elbert schreef:Die afspraken kun je
hier vinden. Het kwam erop neer dat de VS en de NAVO al hun troepen uit Afghanistan terug zouden trekken, op voorwaarde dat de Taliban zich ook aan de afspraken zouden houden, zoals onderhandelen over een politieke regeling met de Afghaanse regering en een permanent staakt het vuren. Dat laatste is niet wat de Taliban hebben gedaan. Die hebben zo gauw als dat kon het land veroverd.
Nu had Biden die afspraken in de prullenbak kunnen gooien als hij wilde. Dat heeft hij niet gedaan.
Duidelijk is wel dat er een andere partij is die die afspraken weldegelijk in de prullenbak heeft gegooid: de Taliban. Want "een politieke regeling" en "een permanent staakt het vuren" is wat anders dan "wij veroveren het land".
Biden had dus kunnen zeggen: "de Taliban houden zich niet aan de afspraken, dan gaan wij daar actie tegen ondernemen". Dat is niet gebeurd: Biden wilde hoe dan ook weg.
De toespraak van Biden gisteren was daarbij een klassiek geval van "America First": we willen hoe dan ook hier weg omdat dat niet in het Amerikaanse belang is. Hij gaf ook als reden: "als de Afghanen niet voor hun eigen land willen vechten, dan gaan wij dat ook niet doen".
Nou is daar op zich wat voor te zeggen natuurlijk. Een president van een land moet vooral aan het belang van zijn eigen land denken en in dit geval was dat hij uit deze eindeloze oorlog weg wilde. Dat is begrijpelijk.
Maar de manier waarop dat gebeurt doet er daarbij weldegelijk toe.
Het doel was: een Afghaanse overheid die met de Taliban tot een vergelijk komt en dan kan het westen op een ordelijke manier vertrekken.
Het is anders gelopen: een absolute chaos en een geopolitieke vernedering, waarbij Afghaanse bondgenoten in de steek zijn gelaten, met de kans dat straks Afghanistan opnieuw een broeinest van terreur wordt met aanslagen in het westen, zoals in 2001.
Want het vertrouwen in de VS als betrouwbare bondgenoot staat op het spel. Dat heeft onder Trump natuurlijk een knauw gekregen, maar Biden doet er nog een schepje bovenop.
Dat is buitengewoon gevaarlijk. Dit is namelijk wat de
Chinese staatskrant erover schrijft: "Als wij Taiwan aanvallen, hebben we van de Amerikanen weinig te duchten."
Denk je nu werkelijk dat je iets af kan spreken met de islamitische Afghaanse bevolking? Echt niet! Ja je kunt wel wat afspreken met Afghaanse regering maar zij houden zich er absoluut niet aan en weet je waarom niet? De narcistische islam kennen is een stap op de weg naar het herkennen van het verschijnsel islam zoals we dat door het gedrag van moslims en moslima’s hebben leren kennen. Afghanistan zijn bijna alle (meer dan 99,7%) inwoners moslim.
De schrijver van de koran hebben Islamieten opgezadeld met een Mohammed die zich in alle opzichten kenmerkt door zijn narcisme en een zichzelf verheerlijkende religie.
Het leven van Mohammed zoals dat beschreven wordt, laat een man zien die nooit iets verkeerd doet en alles en iedereen die hem niet volgt, vernietigt of vernedert. Dat vernietigen is het typische kenmerk van de agressieve narcist. Hij verdraagt niets om zich heen dat in strijd is met zijn zelfbeeld. We herkennen dat bijvoorbeeld in de opvatting van moslims dat kruizen uit hun gezichtsveld moeten worden verwijderd, terwijl ze hun vrouwen uit hoofde van hun religie met hoofdbedekking of erger de publieke ruimte in sturen. Van wederkerigheid is dus geen sprake en dat is kenmerkend voor narcisme.
Gebrek aan wederkerigheid is het gevolg van een opgeblazen houding. Daarbij passen symptomen zoals grenzen overschrijden, geen rekening met anderen houden en arrogantie.
Narcisme komt voort uit een te laag zelfbeeld en te laag zelfvertrouwen. Door overcompensatie wordt dat gemaskeerd en ontstaat de behoefte om een veilige omgeving te creëren die alleen bereikt kan worden door volledige dominantie.
Het opblazen is een zelf beschermende poging om het basale wantrouwen niet te voelen. Het bevat kenmerken als dominantie, eigenliefde en gevoelloosheid.”
De islam heeft van narcisme een strategie gemaakt. Moslimkinderen worden opgevoed in narcisme. Hen wordt geleerd dat de islam in alle opzichten superieur is en dat daarom een moslim dat ook is. Alles wat als niet-islamitisch kan worden beschouwd, moet worden verwijderd uit de wereld. In het dagelijks leven voor een moslim in een niet-islamitisch land, leidt dit veelvuldig tot botsingen. In het onderwijs, op de werkplek, in de buurt botst het voortdurend en laat de moslim zich in zijn narcisme kennen. Het streven naar dominantie en het gebrek aan zelfkritiek is altijd opnieuw herkenbaar.
Bij afstoten passen symptomen zoals een lage frustratietolerantie, de fout bij de ander leggen, minachting en woede.
Die lage frustratietolerantie heeft ook te maken met het narcistische eergevoel dat geen kritiek verdraagt. Als het eergevoel wordt aangetast vereist dat een reactie om te voorkomen dat de reputatie in de gemeenschap wordt aangetast.
Een van de strategieën die bij narcisme behoren is slachtofferschap. Dat is een gewiekste strategie omdat een narcist door manipulatief gedrag altijd medestanders weet te vinden. Verdeeldheid is daarvan het gevolg. We kunnen dat niet alleen in specifieke situaties zien, maar ook in de samenleving als geheel.
Niet iedere moslim of moslima heeft een narcistische persoonlijkheidsstoornis, maar het zijn er wel veel. Het ontbreekt aan kennis en bewustzijn onder de autochtone bevolking om dit gedrag te herkennen en het ontbreekt aan tegenstrategieën om daar mee om te gaan. Toch is het van belang dat dit gedrag meer als zodanig wordt herkend. Vooral in het onderwijs, bij de politie, bij uitkeringsinstanties en bij werkgevers is die kennis van het grootste belang. Bij veel beschuldigingen van racisme en discriminatie is immers dit aangeleerde narcisme de bron.
Deels overgenomen van Peter’s blogboek.