bij]

En als anderen er wel wat mee kunnen omdat ze ervaren dat het van God komt, en daardoor hun geloof sterkt?

Toch is ook dit een lastig criterium. Uiteindelijk heeft de bijbel nl. ook het laatste woord over de vormen in de eredienst. Ik zou er wel voor willen pleiten om de "bewijslast" om te draaien. Toon maar aan dat het bijbels verantwoord is wat je doet, en anders doen we het niet. En dan is voor mij alleen het fijne gevoel of geloofsversterking onvoldoende onderbouwing.

Ik heb trouwens wel eens in een praisedienst in een pinkstergemeente meegemaakt dat mensen (niet alleen gelovigen) de handen op werd gelegd en dat sommigen achterover vielen. Wat mij vooral is bijgebleven is dat ik het eng vond, niet normaal, ik kan dat verder niet goed onder woorden brengen, maar er heerste toen even geen fijne sfeer.
Maar ja, ik ben natuurlijk ook wel erg gereformeerd in dat soort dingen .

[Boekenlezer]

Als ik het vanuit de Bijbel niet kan herkennen, kan ik er helemaal niks mee. Dan zal ik me er niet mee inlaten. Ik kijk wel uit!
Vallen in de Geest vind ik daar een goed voorbeeld van. Ik kan daar het nut voor mijzelf totaal niet van inzien. Ik heb daarbij zoiets van: 'Het baat niet, maar schaden doet het wellicht wel. Ik hoef het niet.'
Nee, dat vind ik niet kort door de bocht. Niet alles wat wonderlijk is komt van God. De tovenaars van Farao deden ook het wonder na wat Mozes in opdracht van God deed. En die kritische houding, die ontbreekt nog wel eens in pinksterkringen. Dat is heel gevaarlijk!
In het geloof gaat het om het aannemen van Christus als je verlosser en zaligmaker, en Hem helemaal te vertrouwen. Wat moet ik dan nog met zaken die ik niet echt nodig heb en waarvan ik niet eens weet of het wel van God komt? Dan acht ik het maar liever drek om Christus' wil.

En als anderen er wel wat mee kunnen omdat ze ervaren dat het van God komt, en daardoor hun geloof sterkt?

Nou, als dat zoiets is als vallen in de Geest, dan blijf ik het wantrouwen. Zoiets kan ik onmogelijk met de Bijbel verdedigen. Dan kan hun gevoel anders spreken, dat vind ik geen criterium. Die interpretatie van dat gevoel kan ook een naïeviteit zijn, een nalaten van zorgvuldig interpreteren van dat gevoel. Te simpel zeggen: 'Dat is van God.', bijvoorbeeld omdat dat zo mooi in het eigen denkkader past.

Ik ben het overigens met je eens dat we ontzettend veel versterking, bemoediging, aansporingen, maar ook bijvoorbeeld waarschuwingen uit de Bijbel kunnen halen, want God spreekt tot ons door de Bijbel. Ik wil alleen als aanvulling zeggen dat God nog steeds spreekt... en dat beleving ook daaruit kan komen. Natuurlijk kan dat dan niet in strijd met de bijbel staan, maar het hoeft er ook niet heel expleciet uit te herleiden zijn. Als God bijvoorbeeld een wonder laat zien kunnen we uit de bijbel leren dat God wonderen doet... maar we hoeven niet aan een wonder te twijfelen omdat er niet een gelijk wonder in de bijbel beschreven staat. Op dat punt moeten we in ieder geval niet doorslaan.... zoals in het voorbeeld het geval is. Ik denk dat we het op dat punt ook zeker wel eens zijn, maar dat we een wat verschillende invalshoek hebben gekozen.

Dat God nog steeds wel eens bijzondere dingen kan doen, zal ik niet ontkennen. Ik heb het een paar keer meegemaakt dat toen ik aan het twijfelen was over de waarheid van het Nieuwe Testament, en of Jezus Christus wel de echte Messias was, dat ik op een zeer krachtige wijze bepaald werd bij bepaalde bijbelteksten. Daar was dan zó'n kracht bij, dat ik gelijk diep overtuigd was. Een keer was dat een tekst als "Opdat vervuld werd wat geschreven stond...". Of dat ik ineens Deut. 6:5 en Joh. 10:30 in één flits gecombineerd voor mij zag als een soort van bliksemflits.
Dat kunnen dus nuttige dingen zijn.
Maar hoe nuttig zoiets soms ook kan zijn, het zijn niet de dingen waar het om gaat. Paulus schreef: Want ik heb niet voorgenomen iets te weten onder u, dan Jezus Christus, en Dien gekruisigd. (1 Kor. 2:2) Daarom is het verkeerd als die zaken in de schijnwerpers staan. Het zou verkeerd zijn, dat zodra het over geloof gaat, ik gelijk heel opdringerig met dit soort verhalen voor de dag kom om daarmee te bewijzen dat mijn geloof echt is. (Wat overigens helemaal geen bewijs is, omdat de echtheid van het geloof zich bewijst in de goede daden. Maar het is wel een valkuil die zowel in evangelische als in reformatorische kring bestaat!) Dan weet mijn omgeving na verloop van tijd wellicht al mijn zielservaringen, maar blijft de Bijbel te veel uit beeld. Brrr, daar moet ik toch werkelijk niet aan denken!! Ik keer het maar liever om: ze mogen onkundig blijven van mijn zieleroerselen, en laat maar volop in het licht staan hoe de Bijbel van Christus getuigt. Dat wat ik allemaal ervaar is niet zo interessant voor anderen.

[Boekenlezer]

En als anderen er wel wat mee kunnen omdat ze ervaren dat het van God komt, en daardoor hun geloof sterkt?

Toch is ook dit een lastig criterium. Uiteindelijk heeft de bijbel nl. ook het laatste woord over de vormen in de eredienst. Ik zou er wel voor willen pleiten om de "bewijslast" om te draaien. Toon maar aan dat het bijbels verantwoord is wat je doet, en anders doen we het niet. En dan is voor mij alleen het fijne gevoel of geloofsversterking onvoldoende onderbouwing.

Helemaal mee eens.

Ik heb trouwens wel eens in een praisedienst in een pinkstergemeente meegemaakt dat mensen (niet alleen gelovigen) de handen op werd gelegd en dat sommigen achterover vielen. Wat mij vooral is bijgebleven is dat ik het eng vond, niet normaal, ik kan dat verder niet goed onder woorden brengen, maar er heerste toen even geen fijne sfeer.
Maar ja, ik ben natuurlijk ook wel erg gereformeerd in dat soort dingen .

Wees er maar blij mee.
Als je het niet vertrouwt, zou ik me er sowieso niet mee inlaten.
En dat wat je noemt, dat achterover vallen, dat is ook onmogelijk te verdedigen met de Bijbel. Ik zou niet weten waar ik dat tegenkom in de Bijbel. Of het moet zijn als Jezus zegt "Ik ben het" als Hij gevangen genomen wordt, zie Joh. 18:6. Maar dat is toch een wezenlijk andere situatie dan een gemeentebijeenkomst.

[Marnix]

En als anderen er wel wat mee kunnen omdat ze ervaren dat het van God komt, en daardoor hun geloof sterkt?

Toch is ook dit een lastig criterium. Uiteindelijk heeft de bijbel nl. ook het laatste woord over de vormen in de eredienst. Ik zou er wel voor willen pleiten om de "bewijslast" om te draaien. Toon maar aan dat het bijbels verantwoord is wat je doet, en anders doen we het niet. En dan is voor mij alleen het fijne gevoel of geloofsversterking onvoldoende onderbouwing.

Ik heb trouwens wel eens in een praisedienst in een pinkstergemeente meegemaakt dat mensen (niet alleen gelovigen) de handen op werd gelegd en dat sommigen achterover vielen. Wat mij vooral is bijgebleven is dat ik het eng vond, niet normaal, ik kan dat verder niet goed onder woorden brengen, maar er heerste toen even geen fijne sfeer.
Maar ja, ik ben natuurlijk ook wel erg gereformeerd in dat soort dingen .

Wat ik wilde aankaarten is: Het gaat er om hoe je toetst. Als je bidt en er gebeurt vervolgens iets, dan kan je op verschillende manieren hier naar kijken:

1. Je haalt uit de bijbel dat God luistert naar het gebed van een gelovige en ook op dat gebed dingen kan antwoorden, op gewone wijze of bijzondere wijze. Daardoor concludeer je dat het van God komt.

2. Je gaat niet het feit van bidden / gebedsverhoring bestuderen op basis van de bijbel, maar je kijkt naar wat en hoe er precies gebeurde, en dat toetsen aan de bijbel.

Het maakt nogal groot verschil. Kan je een wonder als "van God" zien omdat je bidt en er gebeurt iets bijzonders bijvoorbeeld? Of moet zo'n wonder ook op die manier in de bijbel gebeurt zijn?

Ik hoop dat ik een beetje duidelijk heb kunnen maken wat ik bedoel: Hoe beoordelen we of iets bijbels is of niet?

Nou, als dat zoiets is als vallen in de Geest, dan blijf ik het wantrouwen. Zoiets kan ik onmogelijk met de Bijbel verdedigen. Dan kan hun gevoel anders spreken, dat vind ik geen criterium. Die interpretatie van dat gevoel kan ook een naïeviteit zijn, een nalaten van zorgvuldig interpreteren van dat gevoel. Te simpel zeggen: 'Dat is van God.', bijvoorbeeld omdat dat zo mooi in het eigen denkkader past.

Maar de bijbel maakt wel duidelijk dat de Geest op wonderlijke manieren kan werken. Als mensen dan bidden om die Geest en iemand valt op de grond, wat is dat dan? Het is geen theater.... die mensen daar maken geen "schwalbes"

Maar hoe nuttig zoiets soms ook kan zijn, het zijn niet de dingen waar het om gaat. Paulus schreef: Want ik heb niet voorgenomen iets te weten onder u, dan Jezus Christus, en Dien gekruisigd. (1 Kor. 2:2) Daarom is het verkeerd als die zaken in de schijnwerpers staan. Het zou verkeerd zijn, dat zodra het over geloof gaat, ik gelijk heel opdringerig met dit soort verhalen voor de dag kom om daarmee te bewijzen dat mijn geloof echt is. (Wat overigens helemaal geen bewijs is, omdat de echtheid van het geloof zich bewijst in de goede daden. Maar het is wel een valkuil die zowel in evangelische als in reformatorische kring bestaat!) Dan weet mijn omgeving na verloop van tijd wellicht al mijn zielservaringen, maar blijft de Bijbel te veel uit beeld. Brrr, daar moet ik toch werkelijk niet aan denken!! Ik keer het maar liever om: ze mogen onkundig blijven van mijn zieleroerselen, en laat maar volop in het licht staan hoe de Bijbel van Christus getuigt. Dat wat ik allemaal ervaar is niet zo interessant voor anderen.

Helemaal mee eens. De Geest stelt zich zelf of bijzodnere dingen niet centraal, maar wijst altijd, ook door bijzondere dingen heen, op Jezus Christus. Zo moeten wij hier ook mee omgaan. Als dingen zo belangrijk worden dat Christus niet meer centraal staat, moeten we er mee stoppen.

[Boekenlezer]

Nou, als dat zoiets is als vallen in de Geest, dan blijf ik het wantrouwen. Zoiets kan ik onmogelijk met de Bijbel verdedigen. Dan kan hun gevoel anders spreken, dat vind ik geen criterium. Die interpretatie van dat gevoel kan ook een naïeviteit zijn, een nalaten van zorgvuldig interpreteren van dat gevoel. Te simpel zeggen: 'Dat is van God.', bijvoorbeeld omdat dat zo mooi in het eigen denkkader past.

Maar de bijbel maakt wel duidelijk dat de Geest op wonderlijke manieren kan werken. Als mensen dan bidden om die Geest en iemand valt op de grond, wat is dat dan? Het is geen theater.... die mensen daar maken geen "schwalbes"

Als mensen bidden om de Geest en iemand valt dan op de grond... het is net alsof je daar achteraan denkt: dan is het dus van de Geest. Dat is in ieder geval een stap die ik nu niet bereid ben te maken. Ik heb toch zoiets van:
- het gaat om zaken die irrelevant zijn voor mijn geloof, dus dat alleen is al een reden om me er niet mee in te laten;
- ik zal pas geloven dat het van de Geest is, als dat te bewijzen valt, en ik denk dat dat toch erg lastig gaat worden bij mij.
Het kan ook zijn dat die mensen gewoon verkeerd bezig zijn met bepaalde zaken, en dat ze, ondanks dat ze om de Geest bidden, toch misleid worden. Dat ze de gids die de Bijbel heet niet nauwgezet gebruiken. Die gids die wij van God gekregen hebben.
Ik noem slechts een mogelijkheid. Bij het praten over iets wat onbekend en onzichtbaar is, heb je duizenden mogelijkheden...

[Marnix]

Hehe... ik ken ook iemand die daar zo tegenover stond... totdat hij, toen er voor hem gebeden werd opeens zelf viel....

Stel je voor dat het opeens bij jou zou gebeuren, zonder dat je er om vroeg, terwijl je zelfs kritisch er tegenover stond....

Wat dan?

[Boekenlezer]

Hehe... ik ken ook iemand die daar zo tegenover stond... totdat hij, toen er voor hem gebeden werd opeens zelf viel....

Stel je voor dat het opeens bij jou zou gebeuren, zonder dat je er om vroeg, terwijl je zelfs kritisch er tegenover stond....

Wat dan?

Ik zou hard roepen: "JA, WELKE SCHOFT TEKELDE MIJ?!"

Grapje.
Dan mijn serieuze reactie. Ik zie daarin nog steeds geen reden om dan maar te geloven dat het dan dus wel goed zit. Waar is het bewijs daarvoor?

[Marnix]

Hehe.... maar zo reageer je denk ik omdat je het niet hebt meegemaakt. Want je denkt na over het vallen... maar niet daarom... maar om de hele context zeg maar. Als jij een hele goede avond hebt waarbij je veel van God leert en merkt dat Hij je veel te zeggem hebt, je dankbaarheid voelt omdat je weer beseft hoeveel Hij van je houdt.... een heel goed gesprek met iemand hebt over God, waarbij je op een gegeven moment besluit om te gaan bidden, en dan lig je opeens..... Dan zeg je niet zomaar heel nuchter: Tja, ik heb geen bewijs.... want je merkte dat God op die plek aanwezig was... en in je aan het werk was...... en door mensen heen tot je sprak...

En als je dan weer denkt: Waar kwam het vandaan? kijk je er denk ik wel wat anders tegenaan dan wanneer je out of the blue in de Geest zou vallen.

Verplaats je eens in de situatie die ik besprak: Waar kwam het dan vandaan? Van God of van satan? Ik denk dat je dan opeens veel voorzichter wordt... want zou satan op een gelovig gebed opeens in iemand komen en hem op de grond laten vallen?

[Maja de Bij]

Hehe.... maar zo reageer je denk ik omdat je het niet hebt meegemaakt. Want je denkt na over het vallen... maar niet daarom... maar om de hele context zeg maar. Als jij een hele goede avond hebt waarbij je veel van God leert en merkt dat Hij je veel te zeggem hebt, je dankbaarheid voelt omdat je weer beseft hoeveel Hij van je houdt.... een heel goed gesprek met iemand hebt over God, waarbij je op een gegeven moment besluit om te gaan bidden, en dan lig je opeens..... Dan zeg je niet zomaar heel nuchter: Tja, ik heb geen bewijs.... want je merkte dat God op die plek aanwezig was... en in je aan het werk was...... en door mensen heen tot je sprak...

En als je dan weer denkt: Waar kwam het vandaan? kijk je er denk ik wel wat anders tegenaan dan wanneer je out of the blue in de Geest zou vallen.

Verplaats je eens in de situatie die ik besprak: Waar kwam het dan vandaan? Van God of van satan? Ik denk dat je dan opeens veel voorzichter wordt... want zou satan op een gelovig gebed opeens in iemand komen en hem op de grond laten vallen?

Met alle respect, maar dit soort speculaties leidt tot niets. Of ik -of wie dan ook- wel of niet valt is irrelevant. Het gaat om het Woord van de Heere en verder niets.


En staat er niet geschreven : wie meent te staan, zie toe dat hij niet valle ?

[Riska]

Wat is hier lees is een voortdurend conflict tussen gevoel en verstand. Wij als (orthodox) protestanten hebben de neiging om eerst te zien of het wel Bijbels is - dat wil zeggen, zoals wij de Bijbel uitleggen.
Maar de Geest waait waarheen Hij wil en soms is dat op plekken en op manieren, die naar ons gevoel dwars tegen de Bijbel ingaan.

Kijk, uit een volslagen nuchtere houding in het geloof heb ik mijn grote aarzelingen bij mensen die op de grond vallen etc. Desalniettemin sluit ik het niet uit - want zo iemand kan volstrekt oprecht zijn.