Jess schreef:Zou willen dat ik een leukere moeder was om spellen te doen met mijn kinderen. Vind het veel te lang duren. Mijn favorieten zijn dan bijv: Rummikub, een woordspel dat je in 1 minuut je dobbelstenen letters tot woorden moet vormen, onderuit of Wie is het.
Monopoly wordt hier ook nog wel eens gedaan maar helaas wordt het bijna altijd ruzie. Ik baal daar gewoon ontzettend van.
Ja, je moet wel de juiste mensen vinden die weten hoe je een spel leuk kunt spelen. Mensen -volwassenen- die niet tegen hun verlies kunnen of nog erger, die vervelend gaan doen als ze winnen, daar speel ik echt maar één keer een spel mee en daarna nooit meer. Mensen die weten hoe ze een spel spelen en het voor iedereen leuk maken, dat zijn de mensen die vaker mogen terugkomen
Mijn stiefdochter is net 12 geworden, en ik was erg blij te zien dat de tijd die ze min of meer geconcentreerd kan meedoen steeds langer wordt. Het duurde best lang voordat ze wat dreinerig ging doen. Hoort bij de leeftijd. Maar spellen die uren voortslepen, nee, daar bedankt ik toch voor.
Maar de samenwerkingsspellen van tegenwoordig omzeilen het concurrentieprobleem erg handig. Het is niet langer ieder voor zich zoals bij Monopolie, waar je wint ten koste van de anderen; tegenwoordig is het met zijn allen tegen het bord. Verliest er een, dan verlies je allemaal, dus je moet samenwerken om te winnen.
Een leuk voorbeeld voor wat jongere kinderen (10+ of zo) is
Castle Panic. In het midden van het bord staat een kartonnen kasteeltje dat je als spelers moet verdedigen. Elke beurt komen er trollen en andere monsters uit het bos aanzetten om het kasteel te bestormen. Je moet als spelers slim kaarten ruilen zodat je alle aanvallen kunt afslaan.
Eén van de eerste keren dat we het speelden met de dochter, speelde zij haar eigen meta-spel. Zij was vastbesloten bepaalde kaarten te verzamelen en absoluut niet weg te ruilen. Oké, prima. We hadden binnen een paar beurten dus kansloos verloren. Zij teleurgesteld natuurlijk, en toen heb ik daar even een leermomentje van kunnen maken. Sindsdien gaat het samenwerken en je aan de regels houden stukken beter
Vandaag kwam Stratego op tafel.
Dat is eerder een (denk)sport dan een spel, meen ik. Er komt weinig tot geen willekeur bij kijken, toch? Het is eeuwen geleden dat ik het voor het laatst heb gespeeld, maar ik kan me geen dobbelstenen herinneren. Alleen de openingsopstelling varieert.
Cluedo vond ik ook nog wel leuk
Ook heel erg lang geleden voor mij. Zou dat best nog wel eens willen doen om te zien hoe het nu presteert tegenover spellen als Ticket to Ride of een Mansions of Madness.
Als je trouwens een spellenwinkel in je gemeente hebt, is daar een keer binnenlopen echt leuk. Ketens als Bart Smit en Intertoys hebben tegenwoordig best een redelijke selectie, maar wel allemaal 'klassieke' spellen (en 100 000 varianten van monopolie en Trivial Pursuit). In een speciaalzaak echter zie je spellen waar je nog nooit van had gehoord. Kwestie van je goed laten inlichten wat bij je past.
Een spel wat ik graag nog zou willen hebben is
1830: Railways & Robber Barons. Een 'hardcore' variant van Ticket to Ride met moordende concurrentie en aandelenmanipulatie. Het lukt me een keer om het treinbedrijf van een medespeler vijandig over te nemen (ik kon 60% van de aandelen kopen); het bedrijf helemaal leeg te trekken van geld en rollend materieel en toen de aandelen weer te verkopen zodat die speler een waardeloos bedrijf terugkreeg (hij had immers nog steeds 40% van de aandelen). Dat was fantastisch. Maar helaas is het spel lastig te verkrijgen tegenwoordig.
Boardgamegeek.com is trouwens geweldig als je recensies en dergelijke wilt opzoeken voordat je iets koopt. Want ja, de doos ziet er altijd wel aardig uit, maar je weet toch pas hoe iets speelt als je het in huis hebt.